|
.
In Wuustwezel, enkele Km's ten Noorden van Antwerpen, een prachtig stuk domein. Niet te groot maar uiteraard méér dan groot genoeg om te kunnen jagen op wat kleinwild zoals het konijn, de fazant, de houtduif enz.. Er was ook een vijver en bijgevolg kon je er af en toe een wilde eend (woerd) verschalken. Ik was werkzaam in Antwerpen in de gerenomeerde Wapenhandel Lang & Zn. in de Lombardenvest. Dat was elke dag werken behalve de zondag. Dan trokken we met enkele vrienden naar ons paradijsje in Wuustwezel. In het midden van het bos stond ook de hut waar we 's morgens bijeen kwamen voor een eerste borreltje, handjes schudden,weidmansheill toewensen en de strategie voor de dag vastlegden. Wanneer we tegen de middag naar de hut kwamen had Hector, onze jachtwachter, er voor gezorgd dat er een grote pot erwtensoep stond te pruttelen op het ronkende "duveltje".
Sedert enkele jaren woonde ook een stel rêeen in ons domein. Wanneer we 's middags in de hut verpoosden kwamen zij regelmatig eens kijken wetende dat niets onveilig was. Wij keken door het raam naar hen en zij naar ons, om na een poos verder te wandelen. Dat was een mooi tafereel, elke keer wéér. We noemden hen Fritz en Helga. Op een 30-tal meter stond een trog waarin wij brood, eikels, kastanjes enz hadden gedeponeerd.
Toen kregen wij op zekere dag het bezoek in de winkel van een klant waarvan wij, elke jager en elke boer wist dat hij een stroper was. Ik vergeet nooit wat er toen gebeurde. Tijdens het gesprek gaf hij te kennen dat hij wist dat er een koppeltje rêeen woonde. "Willen jullie die daar laten verdwijnen ?" vroeg hij. Die beesten waren zo goed als familie voor ons en dat zegden we hem en waarom zouden we hen doden ? "Als jullie het niet willen dan kom ik ze laten verdwijnen" ging hij verder. Nog niet begrijpende waarom dat volgens hem nodig was zegde hij :"Ik kan niet verdragen dat die daar rond lopen"
Hector heeft de taak op zich genomen het stelletje te doden en naar de criée te brengen om te worden verkocht. Pijnlijk is het te moeten vaststellen dat een gestoord mens daden aan anderen kan opleggen die uit zijn ziekelijke geest zijn ontsproten.
Lucie Fèr
|
