Ik ben 50-plusser en muziek is steeds een belangrijk element in mijn leven geweest. Ik geef muziek- en pianolessen aan jong en oud. Mijn hobby's zijn veelzijdig en gaan van leren, studeren, schrijven, wandelen, fietsen, natuur, reizen, lezen enz.
Bij mij in huis is er hier en daar nog wel een kenmerk te vinden van de christelijke opvoeding die we van thuis meekregen. Items die ik moeilijk kan wegstoppen of weggooien omdat ik ver weg nog steeds dat stemmetje hoor zeggen: "Als je bescherming wil in je leven dan zal je geloof en Jezus aan het kruis tegen jouw muur daar zeker toe bijdragen".
Jezus hangt niet meer tegen onze muur, maar het houten kruisje dat m'n zoontje droeg tijdens z'n plechtige communie staat wel tentoon op de kast, samen met het amulet dat ik kreeg bij zijn doopsel. Een verdroogd palmtakje siert een klein schilderijtje en wacht op een fris groen exemplaar tegen Pasen.
Bij mijn schoonzus hangt Jezus in alle kamers denk ik. Zo ook tegen de muur van de logeerkamer. Onlangs kwam haar driejarig kleindochtertje overnachten. Een klein lichtje moest blijven branden. Toch rende schoonzus terug naar boven bij het horen van hysterisch gekrijs van de kleine.
Wat bleek nu? Wel, dat dutske had Jezus in het visier gekregen, hoog tegen de muur aan het kruis genageld. Kleindochtertje vond dat hij er boos uitzag en vroeg waarom hij "vasthing". M'n schoonzus legde uit dat die meneer Jezus is, en dat hij heel goed zorgt voor iedereen die hem graag ziet! - Over dat "vasthangen" denk ik niet dat zij veel heeft uitgelegd aan de peuter.- Dus mijn lieveke, laat hem daar maar hangen, en je moet niet bang zijn, hij is lief voor jou!
Dutske had het toch niet zo begrepen en riep, "Jezus moet verstopt!" Hij mocht blijven hangen, maar oma moest hem maar verstoppen. En ja, sindsdien hangt Jezus daar aan het kruis met een keukenhanddoek over zijn hoofd.
Het voorval heeft me doen lachen en doen nadenken over vroeger en nu.
In de Romeinse mythologie was hij de god van het begin en het einde, van het openen en het sluiten. De deur (janua) droeg daarom zijn naam. Daarom draagt ook de maand januari zijn naam. Op de eerste dag van januari vermeed men alles wat een kwade betekenis kon hebben voor de toekomst. Bovendien gaf men, om de vriendschappelijke verhouding te bevestigen, elkaar kleine geschenken.
Als god van poorten werd Janus ook gezien als de god die de hemelpoort opende of sloot. Bij alle offers en gebeden werd hij het eerst, zelfs vóór Jupiter, genoemd omdat zonder hem de hemelpoort gesloten zou blijven voor gebeden.
De legende noemt Janus als stichter van het maatschappelijke leven en van de maatschappij. Hij was het, die de mensen verloste uit hun barbaarse toestand en hen bracht tot een ordelijk leven.
Men vertelt dat hij regeerde in de gouden eeuw, en zijn regeerperiode wordt voorgesteld als een tijdperk van geluk en van volmaakte vrede.
Eigenlijk is het toch prachtig dat we het nieuwe jaar beginnen met januari. Konden we maar, zoals in de legende, de rest van het jaar "ordelijk" beleven in volmaakte vrede en geluk en wars van alle barbaarsheid!
Mijn buurkindje zit in de waarom-fase. "Om gek van te worden", zegt haar mama. Waarom vragen wij, volwassenen, vaak "waarom"? Een voorbeeld: Is het glas halfleeg of halfvol? Raar, maar hierop lijken er twee antwoorden mogelijk. Iets wat met vele vragen het geval is, toch?
Want, wat met de vragen: Is die man goed of slecht? Heeft dat kind talent of niet?Een kind kan namelijk voor het ene wel en voor het andere geen talent hebben, en een man kan in bepaalde opzichten goed en in andere slecht zijn.
In ieder geval, het kleine meisje naast de deur doet wat wij allemaal doen, vragen stellen. 'Waarom stellen we vragen?' 'Omdat we ons over bepaalde dingen verbazen.' 'Omdat we kennis willen opdoen.' 'Omdat we nieuwsgierig zijn.' 'Omdat we iets hebben meegemaakt dat we niet begrijpen'. 'Wat zou het leven zijn zonder vragen?' 'Saai.' 'Niets.' 'Onmogelijk.'
En zeggen dat dit al begint op ons vierde jaar, ja, soms zelfs nog vroeger!
Toen mijn schoondochter verleden woensdag ging winkelen mocht de oudste kapoen mee. Hij kan al een tijdje flink en lang stappen, maar op weg naar huis werd het hem toch wat te veel. Hij zeurde om opgepakt te worden.
Zijn mama probeerde hem ervan te overtuigen om nog een klein eindje zelf te stappen, maar dat lukte slechts met moeite. Uiteindelijk kon ze een compromis sluiten. - Als jij nog loopt tot aan die rode auto, dan zal mama je vanaf daar dragen. Zo gezegd zo gedaan. Het laatste stukje richting thuis werd afgelegd op mama's arm.
Gisteren liepen mama en zoontje naar de bakker. Op zeker ogenblik ziet zoontje-lief een geparkeerde rode auto staan. Dat is het signaal voor hem om de armpjes omhoog te steken. Mama, hier is rode auto. S. is een beetje moe...mij oppakken!
Besluit! Kies desnoods appelblauwzeegroen als die ergens te vinden is, maar zeker geen rood.
Hoera, ik heb mijn blog teruggevonden! En nog hoera voor het feit dat ik "eindelijk" tijd vond om een beetje sfeer te scheppen in huis. Andere jaren begin ik een paar weken voor kerstmis al met versieren, en nu zit er compleet gene poef in. Vandaag heb ik de koe bij de horens gevat en heb ik al het kerstgerief uit de kelder gehaald. Beethoven heeft zijn muts al aan. Is hij niet mooi? Mijn kleinzoontje, bijna 3 jaar, vindt dat hij een beetje "bozekes" kijkt. Morgen de kerstboom versieren en hier en daar nog een beetje frulletjes. Dan kan het oude jaar met stijl afgesloten worden.
Als men wat ouder wordt staat men ook al eens vaker stil bij de gedachte dat dit leven eindig is. Mensen om ons heen, vrienden, kennissen, familie...ze verdwijnen de een na de ander uit de wereld van de levenden. We gaan naar begrafenissen, treuren en rouwen en leven verder alsof ons zoiets niet kan overkomen. We herhalen wel vaak: "Ah, we moeten een beetje profiteren van het leven, want het kan zo gedaan zijn!" Maar het blijven maar woorden. We zeggen of denken dat wel maar we leven ons niet in die gedachte in.
Soms probeer ik me voor te stellen dat ikzelf op het punt sta te verdwijnen. En dan? De wereld zal daar zeker niet door vergaan. Zal er ook maar iets veranderen? Alles wat rondom mij bestond zal er nog zijn. Mijn woning, mijn straat, mijn familie, mijn piano en mijn boeken, mijn lievelingsmuziek, de zon de maan de seizoenen...
Een van de mooiste gedichten hierover is dat van Fernando Pessoa.
Wanneer de lente komt En als ik er dan niet meer ben Zullen de bloemen net zo bloeien En de bomen zullen niet minder groen zijn Dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid Heeft mij niet nodig Een enorme vreugde Bij de gedachte Dat mijn dood volstrekt onbelangrijk is
Als ik wist dat ik morgen zou gaan En het was overmorgen lente Zou ik tevreden gaan Omdat het overmorgen lente was
Als dat haar tijd is Wanneer dan zou ze moeten komen Tenzij op haar tijd
Ik hou ervan Dat alles werkelijk is En alles zoals het moet zijn Ja daar hou ik van Omdat het zo zou zijn Ook als ik er niet van hield
Daarom als ik nu ga Ga ik tevreden Want alles is werkelijk En alles is zoals het moet zijn Je mag bidden boven mijn kist Als je dat wilt
Je mag zingen en dansen Ik heb geen voorkeur Voor wanneer ik toch geen Voorkeur kan hebben
Dat wat zal zijn Wanneer het zijn zal Zal het zijn dat wat het is
Ik heb vandaag mijn dagje niet. Het grijze weer doet daar nog een schepje bovenop. Het begon aan de strijkplank. Tja, ik haat strijken nu wel als de pest, maar het is me nog nooit overkomen dat ik er hete tranen bij uitstort. Al huilend strijken!! t' Lijkt nergens op. Alhoewel, zijn het nu net niet dat soort huiselijke taken die je gedachten alle kanten opjagen.
Na wat "zakdoekgesnotter" probeer ik mezelf keer op keer de vraag te stellen: "waarom?". "Is er eigenlijk iets om me zorgen over te maken?" - "Neen"!
Ik huil in feite voor al het verlorene. Al die dierbaren die de laatste vijf jaren verdwenen zijn. Zo! Ineens foetsie! Enfin! Niet ineens. Ziek, zieker, en weg!
Het klinkt gek, maar eigenlijk is deze zwaarmoedige bui gisteren begonnen bij het kijken naar een film. Een paar keer is daarin de aardbol te zien geweest vanuit de ruimte. Ik vind dat altijd intrigerend. Zo van, hoe kan dat ding daar nu blijven hangen...en zie eens hoe schoon gaaf het er allemaal uitziet. En zo blauw! Mooi!
Van ons is daarop natuurlijk niks te zien. Wij zijn slechts kleine microben in die oneindig grote ruimte vol schitterende blauwe, rode, gele, paarse... bollen. Waar zijn jullie dan...lieve mama, Rudi, Andy, Patricia, moemoe, Hilde....
"Een kat met een pels in chocoladekleur...dat kan bijna niet!" Dat is wat de mevrouw van CAD (Antwerpse dierenbescherming) me e-mailde. "Het zal wel colakleur zijn zeker!?" Alsof colakleur dan zo "in" is bij kattenpelzen.
Nochthans heeft de kat die bij ons verloren in de tuin rondloopt een chocolade jas en een zwarte kop. Ik heb medelijden met het beestje. Vijf weken loopt ze hier rond. Moest het de enige poes zijn die hier een toevlucht zoekt dan.... maar neen, sinds vorig jaar mei is dit al nummer 12!!! Waaronder een nestje van 5 kittens. Intussen heb ikzelf twee van die sukkels geadopteerd. De kittens zijn opgehaald door de dierenbescherming, de oudere katten zijn gecastreerd en weer terug naar hier gebracht en later her en der door bewoners van dit gebouw geadopteerd. Maar hey...dat kan zo niet blijven doorgaan. Dus, wat vroeg ik dezemorgen aan CAD? Of we geen vangbak konden lenen om zo de poes naar de dierenbescherming te brengen.
Antwoord: "Neen, gaat niet, want als je een vangbak vraagt dan gaat dit niet over een tamme poes maar over een wilde kat. Een tamme poes kun je oppakken. Dat is een poes die mag binnengebracht worden om te zien of we er een nieuwe thuis voor vinden. Wilde katten worden niet aanvaard!"
Hé maar, dan is de poes van mijn buurvrouw ook een wilde kattin, want als ik die een paar lieve woordjes toelach dan blaast ze me een antwoord. Haar oppakken? Geen denken aan! Is die dan zoveel vriendelijker?
En toch heeft ze een chocoladekleurige pels! En ze moet een thuis gehad hebben vermoed ik. In ieder geval, daarstraks gaf ik haar wat te eten en ze wou onmiddellijk gestreeld worden. Dus...!
Dezemorgen was het koud in de slaapkamer. Tja, de winter is dan toch aangekomen. Mijn schapenslofjes stonden al klaar naast het bed. 's Morgens loop ik er dan wel bij als een 50+kwak, maar koude voeten haat ik! Ik hoopte nog dat we er deze keer op z'n "herfst" zouden vanafkomen. Je weet wel, zo'n zoete winter met hier en daar een prikje kou, een dagje of zo sneeuw, en vriezen mocht het ook heel even. Om de muggen dood te maken. Gohh, ik dacht dat de echte winter ons zou overslaan. Zottekes hé! Ze zeggen dat het gaat sneeuwen dit weekend. Mooi, schitterend...gordijnen open en kijken naar het landschap! Laarzen, dikke jas, sneeuwschop, handschoenen, sjaal, lippencrème,....hou je klaar!
Dé truc van de dag: Ik heb zojuist de reclame van het Kruidvat bekeken en waar valt mijn oog op? Op contactlenzen! Voor 12 Euro verander je jezelf van een grauw, blauwogig wezen in een misterieus groen of fel aqua ziende schoonheid! De wereld ziet er dan wel wat groentjes uit...maar allé...'t is toch een wonder dat je nu "sacoche", schoenen en ogen "assorti" kunt laten samengaan. De lenzen zijn zonder sterkte. Dus je moet er zelfs nog niet slechter voor zien. Mannen, voor alle zekerheid; niet meer verliefd worden op "haar" ogen hé!
