|
Liefde... Mijn stem is te zwak om over dit gevoel te spreken.
Misschien ontmoet je Haar blootsvoets, op een van de dagen, in de koude steppe...
Misschien komt ze je herinneren aan de naam van de dood...
En toch, denk aan hem!
Een vrouw met een tak van maretak in haar hand,
Zal het heldere water van uw lijn ingaan...
En haar naam zal .....
Met kale lijnen op het oppervlak van je lichaam
, zal ze je haar tekenen schrijven,
tekenen van het behoren tot haar vuur.
De kruisiging van de regen zal je afkoelen...
Het geluid zal in je antwoorden...
En je zult schrijven - zonder tijd, zonder kleur, zonder gebreken...
Je zult schrijven om weer uiteen te vallen in lichaam en tong...
Waar het ineens gebeurt dat Liefde het enige gevonden woord is.
Poëzie en Zij worden omarmd door rivieren van vuur...
Waar je lucht creëert en inademt
, zoals gras en wind... zoals gras en vingers.
Je komt naar haar toe om te ademen
, en je vergeet te ademen;
In de gekruiste handpalmen,
In de overvloeiende omhelsde lichamen,
In de nederigheid van de eigen huid,
In het tjilpende bloed, waar de hitte zich sluit...-
Je vergeet de naam van inademing en uitademing.
Hoe weerloos is deze naaktheid!
Het kale geluid van je adem, dat je polsen
in bloei vangt, Zal elk geluid doordringen...
Je zachte en felle hitte...
Twee keer verteld door jouw en haar lippen...
Handschrift dat meer weet dan de hand weet.
Er zijn woorden als zout,
Er zijn woorden als vlammen,
Er zijn woorden als bloesems,
Er zijn woorden als maretakbladeren bedekt met schaduwen,
Er zijn woorden als Zij met een tak maretak in haar hand...
Het hemelse weefsel van de tong scheurt zachtjes en dun...
Liefde... Mijn stem is te zwak om over dit gevoel
te spreken, Op de rand van...
Witte maretak aan haar voeten
***Liefs Myriam***
|
