Ik denk aan het verwijt ooit van een van die me lief zijn. 'Ja, ga dan alleen op een eiland zitten hé...!'
Niet dat ik dat wenste. Ook nu wens ik dat niet. Maar na al die jaren zit ik alleen op een eiland, hebben zij mij er naartoe verbannen. Zo voelt het en het doet nog altijd pijn.
Ze moeten me niet. Anders zouden ze toch zelf eens contact opnemen?
Ik merk dat het erover schrijven me nog meer pijn doet.
Het voelt of ik al jaren tracht te begrijpen waarom dat zo is. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd. Ik probeer het los te laten... en soms denk ik dat het me lukt... omdat ik het wegduw misschien?
Het beneemt me zo vaak de zin om verder te leven.
Het enige dat me tegenhoudt, die enige band, die proberen ze dan ook nog te saboteren.
Alsof ze me geen sprankeltje geluk gunnen.
Neen, ik begrijp het niet en zelfs het voelen hoe die pijn daarom me het leven beneemt, het geluk telkens een klap geeft, weet ik niet hoe dat te veranderen, mezelf daarmee te leren omgaan.
Op momenten als deze, is het gemis van het zonder angst kunnen vertellen over wat je fijnmaalt, je benen onderuit schopt, je brein stillegt, je in stilte ijzingwekkend doet schreeuwen, immens.
Het besef dat er niemand meer is die je zonder angst kan toevertrouwen hoe je je voelt.
Ik mis het begrip en de steun, het serieus genomen worden, en dat vertrouwen.
Het is niet de coronacrisis die voelde of het leven uit me weg is, de zin, de hoop, de moed... .
Het is het verlies van die vertrouwde persoon.
De enige mensen die ik in die mate kon vertrouwen zijn nu allemaal weg. Door de dood, door ziekte.
Zelfs daar kan ik niet meer over praten met iemand. Of toch? Met de nieuwe psychiater?
Het leven is weg. Ik voel en vind het niet meer. Geen hoop meer. Geen vooruitzicht.
De vragen die er gesteld werden, ik kon ze niet echt beantwoorden.
En uit angst spreek ik wel woorden, probeer ik een antwoord te formuleren maar het lijken wel woorden in de wind.
Ze verdwalen in mijn verwarring.
Op dat ogenblik besefte ik niet eens dat de angst omdat ik meteen geen antwoord wist, er was.
Een andere angst, de vragen, een test, er wordt gecontroleerd.
Maar het lukt me niet me te duiden. Het lukte niet.
Het leek wel of ik er niet was geweest. Dat alles één bedreiging was.
Waarom voelde ik me zo hol, leeg, niet in staat te voelen, of te verwoorden wat ik voelde?
Het lange wachten, al probeerde ik mijn gedachten een andere richting uit te sturen.
Er was al pijn, een gevoel van verscheuring ook.
De jaren therapie die plots waren opgehouden, de gedachte aan de vorige psychiater.
Een gevoel van hopeloosheid.
Ik ging buiten en voelde me niet goed.
Niet aan toegeven, afleiding zoeken, dicteerde ik mezelf.
Thuisgekomen voelde ik me niet alleen erg down maar ook erg vermoeid.
Het durft helpen het hier te verwoorden.
Het lijkt wel of het enige dat me kan helpen is om mezelf in verdoving te houden.
Het lukte me niet om me te duiden, het besef is er, oude wonde..?. dat het wel leek of ik getest werd op leugens, op 'ben je wel wie je denkt te zijn'...? Enz... .
Noch het ene, noch het andere... er is geen leugen, en ik weet al even niet meer wie ik ben, hoe ik ben... .
Maar wat ik nu voel : verdriet, angst, pijn, en een immens gevoel van 'alleenheid'.
De opmerking dat ik nogal energie had om te praten, ook dat besefte ik op dat ogenblik niet, het maakte me nog meer van streek, net omdat ik niet kon duiden wat er was, en de opmerking me nog verder van mezelf duwde, de pijn van een invulling, van een soort miskenning, niet kunnen zien wat was.
Ik herinnerde me niet meer waar de praktijk was. Ik had geen flauw idee meer hoe de psychiater eruit zag tijdens de eerste sessie.
Onrust en angst dat ik het huis niet zou herkennen, want ik was het afsprakenkaartje thuis vergeten. En dan die pech onderweg, vertragingen overal. Het maakte dat er niet echt veel tijd was om me te vergissen. In het ergste geval kon ik telefoneren.
Na die eerste sessie een dikke maand geleden voelde ik me goed. De tweede sessie... het leek alsof ik door de vragen en mijn vertellen terug in mijn bestaan terugkeerde, dat ik mezelf toch voor een deel terugvond.
Ondertussen dagen later, probeer ik dat goede te beschermen, al was het door niet te lang stil te staan bij wat me terug in het onbestaan kan duwen.
Alles ver weg houden, zo ver als mogelijk en leefbaar.
Een gelaat duikt op uit het niets, angstaanjagend, het voert me terug naar de onwerkelijkheid. Het is alsof ik vanaf het moment dat de hulp plots stopte in het ijle terechtkwam, de komplete onwerkelijkheid, het donkere, onherkenbare. Al wat er voor dat moment was, lijkt te behoren tot iets wat nooit heeft bestaan, nooit heeft geweest. Het voelt als een zeer traumatisch gebeuren. Ik duw het telkens weg... probeer er niet verder bij stil te staan. Focus op de hulp die er nu is. En heel voorzichtig durven hopen dat ik mezelf terugvind, terug kan leven, leven voelen.
Het verdriet is voelbaar, pijn, om het verlies, een vreemd verlies, alsof ik uit elkaar getrokken ben en het hele leven erdoor wegvloeide.
Hij opperde... verlatingsangst. Ik knikte. Ondertussen blijft de pijn komen. Vanmorgen bedacht ik het woord 'verlatingspijn' in plaats van verlatingsangst.
Er is voortdurend de vraag in me 'is die pijn normaal'? En mag je hierom pijn voelen? Ik zoek naar gelijkaardige situaties bij anderen.
Hoe is/voelt dat bij andere cliënten, wiens psycholoog/psychiater totaal onverwacht door ziekte of erger geen therapie meer kan geven? Plots onbereikbaar?Hoe gaan ze ermee om?
Iemand zei 'dat schept een band'. Zovele jaren, wekelijks (behalve tijdens vakanties) naar de sessie kunnen.
Het voelt alsof de grond onder je voeten verdwijnt. De ladder over het ravijn instort terwijl je nog maar halverwege bent.
Het besef ten volle voelt ondraaglijk en zo irreëel. De gedachte er nooit meer naartoe te kunnen... . Ik probeer dat besef weg te houden. Uiteraard komt het onverwacht opduiken en dan schieten zoveel scherpe messen tussen mijn ribben.
Vertwijfeling..., stak ik de brief wel in hun brievenbus? Het voelt zo scherp als nooit gebeurd, alsof alles van voor de dag nu meteen in een megadikke mist verdwijnt.
Ik wil niet meer denken, niet meer piekeren, niet meer bang zijn, niet meer lijden onder, niet meer onder het gevoel alsof ik niet meer besta, alsof ik geen omhulsel meer heb en slechts besta uit nevel.
Welke beslissing zal er genomen worden? Ook een vraag die ik me stel maar angstig vlug wegduw. Dit alles voelt zo erg als een nachtmerrie. Steeds minder lichtpunten te vinden.
Zelfs de toegelaten ontmoetingen door corona, de laatste was van die aard dat ik me liever helemaal zou afsluiten. De kilte, dat afschuwelijke gevoel dat je niet heus welkom bent.
Nare reacties, alsof iedere moeite van me de grond in geboord moest worden, iedere lach neergehamerd moest worden.
Voortdurende sabotages. Ik wou dat ik niet op de uitnodiging was ingegaan. Want die uren vol spanning om de kilte, om spot en uiterst vervelend gedrag, hebben al wat al was zowat ondraaglijk gemaakt.
Lang geleden dat ik me nog zo alleen heb gevoeld, zonder iemand waar ik echt terecht kan, waar ik zonder veroordeeld te worden mijn verhaal bij kwijt kan.
Verder heb ik geen woorden meer om uit te drukken hoe ik me voel. Een immense schreeuw in mezelf, onzichtbaar voor anderen.
Doekjes voor het bloeden... twijfelachtige doekjes. Stelpen doet het bloed niet.
Een strijd tussen angst, wantrouwen en toch de gammele brug betreden. Ik waagde het erop. Met mijn angst, wantrouwen en achterdocht toch contact gezocht. Met die 'rotkwetsbaarheid' voorzichtige stappen naar de overkant... .
Na het gesprek was alle wantrouwen, zelfs achterdocht en de angst opgelost. Hakkelend, huilend, verward... maar gaandeweg verdween de angst, de verwardheid. Ik hoorde de stem, open, eerlijk.
Zonder angst de kwetsbaarheid kunnen delen in plaats van ze te verbergen, uit schaamte of uit angst voor misbruik ervan.
Dat laatste was zo vaak de ervaring dat het tegenovergestelde zowat leek op een wonder, een uitzondering.
Dat de weinige plekken waar ik me veilig voelde, de mensen waarbij ik mezelf mocht en kon zijn zonder angst voor misbruik van vertrouwen, stiekeme veroordelingen, dubbele agenda's, wreedheid... dat die mensen en plekken verdwenen, één na één, door de dood of ziekte... alsof de berg die ik bezig was te beklimmen, de vorderingen... alles door een explosie weggeslagen werd, een krater ontstond, en ik op de bodem ervan belandde, een hoop brokstukken, puin over me heen.
Moeizaam vertrouwen krijgen in de twee mensen die me zochten, vonden, een touw toewierpen, vertrouwen krijgen in dat ze dat touw niet zonder meer zouden loslaten.
Zelfs dit wat ik voel hier te hebben beschreven, geeft pijn in me. Of dit te maken heeft met wat was en het contrast met wat is, of met oude wonden die openscheuren, of ongeloof dat het écht is, dat het niet kan dat mensen me niet alsnog zullen verwerpen, me ijskoud afwijzen, dat er echt mensen bestaan die het eerlijk goed met me menen en er niet op uit zijn me te kraken, psychisch te vernietigen, te azen op iets waarmee ze me kunnen liquideren.
Het lijkt erg lang geleden dat ik mijn toevlucht zocht in een versterkte burcht.
Het is zover. En de burcht op zich volstaat niet eens meer. Ik kroop weg in het donkerste, bijna onvindbare hoekje.
Toen iemand aan de ophaalbrug stond, liet ik die niet meer neer. Ik kon niet meer. En het voelt niet of het maar voor even is, of voor een dag. Het heeft teveel pijn gedaan. Dat dagen wachten op het beloofde telefoontje. En ach... als dat om een of andere redenen niet kon plaatsvinden, toch even een kort berichtje om dat te laten weten.
Dat gebeurde niet en wat ik ook deed of liet, de pijn bleef.
De zoveelste keer dat dat vreselijke gevoel er was.
De zoveelste confrontatie met dat wat me uiteenrijt.
Ik neem het risico niet nu, om alsnog vertrouwen te geven, omdat ik momenteel dat vertrouwen verloor, omdat ik niet meer kan geloven in die persoon. Niet meer in staat ben te geloven dat die werkelijk er ook maar een sikkepit om geeft hoe het me gaat.
De aangeboden hulp maanden geleden, werd ondertussen door hoe er met me werd omgesprongen, geen hulp maar iets dat me teveel pijn deed.
De bedoeling was vast goed, maar net dat fragment dat erin sloop, maakte me bang om nog hulp te vragen. De laatste keer vatte ik terug moed... voelde me bijzonder slecht... en net toen... net toen... en alle dagen erna zonder enig berichtje... .
Een scheur, een breuk in het vertrouwen.
Er is nu teveel pijn om zoveel, het enige dat nu nodig is, is zelfbescherming, alles even buiten laten, zodat ik alvast de volgende dagen kan doorkomen zonder dat hét me inhaalt.
Het gemis van die ik zo kon vertrouwen, omdat ze dat ook waren, en de duidelijkheid naar en het respect voor me, de eerlijkheid, oprechtheid, .. het gemis van ze die stierven, en waarbij ik kon voelen hoe ze me als evenwaardige benaderden... werd er alleen maar intenser door.
Ik kan het niet meer, het lukt me niet om te blijven vertrouwen. De onzekerheid, het in het ongewisse blijven. Angstig geworden om nog te telefoneren. Omdat hoe dat gaat teveel pijn geeft. Er zou die dag getelefoneerd worden. Dat is niet gebeurd. Ik bleef me voorhouden dat het wellicht te druk was. Maar waarom dan niet even een berichtje? Het werd toch zelf zo aangeduid door de persoon dat het die dag zou gebeuren...? Ik probeerde mezelf gerust te stellen, het zou vast de dag erna gebeuren. Ook dat is niet gebeurd. En de dag daarna evenmin.
Ik probeerde er niet meer aan te denken, het los te laten.
Misschien werd er gedacht dat na die namiddag bij familie het niet meer nodig was?
Of mogelijk is er iets ergs gebeurd... . Of... of... of... .
Ik moet het loslaten.
Misschien is het bewust gekozen om me niet te telefoneren ook al werd dit zo bericht?
Het maakt alles nog erger, het vertrouwen is weg.
Hoe dit alles in zijn werk is gegaan, die hele periode, het heeft de hel vergroot.
Het daarmee alleen zitten, het niet kunnen delen, tenzij bij die ene persoon die me regelmatig mailt... .
Misschien moet ik nu die mail schrijven, zodat ik vrijuit kan vertellen, ook al kan er momenteel geen reactie komen door vakantie, die komt erna wel, dat vertrouwen is er.
Ik merk wel hoe het me telkens helpt hier mijn gedachten proberen te ordenen, mezelf moed in te spreken, ... .
Er hangt iets boven mijn hoofd... ik probeer er niet aan te denken, en misschien heeft het uitblijven van het beloofde gesprek daar iets mee te maken. (als dat de reden is, dan treft het me nog erger)
Er was zoveel vertrouwen... maar stilaan kwam de twijfel, achterdocht, ... .
Is het een zalfje op de geslagen wonde...?
Het leven voelt niet meer als leven.
De krater die is ontstaan, ... sloeg ook een krater in mijn vertrouwen.
