Voor het eerst sinds al die maanden voel ik me rustiger, de wanhoop is er (gelukkig) niet meer. Het is nog bijzonder moeilijk om aan het klussen te beginnen maar het lukt wel in de loop van de dag. Ik heb me ook een veiligheidszone gebouwd zodat ik niet telkens datgene hoef te ondergaan of te ervaren wat me doodmaakt. Ik voel geen enkele hoop meer wat diegene betreft, ook geen enkele zin om dat wat als onrecht voelt ter sprake te brengen. Omdat het zinloos is. Ik kan het niet meer verdragen, het maakt leven ondraaglijk, alsof er telkens een bom wordt gegooid, messen in me worden geplant.
Ik besef hoe langer hoe meer wat er gaande is... (eindelijk) maar daarvoor doet het niet minder pijn. Ik oefen in 'loslaten', en dat wat niet bij me hoort, te weigeren.
Ergens voel ik hoe ik daardoor weer leven in me kan voelen, en levenslust.
Angst om vanavond. Opnieuw vertrouwen opbouwen. Geen enkele leidraad.
Wordt de vraag gesteld wat ik verwacht? Hulp, aub hulp.
Of er kan verder gegaan worden met een therapie die door ziekte abrupt uitgesteld werd, dat is niet eens mogelijk. Maandenlang wachten... hopen... volgende maand, volgende maand, volgende maand... nu de vreselijke angst om wat terloops gezegd werd, dat het mogelijk was dat... alsnog een beslissing kon vallen die... .
Het lukt me niet er vandaag over te schrijven.
Puinhopen overal. Niet weten waar te beginnen. Ergens.... . Voelt zinloos. Want het opgeruimde puin wordt meteen ingenomen door nog meer puin.
Een groot deel van de dag bezig met klusjes die me afleiden, om ervoor te zorgen dat ik de dag door kan komen zonder in het nachtmerrieachtige gevoel te belanden.
Op momenten van rust duikt het echter op als een reusachtig wreed monster. Verscheurd. Het trekt je in flarden.
Met alle moeite tracht ik het uit mijn gedachten te bannen, paniek, dat gevoel aan je lot te worden overgelaten. En dat het eindeloze wachten zal resulteren in een versterking daarvan.
Het vertrouwen brokkelt verder af. Achterdocht... mag je wel geloven dat ze oprecht zijn?
Of word je met zoethoudertjes regelrecht naar de afgrond geduwd? Terwijl zij misschien menen dat het me een minder grote schok zal bezorgen? Of dat het dan minder erg zal zijn en al die pijn en ontzetting nu, het volhouden, dat het sowieso zal lijden tot de volledige crash.
Het ontbreken van een gesprek al die tijd, het in het ongewisse gelaten, de (vertrouwens)band die plots wegvalt. Het voelt opnieuw als destijds... hoe je in de operatiezaal plots alleen gelaten wordt, de zorg valt volledig weg, want er is niemand die het overneemt, daar is niet op voorzien.
Het is zo angstaanjagend dat jij je nooit meer wil wagen aan therapie, omdat al wat er opgebouwd werd, ineenstort. Je voelt je geen schip meer dat de opgelopen averij nog de baas kan, omdat er een bom viel op een groot deel van het schip.
Wat doet het pijn, een afschuwelijke nachtmerrie is het, teruggevoerd naar eerdere trauma's.
Ik realiseerde me de eerste seconden niet dat het maandag was, ik was ervan overtuigd dat ik ontwaakte op zondag. Het kostte wat denkwerk en nagaan wat die zondag bracht om te beseffen dat die dag echt wel voorbij was.
Een droom vannacht, zo levensecht. Ze waren in het huis van mijn ouders, mijn moeder kwam niet voor in mijn droom, mijn papa wel, althans het denken aan hem, het vertellen over hem, ik voelde (en voel) de liefde in mijn hart voor hem, nog altijd, ook al is hij al meer dan twintig jaar dood.
Fier en met een gevoel dat hij erbij was alleen al door over hem te vertellen en te wijzen op zijn hobby. Ik voelde me verwonderd toen ik het grote beeldhouwwerk zag, dat had ik nooit gezien toen hij nog leefde. Het was niet af en toch vond ik het mooi, het raakte me.
Misschien omdat ik op een of andere manier mijn gevoel er in zag.
Een groot, hoog ovaalachtig beeld, lichtgrijs waar de gepolijste delen zich bevonden, met witte poederachtige vlekken her en der en op verschillende plaatsen afgehakte stukken waardoor wat wellicht ervoor ook gladde, afgewerkte delen waren nu grof oogden.
Beschadigd. Door verwoestende gebeurtenissen. Door de stroom vernietigende ervaringen.
Net zoals mijn vader ook beschadigd was door alvast één verwoestende gebeurtenis... .
In mijn droom voelde ik niet de pijn die ik sinds afgelopen zomer heviger voel, de toegenomen depressie, en het verlies van de sprankel levensvreugde.
Het weerzien van mensen in mijn ouderlijk huis, de mensen die ik voor corona begon wekelijks zag, verwarmde me... de man ook die me zo vaak aan mijn papa deed denken, door de vrolijkheid, door de lach, door zijn levensvreugde, door zijn manier van doen.
Ik probeer net als vanouds te schrijven, in de hoop dat daardoor de pijn in me minder ondraaglijk voelt, het verlammende gevoel me niet de hele dag saboteert, mijn geest terug meer helder wordt.
Angst om wat mogelijk definitief verdwijnt, een angst, een pijn die telkens het in mijn gedachten komt, zo snel als mogelijk uit mijn gedachten wordt gebannen, omdat het als een hel, een afschuwelijke, eeuwige nachtmerrie.
Niet slechts corona haalde een deel van de bodem weg, het komplete weggeslagen worden uit het leven, was dat andere, dat andere.
