Een strijd tussen angst, wantrouwen en toch de gammele brug betreden. Ik waagde het erop. Met mijn angst, wantrouwen en achterdocht toch contact gezocht. Met die 'rotkwetsbaarheid' voorzichtige stappen naar de overkant... .
Na het gesprek was alle wantrouwen, zelfs achterdocht en de angst opgelost. Hakkelend, huilend, verward... maar gaandeweg verdween de angst, de verwardheid. Ik hoorde de stem, open, eerlijk.
Zonder angst de kwetsbaarheid kunnen delen in plaats van ze te verbergen, uit schaamte of uit angst voor misbruik ervan.
Dat laatste was zo vaak de ervaring dat het tegenovergestelde zowat leek op een wonder, een uitzondering.
Dat de weinige plekken waar ik me veilig voelde, de mensen waarbij ik mezelf mocht en kon zijn zonder angst voor misbruik van vertrouwen, stiekeme veroordelingen, dubbele agenda's, wreedheid... dat die mensen en plekken verdwenen, één na één, door de dood of ziekte... alsof de berg die ik bezig was te beklimmen, de vorderingen... alles door een explosie weggeslagen werd, een krater ontstond, en ik op de bodem ervan belandde, een hoop brokstukken, puin over me heen.
Moeizaam vertrouwen krijgen in de twee mensen die me zochten, vonden, een touw toewierpen, vertrouwen krijgen in dat ze dat touw niet zonder meer zouden loslaten.
Zelfs dit wat ik voel hier te hebben beschreven, geeft pijn in me. Of dit te maken heeft met wat was en het contrast met wat is, of met oude wonden die openscheuren, of ongeloof dat het écht is, dat het niet kan dat mensen me niet alsnog zullen verwerpen, me ijskoud afwijzen, dat er echt mensen bestaan die het eerlijk goed met me menen en er niet op uit zijn me te kraken, psychisch te vernietigen, te azen op iets waarmee ze me kunnen liquideren.
Het lijkt erg lang geleden dat ik mijn toevlucht zocht in een versterkte burcht.
Het is zover. En de burcht op zich volstaat niet eens meer. Ik kroop weg in het donkerste, bijna onvindbare hoekje.
Toen iemand aan de ophaalbrug stond, liet ik die niet meer neer. Ik kon niet meer. En het voelt niet of het maar voor even is, of voor een dag. Het heeft teveel pijn gedaan. Dat dagen wachten op het beloofde telefoontje. En ach... als dat om een of andere redenen niet kon plaatsvinden, toch even een kort berichtje om dat te laten weten.
Dat gebeurde niet en wat ik ook deed of liet, de pijn bleef.
De zoveelste keer dat dat vreselijke gevoel er was.
De zoveelste confrontatie met dat wat me uiteenrijt.
Ik neem het risico niet nu, om alsnog vertrouwen te geven, omdat ik momenteel dat vertrouwen verloor, omdat ik niet meer kan geloven in die persoon. Niet meer in staat ben te geloven dat die werkelijk er ook maar een sikkepit om geeft hoe het me gaat.
De aangeboden hulp maanden geleden, werd ondertussen door hoe er met me werd omgesprongen, geen hulp maar iets dat me teveel pijn deed.
De bedoeling was vast goed, maar net dat fragment dat erin sloop, maakte me bang om nog hulp te vragen. De laatste keer vatte ik terug moed... voelde me bijzonder slecht... en net toen... net toen... en alle dagen erna zonder enig berichtje... .
Een scheur, een breuk in het vertrouwen.
Er is nu teveel pijn om zoveel, het enige dat nu nodig is, is zelfbescherming, alles even buiten laten, zodat ik alvast de volgende dagen kan doorkomen zonder dat hét me inhaalt.
Het gemis van die ik zo kon vertrouwen, omdat ze dat ook waren, en de duidelijkheid naar en het respect voor me, de eerlijkheid, oprechtheid, .. het gemis van ze die stierven, en waarbij ik kon voelen hoe ze me als evenwaardige benaderden... werd er alleen maar intenser door.
Ik kan het niet meer, het lukt me niet om te blijven vertrouwen. De onzekerheid, het in het ongewisse blijven. Angstig geworden om nog te telefoneren. Omdat hoe dat gaat teveel pijn geeft. Er zou die dag getelefoneerd worden. Dat is niet gebeurd. Ik bleef me voorhouden dat het wellicht te druk was. Maar waarom dan niet even een berichtje? Het werd toch zelf zo aangeduid door de persoon dat het die dag zou gebeuren...? Ik probeerde mezelf gerust te stellen, het zou vast de dag erna gebeuren. Ook dat is niet gebeurd. En de dag daarna evenmin.
Ik probeerde er niet meer aan te denken, het los te laten.
Misschien werd er gedacht dat na die namiddag bij familie het niet meer nodig was?
Of mogelijk is er iets ergs gebeurd... . Of... of... of... .
Ik moet het loslaten.
Misschien is het bewust gekozen om me niet te telefoneren ook al werd dit zo bericht?
Het maakt alles nog erger, het vertrouwen is weg.
Hoe dit alles in zijn werk is gegaan, die hele periode, het heeft de hel vergroot.
Het daarmee alleen zitten, het niet kunnen delen, tenzij bij die ene persoon die me regelmatig mailt... .
Misschien moet ik nu die mail schrijven, zodat ik vrijuit kan vertellen, ook al kan er momenteel geen reactie komen door vakantie, die komt erna wel, dat vertrouwen is er.
Ik merk wel hoe het me telkens helpt hier mijn gedachten proberen te ordenen, mezelf moed in te spreken, ... .
Er hangt iets boven mijn hoofd... ik probeer er niet aan te denken, en misschien heeft het uitblijven van het beloofde gesprek daar iets mee te maken. (als dat de reden is, dan treft het me nog erger)
Er was zoveel vertrouwen... maar stilaan kwam de twijfel, achterdocht, ... .
Is het een zalfje op de geslagen wonde...?
Het leven voelt niet meer als leven.
De krater die is ontstaan, ... sloeg ook een krater in mijn vertrouwen.
