Hij opperde... verlatingsangst. Ik knikte. Ondertussen blijft de pijn komen. Vanmorgen bedacht ik het woord 'verlatingspijn' in plaats van verlatingsangst.
Er is voortdurend de vraag in me 'is die pijn normaal'? En mag je hierom pijn voelen? Ik zoek naar gelijkaardige situaties bij anderen.
Hoe is/voelt dat bij andere cliënten, wiens psycholoog/psychiater totaal onverwacht door ziekte of erger geen therapie meer kan geven? Plots onbereikbaar?Hoe gaan ze ermee om?
Iemand zei 'dat schept een band'. Zovele jaren, wekelijks (behalve tijdens vakanties) naar de sessie kunnen.
Het voelt alsof de grond onder je voeten verdwijnt. De ladder over het ravijn instort terwijl je nog maar halverwege bent.
Het besef ten volle voelt ondraaglijk en zo irreëel. De gedachte er nooit meer naartoe te kunnen... . Ik probeer dat besef weg te houden. Uiteraard komt het onverwacht opduiken en dan schieten zoveel scherpe messen tussen mijn ribben.
Vertwijfeling..., stak ik de brief wel in hun brievenbus? Het voelt zo scherp als nooit gebeurd, alsof alles van voor de dag nu meteen in een megadikke mist verdwijnt.
Ik wil niet meer denken, niet meer piekeren, niet meer bang zijn, niet meer lijden onder, niet meer onder het gevoel alsof ik niet meer besta, alsof ik geen omhulsel meer heb en slechts besta uit nevel.
Welke beslissing zal er genomen worden? Ook een vraag die ik me stel maar angstig vlug wegduw. Dit alles voelt zo erg als een nachtmerrie. Steeds minder lichtpunten te vinden.
Zelfs de toegelaten ontmoetingen door corona, de laatste was van die aard dat ik me liever helemaal zou afsluiten. De kilte, dat afschuwelijke gevoel dat je niet heus welkom bent.
Nare reacties, alsof iedere moeite van me de grond in geboord moest worden, iedere lach neergehamerd moest worden.
Voortdurende sabotages. Ik wou dat ik niet op de uitnodiging was ingegaan. Want die uren vol spanning om de kilte, om spot en uiterst vervelend gedrag, hebben al wat al was zowat ondraaglijk gemaakt.
Lang geleden dat ik me nog zo alleen heb gevoeld, zonder iemand waar ik echt terecht kan, waar ik zonder veroordeeld te worden mijn verhaal bij kwijt kan.
Verder heb ik geen woorden meer om uit te drukken hoe ik me voel. Een immense schreeuw in mezelf, onzichtbaar voor anderen.
Doekjes voor het bloeden... twijfelachtige doekjes. Stelpen doet het bloed niet.
