|
Daar dook het wantrouwen opnieuw op. Ik vocht. Verloor.
Vroeger was er meer vertrouwen. Ondertussen ben ik bang dat mijn vertrouwen, niet te vertrouwen is. En hoe moeilijk dan om het wantrouwen niet te wantrouwen... :-(
Dapper zette ik een stap om de groeiende achterdocht een halt toe te roepen.
De onverwachte fijne reactie maakte dat ik vol pijn mezelf afvroeg hoe het kon dat iemand aardig voor me was en me niet afwees, verstootte, van me walgde, me een zwakkeling vond en zo voort :-(
Na het gesprek voelde ik me in de war en van streek... . Gewoon door het begrip, de menselijkheid, ... . Het klinkt wellicht zeer gek maar het raakt me enorm. En van de blijheid erna voel ik me nog angstiger. Bang voor dat wat zoveel pijn doet. Vergooid worden... .
Ik ben moe nu, ik ga stoppen, rust in mezelf brengen.
|
