Het lijkt erg lang geleden dat ik mijn toevlucht zocht in een versterkte burcht.

Het is zover. En de burcht op zich volstaat niet eens meer. Ik kroop weg in het donkerste, bijna onvindbare hoekje. 

Toen iemand aan de ophaalbrug stond, liet ik die niet meer neer. Ik kon niet meer. En het voelt niet of het maar voor even is, of voor een dag. Het heeft teveel pijn gedaan. Dat dagen wachten op het beloofde telefoontje. En ach... als dat om een of andere redenen niet kon plaatsvinden, toch even een kort berichtje om dat te laten weten.

Dat gebeurde niet en wat ik ook deed of liet, de pijn bleef.

De zoveelste keer dat dat vreselijke gevoel er was.

De zoveelste confrontatie met dat wat me uiteenrijt.

Ik neem het risico niet nu, om alsnog vertrouwen te geven, omdat ik momenteel dat vertrouwen verloor, omdat ik niet meer kan geloven in die persoon. Niet meer in staat ben te geloven dat die werkelijk er ook maar een sikkepit om geeft hoe het me gaat.

De aangeboden hulp maanden geleden, werd ondertussen door hoe er met me werd omgesprongen, geen hulp maar iets dat me teveel pijn deed. 

De bedoeling was vast goed, maar net dat fragment dat erin sloop, maakte me bang om nog hulp te vragen. De laatste keer vatte ik terug moed... voelde me bijzonder slecht... en net toen... net toen... en alle dagen erna zonder enig berichtje... .

Een scheur, een breuk in het vertrouwen. 

Er is nu teveel pijn om zoveel, het enige dat nu nodig is, is zelfbescherming, alles even buiten laten, zodat ik alvast de volgende dagen kan doorkomen zonder dat hét me inhaalt. 

Het gemis van die ik zo kon vertrouwen, omdat ze dat ook waren, en de duidelijkheid naar en het respect voor me, de eerlijkheid, oprechtheid, .. het gemis van ze die stierven, en waarbij ik kon voelen hoe ze me als evenwaardige benaderden... werd er alleen maar intenser door.