Hij opperde... verlatingsangst. Ik knikte. Ondertussen blijft de pijn komen. Vanmorgen bedacht ik het woord 'verlatingspijn' in plaats van verlatingsangst.

Er is voortdurend de vraag in me 'is die pijn normaal'? En mag je hierom pijn voelen? Ik zoek naar gelijkaardige situaties bij anderen.

Hoe is/voelt dat bij andere cliënten, wiens psycholoog/psychiater totaal onverwacht door ziekte of erger geen therapie meer kan geven? Plots onbereikbaar?Hoe gaan ze ermee om? 

Iemand zei 'dat schept een band'. Zovele jaren, wekelijks (behalve tijdens vakanties) naar de sessie kunnen. 

Het voelt alsof de grond onder je voeten verdwijnt. De ladder over het ravijn instort terwijl je nog maar halverwege bent.

Het besef ten volle voelt ondraaglijk en zo irreëel. De gedachte er nooit meer naartoe te kunnen... . Ik probeer dat besef weg te houden. Uiteraard komt het onverwacht opduiken en dan schieten zoveel scherpe messen tussen mijn ribben.

Ik weet er geen weg mee.