Woorden spreken of schrijven.

Om te delen hoe ik me voel.

Het voelt angstaanjagend.

Gisteren sprak ik woorden. Loze woorden.

De vragen die er gesteld werden, ik kon ze niet echt beantwoorden.

En uit angst spreek ik wel woorden, probeer ik een antwoord te formuleren maar het lijken wel woorden in de wind.

Ze verdwalen in mijn verwarring.

Op dat ogenblik besefte ik niet eens dat de angst omdat ik meteen geen antwoord wist, er was. 

Een andere angst, de vragen, een test, er wordt gecontroleerd.

Maar het lukt me niet me te duiden. Het lukte niet.

Het leek wel of ik er niet was geweest. Dat alles één bedreiging was.

Waarom voelde ik me zo hol, leeg, niet in staat te voelen, of te verwoorden wat ik voelde?

Het lange wachten, al probeerde ik mijn gedachten een andere richting uit te sturen. 

Er was al pijn, een gevoel van verscheuring ook.

De jaren therapie die plots waren opgehouden, de gedachte aan de vorige psychiater. 

Een gevoel van hopeloosheid.

Ik ging buiten en voelde me niet goed. 

Niet aan toegeven, afleiding zoeken, dicteerde ik mezelf.

Thuisgekomen voelde ik me niet alleen erg down maar ook erg vermoeid.

Het durft helpen het hier te verwoorden. 

Het lijkt wel of het enige dat me kan helpen is om mezelf in verdoving te houden. 

Het lukte me niet om me te duiden, het besef is er, oude wonde..?. dat het wel leek of ik getest werd op leugens, op 'ben je wel wie je denkt te zijn'...? Enz... .

Noch het ene, noch het andere... er is geen leugen, en ik weet al even niet meer wie ik ben, hoe ik ben... . 

Maar wat ik nu voel : verdriet, angst, pijn, en een immens gevoel van 'alleenheid'. 

De opmerking dat ik nogal energie had om te praten, ook dat besefte ik op dat ogenblik niet, het maakte me nog meer van streek, net omdat ik niet kon duiden wat er was, en de opmerking me nog verder van mezelf duwde, de pijn van een invulling, van een soort miskenning, niet kunnen zien wat was.