Het lukt me niet langer erover te praten.

Over de duisternis.

Hoop op een luisterend oor, begrip, hulp is er niet langer.

Ik red het niet in mijn eentje. En zoiets mag ik wellicht niet schrijven.

Van de nieuwe hulpverlener ervaar ik alleen nog maar hoe vlug hij is met etiketten kleven. Zonder me te kennen, met amper achtergrond... .

Een keer de maand, soms niet eens 45 minuten... . 

En die worden dan nu gevuld met etiketten kleven of vreemde, suggestieve vragen.

Ik voel me er slechts heel erg door bedreigd.

Voel de moed niet meer om hier tegenaan te gaan.

Hij wekt geen vertrouwen.

Het heeft weinig zin op deze manier verder te gaan met therapie.

Dit voelt niet als hulp, leerschool, steun.

Ik geef het op.

Het voelt al even of ik me in een soort emotionele coma hou, om te kunnen overleven.

Want dat is het steeds meer 'overleven', met verstand op nul verder strompelen.