Als u Padre's blog leest, weet u dat wij ook afscheid moesten nemen van de baas in huis..Padre. In plaats van vrolijk voor tv te hangen, of kwaad te zijn op ons (en daarbij een beetje te roepen) ligt hij nu ergens te verkommeren in een ziekenhuisbedje.
Waar de verpleegsters zo lelijk zijn als de nacht, het eten op niks trekt, en de kamergenoten stinken. Toegegeven, zo veel verschilt er nu ook niet (hij heeft tv, en de wc is 100m verder) maar het is niet fijn natuurlijk.
Maar denkt u nu vooral niet dat Padre zich daar ook maar iets van aantrekt!
Integendeel, ons gezin is een goed ge-oliede machine, die voor elkaar zorgt, oké, we zijn geen dokters, maar we weten het wel allemaal beter...
Elke dokter raadt namelijk af om na een operatie niks te eten, pas veel daarna een slokje te drinken, probleem natuurlijk voor padre, die scheurde van de honger na zijn operatie. Wat gebeurt er nu? Klagen bij de verpleegster (het arme kind ocharme was amper ouder dan ik, en mag zichzelf gelukkig prijzen dat padre nog lichtelijk verdoofd was toen ze hem eten weigerde)?
Maar neen, Madre gaat gewoon naar huis, smeert daar een aantal boterhammen, neemt een drinkenbus mee, en zorgt voor Padre's proviand. Niet moeilijk toch?
Die dokters weten toch niet wat ze zeggen...

Maar uiteraard.. Wanneer de kat van huis is, dansen de muizen op tafel!
Nu is er al eens tijd voor fast-food in huis omdat madre niet echt kan koken nu (gebeurt haast nooit), het eten wordt af en toe voor tv opgegeten (lekker amerikaans!) en we kunnen met een gerust hart (ik dan) onze muziek eens volle petrol zetten, niet dat dat anders niet gebeurt.

Maar laten we toch nog even een minuut stil staan bij Padre die nu ligt te creperen, alleen...
                              ....

Dank u, namens padre!

Om af te sluiten, een prachtig gedicht van de Nobelprijswinnaar Seamus Heaney (van waar zou die zijn?) en het past wel een beetje in deze sfeer.