Het is ooh zo makkelijk om jonge meisjes (zoals ikzelf) belachelijk te maken met voetbal. Voor mensen die het nog niet doorhebben, ik ben boos! (Tip: lees Padre's blog!) Bij ons thuis is er namelijk bijna nooit een conflict, buiten tijdens voetbal. Geen nationaal voetbal, dat interesseert niemand, maar internationaal...
Er is namelijk één grote vete tussen Puber (ikzelf) en haar vader (Padre), beiden houden van een totaal andere ploeg, Padre is voor het prutserige Engeland en ikzelf ben voor het -niet te verslagen- Portugal. Dit niet te verslagen moet u met een korrel zout nemen, want ze zijn maar tot de halve finales geraakt in het WK 2006, mààr ze hebben wel Engeland verslagen in de kwartfinale!!
U had er bij moeten zijn, de match was ongeloofelijk spannend, en Portugal was duidelijk de beste, alleen hadden de spelers van Portugal het zelf soms niet direct door... Ik hoef u zeker niet te vertellen wat het resultaat was zeker?? Portugal won, uiteraard. Dit tot groot (als ik zeg groot, vermenigvuldig dit dan met 10) ongenoegen van padre's kant. Hij was niet alleen kwaad, hij was teleurgesteld, furieus, maar bovenal, machteloos. Het kwaad was geschied, en er was niks meer aan te doen. Ik heb toen nog geprobeerd van Padre om te keren naar de goeie kant (Portugezen), u moet overtuigen wanneer ze zwak zijn, maar het heeft niet mogen baten. Waaaaant: het toppunt, het was allemaal mijn schuld.
Vanaf die dag ken ik niks, maar dan echt niks van voetbal, kijk ik enkel voor de mooie jongens, en supporter ik daarom voor de foute ploegen ( oké, dat kan, maar die jongens shotten heeel goe! Dat ze knap zijn, is mooi meegenomen natuurlijk). Als ik zeg dat Rooney (Engelse bokser, die toevallig in het Engelse elftal zit) een smerige fout maakte, heb ik dat verkeerd gezien, en is het uitgelokt door de anderen (meestal een ploeg waar ik voor ben). Wanneer diezelfde Rooney dan een rode kaart krijgt, is mijn glorie groots, maar mijn gezicht ijzig en vol medeleven. (ik zou nog graag buitengaan na zo'n match)
Vanaf nu houd ik wijs mijn mond, en probeer ik m'n boosaardig lachje in te houden als een Engelsman van het veld vliegt, en juich ik binnenin wanneer mijn Portugezen alweer een fantastisch doelpunt maken.. Ik ben trouwens niet alleen in mijn strijd. Madre durft al eens voor de verkeerde kant te kiezenin Padre's ogen), Portugal bedoel ik, niks vies denken. Spijtig is wel dat het boegbeeld van de Portugezen vandaag 34 wordt, en niet meer mee voetbalt, en moet nu lukken dat dat Madre's (en mijn, maar iets te oud voor mij) favoriet was... Ach ja, Padre zal er maar mee varen...dan heb ik de portugezen wel voor mij alleen, ... samen met heel portugal!!
Ik groet u, en dat u nooit meer twijfelt dat uw dochter niet weet wat buitenspel is, of kiest voor de mooie jongens. Op eerste vlak lijkt dat wel, maar schijn bedriegt! Ze willen gewoon nog een uitgaansleven, c'est tout!
Annelies.......
P.s: Ik voeg nog een foto toe van Cristiano Ronado, nadat hij de laatste penalty tegen Engeland binnentrapte. In your face Padre...!
