Tine Nys heeft 9 zelfmoordpogingen gedaan. Als ik me niet vergis.

Ik ben zelf de tel kwijt geraakt. Mijn lichaam is getekend door littekens. Littekens veroorzaakt door zelfmoordpogingen. Waren het zelfmoordpogingen of een schreeuw om aandacht zoals de psychiater op mijn proces getuigde. 

Het enige dat geen sporen nalaat is vergift drinken. Roundup laat geen sporen na op het lichaam. Ik dronk er 2 limonadeglazen van. En ik leef nog steeds. 2 of 3 dagen op intensieve gelegen. En ik trok terug mijn kleren aan. Dit mocht niet van de verpleegster. Er kwam een dokter bij. Maar die moest gaan eten. Na een uur was hij nog niet terug. Ik heb toen maar een formulier getekend dat ik op eigen risico vertrok. En ik was weg. 

Waren die pogingen nu echt een zelfmoordpoging of een schreeuw om aandacht? Ze werden altijd impulsief. Niet gepland. Als ze gepland waren zouden ze waarschijnlijk gelukt geweest zijn. 

Ik ben ooit aan de drank geweest. Zwaar aan de drank. Ik had 2 a 3 flessen whiskey nodig om de dag door te komen. Ik werkte nog steeds. Waarschijnlijk zullen mijn collega's het wel gemerkt hebben. Maar ik had drank nodig om de dag door te komen. Een paar keer opgenomen geweest in het ziekenhuis van Herk-de-stad. Vreemd, als ik in het ziekenhuis lag, had ik geen behoefte om te drinken. Maar eens uit het ziekenhuis begon het weer. Ik ben behandeld geweest door een psychiater. Na een weekend thuis kwam de verpleegster mij bloed trekken. Goed, ik had geen druppel alcohol aangeraakt. En liet ze maar begaan. Na een tijdje kwam ze opnieuw bloed trekken. Geen probleem.

Dinsdag vertelde de psychiater mij dat mijn screening niet goed was. Ik kende het woord nog niet eens. Ik zou 2.75 promille in mijn bloed hebben gehad zonder dat ik een druppel had aangeraakt. Tegenstribbelen hielp niet. Het labo maakte nooit fouten. Ik zat maar te piekeren waarom ik positief getest had. Was het door de pijptabak? Maar het vertrouwen tussen de psychiater was weg. En ik heb de afdeling Paasz verlaten. Later ben ik er terug terecht gekomen. Maar nu werd ik behandeld door een andere psychiater. En dit klikte beter. En na een tijd mocht ik de afdeling verlaten. Ik dronk niet meer. 

Maar nu nam ik Prozac. Een product dat pas op de markt was gekomen. Prozac, de pil who makes you kill. En ik begon messen te verzamelen. Veel messen, een verzameling die steeds maar groter werd door de jaren. Mijn kamer hing vol met messen. Messen die ik later zou gebruiken voor mijn zelfmoordpogingen.