ها تف  اصفهانی

دوش رفتم بکوی باده فروش                            زاتش عشق دل به جوش و خروش
         میر ان بزم پیر باده فروش                           محفلی نغز دیدم و   روشن    
               چاکران ایستاده صف در صف                           باده خوران نشسته دوش به دوش
پیر در صدر و میکشان گردش                           پاره مست و پاره   مدهوش
سینه بی کینه و درون  صافی                            دل پر از گفتگو  و لب خاموش
همه را از نهایت   ازلی                                    چشم حق بین و گوش راست نیوش
گوش بر چنگ وچشم بر ساغر                         ارزوی دو کون    در  اغوش
به ادب پیش رفتم و گفتم                                   کای ترا دل قرار گاه  سروش
عاشقم دردمند  و  حاجتمند                                 درد من بنگر و  به درمان کوش
پیر خندان به طنز با من گفت                             ای خرد را غلام  حلقه بگوش
تو کجا  ما کجا که از شرمت                               دختر رز نشسته برقع  پوش
 گفتمش سوخت جانم ابی ده                                اتش  دل فرو نشان از جوش
دوش می سوختم از این اتش                             اه  اگر امشبم بود چو دوش
گفت خندان که این پیاله بگیر                             بشدم گفت هان زیاده منوش
جرعه ای در کشیدم و گشتم                                فارغ از رنج غقل و زحمت هوش
چون به هوش امدم یکی دیدم                              مابقی را همه خطوط و نقوش
             که یکی است و هیچ نیست جز او                        وحده و لا اله الا هو



ای فدای تو هم دل و هم جان                               وی نثار رهت هم این و هم ان
دل فدای تو چون توئی دلبر                                جان نثار او  چون توئی جانان
دل رهاندن ز دست تو مشکل                              جان فشاندن بپای تو اسان
راه وصل تو راه پر اسیب                                  درد عشق تو درد بی درمان
بنده گانیم و جان و دل بر کف                            چشم بر حکم و گوش بر فرمان
گر سر صلح داری اینک دل                               ور سر جنگ داری اینک جان
دوش ا زشورعشق و جذبه شوق                       هر طرف می شتافتم حیران
اخر کار شوق دیدارم                                       سوی دیر مغان کشید عنان
چشم بد دور خلوتی دیدم                                   روشن از نور حق نه از نیران
ناگهان اتشی دیدم کانشب                                  دید در طور موسی عمران
پیری انجا به اتش افروزی                               به ادب گرد پیر مغبچگان
همه سیمین عذار و گلرخسار                            همه شیرین زبان و تنگ دهان
ساقئ ماه روی مشکین موی                             مطرب بذله گوی خو ش الحان
 چنگ و عود و نی و دف و بربط                        شمع و نقل و مئ و گل و ریحان
مغ و مغزاده و مغبر و دستور                           خدمتش را تمام بسته عیان
من شرمنده از مسلمانی                                    شدم انجا به گوشه ای پنهان
پیر پرسید کیستی گفتند                                   عاشقی بیقرار و سرگردان
گفت جامی دهیدش از می ناب                            گر چه نا خوانده باشد این مهمان
ساقی اتش پرست و اتش دست                         ریخت در ساغر اتشی سوزان
چون کشیدم نه عقل ماند ونه هوش                   سوخت هم کفر از ان وهم ایمان
مست افتادم ودر ان مستی                                به طریقی  که شرح ان  نتوان
این سخن می شنیدم از اعضا                           همه حتی الورید والشریان
که یکی هست و هیچ نیست جز او                     وحده لا اله الا هو



از تو ای دوست نگسلم پیوند                           ور به تیغم برند بند از بند
الحق ارزان بود زما صد جان                           وز دهان تو نیم شکر قند
ای پدر پند کم ده از عشقم                                که نخواهد شد اهل این فر زند
من رهی کوی عافیت دانم                                چکنم  افتاده ام به کمند
پند انان دهند خلق ای کاش                              که ز عشق تو می دهندم پند
در کلیسا به دلبری ترسا                                  گفتم ایدل به دامی تو پیوند
ای که دارد به تار زنارت                                 هر سر موی من جدا پیوند
ره بوحدت نیافتن تا کی                                   ننگ تثلیث بر یکی تا چند
نام حی یگانه چون شاید                                  که اب وابن و روح قدس نهند
لب شرین  گشوده با من گفت                            و ز شکر خنده ریخت در لب قند
که گر از سروحدت اگاهی                                 تهمت کافری به ما مه پسند
در سر ائینه شاهد ازلی                                    پرتو از روی تابناک افگند
سر نگردد بریشم ور او را                               پرنیان خوانی و حریر و پرند
ما در این گفتگو که از یکسو                             شد ز نا قوس این ترانه بلند
که یکی هست و هیچ نیست جز او                      وحده لا اله الا هو

                  



                          
 

ضرب المثل های عامیانه

 از بد بد ترش توبه