Het leven was er hard, voor de mensen en de dieren, toch hebben ze ook vaak gelachen  in al hun armoede. Anders was het niet uit te houden geweest! In de hoek van het binnenhofje woonde dolle Tanne. Iedereen was het er over eens, ze woog minstens honderd vijtig kilo. Ze was verschrikkelijk dik vies en heel lui. Ook was er nog haar gekke zoon van een jaar of twintig. Gekke Nol moest op een dag een grote ketel erwtensoep koken, op een houtvuur. Nu zat er op de schoorsteen een vette kater. En die sprong pardoes in de grote ketel. Gekke Nol heeft niets gezegd, maar bleef die ketel stoken. Toen dolle Tanne haar poes riep kwam hij niet opdagen. Maar toen ze die avond de soep opschepte begreep ze er alles van........ Tanne was bang van haar man en viste algauw de pels er uit. En de man prees zijn vrouw omdat hij zo lekker had gegeten! Hij zei; Bewaar de rest maar voor morgen, dan is hij nog lekkerder. Als de oude Nol dronken was,vroegen de buren wel eens: Nol moet je nog erwtensoep? Wij kunnen daar eens bij glimlachen, maar niet té diep nadenken over die toestanden daar. De wasdag daarop volgend, had Crisjes moeder een kuip schoon water laten staan, toe heeft ze er vier katjes in gegooid om ze te verdrinken. Annie 1 werdt er misselijk van, wat zielig voor die beestjes ze had ze toch ook vrij kunnen laten lopen. Zo gebeurde er wel altijd wat in die achterbuurt. Ook dingen, hoe erg ze ook waren, het bleef onder hen! De mensen van de Walsteeg trokken aan één zeel ze verdedigen elkaar en vochten het ook met elkaar uit. Annie 2 kan het haar moeilijk voorstellen, we zijn nu 1februari 2007