Moest de teletijdsmachine uit menig tekenboekjes bestaan, dan had ik graag mijn hand in die van
Annie 1 gelegd!
Uit respect, moed en uithoudings vermogen, wat een kanjer van een vrouw!
Boven mijn pc tuur ik in de tuin en zie een groene specht zitten in het gras.
Daar beleef 'k nu veel plezier aan en mijmer over mijn voorganster.
Het zijn pietluttige kleinigheden, maar daarom zo schrijndend dat zij dat nooit heeft mogen meemaken, die rust en geborgenheid.
Geen wolkje aan de lucht, vogeltjes spelen en fladeren. Wat een luxe om hier te mogen wonen.
Het verschil met de Walsteeg, hier naast op foto, is gewoon niet in te schatten.
Dit keer een kleine flits, maar het moest me even van het hart.
Nu nog over  Annie 1 vertellen kan niet.
Dat is met een gloeiende pook in een open wond draaien!
tot heel binnen kort
Annie 2 moet kunnen gelukkig zijn autoloos, anders is het in het gezicht van Annie 1 spuwen.