Foto
Foto
Foto
Foto
Foto

Er is een tijd vooor alle dingen
Een tijd voor veulens en welpen.
Voor bedauwde bloemknoppen
en roze rood voor dageraad.
Een tijd voor hinden en herten,
voor het wilde bloed
en de nevels van okteber.
Een tijd voor donkere dagen,
Voor de hypnose van het haardvuur
en het sprookje van de sneeuw.
Maar er is altijd een tijd
voor de moeders!

Foto
Foto
Bedenk......... wie in de file staat, moet niet afwassen
E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Gastenboek

Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

Archief
  • Alle berichten
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Zoeken in blog

    De snelle evolutie in vogelvlucht
    dagflitsen van A-1909 & A-1933
    24-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog even verder !

    Als we even de rode levensdraad  niet volgen is het verschil wel héél groot.
    Annie 2 werd geboren in een heel warm liefdevol nestje, gelukkig maar, want ik woog maar
    1,750 kgr. Met veel genegenheid en zorgen is het levenslicht me nog steeds niet ontzegd.
    Dat heb ik werkelijk aan mijn ouders van toen te danken!
     Jammer genoeg, is mama twee weken na mijn communiefeest bij een auto ongeval om het leven gekomen.
    Weg met het warme nest! Toen veranderde alles op eens. Op mijn 65 jaar heb 'k het er op gewaagd een gedicht te schrijven, voor de eerste maal mijn gevoelens te uiten.
    Wat was dat een opluchting. 

    Mama!
    Ach moeke, hoe kan zoiets?
    Niet eens een klap, gewoon niets.
    Geen mama meer, een grote chaos
    in mijn geest. M'n lichaam slaat los.
    'k Wankel, verga van verdiet.
    Maar denk je dat iemand, slechts iemand dat ziet?
    Geen mens kan zoiets begrijpen, wil ik ook niet.

    Als 'k met jou, opgebaard, de bloemen begiet.
    dan kan ik vragen... hoe moet het verder in 't verschiet?
    't Lijkt of je glimlacht, maar zo kil, zo koud
    Anders dan gisteren, net geen twaalf en 'k ben oud.

    Die vreselijke dag, ze komen je halen,
    Stoppen u in de grond, niet te verhalen!
    Die eerste nacht: Moeke, lig je zacht? Niet te nauw?
    Die kuil was zo smal en die grond zo grauw!
    Te diep, te donker, geen licht naast je bed
    Nu is de manestraal het enige wat je hebt.

    Straks draait de wind, dan komt de regen.
    Je kussen word nat, zijn dat Gods wegen?
    Hoe vind ik nu rusr, hoe kan ik nu slapen?
    Veder als wees, moet ik daar in slagen?
    Ja zeker? m'n schouders worden harde schragen

    Annie de rijk        24/11/2006



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie *
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!