was een dag van plezier met jonge broers jan en koen op bezoek in Brugge. Ma en pa zouden hen komen ophalen, me nog wat rust gunnend met de zwangerschap. Bart en ik scrabbelden nog wat, en toen ging hij "om sigaretten", synoniem voor "nog iets gaan drinken". En ik wist dat, maar zei niks. Waarom ook? Nog nooit was iets mislopen, en al vond ik het eigenlijk maar niks, concrete tegenargumenten had ik niet.
En hij vertrok, om anderhalve maand later opnieuw thuis te komen bij een hoogzwangere, heel dikke vrouw, die al een dag later in het ziekenhuis lag.
Bart had iemand op zijn brommerke aangereden, iemand die notabene meer had gedronken dan hijzelf, maar toch als zwakkere weggebruiker zou worden beschermd. Iemand die net was geopereerd aan miniscus, en al lange tijd op de ziekenbond leefde. En de kans schoon zag, hij en/of zijn advocaat. Ze zouden een lid van de Brugse advocatenorde es leren... De bal ging rollen van de bergtop, traag maar almaar rapper, naar beneden, downstairs, dieppunt, rechtenloos, kansloos, uitgeperst, verpest en zonder enig verweer met sociale-DDT bespoten. Een frauduleuze Brugse procureur speelde daar ook een rol in, en ik heb onze pierlewaai Minister Declercq onlangs hierover verslag doorgestuurd. Als hij reageert, scoort hij een punt maar weinig ophalend tegenover zijn minus zoveel van dit moment. Waar maken ze dit soort schepsels? Dit soort creaturen? En waar halen ze recht van hun bestaan? Frauduleuze zaken in het rechtswezen, de larven werden al jaren geleden gelegd, en toen werd nooit niks gedaan behalve in het opportunisme van zij die wisten en meespeelden (op zich bewijs genoeg van fout systeem). Toen stond Johan Anthierens klaar en bereid om mee te werken, maar ook met opmerking dat tegen dit systeem ingaan, een sisifus-labour was. Het verheugt me nog steeds dat dit soort ervaringen me later hield met de groepering voor alleenstaanden in rumbeke. Als ik niks van mijn leven heb gebakken, op mijn twee kinderen na, dan heb ik toch gewerkt met die alleenstaande "vrienden", in een gemeenschappelijk soort leven. Een ouder gezin of gewoon alleenstaand. Maar allemaal met een nood en een hoop: op een goed samenleven. Ooit. Ergens. Eens. Ik ga even wat schilderen...
Het liedje op zich klonk goed, de realiteit weliswaar iets anders. Morgen ander weer op komst, dus vandaag toch maar de rode beuk gesnoeid, handmatig, want de bijgegroeide takken zijn te dik en dus te moeilijk geworden voor de, sorry, mijn snoeischaar. Vele uren bloedzweeten-bijna-tranen, want dit is labeurwerk, mensen, echt labeurwerk. Het idee van kloekere spieren in armen en benen hield me overeind, want die hangen er sinds een paar serieus losser bij dan voordien, of lette ik er toen minder op? Remains unanswered. Nog geprobeerd om wat overgroeiende klimop van de buren mee te snoeien _ andere snoeischaar _ maar mijn armen zijn te moe, het lukt dus niet echt goed meer. Remains for a next time. Mss morgen, want de BE-weersvoorspellingen klokken ook niet altijd, dus positief denken... alhoewel het dan weer zweten, puffen, en blazen wordt. Glazen koffie en cola light en af en toe een koele witte wijn gedronken, terwijl ik even bij de tv kwam uitblazen. En nu ben ik aan een goeie douche toe, verdiend en nodig, want mijn huid jeukt. Verder heb ik moeten vaststellen dat de droogrekvoet, die steeds maar bleef omwaaien, met de sneldroogcement onvoldoende kreeg om overeind te blijven. Heb er dus een pereboom in pot en nog een en ander bijgeplaatst, hopend dat het geval rechtop blijft tot ik morgen nog de nodige cement kan gaan bijkopen. Inhouden zijn nooit mijn beste vak geweest, dus als je vraagt hoeveel liter cement er in zo'n voetblok moeten, dan wordt dan voor mij vooral heu-en met vraag-en uitroepteken. Ik hoop dat ik straks na de douche niet al te veel rode vlekken op mijn huid opmerk, want momenteel heb ik voldoende aan pijnlijke linkerborst die ik wou gebrruiken om mee te duwen op die snoeischaar; dat was dus zeker niet mijn beste idee en vooral een aiaiaiaiai waard. We leren altijd bij, maar mijn rechterborst wil ik dit toch liever besparen. Nu nog hopen dat iemand _ broer rik? _ de afvalhoop takken komt ophalen en ondertussen ook de composthoop meeneemt, zodat we wat dat betreft, weer een jaar verder kunnen. Ik ga onder de douche en denk aan kleinzoon arthur die de fontein aan het station in Roeselare almaar de dolfijn blijft noemen. Soit, voor zolang dat nog kan gezien burgemeester Luc Martens tekende voor afbraak van onze stationsbuurt en wellicht met open hand ja knikte voor de contracten met bouwheren van apartementen en andere gedrochten. Typisch voor dat geval bibliotheek (en we hadden er al een paar, goed verdeeld over deelgemeenten) dat De Munt gaat noemen, want die munt komt uit mijn zak en gaat niet terug in mijn zak. Rarara, in wiens dan wel. CD&V en spa-plat in Roeselare, ze zouden allemaal doodgebliksemd mogen worden, of beter nog, iedereen die iets met de teloorgang van Roeselare te maken heeft. Kortrijk ging ons voor in een grootheidswaanzin, maar ze zijn zelfs te dom om hier in Roeselare daar hun lessen uit te trekken. Soit, je bent van Roeselare of je bent van Oost-Vlaanderen, waar je dan beter kunt blijven. Ik ben boos, ontgoocheld en wat nog allemaal, voor een paar kwakkels met grootheidswaanzin, vooral die met 'kind' in hun naam. En heb ik het verkeerd, laat dan maar es een van hen me bewijzen hoe verkeerd ik het heb... Wat recht is, maken ze krom en wat krom is maken ze recht (alles tegenovergesteld van wat vroeger gebeurde, ook toen met hun eigen redenen en goedmakende verklaringen en toen ook weer betaald door... wij). Politiekers zouden in elke financiële beslissing waar wij in moeten betalen, persoonlijk verantwoordelijk worden gesteld, idem dito bankiers die spelen met geld dan niet van hen is. God of Maria, de meest praktische, zwaai es met een goeie bliksem of wat dan ook, om aantal zaken gewoon weer menselijk recht te maken. Met dank bij voorbaat, en ge hoeft niet bang te zijn, die gasten hebben via liposuctie toch al jarenlang hun geweten laten verwijderen. Zal ook op onze kosten zijn gebeurd...
20090704_de tijd tikt veel te vlug onder me door...
Lang niks laten horen, hé dagboekje.Omdat ik zonodig een tweede, meer me-myself-and-I-onbekende blog voor de buitenwereld, dacht nodig te hebben. Gevolg: ik werk nog heel weinig met allebei.
Zomerszonnig weer, te warm, zo'n beetje, al moeten we dat soort woorden altijd al heel vlug beklagen in een onverwachte weerswissel. Maar Godje hierboven, je doet het prachtig goed momenteel, laat er ons van genieten en af en toe een regenbui die onze planten en groenten en bomen ook wat soelaas bieden tegen de brandende zon. Want branden doet ze, en zweten doe ik meer dan ik me goed kan herinneren (tenzij ik dansen ging, en de dansvloer niet af kwam en omdat ik al heel weinig dronk, dan ook vaak 2 à 3 kg kwijtraakte), maar dat zal een hormonenspel zijn. En ik doe het al niet zo bijster goed de laatste tijd. Raak niet echt meer op mijn gewone baan, al vraag je je af of dat ueberhaupt moet. Thuis minder werken (toch al gratis en op eigen kosten), mensen die teleurstellen en ik in hun zelf opgenomen functie anders had voorgesteld (in een correcte werking, bedoel ik dan), of was ook dat wishful(l) thinking.
De tweeling is fantastisch, groeit als kool maar hapert aan veel bladen om hen heen. Even kijken of ik een recente foto vind om hierbij te plaatsen, dan zie je ze weer es een keertje.
En ik sluit gelijk af, om even een laag badwaterpeil in te duiken en dan even een 15 minuten onder de zonnebank, en dan een proclamatie op het kasteel van rumbeke (terwijl de tweedejaars nog niet zijn afgestudeerd, je vraagt je wel es dingen af, maar dat vormt blijkbaar enkel mijn zorg), gevolgd door een van dirks cultuur annex eetavonden in het Muizenestje, Beveren. Zou lieven hier in de tuin mijn rode beuk proberen af te werken inzake snoeiing en dan een pruimelaar in het midden van ons grasperk achteraan in te planten, samen met een pereboom (van wie ik evenwel hoop dat hij de zomer helemaal haalt). Broer tuinarchitect Rik... de beestjes bijten ondertussen verder alle bladeren kapot en zullen ondertussen ook al toe zijn aan mijn fruitbomen. Beloven dat je komt is na een maand echt niet goed meer (bruikbaarheidsdatum verlopen).
Folks, see you/hear you (see me, feel me, touch me, heal me.. .Tommy, The Who).
Eerst even gedag aan Mieke Degryse, die er zo goed uitzag op tv gisterenavond. Dat te beseffen naast dat andere weten, is haast een wreedheid. Maar zoals zij dat alles dan toch weer menselijk naar buiten weet te brengen, om het haarzelf of vooral ons gemakkelijker te maken?
Vanmorgen gaan werken, deze namiddag thuis en geprobeerd wat te rusten. Nodig. Ouder worden en die overgangsperikelen meemaken... een iets, maar dan nog slecht slapen erbovenop, da's minder. Tenminste voor mij. En ik wou de voorbije dagen vooral mijn @Nieuwsbrief aan de reisleiders afwerken (beroepsmisvorming= beroepshandicap cf. golf?) enerzijds met dan onverwachte problemen bij het versturen anderzijds. En zo blijft een mens bezig, ach, wat zouden we anders doen?
Buiten is het weer kouder. Gisteren genoot ik van de zachtere omstandigheden, en genoot van mijn wandeling toen ik de tweeling van school ophaalde. Maar van kantoor naar de auto lopend en dan nog boodschappen doen, was er mss te veel aan. Mijn ogen prikken koud en stekend en mijn neus is weer de actieve looptoer op.
Tussen vandaag en de vorige keer zijn een aantal berichten verwijderd, teksten waar ik me bij tweede bekijken eigenlijk voor schaam. Teksten waarbij ik me bij het verwijderen afvroeg, hoe ik zo kon verworden, omdat ik zelfs moeite heb/had me erin te herkennen. En wou ik er me in herkennen? Nee, eigenlijk niet. Maar de beslissende druppel kwam van iemand, die al aantal jaren in de gevangenis zit, tendele voor zaken die hij deed, maar vooral door zaken die hij niet deed. Dit stukje brengt me dan weer terug naar vroegere tijden, toen met Bart en alles wat erbij kwam, maar daar wijden we niet meer over uit. Vincent komt dit jaar weer vrij. Zelf ben ik hem nooit gaan opzoeken, nog steeds niet, maar ik wil er eigenlijk niet meer heen, daar hangen teveel herinneringen aan die ik als afgeschreven wil beschouwen. Zo is dat, en al wil ik Vincent mss wel zien, de plaats overwin ik niet echt. Ik ben dus een tweede blog begonnen, ver van mezelf en herkenbaarheid. Of dit me lukt, weet ik nog niet, de twee lijken wat verweven in de bron, maar ik ben overtuigd een lijn te kunnen trekken tussen de riet die ik ben als mens naar buiten en de riet die vanbinnen in me leeft. Nee, ik wil geen psychiater gaan spelen voor mezelf, daar ben ik niet goed genoeg in _ en voor wie zou willen reageren, ik wéét wat mensen zeggen, maar ik besef ondertussen evengoed wat mensen in hun gedragingen laten blijken, en daar gaapt een grote afstand in, dus... iets wat ik voortaan zelf ga bepalen.
Koud hier in mijn bureautje, verwarming kost geld en verleden week heb ik in H&M wat spulletjes gekocht. Leuk, mooi. Maar ik moet die hobby voortgaan inperken, kledij genoeg, laat ik die nu maar eens goed gaan gebruiken dooreen.
Have a nice day voor wat er nog rest, en da's voor mij de Spil, met een optreden van Liesbeth List: Piaf, de musical. CU.
dag...boekje, Er niet toe gekomen veel te schrijven. Ben weblog van Seppe* en Mieke gaan lezen, dan mails nagekeken en verstuurd, en naar living gegaan toen het hier te koud werd. Ons vader ligt in het ziekenhuis, gisteren weggebracht voor alle zekerheid want het liep niet goed. Zijn ademen was minimaal geworden, beangstigend zelfs om te zien en het hoesten en proberen te ademen had hem totaal uitgeput. Wijze dokter van wacht, jong, maar heel wijs en rap in vaststellen, beoordelen en handelen. Iemand om naar op te kijken. Nu ga ik slapen, na afsluiter met Night of the Proms op één in tweede aflevering denk ik. Ik zag al een stuk op een Nederlandse zender, en vooral die Angels in the Harlem Gospel Choir waren mooi, maar ook Sinead O'Connor, Stash en anderen. Kippenvel, al moet ik eerlijk toegeven, toch blij te zijn in gevoel daat niet middenin de massa te staan. Voelt in het eraan denken al claustrofobisch aan. Sleeping time, see you later, met groet vanuit de living... g-riet-ings.
20081227_ yes, we can... do never stop singing it!
Dag...boekje, dit net via de Standaard op hun marketingblog gevonden en de moeite waard bevonden om bij te houden. Met geloof en een beetje vertrouwen in dat geloof. http://www.youtube.com/watch?v=jjXyqcx-mYY Ik hoop dat het van hieruit ook werkt en weet nu al dat ik er regelmatig opnieuw naar wil luisteren, als een mantra, om er zelf kracht uit te halen. g-riet-ings.
Eerst de weblog van Mieke Degryse gelezen, vechtend als een leeuw in Dadizele, maar met haar hihi in een ongelooflijk positieve en relativerende stemming (toch naar de buitenwereld toe) en dan even langs bij Seppe, die ongelooflijk wordt gemist. Een waardevol besef, te weten dat je als 8-jarige al zoveel impact had op zovele, zovele mensen. Het tweelingsfenomeen ligt me na aan het hart, met de tweeling-kleinzoons en hun intense gebondengevoel wat je als enkeling niet altijd kan vatten. Weinig meer (willen) tegenover zoveel meer (gevoel) te vertellen. 2009 moet me helpen in aantal voornemen, waarvan de fitness (cardio-revalidatie) me in elk geval in opstart meeviel. Dus moed houden en doorzetten. Januari wordt ook start van bijkomende opleiding rond excel, al vrees ik een beetje, als mac-gevormde, nooit de stupide complexiteit op puur commerciële basis van een pc te zullen begrijpen, laat staan kunnen aanvaarden. De programma's die ik nu op mijn 9-jaar oude mac gebruik bieden meer werkingsmogelijkheden dan een pc op dit moment (via diverse programma's). Pc's zijn opgesteld voor de dommerds, die slim willen lijken in wat ze kunnen (nee, niet zij, wel hun bakske, maar dat dan wel enorm veel tijd en bijstand en advies vereist van mensen die iets meer weten). Pc's zijn speeltuigjes, propvol overbodige dingen die dan weer een andere commercie wind in de zeilen geeft. Een mac is een werkmachine, gebruiks- en begripsvriendelijk, en houdt jarenlang vol in eenzelfde programma's. Ere aan de mac-familie!
Dag...boekje, met een op-de-valreep-nota: jawel, we leven nog, johee. En terwijl ik dit schrijf, bedenk ik: eigenlijk zou ik nu beter naar bed gaan.Winter is slaaptijd, maar dat hebben een aantal mensen anders bedacht. Het licht waarvoor we betalen, zorgt er nu voor dat we langer of nog meer kunnen werken dan in zomertijd. Rustiger leven(?) en een aantal feesten moeten dit verrechtvaardigen, want alles kost geld en daar moeten we dus voor werken. Ik hou mijn hart vast als ik alles hoor wat de voorbije dagen te horen is... Telerme en zijn dancing with goats, je moet maar durven, maar dat mogen CD&V-ers, want op zondag gaan ze toch biechten en hebben ze bij het buitenkomen nooit geen zonden meer mee te dragen. Goed systeem toch?! Ik hang deze dag aan de haak, morgen hoop ik mijn leven- en werkjas terug te vinden en aan te trekken for another day. En morgen is Kenny Desot jarig, lang leve de papa van mijn kleinkinderen, die vanmiddag vooral mijn knuffelbeestje waren. Mijn taartjes in mijn leven... heerlijk. Eind deze maand, 28 december is ma jarig, wordt er 78 en de dag nadien zijn mijn vader en dirk aan de beurt, met nog een dag verder de 54ste huwelijksverjaardag van raf en rosa espeel-vandenberghe. Volgend jaar zitten dirk en ik net in de helft daarvan! Slaapwel wereld, ik hoop dat je morgen niet in een of ander gat werd weggezakt, leeggetrokken van water, zodat gebouwen in de omgeving in mekaar gaan stuiken. Money-mister Olivier, als je dit hier ooit presteert, dan duvel ik je voor de rest van mijn dagen aan een hels tempo... g-riet-ings.
Dag...boekje, Ik ben een paar uurtjes zoet geweest om voor Roeselare, Turnhout en Genk alle model- en proefreizen zowel op de website als via @mail ineen te steken, zodat onze afgestudeerden en de actuele cursisten er iets aan hebben. Zit dan te denken aan die opmerking van collega, dat ik een tandje mag bijsteken voor volgend jaar... Maar ik laat me niet kennen, of precies juist wel. Vanmorgen heb ik in goed 10 minuten zo'n 5 km binnenshuis gefietst (kan dat wel?) en dan nog een paar minuten op de crosstrainer. Morgen wil ik dat opnieuw doen, want het voelde goed aan. In de namiddag heb ik mijn fiets stappend begeleid naar de fietsenmaker (banden goed leeg en pomp helpt niet (meer)). Mezelf beloofd om volgende week niet de auto maar mijn fiets naar het kasteel te gebruiken... geld uitsparen, want ik ben de enige van kantoor die dichtbij woont, en dus geen kilometervergoeding krijgt. Misschien kan ik best es nakijken of ik geen vergoeding kan krijgen precies omdat ik met de fiets kom. En ik moet ook onderzoeken of de Excel-opleiding* die ik betaal en begin 2009 ga volgen recht geeft op kredieturen... Fair play van beide kanten zorgt voor lange, intense liefdes. Of niet soms? Tja, ik moet wel hier verpozen, want na het versturen van twee mailgroepen van elk 198 adressen, moet ik nu 20 à 30 minuten wachten om een volgende groep te kunnen doorsturen. Alle mail beantwoord en bijgewerkt, prints gemaakt, verwarming draait... tja, waar is verlof anders niet goed voor. Na bezoek aan nieuwe fietsenmaker in de buurt ben ik wel nog om een nieuwe jas in een tweedehandszaak gaan zoeken; fietsen met mijn tussenseizoenjasje of met de warme, mooie maar weinig flexibele winterjas lijkt me niet aan te bevelen. 21 EUR gespendeerd aan goed gevoerde jas, die mijn lendenen _ meter Zulma Brulez, jouw raad indachtig _ voldoende afdekt voor de winter en zijn kou te komen. Erik uit Brugge, een Netlog vriend, had het over ouder en kouder toen ik hem vertelde niet echt pro-winter te zijn omdat ik het wel steeds koudkoudkoud lijk te hebben. Vandaar dat toen het woord (k)ouder ontstond, een typisch 50+ verschijnsel? En Erik, dat zijn we allebei, dat plusje is zo rekbaar als een... zut, welke gepaste vergelijking kan je hierbij gebruiken, een bengi-rekker? Seppe, weet jij iets beter, wedden van wel... Zut, zenden geprobeerd, maar ik ben eraan voor de moeite, dat wordt nu extra lang wachten. Niet dat het iemand veel uitmaakt, maar ik zit hier wel te zitten... dagboeken. Ik boek dag. Ik heb gedagboekd, geboekdagd, boekgedagd, daggeboekd... Met een d omdat het zo klinkt, want dit is puur giswerk in een onbekende vergelijkwereld. Ik blijf dit boeiend vinden, samengestelde werkwoorden en hun vervoeging; herinner me dat vanuit tijd met Bart Demey, so long ago. Maar nu bewaar ik eerst dit stuk, les van twee dagen terug indachtig, hé Seppe...
Heb ook nog wat geschilderd vandaag. Vind niet echt mijn draai op dit moment, zou meer willen weten over mogelijkheden, dingen uitproberen, droge acrylverf schrapen tot vormen, zou moeten kunnen toch. Heb een boek gekocht, maar nog niet gelezen. Misschien lukt een en ander morgen.
Rik Remmery, RR voor RikVannieuwenhuyse werkt heel gedreven aan een nieuw boek, Geen Weg Terug, met Modest als ondertitel (of is't omgekeerd). En 't wordt de moeite, maar bij mij als lezer heeft hij natuurlijk een voetje voor. Molly, ik wens je hierbij een voorspoedig herstel, want van wat Rik vertelde maak je nu niet al te mooie dagen mee, dus heil die genezing. Ik ben koud en heb het koud, alhoewel de convector naast me goed warmte heeft. Pillen slikken, laatste insuline spuit, kersenpitten verwarmen, pyjama aantrekken en bed in. Laatste mailzending moet dan maar morgen, niks aan te doen, trop is teveel, en zo is ook te lang... Goeie nacht en tot een volgende keer, baibaizwaaizwaai! *Een opmerking: Excelopleiding, via mail aanmelden en inschrijven kan niet. Je moet je verplaatsen naar ginder en de volle pot betalen, wachten tot je opleidingscheques binnen zijn en dan krijg je de helft terugbetaald bij start cursus (dus paar weken verschil, want opleiding start pas derde week 01/2009). Da's dus 75 EUR betalen om later 37,5 terug te krijgen, terwijl ik ondertussen al es 37,5 EUR heb moeten betalen voor de opleidingscheques= 75+37,5 EUR! Shame on you, onderwijs/education, shame on you, moneymakers en economists. Money in the pocket much more important than knowledge in the head... Arme Klarenstraat Roeselare. Jammer dat te moeten meemaken, net alsof ze hier zo voor het graaien liggen.
Dag...boekje, twee spaghetti-eters vanmiddag gefotografeerd, leuk om resultaat te zien en hun bereidheid daarin mee te werken. Leuk. Mieke Degryse hoopt vrijdag naar huis te kunnen, en daar sluiten wij ons gewoon bij aan. Het moet kunnen, dus zal het kunnen. Seppe daarentegen stelt het minder goed, de arme knutselaar, werker, klusser... Een mens begint zich vragen te stellen over het leven, waarom die godslasterende bedriegende smart-Fortisguys zomaar uit de voeten kunnen met hun dikbetaalde maar misgokte beslissingen over andermans geld. Het feit dat ze dan nog slim zijn, zou hen extreem-veroordelend ten laste moeten worden gelegd. Maar dit is me te vermoeiend vanavond, ben laat opgebleven na thuiskomst van vergadering om nog het verslag en de correspondentie te verzorgen, en de slaapnacht was dus te kort om goed en gezond te zijn. Toen ik vanmorgen, op verzoek van Laika, naar de Aldi reed voor hun speciale kinder-actie met badjassen, donsovertrekken, ondergoed en pyjama rond cars, disney en diverse kinderfavorieten... toen was dat even schrikken. Paar minuten na het openingsuur en sommige dingen waren al uitgeput; een dame werd er zelfs onwel van en toen ik thuiskwam, sloeg ook mijn hart zeer beklemmend in mijn borst. Deze namiddag dan opnieuw naar Aldi om pc-schermen te kopen en toen was die beklemdheid en ademnood er opnieuw. En ik durf er niet aan te denken wat zou kunnen zijn, met die tweede toen al half verstopte kransslagader. Ik heb het door-en-doorkoud, van huid tot diep vanbinnen... Vanavond extra vroeg in bed, geen Spil, geen juwelenavond bij buren om de hoek... Morgen ganse dag werken en dan Brel-vertolker in De Spil, zou ik willen zien. En anderzijds wacht er nog een verslag om te worden gemaakt, dat eindigt nooit meer. Schluss für heute, g-riet-ings. Morgen nieuwe en betere dag!
Dag...boek, met begrafenis van tante, dan met groep neven en nichten op café, nicht naar huis gevoerd en boodschappen gedaan, gsm-afspraak met dirk in roeselare en dan boodschappen, naar broer met zijn was- en strijkgoed, foto's gaan nemen van de bouwwerken aan nieuwe Scoutslokaal en naar huis. Boodschappen uitladen, alles wegsteken en dochter gebeld dat mijn zus opnieuw oma wordt en dan zoon hetzelfde bericht gedaan, met vraag om grap met zijn zus uit te halen, zeggen dat hij heel vreemd had gedroomd dat neef Simon vader zou worden. Another day in paradise of life... Een neef die de 50 nadert, wordt binnen paar maand voor de eerste keer papa... bijgepraat met goeie neef. Groot huis op grote landerij, met dieren en kruiden en groenten en vissen enz. Jammer dat zijn huwelijk strandde, maar dat zijn nu eenmaal dingen die gebeuren. Tante Godelieve had een propvolle kerk afscheidnemers en nog een deel dat geen voet meer binnenkreeg, zoals een van mijn broers. Ik had nicht Ginette vlakbij opgehaald en we waren een half uur voor tijd aan de kerk, maar moesten stapvoets en wachtend aansluiten... Toch een bewijs dat je geliefd en gekend en geëerd was, een mooi saluut aan een levenslustige, knappe, liefdevolle altijd lachende en levensmoedige dame, dame omdat het haar in een woord uiterlijk schetst en al de rest haar aanvullend complimeert als mens. Tante Godelieve, het ga je goed waar je zielshalve nu bent, groet meter Zulma en peter Jules onzentwege en hou je gezin gewoon verder in het oog, al hoef ik je dat eigenlijk niet eens te zeggen, want nonkel Roger is er nog en je zal het altijd en voor eeuwig doen. Een eerder gevoelsvolle dag, omdat op een week tijd het leven van een aantal mensen grondig verandert door het overlijden van een familielid. Nonkel Odiel had het even moeilijk, maar ons vader bleef rustig, tenminste van buiten uit. Ik durfde niet echt veel te kijken, bang dat hij geëmotioneerd zou reageren en het dan moeilijk zou krijgen. En ik heb het paar keren gezegd, en er is over gepraat: volgend jaar is er weer een familiefeest, hoe dan ook, en ik laat het me niet meer uit het hoofd praten. Vanaf nu: jaar na jaar, en we spreken elk feest de datum van de volgende samenkomst af.
Nog een besluit: gisterenavond was ik voor de eerste keer op een wake, een lezing voor een overledene, een samenkomst in de kerk net voor de begrafenis. Maakt niet uit, ons moeder wou erheen dus was ik chauffeur van dienst. En wou het mijn nichten en neven ook tonen, dat ik dat voor tante wou doen. Maar terwijl ik er zat en luisterde naar onpersoonlijke muziek, onpersoonlijke en algemeen gesproken woorden, waar af en toe het woord Godelieve in voorkwam terwijl de rest eigenlijk veeleer onbegrijpbaar in de micro verloren ging, heb ik besloten dat ik dat nooit wil hebben in mijn leven. En ook geen begrafenis, dat is iets waar mijn gezin en eigen familie mee te maken heeft, verder niemand. Wat ze wel mogen doen, is een vak komen leegdrinken ergens in een zaal met een stapel wafels zonder suiker, en grappen en lachen om mijn en het leven. Een boost om verder te gaan, een luchting van alle ergernis om wat ik fout of vervelend deed, een herinneren hopelijk ook van een paar goeie dingen, een eretribuut aan het leven, waar ik slechts een miniscuul deeltje van uitmaakte, maar een waarover _ let's hope _een en ander kan worden verteld. Some things to remember me by, een avond, een paar uren. En that's all folks, mijn erfenis, de last will van riet espeel, riet short for rita, rita espeel op identiteitskaart en later gekend als g-riet-ings. Wat inslapen betekent, weet ik voor een stuk, dat leerde mijn diabetes me, toen ik zwanger van elias op een avond ging slapen en 's ochtends niet wakker werd (coma). Er waren een paar van die voorvallen, ergerlijk, maar soms waren ze er gewoon. En ik had met de vele suikerzieke jaren geen verweer meer, geen aanwijzingen, geen overgang van normaal naar gevaarlijk. Stomme ziekte, verwaarloosbaar omdat niemand niks kan zien en wij ons altijd proberen als gewoon gezond, normaal te gedragen. Brr. Ik ga even naar de weblog van Mieke Degryse kijken, en naar die van Seppe (http://www.bloggen.be/hetseppedagboek/) ; volg hen en weet waarom er redenen zijn om graag te leven, hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken. Tijd om deze dag, zaterdag, 29 november 2008, af te ronden. Tante Godelieve, slaapwel; dochter Laika (eigenlijk Laïka= La-ika, dankzij clevere ambtenaar van dienst in Brugge...) vandaag 31 jaar en één dag oud, slaapwel; Charleskastanje (of pelikaan, de twee bijnamen van zoon Elias), slaapwel; en slaapwel eigenlijk aan iedereen die ik ken: slaapt wel! g-riet-ings. En voor de aardigheid van het leven dat doorgaat: een foto van het nieuwe Scoutslokaal in opbouw, voor Parsifal Rumbeke.
Tot slot: bericht op site van seppe: Ter herdenking van alle kinderen die de wereld verloren heeft, wordt er ieder jaar op de tweede zondag van december een nationale herdenkingsdag voor overleden kinderen gehouden. Op deze dag wordt er om 19.00u een kaarsje aangestoken door iedere persoon die zich aangesproken voelt. Dit kaarsje brandt ter ere van alle kinderen die gestorven zijn! Door dit te doen in de verschillende tijdsgordels, gaat er in 24 uur een golf van licht om de wereld. Dit jaar wordt het WORLDWIDE CANDLE LIGHTING voor de 12de maal gehouden en dit op... 14 december 2008. Dit jaar zijn er ook vele jonge vriendjes van Seppe en van ons gestorven......aan kanker. Lien, Emily-Grace, Rune, Rytse, Sara, Sebbe, Soetkin........maar ook voor alle andere kleine sterretjes branden we een kaarsje! Jullie ook? Liefs Seppe, Jill, Serge en Ann.
Dag...boekje, gewoon om even te melden dat de tweeling Jules & Arthur vandaag precies middenin hun 5de en hun 6de verjaardag zitten, 27 november, 6 maand na 27 mei, hun geboortedag. Morgen wordt hun moeke Laika 31 jaar, en dat was verleden jaar groot feest, en met reden. Gisteren was een superdrukke dag, en terwijl J&A nu even voetballend (in huis, met de gangdeur als goal!) de living onveilig maken, maak ik even van de beschermde zijmuur gebruik om wat blogwerk te doen. Mieke Degryse baalt van wat met haar gebeurt in het H. Hartziekenhuis in Roeselare, partner Didier maakt een vergelijking met Gaia waarbij die positiever scoren in menswaardig optreden... Moet al erg zijn. En blijkbaar, zo hoorde ik daarnet van een andere oma-dame aan de schoolpoort, zou daar ook een fraudezaak aan het licht gekomen zijn. Jeetje, mariajozef en godvantielt, waar gaan we met deze maatschappij, deze samenleving, deze aarde op dit moment naar toe. Stop wat mij betreft, alle grote bouwwerken en doe alleen praktisch-nuttige dingen die de maatschappij beter kunnen maken in plaats van protsig, marmerig, granieterig, kunsterig en andere duurklinkende woorden die overigens zijn zoals banken: ze maken ons eerst miljarden armer en geven dan een hogere intrest op spaarrekeningen die toch weer achterhaald worden door verarmende inflatie-cijfers... Daarnet een bericht van 6Minutes gelezen, waarin wordt geadviseerd weer es een normaal levenspeil aan te nemen, in plaats van hollend en crossend ons maatschappelijk levensbeeld achterna te lopen en onze gezondheid te kwetsen, energie uit te putten. Willen passen in het plaatje dat mensen zogezegd van je hebben, is lastig. Bekomen dus, en aan schadebeperking doen. Gisteren was zo'n loopdag: kuisvrouw kwam en een en ander voorbereid, dan in bureau gewerkt, tweeling van school opgehaald, bij hen thuis eten gemaakt en meegegeten, dan op de thuiskomst van hun ma gewacht en vertrokken naar mijn broer om papieren op te halen, gestopt bij Parsifal Rumbeke waar nieuw lokaal wordt gebouwd, thuis binnen en buiten om papieren op te halen en vlug Scoutsverantwoordelijke met boodschap van bouwmensen opgebeld, dan naar kantoor, uitleg van Annelies over nieuwe werking rond ritbladenboeken, gevolgd door personeelsvergadering waar ik telkens voor verslag moet zorgen en tot slot nog ledenkaarten van de vzw Reisleiders Vlaanderen klaargemaakt en papieren voorbereid om thuis af te werken, even bijgepraat met Sonja over toestand opleiding reisleiders en dan naar huis, daar mails binnengehaald, Netlog, Facebook en Plaxo gecheckt, de poezen te eten gegeven en languit in de zetel tv gekeken... Had nog moeten strijken, maar na X-factor op VTM lukte dat uiteindelijk niet meer, en hoe dan ook: dirk moet studeren voor examen vrijdag... stil wezen was dus belangrijk. Afsluiten nu, want de tweeling is ondertussen naar de bouwwerken boven gaan zien en ik kan maar beter es checken hoe en wat. g-riet-ings.
Gisterenochtend stierf Godelieve Espeel in het Rustoord, Westlaan te Roeselare, in de palliatieve zorg. Laat achter, echtgenoot Roger D'Hooghe en hun vijf kinderen, waarvan een tweeling. Lucien, de oudste zoon, moest terugkeren uit Ruanda om haar nog te zien en ze heeft op hem gewacht, zo lijkt. Ik hoop dat ze nu bij haar ouders is, mijn peter en meter Jules en Zulma Espeel-Brulez, en bij de twee kinderen uit dat gezin die niet ver geraakten in levenstijd, maar ook bij nonkel Ernest en nonkel Paul, die hun levensstrijd ook reeds verloren. Voor ik verder ga, zoek ik nu eerst een van de laatste foto's van dit gezin op, te danken aan mijn broer Franck Espeel denk ik, maar ben niet zeker. Maakt ook niet zoveel uit, behalve een dankbaar gevoel om de mogelijkheid te herinneren en mensen terug te zien. Ik heb er een paar gekozen voor dit keer, maar kom er later uitgebreider op terug. Baal nog steeds een beetje om de uren verloren tekst, maar kan er niks meer aan veranderen. Opnieuw dan maar. Alleen wordt dat vandaag niet meer, want ben pomp- en bekaf. Het dagje van het opruimen naar de winter toe. Terras opgeruimd, alle plantenpotten leeggemaakt en de composthoop aangevuld, dan de terrasmeubelen opgeplooid en onder een beschermmat gestoken, het terras in de bleek en goed geschuurd, dan de tweede set tuinmeubelen (tweede tuinstuk) opgeplooid en opgeborgen, de serre ontmanteld en alle stukken naar de garage verhuisd en dat zal het zowat geweest zijn. Binnen moest dan natuurlijk ook een en ander worden opgeruimd, want je loopt natuurlijk de ganse tijd in en uit, dingen verhuizend en verplaatsend, en toen vond ik het gelijk tijd om de kussens van de tuinstoelen allemaal op te bergen en naar de kelder te verhuizen. En waarom dan niet ook meteen de doucheruimte beneden ook es aanpakken... Je hebt zo van die dagen, maar 't geeft een goed gevoel. Morgen komt Els kuisen en dan moet ik de tweeling ophalen en nadien naar kantoor voor een teammeeting. Verslag opmaken hoort bij mij, en dat kan dan gelijk met het verslag van de vzw FBAA West-Vlaanderen, voor ik alles vergeet. Ik hoop ook dat ik er morgen nog in slaag om de nieuwe leden van de vzw Reisleiders Vlaanderen in te boeken, zodat ze misschien morgen nog hun lidkaart doorgestuurd krijgen. Wie weet, lukt zelfs dat ook nog. Tante Godelieve, jij sterke gedreven en liefdevolle vrouw, je gaf me extra energie en doorzetting de voorbije dagen. Dankjewel. g-riet-ings.
Uren tekst getypt en opeens alles weg... Waarom heeft dit systeem geen voorziening om tekst tussenintussendoor te saven. Was er kop van in, maar we leren er hopelijk uit. En seniorennet evengoed. Nondedju. Sneeuwtaferelen, zondag 23 november...
Dag...boekje, Nog zoveel te doen vandaag, in voorbereiding op een bijzonder drukke namiddag morgen. En moeten vooruitkijken naar dit stramien van uit de voegen gevulde dagen is nu niet mijn voorkeurseinder. Maar erdoor moeten we hoe dan ook. Rik en Molly keren vandaag terug uit de Bourrousse, ik hoop dat alles vlot verloopt. Einde dus ook van de Gers-zomer. Woensdag was ook al een drukke dag, maar met een leuke bezigheid: naar kapper. Nieuwe kleur, nieuwe coupe en het valt mee. Maar gezien we morgen én naar een huwelijksreceptie én naar een ontvangst van een Russische delegatie rond Busworld Russia gaan, ga ik tegen mijn gewone principes in en heb vooraf een brushing aangevraagd. Misschien lukt het bij Silke nog om een gezichtsonharing te laten doen vandaag, terwijl ik dan maandag een moederdagbon opmaak en een grondige gezichtsreiniging laat uitvoeren in Roeselare. Geld voor nieuwe kleren zit er niet meer in, maar ik heb nog twee pakjes (tailleurs, jas en broek), eentje in zwart en eentje in grijs, van verleden jaar op Busworld Kortrijk; straks moet ik even nakijken of die helemaal ok zijn om morgen aan te trekken en of ik er wel nog inkan (paar kilootjes aangekomen nu). Soit, we kijken de boel even na en zien wel wat het wordt. Er is ook nog een zwarte jurk die ik jaren terug liet maken, als kopie van een jurk die ik bij iemand zag; ze had er geen bezwaar tegen, helemaal niet, en gezien de totaal andere stof kan je nadien geen vergelijk meer maken. Of ze nog modern is, maakt me weinig uit, ze draagt leuk en vlot, is zwartkleurig en dus mode-in en dan rest me nog alleen schoeisel erbij te zoeken. Mijn laarzen zijn goeikope dingen, schoenen eigenlijk ook, vaak tweeedehands, maar ik moet er nakijken. Ofwel gedurfd met een bruine schoen? en misschien wat bruine accessoires? Espeel, tijd om in gang te schieten. Shoot! Nog vlug even nakijken hoe Mieke Degryse het stelt en hopen dat ze een goed weekendje heeft. g-riet-ings.
Gisteren gestart met mensen met oorlogstijdsverleden... wel, dat was dus al bij al een dag te vroeg. Nog een paar mensen blijven over van de 90 jaar geleden WO I, de oudste nu 112 jaar, blind en moeilijkhorend, maar nog goed pratend over hoe het toen was: in een gracht springen tussen brokken van van alles, ook voeten, handen, stukken mens... Ik vind het onoverkomelijk om een film over die oorlogsgruwels droogogend door te komen, lieve heer, en zij die de beslissing nemen zitten vaak knus-warm in het oorlogsbureautje beslissingen te nemen die met tientallen, honderdtallen, duizendtallen levens in bloed worden ondertekend. Alhoewel... wat is die taktiek veranderd over de jaren heen, oorlog is politiek, en politiek is oorlog. Onteigeningen in het algemeen belang, een paar rustige plaatsen in een stationsomgeving in Roeselare die om de mobiliteit (en vooral ook de verkeersveiligheid! klinkt al bloedovertuigender) die worden opgeofferd. Henk, kindje, jij die tegen bepaalde algemeen gestelde verkeersbepalingen inging om het persoonlijke eigen belang van de buurtbewoners, ga je nu wraak nemen en zelf de hak erinzetten? Ha, ik zwijg al, want ik gaf je mijn mening al: als het om mobiliteit gaat als vaandeldrager, ga es praten in Brugge, waar gebouwen belangrijker zijn gebleven dan die mobiliteit... Dit hier typend zit ik openraam aan de straatkant. Maar de gordijnen draaien rondjes in de wasmachine, en het raam zelf is al gewassen (opdat de voorbijgangers me iets duidelijker zouden kunnen zien). Jammer voor hen kijken ze eerst en vooral tegen een warboel van draden aan, veroorzaakt door aaneengeschakelde mac en pc (stiefcomputer). Waarom zovelen indertijd Dolfke Snor volgden in zijn armzwaai en dan later weer miljoenen anderen hun hoofd en geld investeerden in het kapitaal belang van Bill Gates en de vele verdieners eraan, terwijl een mac-computer zoveel beter en gebruiksvriendelijker en logischer is dan zo'n speelbakje, dat om de zoveel maand zich in een nieuw kleed wil steken, maar dat ook zo doet als de mode waar je niet onderuit kan... Mensen hebben een computer om te werken, niet om de wereld in hun eentje te kopen, bewerken, beplanten en oogsten en braakliggen, om overnieuw te beginnen. Niet met wat wordt beloofd en in een complexiteit niet meer te volgen valt. Teksten komen met revisies binnen, poepsimpel zegt mijn baas, maar vindt geen tijd om het uit te leggen. Het wordt allemaal zo eenvoudig gemaakt, dat we immer verder leertijd nodig hebben om te weten waar we nog mee bezig zijn. En ondertussen draait een hele industrie op ons modebewustzijn, maar is ook een hele industrie rijk aan het worden op onze inhaalmanoeuvers, op ons alles zelf willen doen, op... een monsieur propre die alle computerwerk eigenhoutje voor ons gaat doen. Dream on guys. Espeel, ga verder met ramen poetsen, mss rest dan nog wat tijd om te lezen... En er blijft nog een strijk ook... Zutpatat. Soit, beter dan hier openraam de straat in te kijken, dus gaan we naar het bureau van dirk, kleiner van formaat maar groter in raam. Zutzutpatatpatat.
Dag...boekje, Mensen met een oorlogstijdverleden hebben er vaak een oorzakelijk verband in, tenzij ik als kind van zo'n mensen, en als eerstgeborene in een groot gezin plus nog extra als kleindochter van vergarende grootouders (aan beide kanten van ouders overigens) er een verklaring uit mag putten, maar ik verzamel veel te veel. En alhoewel ik het voorbije jaar al heel wat spullen wegdeed naar kringloop en sorteercentrum... lijkt het alsof er nu meer dan ooit veel te veel staat en zit en hangt. Vroeger stond mijn living vol prullaria, snuisterijen, catel (streekwoord), vanop reizen, vakanties, rommelmarkten, familie, geschenkjes, brocanterie-zaken, enz. maar ik koop al lang niks meer bij. Zou iemand daar een probaat antwoord of oplossing voor hebben? Ik twijfel haast of dat bestaat. Sommige mensen (en pas op, want ik denk aan een iemand speciaal, en da's dan nog mijn dochter Laika) hebben daar echt geen last van. Elk papier dat binnenkomt, wordt goed nagekeken en verdwijnt vaak evenvlug als het kwam. Ikke? Ik leg het even terzijde om later na te kijken. Toen ik in augustus drie ribben had gebroken, toen heb ik een van die hoge stapels van terzijde effectief terhand genomen en uitgekuist. Hele opluchting. Waarom nuttige info sparen, als je het gelijk op internet terug kan opsnorren, zonder dat je het eerst moest ontstoffen... tenminste voor zover je het ook terugvond. Paar maand terug had ik ook mijn kleerkasten nagekeken en heel wat spullen gesorteerd: naar kringloop en naar familie. Uit kast halen, passen, kijken en meteen in mand in de gang; zodra die vol, overproppen in donkere plastiekzakken en beneden in gang plaatsen. En niet meer kijken, lieve God, er niet meer in kijken. Ik was pas echt gerust toen de zakken effectief werden afgeleverd in het Kringloopcentrum. Maar nu ik vrijdag de inhoud van de kasten bij echtgenoot en mezelf uitsplitste (als slaapapneu-patiënt slaapt hij met zuurstofmachine, ik derhalve in andere kamer), kwestie van gemak om niet langer 's ochtends in het donker iets uit de kast te moeten gaan plukken, nou, toen ben ik toch geschrokken over aantal topjes bv. En hier is het nooit genoeg zomer om die ooit te verslijten... dus nog es nakijken en deel wegdoen. Mijn dochter kuist om de zes maand of wat al haar spullen uit, en rijdt ze gelijk weg. Ruimte moet er zijn. Hier slalom je meer door het huis. En zoek ik nu meer dan ooit naar bepaald shirtje of bloes... tot besef dat het wellicht verdwenen is. Maar we leren dat wel. Hoe minder er ligt, hoe minder je moet zoeken: goed principe. Alleen, makkelijk is het niet. Bureau aan het opruimen... net scanner gevonden, maar geen kabel meer. Is wellicht nog van vorige generatie Mac-computers, dus weg ermee. En ik mag dan nog van mijn hart een steen maken, toch draait ook die steen zich af en toe om. Maar het moet lukken, beetje bij beetje. Weet je, ik heb me al wel paar keren boos gemaakt op die computer-ontwerpers. Rare mensen zijn dat, want waarom maken ze de ene kabel zo lang en de andere heel wat langer of heel stuk korter. En waarom al die diverse soorten dingen, plus vormen die erom vragen vervloekt te worden als je ze moet kuisen of wil kuisen, zonder gevaar voor nagels en vingers en handen. Espeel, ga door, doe voort, get on with the goat... g-riet-ings. Gisterenavond was beter, Luka Bloom, alhoewel geen favoriet, maar toch goeie muziek en mijn bewondering voor zang, tekst en gitaarkunst geniet hij. Dirk was het compleet vergeten, en zat nog in stad met mensen. Ietwat ongemakkelijk erheen, want mijn buik laat zich de laatste weken vervelend voelen (continu= paar uren ongemak, onderbroken door uur niks; ja het woord continu mag er bijna zijn). Misschien een tijdje wat minder rauwe groenten eten. En de nieuwe broodbakmachine staat klaar, die ga ik straks ook nog uitproberen, eens de handleiding gelezen. Brood met fruit en noten. Espeel, denk aan die geit! Vooruit.
dag...boekje, Net zitten sukkelen met Facebook, en dat terwijl ik eigenlijk al op Netlog zit ook. Facebook klinkt Engelstalig, maar de site is puur Franstalig en it sucks (sorry, mijn gedacht). Niet mijn ding dus, maar ik ontmoette er al aantal bekenden op die anders verloren waren in mijn leven. Dus we slikken de it sucks in en zullen er dus bij tijd en wijle es langsgaan. Zondagnamiddag en de tijd werd/wordt verdeeld tussen strijken, wat tv kijken (niks degelijks overigens), de poezen, buurvrouw is langsgeweest met eigen baksel (moet nu nog suikerpeil onderzoeken), heb ook waterkoker ontkalkt, en dat soort dingen meer. En amper 17 uur en de donkerte trekt alweer over ons heen; we besparen door minder te stoken, maar af en toe voelt het toch echt nattigkoud aan, zelfs in huis. Nee, geef mij maar de zomer (mss best die van vroeger, toen je lange warme dagen had). Vanavond optreden van Luka Bloom, heb net opgezocht in Wikipedia wie en wat we straks te horen krijgen. Zal wel meevallen, hoop ik. Maar buik doet pijn, uitgerekend nu weer. Filip Mattheeuws heeft ondertussen mijn profiel via Facebook gezien en wat goeie raad gegeven rond het gebruik ervan, en blijkbaar moet je ook naar het Nederlands kunnen overschakelen. Zal me hopelijk toelaten er beter mee te werken. Nog een 15-tal hemden van Dirk te strijken, plus een shirt en een broek. Zie er tegenop. Kan ook aan een immense stapel zakdoeken beginnen, even aantrekkelijk idee. Of... laten liggen tot morgen, het loopt toch niet weg... of kijken hoeveel hemden ze in een uur strijken in een strijkwinkel en dus met dienstencheques betalen (net nu ze op maar besteld zijn; duimen dus dat ze ten laatste woensdag binnenkomen, anders kan ik Els niet betalen, of ik moet drie chequejes lenen bij mijn dochter en dan teruggeven; oftecourse). Hé, ik ga er gewoon weer tegenaan, hoe meer ik nu strijk, hoe minder ik er straks voor moet betalen. En mijn koffietitel... ik drink eigenlijk geen koffie, wel iets wat Bonjour heet en een poeder is (incl. melk) wat je met warm water mengt; soort chicorei eigenlijk, maar soms vrees ik wel eens binnenin aan het verpoederen te geraken, gezien de hoeveelheid die ik gebruik. Afwisselen dus best met es meer thee, alhoewel me dat meer een avonddrankje lijkt of een zomerdrink, als het goed warm is. Wat een voorrecht over dit soort dingen bezig te zijn, te kunnen kiezen, smaken uit te proberen en te bepalen, nu dit en dan dat. De volgende dagen probeer ik iets minder rauwe groenten te eten en waarom ook niet es een conditie-training op te zetten (de laatste maanden was dat vooral in de overtuiging van "morgen zeker, dan maak ik tijd"). Even zien wat Flipje op Facebook te vertellen heeft, let's go and see. g-riet-ings.
De foto hierbij is van ondergetekende op een zaterdag, toen we met een paar mensen bezig waren rond de afbraak van een oud lokaal bij de Scouts Rumbeke. Parsifal heet de groep en je kan een en ander volgen op www.scoutsrumbeke.be . Ik nam al honderden foto's, mijn bijdrage en voor wie wat wil doneren _ en je weet dat een gift van 30 EUR tot 50% recup via je personenbelasting toelaat, dat telt ook goed mee _, je kan het bouwproject steunen op 409-6504141-44 van Scouts en Gidsen Vlaanderen vzw, met referentie "BVG 5/242 Scouts Parsifal Rumbeke vzw". Voor een kindrijk goed doel. Serieus meehelpen financieel? Praten over sponsoring kan bij Patrick Glas, onze voorzitter, na een mailtje aan vzw@scoutsrumbeke.be ... Metscoutshartelijkedankbijvoorbaat!
Dag...boekje, 7 november is een drukke verjaardag in mijn kennissenkring, en dus zijn heel wat kaartjes verstuurd. Annelies van Busworld, Hans van het ICB, Philippe Schollaert (niet te bereiken), Jarig zijn, een mooi besef. De dag dat je jezelf een plaatje invocht in deze wereld, en ook dat gebeurt voor heel wat mensen op een eigen aparte manier. En al waren we er zeker bij en centrum van alle aandacht, ons blijft het herinneringsgewijs een verdwenen iets. Toch hoorde ik ooit iemand beweren dat baby's soms indrukken van die tunnelgang herinneren, en ik mag het graag geloven. Mijn kinderen kwamen vlot en makkelijk ter wereld via een keizersnede waar ik na die eerste wah-oeps-heu-schrik-melding dan toch blij om was. En dan denk je es terug aan een aantal jaren geleden: pakweg een eeuw geleden, waarbij ik dat kraambed niet zou hebben overleefd met een boreling van 5,150 kg, waarbij ik niet eens zou hebben geleefd om zwanger te worden, na de vaststelling van diabetes, suikerziekte.
Dag...boekje,
Uren tekst getypt en opeens alles weg... Waarom heeft dit systeem geen voorziening om tekst tussenintussendoor te saven. Was er kop van in, maar we leren er hopelijk uit. En seniorennet evengoed. Nondedju.
Dag...boekje,
Gisteren gestart met mensen met oorlogstijdsverleden... wel, dat was dus al bij al een dag te vroeg. Nog een paar mensen blijven over van de 90 jaar geleden WO I, de oudste nu 112 jaar, blind en moeilijkhorend, maar nog goed pratend over hoe het toen was: in een gracht springen tussen brokken van van alles, ook voeten, handen, stukken mens... Ik vind het onoverkomelijk om een film over die oorlogsgruwels droogogend door te komen, lieve heer, en zij die de beslissing nemen zitten vaak knus-warm in het oorlogsbureautje beslissingen te nemen die met tientallen, honderdtallen, duizendtallen levens in bloed worden ondertekend. Alhoewel... wat is die taktiek veranderd over de jaren heen, oorlog is politiek, en politiek is oorlog. Onteigeningen in het algemeen belang, een paar rustige plaatsen in een stationsomgeving in Roeselare die om de mobiliteit (en vooral ook de verkeersveiligheid! klinkt al bloedovertuigender) die worden opgeofferd. Henk, kindje, jij die tegen bepaalde algemeen gestelde verkeersbepalingen inging om het persoonlijke eigen belang van de buurtbewoners, ga je nu wraak nemen en zelf de hak erinzetten? Ha, ik zwijg al, want ik gaf je mijn mening al: als het om mobiliteit gaat als vaandeldrager, ga es praten in Brugge, waar gebouwen belangrijker zijn gebleven dan die mobiliteit...
dag...boekje,
