Een beetje bezinning daarvoor kan een zondagochtend ook al eens dienen. Gisteren zou César 16 jaar geworden zijn, maar het heeft niet mogen zijn. Niettegenstaande het 3jaar geleden is dat de zoon van de tuinman Carl, plots overleed, blijft het verdriet en gemis intens. Ook de vraag 'waar ben je' blijven de ouders eens regelmatig stellen of de zin 'waar je ook bent'. Waar zijn stoffelijke resten zijn, weet iedereen. Maar César was méér dan lichaam alleen en waar kan men dat vinden? Zo is het voor elkeen die een dierbare uit zijn omgeving ziet verdwijnen. Jaren geleden heb ik voor mezelf een antwoord gevonden en dat geef ik dan ook soms door. Sommige tv-programma's hebben gasten die iets extra's geven aan datgene waarvoor ze uitgenodigd zijn, bv Michael Van Peel in het tv-programma van Thomas Vanderveecken in "Alleen Elvis blijft bestaan". Ik denk dat het stand-upcomedian, cabaretier Michael Van Peel was, die danig onder de indruk was van een foto in de ruimte genomen. Carl Sagan (1934-1996), met 5 specialiteiten in de ruimtevaart, was verbonden aan het Voyager 1 programma. Na 6 miljard km in de ruimte en op het punt om ons zonnestelsel te verlaten, had Carl het lumineuze idee de cameralens van de ruimtesonde eens te draaien naar de aarde. Op 14 februari 1990 werd alzo de enige en unieke foto van onze planeet gefotografeerd tussen al de miljarden en miljarden stofjes en de grote donkere uitgestrektheid en oneindigheid van het heelal. We zien een 'blauwe stip' tevoorschijn komen: onze thuisbasis moeder aarde, The Pale Blue Dot. Even later hoorde ik iemand vertellen, dat al die stofjes die in het donkere hemelruim zweven, de zieltjes van onze overledenen zijn. Ik geloofde dat meteen en vind dat een geruststellende gedachte dat niet alles van een persoon teloor is gegaan maar dat zijn geest, wijsheid, ziel, blijft bestaan in het oneindige. Maar er is ook het gezegde, men is nooit 'dood zolang er iemand je denkt, vernoemt, citeert'. Ik heb tenandere al dikwijls over onze 'blauwe aarde' verteld. Omdat nu eenmaal het 'onvermijdelijke' er voor iedereen op aarde is en niemand zomaar van deze aardbol zo maar weg wil en in het ongewisse verdwijnen. In ieder geval hoop ik hier nog lang rond te lopen vooraleer ik een stofje in het heelal zal worden. Tot morgen
Het is toch een beetje moeilijk te geloven dat het klimaat en seizoenen aan verandering toe zijn en dat de aarde opwarmt, als je in België woont. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een typisch Belgische zomer meemaak. Af en toe eens met een hittegolf, af en toe eens met gewoon zomerweer en zoals vandaag een echte herfstdag met regen en wind. Ik hoor zelfs de zee wenen tot hier, zo triestig vindt ze het zelf dat er maar 17°C is om haar een beetje warmte te geven. Beloven doen de weermannen weer veel, zoals gewoonlijk. Ik zeg dan maar 'wait and see'. Bij zo'n weer wordt er gemakkelijk 'troostvoeding' gegeten. Was dat vroeger worsten, puree, appelmoes of rode kool afhankelijk van het seizoen, dan staan we nu aan te schuiven aan de fastfoodketens om een bicky burger, een zakje frieten met een of andere saus, bouletbal of frikandel erbij te nemen. En dat weten dus ook al die fastfoodgiganten. Er zou in België nog plaats zijn om 250 van die aanschuifeethuizen te plaatsen!!!. Het lijkt erop of ze ons allemaal zo bol en rond willen krijgen als de Yankees. Wij waren de uitvinders van een frietkot op wielen, waar men een zakje friet klein of groot met een kwak mayonnaise of tartare kon aanschaffen. Maar die stoorden het straatbeeld en moesten in vaste gebouwen komen met alle gevolgen vandien. Al dat vroegere straateten van bij ons werd binnen de kortste keren vervangen door kebabzaken waarvan je nooit weet wanneer die draaiende spies met vlees vervangen werd, hamburgerketens allerhande, pizzeria's, den afhaal chinees, allemaal eten voor het vuistje om onze frietcultuur te doen vergeten. En de nog overblijvende frietzaken worden bemand door Chinezen, Vietnamezen, Koreanen, Enfin, al de mensen die naar hier gevlucht zijn om een onderkomen en inkomen te hebben. Niks mis mee natuurlijk, maar het 'echte' Vlaanderen verdwijnt uit het straatbeeld. Natuurlijk komen de kilo's eraan als er iedere dag naar een gemakkelijkheidsoplossing voor eten wordt gezocht. De farmaceutische firma's zijn daar blij mee. De verkoop van Ozempic en aanverwanten gaan pijlsnel omhoog. Ook de chirurgen zijn niet echt boos om deze ontwikkeling. Maagverkleiningen of gastric bypass worden regelmatig uitgevoerd in de ziekenhuizen. We moeten maar naar onze BV's kijken. Natuurlijk lust ik ook een pakske friet of een bicky burger, maar dat is geen voedsel of voeding voor iedere dag. Net zo min als de crème glace, de melocakes en de andere lekkernijen. Maar smaken doen ze alleszins als men een dipje heeft. Zó, ik zie het wolkendek wat openbreken, maar warm is het nog niet te noemen. Tot morgen
Een nieuwe maand en die vier ik met de verjaardag van mijn 5e kleinkind dat de leeftijd van 18 jaar bereikt. Daarbij heeft ze nog een bloemige naam: Fleur. Ze is ook echt een bloemeke van een meisje en de oudste van de 4 kinderen in de familie klepkens. Nog een maand blijft deze 'gids' thuis en dan begint voor haar het studentenleven in de grootstad Gent. Ik wens deze vrolijke meid, een goed leven toe.
Deze nacht waren er veel bliksemschichten, weinig gedonder en af en toe een goede scheut water. Als ik deze morgen buiten ging, waren de planten stofvrij gemaakt en zag ik goed de verscheidenheid aan groen terwijl ik weeral met plezier de gezonde zeelucht inademde. Ik blijf als het droog is 's morgens zo'n halfuur buiten zitten om alles eens te overschouwen terwijl de hond zijn poten aan het strekken is. Op allerlei manieren heb ik geleerd de tijd af te lezen zonder uurwerk bij de hand te hebben. Natuurlijk moet ik beginnen met de klok naast mijn bed te bekijken want dat is het beginpunt dat ik nodig heb voor mijn verdere tijdsberekening. Ik leef al jaar en dag zonder polshorloge en kan nu echt wel een schatting maken hoe laat het is. Te beginnen met de zonnestand als ze schijnt. Als ik dan buiten ga zitten weet ik bv hoelang ik daar zit. Verdere info is er omdat om het kwartier er een tram passeert naar De Panne en een paar minuten later zoeft er de tram richting Oostende/Knokke. Ik wacht tot er 2 in elke richting gepasseerd zijn om naar binnen te gaan en te ontbijten. De krant lees ik binnen, als het buiten te winderig of regenachtig is. Rond 10 u ga ik weer buiten een toerke doen en daarna richting mijn bureauke voor mails te lezen, oefeningen te doen, te schrijven. Ook zet ik de venster open om inspiratie te laten binnenwaaien en uitzicht te hebben op de werkzaamheden bij de buurvrouw. Gevelsschilderwerken zijn ze daar aan het doen met een zeer attractieve schilder. Gisteren was hij deftig gekleed, nu staat hij op de hoogtewerker in bloot bovenlijf en de short juist tot aan de bilspleet omlaag getrokken. De voorkant kant ik natuurlijk niet zien, maar wel dat den elastiek van zijn broek tot onder zijn 6 maand zwangere buik is getrokken. Er is wat bewolking gekomen en dan trekt hij zijn wit t'shirt aan om niet van koude om te vallen. Voor de rest is het allemaal iedere dag hetzelfde triestige nieuws en daar wens ik weinig over te zeggen aangezien ze zelfs in de regering daar een spoedoverleg gaan hebben binnen de 14 dagen. Als gewone mens kan men zich alleen maar ergeren over dergelijke gang van zaken en de spoed waarmee de hoge omes beslissingen nemen als het niet voor zichzelf is. Tot morgen
Terwijl ik gisteren over Napoleon aan het lezen was, passeerde er een piepklein muisje aan mijn voeten. Ik zie niet graag muizen in mijn omgeving en al zeker niet dicht bij mijn huis. Ik was naar het grootwarenhuis geweest en had nog niet alles naar boven gebracht uit de garage, ik was dus lichtjes in paniek dat er nog eten of verpakkingen stonden waar ze aan konden knabbelen. Van de weerga naar de kelder om alle voedingswaren sito presto op zijn plaats te leggen in de keuken. Ik heb nog nooit iets in de kelder waargenomen dat er extra bewoners in mijn huis zijn, maar je weet dus maar nooit dat er iets aan mijn aandacht ontsnapt. Eventjes google geraadpleegt wat er tegen muizen zoal gebruikt kan worden en blijkbaar bracht laurier en lavendel een geur waar ze voor op de vlucht slaan. Lavendel staat er genoeg in de tuin en laurierblaadjes vond ik in de keuken. Op strategische plaatsen heb ik dan wat gelegd, zodat de geur hen verdrijft. Ik wil niet persé een muizenval zetten want ik heb schrik om dode dieren aan te raken en/of ze te verwijderen.
Er zou straks wat regen passeren en dat is nu toch wel eens een godsgeschenk. Het is hier echt stuifzand geworden en de minste beweging van de hond op het 'hooi,' zie je zo dat zand opstuiven. Natuurlijk ben ik blij met die droge periode, het is veel aangenamer om de tijd buiten door te brengen dan binnen. Maar de planten zien werkelijk af en ik kan niet genoeg water voorzien voor alle planten enkel voor de potplanten. Zo mooi wit als mijn beestje was na de kapbeurt, zo grijs is hij nu geworden van het opstuivend zand. Daarbij heeft hijzelf voor zijn grijze kop gezorgd door een knook, die ik meebracht voor hem, te begraven in dat mulle zand. Twee uur nadien had hij er al spijt van en ging het terug opgraven. Dat beestje verveeld zich ook nooit, juist zoals zijn baasje, altijd een bezigheid vinden.
Ik heb de krant nog niet gelezen. Dat ga ik nu doen. Tot morgen
Wat zal de dag weer brengen? Na dit schrijfsel is het boodschappen doen om de mondvoorraad aan te vullen. Aangezien ik gisteren gedaan heb wat ik me voorgenomen had te doen, snoeien van de kleine haagjes, zit ik nu met 2 stijve en pijnlijke armen. Ik ben ook niet veel meer gewoon en al zeker geen zware arbeid met een mechanisch machien in mijn armen. Vandaag zal ik verder lezen in de turf van Bart Van Loo, "Napoleon". Dat is een boek dat ik gisteren begonnen ben. Bart is een schrijver die nooit verveeld om te lezen, goede zinsconstructies, goede woorden, met een humoristische inslag, goede verhalen en op waarheid gestoelde vertellingen. Een ideaal boek om op een e-reader te hebben, want in papier wegen zijn boeken nogal zwaar. Ik kan gerust buiten zitten, er is geen wind, een fletse zon, veel grijs, maar geen regen. De gaura's en de geraniums zal ik deze avond weer water moeten geven of ze komen van dorst om. Een plant die sterft van honger en dorst is niet zo erg als de hongersnood in de Gazastreek, waar kinderen en ouderen het slachtoffer zijn van de wanbedeling en het laten rotten van het voedsel. Misschien komt er een einde aan dat zinloze geweld als de 'Staat Palestina' wordt erkend. Dat had in 1948 moeten gebeuren en is nog altijd niet gelukt. Eens de Palestijnse Staat door iedereen erkend is kan de binnenlandse oorlog beginnen tussen de 11 politieke partijen, waarvan Hamas en de PLO/Fatah, de biezonderste zijn. Want wie zal president worden in deze nieuwe staat? Zou er eindelijk eens rust kunnen komen in die landen van het Midden Oosten, waar melk en honing volop aanwezig zijn? Ik heb verder niet veel te vertellen . Tot morgen
Goede morgen, allemaal. Het is wat frisser dan gewoonlijk, 18°C en westenwind, dat maakt dat het niet zo warm is. Mijn armen zijn daar het eerste slachtoffer van en dus heb ik al een giletke met lange mouwen aangedaan. Voor de rest ziet er alles best wel goed uit in de tuin, vooral omdat ik water met de tuinslang aan de planten geef. Ondanks alle bewolking is het hier werkelijk 'droog' te noemen. Vooral de wind zorgt er nog eens bijkomend voor, dat de planten echt wel grote dorst hebben en de grond uitdroogt. De hortensia's lijden geweldig onder de droogte, alsook het gras, maar dat laat ik rossig liggen. En aan de planten water geven met de tuinslang is een feest voor Raziel. Met zijn muil open probeert hij de druppeltjes water te vangen die voor de bloemekes bedoeld zijn. Hij geniet ervan en ik ook om hem zo te zien springen om een douche te krijgen. Dat heb ik gisterenavond gedaan en de planten kunnen weer een paar dagen profiteren van het water dat ik hen gaf. Deze namiddag ga ik de kleine haagjes wat bijscheren want die groeien weer als kool. De echte grote snoeipartij is voor de tuinman, want dat is zwaar werk. De Tour is gedaan en dan zit ik weer veel buiten. Het enige wat ik nooit zal doen, is buiten 'eten'. Geen van de 3 maaltijden zal ik in open lucht nuttigen. Dat is een bezigheid voor 'binnen'. Omdat ik dan veel buiten zit, en de tuin in relatieve goede staat al is, en ik geen echte sport beoefen en omdat het kind in mij nog altijd niet 'dood'is , denk ik na over welk kinderspeelgoed ik in de tuin voor mijn gezondheid en fitheid zou kunnen plaatsen en waar ik ook de ruimte voor. Het moet natuurlijk iets zijn dat voor 1 persoon doenbaar is en al zeker geen 'wip'. Eerst dacht ik eens aan een hangmat, maar ik heb geen bomen die daar geschikt voor zijn en ook moet men daar een zekere souplesse en lenigheid voor hebben om er in en uit te geraken. Uitgesloten. Een glijbaan, vergt niet veel inspanning en trappen voor erop te klimmen, heb ik al genoeg in huis. Ik denk dus na om een 'schommel' te bekijken zodat ik kan 'biezebeizen' in de tuin. Dat is een goede oefening voor de kuiten, de buikspieren en de armen. Een allround bewegingstoestel, dat men omzeggens een gans jaar kan gebruiken als turnoefeningen, geen uitstappen vergt, geen electriciteit en door jong en oud kan gebruikt worden. Natuurlijk zal ik advies inwinnen van mijn kroost en vrienden of dat geen leuk en gezonde idee zou zijn. Maar dat ga ik eerst eens oefenen in de speeltuin recht over mijn deur, als de kinderen terug naar school zijn en ik ongezien eens kan oefenen zonder uitgelachen te worden en horen schallen 'zie dat oude mens er eens over en weer gaan, precies een klein kind. Of dement?. Niet dus. Tot morgen
Ik moest mijn 'dagelijks'brood gaan halen en maakte van de gelegenheid gebruik om eens op een gestreepte bank van de gemeente te zitten en alles eens in ogenschouw te nemen waar de toerist zijn tijd mee verdoet. Naast mij kwam een oudere dame (ik schat +70) zitten in het gezelschap van een jonge vrouw. Het deed pijn aan mijn oren om te horen wat die dame allemaal kon en vertelde!. Voornamelijk het aantal talen dat ze sprak en de bespreking van de talen. Zoals 'le flamand' is niet hetzelfde als het Nederlands of het Hollands, dat is een dialect dat alleen in het kleine gebied van La Flandre wordt gesproken, zoals hier in de kustregio. Alles werd in het Frans verteld met een zwaar Vlaams accent, wat dan weer een andere taal was. Nadat ik genoeg onzin gehoord had over Spaans, Italiaans en Pools en vóór ze voluit over haar moeilijke studie van het Chinees en Russisch begon, pakte ik mijn biezen en trok ik terug naar mijn kleine paradijs. Niet naar de 'Tuin van Eden' of het 'Aards Paradijs', dat zou zich bevonden hebben in Irak of Iran. Daar blijf ik ver van weg want daar wordt de banvloek en de straffen van het 'appels' eten nog altijd toegepast en vooral op de vrouwen. Nee ik ging naar mijn eigen 'paradijsje' waar geen appelboom staat en waar de verleiding van ongehoorde dingen dus afwezig is. Geen slang zal me bekoren om stoute dingen te doen, door me een rijpe appel te presenteren. Tot daar mijn vakantie-uitstap.
Het orgelpunt van de 112e Tour de France was schitterend. Een herboren Wout, die groot en klein, jong en oud plezierde met een grandioze solo ritzege in het prachtige Parijs. De trappen van de basiliek Sacré-Cœur dienden niet om naar een eredienst op zondag te luisteren, maar als tribune voor de duizenden supporters. Een massa volk die hem op de 'La Butte de Montmartre' los scandeerde van de verdiende 'Gele Trui' drager Pogacar en wat verder dansten de iconische danseressen van Le Moulin Rouge hun French Can Can voor de helden van de koers. Waarlijk een mooie afsluiter van deze Tour, die Wout weer het geloof in zijn wielertoekomst moet geven. Zeker nadat hij als soloman over de streep op de Champs-Elysées toekwam. En de mecaniciens kunnen hun 'rustinnekes' om de fitten in de fietsbanden te dichten, opbergen. Iedereen kan wat rust gebruiken na deze succesvolle Tour en iedereen kijkt dan weer uit naar de volgende ronde: De Vuelta, vanaf 23 augustus. Tot morgen
Here we go again, want de schrijfdrift kent geen rustdag. Ook het nieuws niet, hetzelfde nieuws maar op andere plaatsen: steekpartijen, bommen plaatsen, ontploffingen, in het hoge noorden temperaturen tot +30°C, in het zuidoosten van Europa temperaturen tot +50°C, natuurbosbranden door de hitte en hier krijg ik een mailtje van 'Stormschade Vlaanderen' met de weerswaarschuwing voor fel onweer. Het goede nieuws is dat ik eindelijk de merel in mijn tuin zie die zo'n mooi deuntje fluit en me vrolijk maakt. Het liedje dat Bea Van der Maat (1960-2023) bij de groep 'Won Ton Ton' zong met de niet zo'n mooie titel "I lie and I cheat" was eigenlijk ook een leuk liedje dat ik graag meezong al ben ik geen leugenaarster of bedriegster. Vandaag is het dan de laatste rit in de Tour de France, via een omweg langs Montmartre eindigend zoals gewoonlijk op de Champs-Élysées. Zonder een tegenslag van formaat, wint de 26 jarige Sloveen, Pogacar, zijn 4e Tour. Een goeie Tour met iedere avond een leuke aflevering van Vive Le Vélo. De Tour Femme, zal ik met matige belangstelling volgen, als wielerliefhebster moet ik ook de 'wielrensters' volgen. De voetbalcompetitie gaat nu beginnen, maar dat is met een afstandelijke belangstelling dat ik sommige matchen volg. Er zit wel wat voetbalbloed in mijn aderen, meegekregen van mijn vader (speelde links back in Sint Pauwels) en doorgegeven op mijn zonen en kleinzonen.
Ik heb nog een mooi citaat van Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944): "De taal is de bron van alle misverstand". Hij was de schrijver van "Terre des Hommes" maar werd het bekendst van het boekje "Le petit Prince". Tijdens de W.O.II werd hij waarschijnlijk neergeschoten door vijandelijke troepen, toen hij met zijn vliegtuigje ter hoogte van Marseille, boven de Middellandse Zee vloog. In 2004 werden er brokstukken van zijn vliegtuigje gevonden in dat deel van de Méditerranée. Enkele jaren eerder vond een visser al een schakelarmband, met zijn naam en die van zijn vrouw, in zijn netten. Voilà, dat was mijn babbel voor deze zondag, voor de rest zal ik alleen een klapke met Raziel doen. Tot morgen
De tuinman kwam weer allerlei klusjes doen en een ter ziele gegane rodondendron een passense begrafenis te geven. Eventjes wachten om daar iets in de plaats te zetten. De grond heeft ook wat rust nodig na 17 jaar de plant van de nodige voedingsstoffen te hebben voorzien. Verder grenst mijn tuin aan een tuin die niet onderhouden wordt met alle gevolgen vandien. Struiken met stekels die door de omheining groeien met een sterk wotelstelsel, die ik met mijn frêle armpjes niet meer kan verwijderen. Het is daarbij een ontzettend snelle groeier, die probeert een deel van mijn ligustrum in te nemen. Gelukkig hebben de tuinman en zijn zonen sterke armspieren en veel macht, om een hele hoop wortels van dat gedrocht te verwijderen. Verder is er ook een haagwinde die op 2 plaatsen in de tuin met een grotere snelheid dan de renners op de klim naar La Plagne, de haag wil overwoekeren. Voorlopig zijn ze stevig gekortwiekt en kunnen de vaste planten weer naar hartelust groeien en bloeien. Vooral de ligustrum die nu zijn zoete bloemetjes heeft en de bijtjes naar hartelust laat snoepen van de honing. Dat is al de gebeurtenis van de helft van mijn zaterdag. Nu gaan er nog een paar uur besteed worden aan de voorlaatste rit van de Tour Homme en begint ook de Tour Femme.
Bij de reminders vandaag vallen, behalve de verjaardag van mijn vriendin, ook veel bekende jarigen op vandaag: Mick Jagger, Helen Mirren, Kelly Pfaff, Sandra Bullock. Helaas komt ik ook iemand tegen die op deze dag verdween uit dit aardse dal en die destijds voor heel veel kinderen van mijn leeftijd naar opgekeken werd: Nonkel Bob Davidse (1920-2010) samen met zijn 'tantes' achtereenvolgens Paula, Lieve, Ria, Berta, Rita,Terry. Ik herinner me hem vooral als de zanger van de 3'v': "Vrolijke Vrolijke Vrienden, dat zijn wij". Natuurlijk ook van het fleske Inza-melk dat we in de voormiddag kregen van de 'Melkbrigade' (1959-1971) met de slogan gezegd en gezongen door den Bob : Mieleke Melleke Mol, Karwitsel, Karditsel, Kardol!!. Uiteindelijk zetten de producenten, deze slogans stop omdat er naast 'melk' geen 'kaas' bij vermeld werd, dat een heel wat lucratievere product was dan de melkflesjes. En den Bob van toen heeft niks te maken met den BOB van nu, dat is een wereld van verschil.
"Ik ga nu de stad in om iets te kopen tegen keelpijn. Waarschijnlijk schoenen" een gezegde van een onbekende waar ik me helemaal in kan vinden. Maar de kalender antwoord daarop vandaag: "Twijfelen is moeilijker dan liegen." Aldus Charles Sander Pierce (1839-1914). Tot morgen
Ik wil iedereen die me wat vertelt of me wat schrijft of wat ik in de krant lees, geloven. Het meeste kan ik toch niet controleren en als ik alles met een korrel zout moet nemen, hoef ik geen nieuwsberichten te beluisteren en gazetten te lezen. Ik lees de interviews in het dagblad en denk dikwijls, ja dat zou wel zo kunnen gebeurd zijn of dat zou wel kunnen waar zijn. Ik ben door een knijt gebeten maar ik geloof geen knijt van het schrijven van Remco in 'Het Nieuwsblad, Sportwereld'. Eén ding staat als een paal boven water bij deze renner: onbestaande dat hij toegeeft de mindere te zijn van Pogacar, Vingegaard en misschien nog een paar anderen pedaleurs. Dus uit de Tour stappen kan niet zomaar gebeuren omdat hij de mindere is dan al die berggeiten, snelheidsduivels, lange ontsnappingskoningen. Iedereen is al lang vergeten dat hij uit de Tour gestapt is, hij is niet de enige en zal ook niet de laatste zijn die deze sportieve inspanning niet tot het einde kan doen. Daar kunnen verschillende redenen voor zijn, zoals bij Mathieu, een longontsteking. Dat werd direct medegedeeld en niemand spreekt er nog over. Bij dergelijke sportieve prestaties is falen geen schande en niet ieder jaar is het lichaam in perfecte conditie om dergelijk exploot zonder kleerscheuren mee te maken. Niet bij Evenepoel die een 2e Merckx wil zijn of beter nog, Merckx wil doen vergeten. Op 19 juli, bij de 14 étappe, de eerste Pyreneeënrit, moest de Olympische kampioen afstappen. Hij zou toen al onder zijn niveau gekoerst hebben niettegenstaande hij de vlakke tijdrit op dag 5, 9juli, gewonnen had. Veel gepalaver over een huilende renner, die toch nog genoeg 'bij de zijnen' was om reklame te maken en zijn bidon aan een jongetje gaf. Exit kampioen. Nu is er een mededeling die toch bij velen de wenkbrouwen zal doen fronsen. Hoe kan een atleet die alle dagen van 's morgens tot 's avonds door allerlei dokters en soigneurs onder handen genomen wordt, een onopgemerkte ribbreuk hebben en daardoor zoveel slechte dagen in koers had en tot een opgave gedwongen werd? Een praatje voor de vaak want er moet een nieuw contract bij een nieuwe baas, getekend worden dat heel wat lucratiever dan het huidige contract bij zijn huidige werkgever!!!. Staat het misschien op de helling door de slechte tourprestaties? Dan zou een 'ribbreuk' die er al een tijdje was, als oorzaak toch wel een belachelijk ziektebeeld zijn. Ik zal deze middag maar naar José en de rest luisteren om hun reactie eens te horen of hebben ze er een andere visie op, dan ik. Tot morgen
