Het heeft de hele Godganse nacht geregend. Ik ben er zelfs enkele keren van wakker geworden en dat wil al wat zeggen. Rond 6u is het opgehouden. Een laag wolkendek hangt nu dreigend over ‘Troyes’.

Gezien de lengte van het traject tot ‘Auxerre’ vertrekken we om 9.30u en nemen afscheid van Marina, Monique, Philip en Dirk.

‘Troyes’-stad is mooi, authentiek en verlaten op een zondagmorgen. In de binnenstad kronkelen smalle straatjes langs houten met leem opgevulde, schots en scheve huizen. We stoppen aan de St Pierre kathedraal voor een stempel maar staan voor een gesloten deur. De tijd dat het hier een toeloop was op God’s dag is lang vervlogen tijd. In het verlengde van de kathedraal liggen nog 3 kerken, allemaal gesloten…

De stad op zich is des te mooier. We cruisen langs de honderden etalages en café’s. Alles is nog dicht, op een eenzame voetganger na geen levende ziel.

De weg volgt overwegend rustige wegen en lichte hellingen. De eerste 35 km gaat het bijna permanent omhoog, bijna onzichtbaar behalve op de Garmin. Het landschap biedt weinig afwisseling en verveelt zelfs. Af en toe worden we getrakteerd op een paar druppels, maar we houden het voor de rest droog.

In ‘Ervy-le-Châtel’ hebben we, gezien de mogelijke regenbuien, afgesproken met de motorhomes. Het is altijd meegenomen om de boterhammen op te eten in het comfort van de camper.

We zijn halfweg. De hellingen zijn soms lang, niet overdreven zwaar, maar de hoeveelheid ‘bergop’ begint weer door te wegen. Mijn benen voelen als fietspompen, leeg, de spieren op, niet voldoende hersteld.

Het is al zwaar geweest. Mijn schrik om zonder hoogtemeters aan dit avontuur te beginnen komt uit. Ook het feit dat we de laatste dagen wat langere etappes met flink wat htm’s voorgeschoteld kregen maakt het er niet eenvoudiger op. Bij de minste helling moet ik passen, kom nog moeilijk in het ritme en kan niets anders dan duwend en harkend de top bereiken.

Het ergste van de dagrit zit achteraan en moet nog komen. Thierry zet me enkele kilometers uit de wind, die nu pal op de kop zit. De ‘Bourgogne’ zit er aan te komen, nog even doorbijten!

‘Ligny-le-Châtel’, poort van de Chablis-wijnen. Van de akker- naar de wijnbouw. We beginnen aan de laatste klim die in 4 etages is opgesplitst. Aan de kant van de weg staan reclameborden van ‘Caves’. Hoe aantrekkelijk het ook is, ons doel is ‘Auxerre’ dat nu minder dan 20 km voor ons uit ligt. Het is fameus klimmen. Mijn bilspieren kraken en piepen. Voorbij ‘Lignorelles’ gaat het ietsje bergaf, gevolgd door een korte knik bergop. Het lijkt iets beter te gaan. Ik kan 2 versnellingen omhoog schakelen. Nog 4 km klimmen tot ‘Egriselles’, de brug over de autostrade, het eindpunt van onze calvarie. Eindelijk, het is gelukt!

We duiken de vallei in van de ‘Yonne’ en zien recht voor ons uit, op de tegenhelling, Auxerre liggen, indrukwekkend. We suizen de stad in…

Jef en de vrouwen zijn ondertussen al geïnstalleerd op de lokale Municipal en zijn naar het centrum van ‘Auxerre’ gewandeld. We spreken af aan de kathedraal St Etienne. We halen de stempel bij een wel hele rare koster. Volgens Thierry vliegt ze bij volle maan door de straten van de binnenstad, op haar bezem, ik zou hem nog geloven ook. Ria mag het stempelen in ieder geval niet fotograferen.

We rijden langs de ‘Tour d’Horloge’ en trakteren onszelf op een ‘grote’ café au lait. Het is nog 3 km tot de camping. Het was zeker geen superdag, nog vanwege het terrein waar we door reden, nog vanwege de fysieke conditie.