Deze nacht om 2u exact is het beginnen regenen, om 3u nog een bui en om 6u was het echt ‘met bakken’. Dat belooft weeral. Thierry heeft er al evenveel zin in als ik. We treuzelen wat en proberen het vertrek zo lang mogelijk uit te stellen. Rond half 10 houdt het op met regenen en maken we ons klaar om zo snel mogelijk te vertrekken. Het zou een plezant ritje moeten worden volgens de Sweerman boekjes. De hoogtemeters leken, zo op het eerste zicht, wel mee te vallen, veel bossen doorspekt met kleine dorpjes, het klonk haast idyllisch!

Voor vandaag echter is een stoofpotje van Amstel Gold heuveltjes voorzien, gelardeerd met het wegdek van Parijs-Roubaix. Neem daar nog een breed assortiment van tegenwind bij, geblust met wat smeuïge bakjes regen en je hebt de perfecte mix van wat we allemaal te verwerken kregen…

Het begon al meteen van bij het vertrek. Boem, patat, 2 gemene hellingen van zeker meer dan 12%, zo, juist uit’ bed, koud, lap…Ik vertik het om te plooien, Thierry heeft al de moeite van de wereld. De trend is gezet. De banen liggen nat, het is opletten geblazen. Het asfalt is versleten en over de hele breedte afgebrokkeld. Dit, zouden we best als typerend en als résumé over de hele rit kunnen zeggen. Het is allesbehalve comfortabel rijden en we willen mensen met bagagezakken adviseren de route na ‘Uzerche’ (volgens de Sweerman-route) te mijden…

Maar zo ver zijn we nog niet. De hellingen zijn kort en nijdig, het is steeds de hele cassette afschakelen. Eerst tot ‘La Porcherie’, waar we terug de kaap van de 500 htm overschrijden, en dan geleidelijk tot ‘La Faurie’ waar we via een landweg op de kam van een heuvelrug rijden. Het duurt niet lang of de eerste regendruppels kletteren alweer op onze helm. 10 minuutjes, niet langer, net genoeg om ons er aan te herinneren dat dit geen plezierreisje is!

De boekjes van Sweerman spreken nogal verbloemend over de te volgen weg, maar je mag er van op aan dat het af en toe ‘heavy’ is. Ook nu zien we geen enkele pelgrim of iets dat daar zou voor moeten doorgaan. Het bevestigt nog maar eens onze gedachte dat de meesten de route als leidraad gebruiken maar de shortcuts via de grote wegen nemen!

Thierry, als doorwinterd en ervaren fietskenner, vond het met momenten onverantwoord om met pak en zak dit traject te volgen, het weze gezegd!

Eerst met een stevige afdaling gevolgd door een steile klim komen we in ‘Uzerche’ aan. Toeval of niet, maar we arriveren bijna gelijktijdig met de 3 motorhomes. We wijken af van de Sweerman-boekjes om de historische binnenstad te bezoeken en laten onze carnet afstempelen in het gemeentehuis, net tegenover de 11^e eeuwse Petruskerk. Om in het centrum te geraken moet je dapper op de trappers en we trakteren onszelf op een heerlijke kop koffie.

Na het bezoek aan de middeleeuwse site gaat het pas echt bergop. De staat van de weg is echt allesbehalve en zal tot het einde aanhouden.

Volgens het roadbook zou nu een rustig, tamelijk vlak pad van een voormalige spoorbaan te volgen zijn maar we kunnen gerust stellen dat het tracé allesbehalve ‘vlak’ is.

De opeenvolging van korte, nijdige heuveltjes laat zich voelen. Tot overmaat van ramp spat een serieuze wolkbreuk uiteen boven onze hoofden. We besluiten te schuilen en staan hulpeloos en verwaaid aan de zijkant van de weg geparkeerd, hopend dat het maar een bui is!

Na een tiental minuutjes kunnen we terug op pad. Het druppelt nog, de wind staat pal op de neus. De weg slingert voortdurend op, onder en over de, met bomen afgezette heuvelkam. In andere omstandigheden zou het best mooi zijn, maar nu is het nat en koud.

De dorpjes lijken nog doodser dan ze al zijn, troosteloos, ver van God en de wereld, een kerkhof ligt schots en scheef achter een al even macabere kerk.

Van de D170 rest niets anders dan zwaar beschadigd asfalt, door bosbouw kapot gereden. De 7 km afdaling overbrugt bijna 250 htm. Ik sta heel de afzonk recht op de trappers, bang om de wielen te beschadigen. Thierry heeft de voorvering van de mtb geactiveerd. Rug- en armspieren krijgen het hard te verduren. Dit is echt niet te doen met bagagezakken. Het blijft hotsen en botsen tot net voor ‘Donzenac’.

Nog even en we zijn op de camperplaats. We worden achtervolgd door zwarte donderwolken. Nog even, droog, pfff.

De rit was technisch misschien de meest belastende.