De hemel is dichtgetrokken, het druppelt boven de ‘Hoz de Lumbier’. De vale gieren zitten droog op hun grote nesten, wij moeten erdoor. Om 9.50u staan we al te wachten voor het toeristenbureau om als eerste onze stempel te bemachtigen, nu ja, als eerste! We zijn nog altijd niet de processie van Echternach tegengekomen en dat zal vandaag ook wel niet gebeuren.

De jonge twintiger die het bureau bemand spreekt een mondje Engels en we leggen onze bedoelingen uit. ‘Geen erg…maar wij hebben zo geen stempel’… En nu?

‘Ik begeleid jullie wel naar het gemeentehuis, daar hebben ze er zeker één, maar ik ben er zeker van dat ze daar dan weer geen En gels praten’, gaat ze verder! En wij op weg…

Het gemeentehuis is nauwelijks honderd meter en één straat verderop. Thierry blijft bij de fietsen, ik volg de jongedame de trap op van ’t schoon verdiep!

Ze klopt kort op de deur van de burgervader die iets later een burgerdame blijkt te zijn. Tien minuten en een hele uitleg later sta ik terug bij Thierry met een stempel in onze carnet, da’s al een goed begin. Bij het verlaten van ‘Lumbier’ draaien we de NA2012 op, een alternatief stuk om de drukkere N240 te vermijden. Het is vooral rustig rijden. De relatieve omweg en de enkele honderden hoogtemeters nemen we er gewoontegetrouw maar bij. Een tiental kilometer verder rijden we rechts van ‘Induraïn’, een klein en verlaten dorp met nauwelijks wat huizen en een kerk. Of San Miguël hier ooit is geweest? Geen idee, niets herinnert er aan. Het gaat constant op en af, tussen de honderden hectare gras- en graanvelden. In ‘Reta’ houden we even halt, er vallen wat druppels. We doen een regenjack aan, maar amper enkele minuten later houdt het alweer op, terug de regenjack opbergen…

Het is weinig spectaculair rijden, na een maand ben je ook al wat gewoon en het moet je ook al overdonderen wil je nog iets nieuws zien. Maar, het is vooral rustig peddelen in de natuur!

We rijden nu zo’n 15 km ten zuiden van ‘Pamplona’, kruisen de N240 en komen nu in het drukkere gedeelte van de etappe. Op de flanken va n de heuvels staat de ene steengroeve naast de andere. De bekende wijnstreek en de kleine, gezellige wijndorpjes gaan gebukt onder de stoffige industrie die hen volledig wegdrukt en overheerst. Op de N121 raast de ene na de andere bijna overladen vrachtwagen. Het is 13u, tijd voor onze dagelijkse portie cafeïne, die we nog nooit zo goedkoop vonden aan de rand van ‘Campana’.

Na de siësta is het nog even tot we op de kleinere NA601 draaien. Hoe het komt of waar we met onze gedachten waren, maar beiden missen we de bordjes naar  ‘Sta Maria de Eunate’. De kleine afslag was zelfs geprogrammeerd op onze Garmin, maar neen, de achthoekige begrafeniskapel zal voor een andere keer zijn. Onze ‘euro’ viel pas een tiental kilometer later en dan was het al veel te laat!

Ondertussen rijden we door een weinig interessant landschap zonder veel afwisseling tot ‘Puenta la Reina’. Net voor het centrum stoppen we even bij een pelgrimshuis en laten onze carnet afstempelen. De kleine, groezelige straatjes ogen best gezellig. Via de smalle hoofdstraat kom je langs de Jacobskerk die een kort bezoek meer dan waard is. Grote bombastische ingekerfde en overdadig met bladgoud versierde tabernakels tegenover de sobere zit- en knielbanken, het is best het bekijken waard. Recht tegenover de kerk bevindt zich het voormalig pelgrimshospitaal. We volgen de hoofdstraat en komen uit op de beroemde oude stenen boogbrug over de ‘Rio Arga’.

Vanaf ‘Puenta la Reina’ kunnen we, en da’s lang geleden, nog eens ‘Buen Camino’ zeggen, een verwelkoming en groet die zoveel betekent als ‘een goede weg’. Het verbindt pelgrims aller landen en tijden. In de pelgrimshuizen is een toeloop van wandelaars die vooral via de verbinding met ‘St Jean-Pied-de-Port’ rechtstreeks naar het zuiden zijn gelopen. Fietsers zijn ruim in de minderheid, in totaal steken we maar een koppel of vijf voorbij. Nochtans blijven we er beiden bij dat de fiets nog altijd ‘het’ middel bij uitstek is, maar ja, iedereen zijn ding!

Net voorbij de middeleeuwse brug moeten we stoppen voor een kudde schapen, inclusief herder, die de hele weg afzetten en het dorp inwandelen. De kale lijven lopen wat onwennig door elkaar, keurig achternagelopen door een hijgende schaapshond.

Net buiten ‘Puenta la Reina’ gaat het heftig omhoog. De Parallelle N111 volgt nauwgezet de nieuwe snelweg A12. Het uitzicht is saai en je voelt de drukte op de aanpalende autoweg. Zoals zo dikwijls wegen de laatste loodjes het zwaarst. De hoogtemeters laten zich voelen en zijn zowat het belangrijkste waar we mee bezig zijn. Het wolkendek trekt ondertussen steeds dichter en dichter toe. We zijn zo goed als in ‘Estella’ of ‘Lizarra’ in het Baskisch, een gezellig stadje met een bekende pelgrimsbrug. Net over de brug nemen links en twee kilometer verder belanden we op de camping. Jef, Eddy, Malvina, Christiane en Ria waren eerder vandaag de ‘Monasterio de Irache’ gaan bezoeken, maar daarover morgen meer…

Het is nu 21u, we hebben ruim aan de apero gezeten tot een onweer, inclusief bakken hagelbollen ons minifeestje uiteen hebben geblazen…We’ll be back…