Het regent niet, maar daarmee is ook alles gezegd. Na de zware ritten van de laatste dagen kan het vandaag iets rustiger. Eerste stop is uiteraard ‘Burgos’. Het is druk laveren met de fietsen. We cruisen wat door de binnenstad en halen aan de kathedraal een stempel. Er stopt een dame op de fiets, ze heeft ons Vlaams horen praten. Als kankerpatiënte rijdt ze haar queeste voor de kankerliga. Ze denkt aan opgeven, haar fysieke conditie is zo verzwakt door de aanhoudend slechte weersomstandigheden dat ze waarschijnlijk zal afhaken. We horen schrijnende verhalen over de ‘Albergues’, zeg maar de rusthuizen voor pelgrims. De schimmel staat haar in de reistassen. Veel fietsers zijn volgens haar al terug thuis, opgegeven door het slechte weer, ‘je moet’et ons vertellen’… Onder de grijze hemel houden we een babbel van een dik kwartier, ze had echt behoefte aan een Vlaams luisterend oor, en dat heeft ze gekregen!

‘Burgos’ is echt de moeite. Ria en ik hebben al afgesproken om hier ooit eens terug te komen.

We rijden de stad uit langs de Zuiswest-zijde. Hier heb je geen voorstad of iets dergelijks. Je rijdt letterlijk de stad uit en honderd meter verder sta je tussen de koeien. De korte rit brengt ons via enkele hellingen tot de Noordspaanse hoogvlakte. Eindeloze graan- en grasvelden.

We rijden weer alleen, geen teken van enige andere pelgrim. De Sweerman-boekjes zoeken de vergetelheid nog maar eens op, maar toegegeven, het is best mooi rijden. Een vleugje zon zou weeral wonderen gedaan hebben, maar het blijft grijs met zelfs hier en daar een verloren druppel. Net voorbij ‘Cavia’ krijgen we een viertal kilometer zand onder de wielen geschoven. Meer dan halverwege houden we even halt voor de koffiepauze. Na ‘Indurain’ komen we in ‘Iglesias’.

In de verte spotten we eindelijk de eerste pelgrim, we voelen ons eigenlijk alleen, nu kunnen we pijn en smart delen…

Na 2 korte pieken blijft het doorgaans of redelijk plat of licht bergaf gaan. Een drietal kilometer voor ‘Castrojeriz’ rijden we onder de bogen van ‘San Anton’. De weg loopt letterlijk door de kerk. In twee nissen langs de weg zie je nog de plaatsen waar vroeger brood en drinken werd gelegd voor de pelgrims.

Malvina, Ria en Eddy zijn ons tegemoet gekomen en samen hangen we wat rond de oude ruïne en wachten tot enkele Italianen het hazenpad kiezen alvorens wat foto’s te nemen.

Het is nog enkele minuutjes tot de camping. ‘Castrojeriz’ lijkt een Middeleeuws dorp. Alles is oud, stokoud, groezelig met op de top van de heuvel een Tempeliersburcht.

Momenteel hebben we geen last van de gevreesde ‘warmte’ op de Spaanse hoogvlakte, eerder van onderkoeling. Sinds mensenheugenis kennen ze dat hier niet, al maar goed dat wij er zijn om het mee te beleven…