|
Hoe veelbelovend de nieuwsspreker gisterenavond het weerbericht ook bracht, zwaaiend met hogedrukgebieden en temperaturen boven de 30°C, hoe achterdochtiger we geworden zijn, en terecht…
Het is overwegend grijs als we rond 8u de deur van de motorhome open zwaaien, ‘ze hebbe ons weer goe liggen’ roept Thierry… ‘Wat had je verwacht’ antwoord ik terug!
Het is 14°C en op zich al een hele verademing tegenover de temperatuur die we al gehad hebben maar toch. De ‘Tierra de Campos’, bekend voor broeierige temperaturen en razende winden, laat zich alvast niet kennen door de eerste eigenschap. Eén na één verlaten de campinggasten hun slaapstek, wij volgen!
We rijden naast de heuveltop die ‘Castrojeriz’ zo bekend maakt. Het stadje ligt als een sikkel rond de oude Tempeliersburcht. Tot ‘Castrillo’, zo’n 5 km verderop krijgen we even tijd om in te rijden, maar dan barst het Westenwindgeweld in alle hevigheid los. Tot ‘Fromista’ rijden we met wat verbeelding door een polderlandschap, met dat verschil dat we op een hoogte van 800 meter rijden. We stoppen even bij de Middeleeuwse boogbrug over de ‘Rio Pisuerga’. Er staat een 12e eeuwse kapel die eerder dienst deed als pelgrimshospitaal en tegenwoordig is omgetoverd tot ‘Albergue’. Het doet je altijd wel iets als je stilstaat bij de gedachte dat honderdduizenden mensen deze brug met hetzelfde doel maar onder andere omstandigheden hebben overgestoken. Achter ons stopt een Franse camionette en een klein busje. Er stappen een handvol wandelaars uit…’14 km tot Fromista’ hoor ik de patron zeggen…en dan zit hun dag er weer op, de rest zal met’ het buske gebeuren’ denken we! Het opperhoofd kijkt nogal laagdunkend op ons neer, steekt de neus in de lucht, plant zijn wandelstokken in de grond en zet er de kadans in…enkel de ‘Marseillaise’ ontbreekt…
In de verte zien we ‘echte’ lopen, da’s andere koek. Wij volgen het asfalt. Het is mooi rijden door de oneindigheid van graan en gras. Immense vlakken, zonder afbakening, gaan vloeiend over de altijd aanwezige glooiingen. Toch is het best duwen tegen de venijnige wind. Stilaan priemt de zuiderzon door het wolkendek en scheurt de grijzigheid open, blauwe puzzelstukken achterlatend.
Net voor ‘Fromista’ kruisen we de ‘Canal de Castillo’. De hoge, enigszins gebogen sluizen liggen trapsgewijs boven elkaar. Op 200 km wordt een hoogte van 150m overbrugt door middel van 49 sluizen. Met de bouw werd in de 18e eeuw begonnen maar eigenlijk is het nooit afgeraakt, zoals zo dikwijls. Nu is het cultureel erfgoed.
‘Fromista’ is best aantrekkelijk. Pelgrims komen en gaan. Er zijn al wandelaars die het al voor bekeken houden voor vandaag, het is amper 11u. We halen onze stempel bij de ‘San-Martin kerk’, houden even een babbel met Eddy die we eigenlijk wat ‘op het lijf lopen’ en zetten kort daarna onze weg verder.
Het is nog te vroeg voor de siësta, we willen nog doorrijden tot ‘Carrion de los Condos’ een 20 km verderop. Het tarmac strekt zich als een afgerolde lintmeter door het landschap uit. De weg ligt wat lager dan de omliggende velden wat het op zich minder aangenaam maakt om te fietsen. De wind staat pal op kop, gekanaliseerd door het talud, maar de zon maakt zo veel goed. Tientallen pelgrims stappen hun ‘Camino’ op het speciaal aangelegde grindpad, bekostigd door Europa. Elke twintig meter staat er een paaltje met een schelp. Een boompje of bankje ware beter geweest…denken we dan maar!
In ‘Carrion de los Condos’ worden we opgewacht door een wuivende Eddy. Hij was ons met de motorhome al voorgereden en had al een terrasje gevonden voor de sandwiches, maar eerst nog maar eens stempeltijd in een verstoken Albergue. Twee nonnen zijn er bezig met een verhuis! Het is ondertussen best ‘heet’ geworden als we ons neerpladijzen langs één van de hoofdstraten. Pelgrims zijn ‘Big Business’. Elk jaar wandelen of fietsen er zo’n 250.000 tot ‘Compostela’. 250.000 die moeten eten, drinken en slapen. Overal vind je dan ook winkeltjes met prularia, voorverpakte sandwiches en water. Overal vind je hotelletjes en restaurantjes waar je voor een tiental euro een degelijk 3-gangenmenu voorgeschoteld krijgt. B&B’s rijzen uit de grond uit noodzaak en bieden comfortabele slaapplaatsen aan diegenen die niet in slaapzalen willen vertoeven…
We grappen en grollen wat, de tijd vliegt en we zullen nog uit ons pijp moeten komen willen we op een redelijk uur op de camping aankomen.
De wind lijkt nog aangewakkerd, in de verte kleine donkergrijze wolken.
‘Daar komen vodden van’ roept Thierry!
En inderdaad, enkele kilometer verder krijgen we een korte, niet zo felle regenbui op ons dak, maar nat is nat…
Het is nu echt duwen en trekken voor elke meter. Het landschap biedt weinig verandering, de dorpjes zijn zelfs nog schaarser geworden.
We steken de lange Deen voorbij die we eerder in ‘Burgos’ en ‘Castrojeriz’ al hadden gezien. Met pak en zak beladen nestelt hij zich netjes tussen Thierry en mij in. Het is’m gegund, zijn reis gaat nog tot Zuid-Afrika…met de fiets!
We wisselen nu constant van kop. Eigenlijk heb ik zelden zo’n goeie dag gekend. Het loopt als een trein en ik verteer de glooiingen en de westenwind als nooit tevoren. Zelfs Thierry is wat verbaasd door mijn ‘form’.
We halen een gemiddelde dat naar de omstandigheden best ‘goed’ is te noemen. Niet dat het er toe doet, maar door gebrek aan bezienswaardigheden onderweg kan je maar beter de beentjes nog eens strekken voor de ‘lastige’ ritten die nog in aantocht zijn.
De laatste 10 km rijden we naast de autostrade, op en af. Het constante gebeuk tegen de wind begint zo stilaan door te wegen en ik ben maar wat blij als ik in de verte de contouren van ‘Sahagun’ zie, onze overnachtingsplaats voor vannacht.
De hele stad maakt zich overigens klaar voor het feest dat vandaag begint en duurt tot vrijdag. Om 19.30u is er een stierenloop in de straten en alles wordt in gereedheid gebracht, inclusief de duizenden ijzeren dwarsbalken die het parcours afbakenen.
|
