Dit wordt een prachtige dag, zeker weten. Het weer is alvast van de partij. Om 10u starten we via de N120, niet meteen de rustigste route, maar zeker de kortste. het gaat al vlug wat op en neer maar met dit landschap stoort het absoluut niet. Na een kleine 20 km zijn we in ‘Astorga’ en het moet gezegd, de centrum is echt uit de duizend. Het meest in het oog springende gebouw is het voormalige bisschoppelijk paleis van Antoni Gaudi. Net ernaast staat de prachtige Santa Maria kathedraal waarin verschillende bouwstijlen werden gecombineerd. Naast de immense kerk staat een Romeinse poort en getralied venster met het opschrift: ‘Gedenk mijn toestand, gisteren ik, vandaag gij’…

Recht tegenover heeft de toeristisch dienst haar zetel en da’s makkelijk meegenomen voor een stempel. Het centrum is meer dan proper en verzorgd. Na ‘Astorga’ gaat het meteen omhoog richting ‘Montes de Leon’ met op de top het befaamde ‘Cruz de Ferro’ op 1500 meter hoogte.

‘Castrillo de los Polvazares’, een tiental kilometer westelijk van ‘Astorga’ is een typisch dorp uit de ‘Maragateria’ streek. Smalle natuurstenen straten en woningen met ver overhangende houten balkons zijn nogal frappante eigenschappen. Minder bekend zijn de uitbundige bruiloften…De natuur is prachtig en misschien wel het mooist van wat we tot hiertoe gezien hebben. Korte struiken met gele geurige bloemen. In de verte een veld met lavendelkleurig gewas. We hebben ogen tekort. De klim is zeker in het begin niet te steil en enkel de laatste 5 à 6km gaat het echt flink omhoog, maar we zijn meer gewoon. Het is en blijft fantastisch en conditioneel kunnen we al een stootje verdragen.

De wind komt pal uit het Noorden. Als we met momenten die kant opgaan is het even bijtrappen, maar echt overdreven is het nooit. Om de paar kilometer is er wel een dorpje met een ‘Albergue’. Bij wijze van welkome afwisseling rijden we dan door de hoofdstraat en laten enkele malen onze carnet afstempelen. Op de terrasjes voor de pelgrimhuizen zit altijd wel wat volk, afgepijgerd en op adem te komen. De Camino leeft!

We rijden door ‘El Ganso’, een straatdorp met geplavijde slecht berijdbare tegels. Bovendien gaat het steil omhoog en dient er nogal drastisch bijgeschakeld te worden.

We komen honderden wandelaars tegen, gepakt en gezakt. De enkele fietsers rijden stapvoets of gaan te voet naast hun tweewieler. We kijken wat verwonderd naar elkaar. In het spookdorp ‘Foncebadon’ stoppen we bij één van de twee ‘Albergue’s’ en eten onze sandwiches op, geen koffie, maar een dikke Cola. Thierry rijdt wat sneller door. Malvina heeft een sms gestuurd en ze is, samen met Eddy, op weg naar de top maar dan langs de andere zijde. Thierry besluit om ze tegen te rijden. We spreken af op de top van de ‘Cruz de Ferro’. Een kwartiertje later kom ik aan op de top. Op een gigantische steenheuvel staat een sobere houten paal met een ijzeren kruis. De geschiedenis wil dat pelgrims hier een deel van hun symbolische last aflegden. De modernere pelgrim houdt het gebruik in ere door van thuis meegebrachte voorwerpen hier achter te laten. Er heerst een soort beklemmende stilte als ik naast de heuvel rij. Enkel de wind zoeft langs het tarmac. Naast de kapel houden wandelaars hun siësta, er zijn wat tafeltjes en banken voorzien.

Het is best wat emotioneel nu we al zo ver zijn gekomen om ook onze ‘steen’ achter te laten. Ik sudder wat in de zon, genietend van het moment…

Een half uurtje later komen Malvina, Eddy en Thierry langs de andere zijde bij de ‘Cruz’ aan. Iedereen heeft er zijn moment van bezinning, iedereen op zijn manier.

De afdaling naar ‘Molinaseca’ is spectaculair te noemen. We stoppen nog in ‘Manjarin’ en ‘Acebo’ om iets te drinken en houden nog veel meer halt om te genieten van het uitzicht. Ver uit de mooiste beklimming en afdaling tijdens deze tocht en misschien wel sinds…

In de verte zien we ‘Ponferrada’, maar houden onze ogen constant op de weg. De afdaling is 17 km en vrij snel. We komen dichter en dichter bij de camperplaats. ‘Molinaseca’ ligt aan een stenen boogbrug. De ‘San Nicolaskerk’ staat op een hoogte en beheerst het uitzicht in het centrum. De aankomst is later dan gepland, genieten kost tijd en we hebben het er echt van genomen. In de motorhomes is het ondertussen koken geblazen, er is weinig schaduw, een ideaal moment om een kleinigheidje in het dorp te eten. Morgen nog een bergetappe, de ‘Cebreiro’ staat op het programma, straffe kost, we zien wel…