Spaans weer, geen wolkje aan de hemel, haast geen zuchtje wind, het kan nauwelijks beter. Een bult of drie en 10 km verder staan we al in ‘Ponferrada’, echt een mooie, propere stad, doormidden gesneden door de ‘Rio Sil’. Nauwelijks in de stad rijden we al langs één van de laatst bezette Tempeliersburchten. Het is echt een pareltje en een bezoek meer dan waard. Nieuwbouwvertrekken in moderne materialen zijn keurig aan de originele muren bevestigd en het ziet er piekfijn retro uit, hoewel ik me wel kan inbeelden dat niet iedereen dit idee zal gedeeld hebben. De burcht maakt nog steeds indruk op de bezoeker door zijn toegangsbrug en hoge gekartelde kanteeltorens.  ‘Ponferrada’ is druk op een zaterdagmorgen. Het is markt en iedereen lijkt op de been. De industriestad oogt weinig Spaans, er hangt zelfs een voorstad aan. Het is nog een twintigtal kilometer tot ‘Villafranca del Bierzo’. De grote verbindingsweg golft nu onophoudelijk. Tweewielers moeten minimum 300 km afleggen voor een geldig Compostolaat, een afstand die we eergisteren ergens overschreden hebben en het valt dan ook op dat het aantal fietsers echt exponentieel is toegenomen. Je zou enige fris- en fitheid verwachten van de nieuwelingen maar dat is wat ver gezocht. Het gebrek aan ritme en tempo valt duidelijk op en bij de eerste knik stappen een groot aantal al af en zetten de weg verder met de fiets aan de hand.

‘Villafranca’ is nog zo’n mooie stad. De toegangsweg loopt langs een 16^e eeuwse burcht met versterkte hoektorens, er is net een bus toeristen losgelaten. Het gaat nu bergaf tot op de ‘Plaza Mayor’ waar een indrukwekkend barokke gebouw staat met imposante voorgevel; een jezuïetenklooster. Er zijn vele terrasjes en zoals zovelen stoppen we en genieten van het uitzicht en vooral van een koffie met een broodje…

‘Vanaf nu gaat het alleen maar bergop’ denk ik hardop, ‘meer dan 40 km’…

Het weer zit mee, het is nog niet ‘te’ warm en de wind speelt nog niet echt een grote rol, maar wat niet is kan nog komen. We volgen de oude weg door de beboste en smalle kloof van de ‘Rio Valcarce’. De relatief nieuwe autostrade A6 loopt in dezelfde kloof en we kruisen ze meermaals onder en boven. Er liggen wat kleinere dorpjes nog verder in de diepte van het dal, maar wij blijven zo hoog mogelijk. Het stijgingspercentage valt wel mee tot net voor ‘Trabadelo’, de wind raast met momenten langs onze oren. Na ‘Las Lamas’ gaat het weer wat vlakker. We zitten nu op 1.000 htm, nog 400 te gaan.

In ‘Pedrafita’ slagen we links af, nu komt het ergste nog, een viertal kilometer en nog meer dan 200 htm te gaan. De weg kromt rond een heuvel. Nu we uit de kloof zijn zien we pas in welk fantastisch landschap we zijn terecht gekomen. Groene, frisse, afgebakende weiden, afgewisseld met plukken bos. Overal hoor je koeien met bellen.

Het is duwen nu. De meeste fietsers die we zien, staan stil of lopen naast hun tweewieler. Thierry voelt zich nog super, ik moet de kadans iets laten zakken, nog 3 km. Er volgt weer een steiler stuk en een stuk in dalende lijn. Ik blijf doorbijten en probeer wat te recupereren in die enkele meters bergaf. Nog 2 km, in de verte zie ik de stopplaats, of toch tenminste de plek waar we afgesproken hebben met Ria, Malvina en Eddy, die ons weer een stuk tegemoet zijn gereden. Er staat nog een trosje Fransen langs de weg, ik weiger even af te stappen. Nog 1km, Thierry wacht me op, het eerste huis, we zijn er, het dorp ‘Cebreiro’. Niet meer dan een huis of twintig maar met een kerkje uit de 10^e eeuw. Het dorp is één van de oudste toevluchtsoorden voor pelgrims en bestond waarschijnlijk al in de 9^e eeuw. We zijn nu in ‘Galicia’. Het Keltische karakter weerspiegelt zich meteen in de prularia die te koop zijn in de verschillende winkeltjes. De bevolking gebruikt nog een ‘eigen’ officiële taal, verschillend van het Spaans. We drinken iets op het terras naast de kerk. Er lopen wat lui in middeleeuwse klederdracht, morgen wordt er een film opgenomen. We zijn nog niet helemaal thuis. Onze motorhomes staan op een parking op de top van de ‘Alto de Poio’ en het is best nog wat dalen en klimmen voor we uiteindelijk de achterkant van de 4 wagens zien, eindelijk.

Qua vermoeidheidsgraad bengelt deze rit zeker in de top 5. De laatste kilometers zijn de lastigste, ook al door de wind die op de hoogvlaktes fameus kan waaien.

Het zal haast 20u geweest zijn als ons een vrouw op een fiets voorbij kwam. We hadden haar eerder in ‘Villafranca’ gezien, zo’n 7u geleden, châpeau…

We zitten nog buiten aan de motorhomes tot een uur of 9. We hebben een schitterend zicht op berg en dal en zitten letterlijk op de eerste rij. Niet zo ver onder ons lopen een dozijn of wat koeien, allemaal met een bel…