Metejoor en zijn mama liedje zijn de aanzet voor dit blog postje. De bewoording van ook mijn gevoelens:  

Soms zijn er van die dagen

Dat ik het even niet meer weet

Maar als mensen er om vragen

Dan is alles weer OK.

Mijn moeder schreef dagboeken in Exacompta schriften met zwart leren kaft, en egelijk papier. Ik koester die dagboeken en bewaar ze zorgvuldig. Als ik in haar dagboeken wat rondool dan zie ik welk een sierlijk handschrift ze had, en hoe mooi ze schreef met haar Mont Blanc porteplume gevuld met blauwe Pelikan inkt. Het lijkt wel of het net gisteren is geschreven op dat kwaliteitspapier, zo intakt zijn haar dagboeken.

Het was ons, als kinderen, absoluut verboden om met haar vulpen te schrijven want dat gouden pennetje mocht niet beschadigd worden. Ik vind het nog altijd zonde dat die Mont Blanc vulpen onvindbaar was na haar dood want die pen is in mijn herinnering onnafscheidelijk verbonden met het beeld van mijn moeder die geconcentreerd aan tafel zit en in haar zwart leren  schriftje haar dagboek  aanvult met haar gedachten, verlangens en herinneringen. Door haar dagboeken te lezen besef ik steeds meer elke sterke en complexe persoonlijkheid mijn mamma had en hoe goed ze haar gevoelens kon vastleggen in woorden en zinnen.