Vrijdag 16 oktober is de franse leraar Samuel Paty vermoord door een radicale moslim. De leraar geschiedenis en moraal had een les gegeven in het middelbaar over de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van godsdienst, tolerantie en onverdraagzaamheid. Hij gebruikte als voorbeeld de publicatie van een cartoon van de profeet Mohammed die verschenen was in het satirisch weekblad Charlie Hebdo. Op 7 Januari 2015 zijn extremische moslims binnengevallen op de Parijse burelen van Charlie Hebdo en hebben er 10 redacteurs vermoord. Heel Frankrijk en de westerse wereld was geschokt door zoveel haat van radicale moslims. Wij posten toen op sociale media de slogan "Je Suis Charlie" en veroordeelden sterk de horror van de jihad en de fatwa's. Ondanks al die protestmarsen en manifestaties bleek dat 25% van Franse moslims de moordende Charlie aanslag niet veroordeelden en vonden zij dat de journalisten het zelf gezocht hadden omdat ze een spotprent hadden gedrukt in hun tijdschrift. Kortom de radicale moslims vonden dat onze westerse samenleving de islam aanviel en dat zij het slachtoffer waren. Elke kritiek op de intolerantie van de Islam werd beschouwd als racisme. Wij liepen mee in manifestatiemarsen, hielden één minuut stilte, en dat was het.
Wat wel een gevolg van deze terreuraanslag was dat wij Europeanen heel voorzichtig werden, op televisie geen moppen meer mochten gemaakt worden over radicale moslims, racisme werd verboden en iedereen moest tolerant zijn tegen onze islamistische medemensen. Kortom we moeten de lange tenen van de moslims ontzien, want zij zijn het slachtoffer. Urbanus durft geen moppen maken over moslims, en ook alle andere standup comediens zwijgen in alle talen over islam. We moeten allemaal politiek correct zijn en onze mond houden.Durf zeker niet te zeggen dat de islam onverenigbaar is met onze seculiere samenleving want dan wordt je bestempeld als een rechtse racist, een fanatieke vlaams belanger, een onruststoker en een simpele ziel.
De Tsjetjeense asielzoeker Abdoullah Anzorov die Samuel aan de schoolpoort opwachtte en onthoofde filmde de moordpartij en tweette in het frans: "In de naam van zeer barmhartige Allah. Van Abdoulah, dienaar van Allah aan Makron, dienaar van de ongelovigen. Ik heb één van uw honden geexecuteerd die het heeft aangedurft Mohammed te kleineren. Kalmeer zijn volgers vooraleer een strenge straf volgt". Volledig in de lijn van de koran. In soera 47 vers 4 lezen we in het heilig boek van Mohammed: "Hak de hoofden af van de ongelovigen in de strijd" en in soera 8 vers 12 staat: "Snij hun hoofden af en de toppen van hun vingers". De Koran is heilig en de woorden van de Profeet zijn absoluut ontegensprekelijk en niet voor interpretatie vatbaar. Dus dat Samuel Paty het aandurfde om in een les over vrije meninsuiting een foto te tonen van de Mohammed cartoon die de dood van 10 Charlie redactie medewerkers tot gevolg had, dat was voldoende om een doodvonnis fatwa uit te spreken in een Parijse moskee.
De moslimexecutieve roept ondertussen op om niet te polariseren. Dus weeral moeten wij zwijgen en mogen we zeker niet zeggen dat de islam onverenigbaar is met onze westerse civilisatie. Zo heeft Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid, het al aan zijn rekker. Hij had de tweet van Abdoullah overgenomen op zijn facebook pagina om aan te tonen hoe extreem gevaarlijk die gasten zijn. Het overnemen van de tweet van Abdoullah is blijkbaar een ernstig misdrijf. Resultaat: Facebook heeft de Parlementair Tom Vandendriessche met onmiddelijke ingang 30 dagen geschorst wegens polarisatie. Shoot at the pianist. Begrijpe wie dit kan.
Het Corona tijdperk is niet voorbij. Ooit zal er wel een eind aankomen aan deze pandemie en zal het viris muteren, of door een massale vaccinatie niet meer verspreid worden. Ondertussen zijn we het al gewoon om de andere mensen rondom ons heen op afstand te houden en als potentieel gevaarlijk voor onze gezondheid te beschouwen.
Ik ben al blij dat we niet meer altijd in ons kot moeten blijven. Asan tuus is voorbij. We gaan weer op stap, fietsen, doen uitstapjes, gaan naar het strand of naar 't stad. Kortom ik voel me vrij. En geniet met volle teugen van mijn herwonnen vrijheid want de quarantaine begon toch te wegen.
Dus staat er nu steeds meer op mijn to-do lijstje. Hoog tijd om meer te fotograferen en te filmen. Volgende week heb ik tickets besteld voor een bezoek aan het FOMU, het fotografie museum in Antwerpen. De tentoonstelling van de foto's van Stephaan Vanvleeteren loopt tot 13 september dus hoog tijd dat ik deze nog op tijd kan bezoeken. Ik hou van zijn fotografie. Straatfotografie die het dagelijks leven van de samenleving vastlegt moet daarom niet altijd in zwart/wit te zijn. Kleur geeft een levendiger sfeer. Want wij zien per slot van rekening de wereld rondom ons in kleur. Maar de keuze tussen zwar/wit of kleur is vaneigens afhankelijk van het onderwerp en de compositie. Een heel subjectieve mening waarover er in fotografie middens eindeloos kan over gearumenteerd worden.
Dat het rommelt in Trump Land weten we al lang. Dat daar miserie van komt stond in de sterren geschreven. Maar dat de kloof tussen de extreem rechtse hardlijners en de verontruste burgers zo groot zou worden, dat had ik wel verwacht. De USA is weliswaar een democratie maar er zijn veel fanatiekelingen. En helaas ook veel domme wapenfreaks.
Als ik deze YT film bekijk, dan krijg ik het zuur. Als je wilt weten wat die blanke ultra rechtse radicalen beweegt klik dan hier. Die mannen zijn er fier op. Een leuke boel daar in de USA.
Hoe die neonazies daar met automatische wapens gewoon demonstreren, is gelukkig bij ons ondenkbaar, net zoals het ondenkbaar was dat een rijke clown als den Donald president van de VS zou worden. Nu ja, ze hebben hem wel gekozen en als ge uw gat verbrand moet je maar op de blaren zitten, die amerikanen moeten het maar uitzweten. Eigen schuld, dikke bult, het zal hen wel invallen.
Johan Verminnen zong "ik wil de wereld zien". Is er eigenlijk een woord voor dit onbevredigd verlangen, voor deze drang naar datgene dat achter de horizon ligt, voor de verlokking van het reizen naar een land ver weg? Ik weet niet of er daar een juist woord voor bestaat. Omgekeerd bestaat wel het woord "heimwee", het verlangen naar de streek van herkomst, naar waar je thuis is. Vakantiefoto's en vakantievideo's zijn er genoeg. Blijkbaar Is de vakantie een vruchtbaar seizoen om de wereld vast te leggen voor het nageslacht. In ontelbare kasten en laden liggen er stapels fotoalbums met vakantiekiekjes, dozen vol dia's van allerlei reizen, en VHS videocassettes met vakantiefilms uit de goede oude tijd, pure nostalgie.
Maar als ik nu op internet zo een goed gemaakte promotiefilm zie voor een verre bestemming zoals Canada dan bekruipt me inderdaad de goesting om de wereld te zien. Bekijk zelf de schitterende beelden, de slow motions, de closeups, de pano's, de montage van de clips en vooral de muziek. Een mens zou van minder goesting krijgen om te reizen naar Canada. https://www.youtube.com/watch?v=PUFDcnE6Gjk
Het is lente in Brugge. De krokussen, de terrasjes, de bootjes op de reien en de toeristengidsen, met hun horden in het kielzog, kleuren de binnenstad van het Venetië van het Noorden. Mocht ik van elke foto die in Brugge gemaakt wordt slechts één ros kopermuntje krijgen dan heb ik zeker meer dan twee containerbakken van 20 ton nodig per jaar.
De homo photograficus is een soort die in het huidig digitale tijdperk goed gedijt, niet in het minst door de smartmobieltjes. Er is nog nooit zoveel gefotografeerd. En dat heeft consequenties op mij, met name op mijn fotografie hobby. Heeft het nog zin om al die dingen te fotograferen waarvan er al miljoenen opnamen van zijn? Neen, waarom zou ik een gebouw, een monument, een landschap met een camera vastleggen? Iedereen denkt dat het tijdsmoment behouden wordt met het vastleggen van een zicht. Niets is minder waar. Tijd kun je helaas niet bewaren, alleen een herinnering. De meeste foto's zijn slechts een hulpmiddel om het geheugen op te frissen. Herinner je nog onze trouwdag, die reis naar het zuiden, dat feestje bij Sonja, die citytrip met vrienden naar Parijs? Weet je nog hoe plezant het was? In feite is dat de essentie van de fotografie. En vanuit dat standpunt is de selfie met de smartphone van jou en je vrienden eigenlijk authentieker dan bloempjes, insekten, beesten en dingen fotograferen.
Ik fotografeer geen gebouwen, monumenten en andere bezienswaardigheden meer. Er zijn beslist veel mooiere en beter geslaagde foto's te vinden van de Eifeltoren en New York dan die foto die ik kan maken. Maar het leven van mijn naasten en mijn medemensen wil ik wel graag bekijken door mijn viewfinder en op het knopje drukken. Straatfotografie is fascinerend, het leven zoals het is. En ook de fotograferende mens op straat is een ideaal onderwerp. De angst dat alles reeds gedaan is mij niet vreemd. https://www.youtube.com/watch?v=8ftDjebw8aA
Mijn tante Rachel was een constante in mijn kindertijd. Elk jaar kwam ze in de zomer enkele maanden logeren in Blankenberge bij mijn grootouders. Samen met mijn grootmoeder "marraine" (de moeder van mijn moeder) trokken ze de ganse zomer naar onze kabine op het Blankenbergse strand, echte soulsisters. Mijn marraine zorgde voor mijn kleine zus en ik tijdens de schoolvakanties, omdat pa en ma moesten werken. Onze strandkabine was de vaste stek van marraine en tante Rachel, die samen intens genoten van zon, zee en strand. Ik heb nog altijd heel goede herinneringen aan een onbezorgde kindertijd vol strandkastelen, zeesterren zoeken op de brislams, wegduikertje spelen, garnalen vangen met een schepsteel enz. De jaren 50 dragen nog altijd de geur van ijskreem, ambre solaire, berlijnse bollen en zilte zeelucht met zich mee. De zomervakantie was heel plezant.
Mijn tante Rachel moet toen ongeveer 50 of 55 jaar geweest zijn, een pronte weduwe, die gezond wedijverde in koketterie met mijn grootmoeder, die er ook goed moet uitgezien hebben, te oordelen naar de schaarse foto's die ik nog heb. Mijn tante sprak bijna nooit over haar overleden echtgenoot, de nonkel die ik nooit gekend heb. Ze vertelde wel dat hij gestorven was door het alles verterende verdriet, de dood van hun enige zoon. Ook in de familie werd er nooit gesproken over de dood van die nonkel. Naar het schijnt zou hij een "zwarte" geweest zijn. Wist ik veel wat dat betekende.
Tante Rachel had één zoon, die goed studeerde en op internaat was op zo een katholieke vlaamse school. Tijdens de oorlog, rond 1942, 1943 waren die fanatieke priesterleraars daar heel flamingant, ge weet wel: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus. Ze maakten hun humaniora studenten stapelzot om te gaan vechten met de Duitse SS tegen het Bolsjevisme in Rusland. Van de 6de jaars humaniora vertrokken van dat vervloekte college 14 van de 22 leerlingen naar het Oostfront in een Vlaams-Duits legioen. Er zijn er heel weinig van terug gekeerd, de meeste van die jongens zijn gesneuveld in Rusland. De zoon van tante Rachel is vertrokken naar Duitsland en vandaar naar het Russisch front en is daar verdwenen. Mijn nonkel heeft het zich zelf nooit kunnen vergeven dat hij zijn zoon heeft laten gaan. Tante Rachel zou hem de schuld gegeven hebben. Mijn tante was razend, vol haat tegen die smerige zwartrokken, tegen de fascistische kerk, tegen de flaminganten, kortom ze heeft de dood van haar zoon eigenlijk nooit een plaats kunnen geven. Mijn grootvader steunde zijn schoonzus. Mijn bompa was een overtuigd atheïst, antiklerikaal en had een afkeer tegen AVV en VVK. Hij heeft er alles aan gedaan om het onrecht van de kerk aan de kaak te stellen. Die smeerlappen van pasters die hun leerlingen aanzetten om te gaan vechten voor de" goede zaak" zijn niet alleen.
De geschiedenis herhaalt zich. Vroeger naar het Oostfront, tegenwoordig naar Syrië en Irak. De imams die de jonge moslims radicaliseren om te gaan vechten voor een Islamistische Staat doen het zelfde als die katholieke priesters in de jaren 40. Zij zelf blijven hier maar sturen die jongeren naar de heilige oorlog.
Ik bewonder Natalia Rak, en graffiti en straatkunst. Ik sla Banksy en andere spuitbus artiesten veel hoger aan dan al die opgehemelde Smak- en KMSK-artiesten. Striptekenaars spreken me veel meer aan dan al die verfkladders die gezegend werden door wijlen Paus Hoet 1. Kunstwaardering is per definitie iets heel persoonlijk, tenminste dat denken we. Enfin, ik hou van de straatkunst van Natalia Rak, haar graffiti muurschilderingen maken de wereld rondom ons mooi. Het is al een tijdje dat ik haar volg en ben altijd blij als ze weer ergens een gebouw of een muur bewerkt heeft met haar spuitbussen. Hoog tijd dat ze in België opduikt, er zijn hier nog veel lelijke muren die wat Rak kleur kunnen gebruiken. http://nataliarak.blogspot.be/ Het zal wellicht wel aan mijn tegendraadsheid liggen dat ik hou van straatkunst.
Ik hou van straatfotografie, het fotograferen van het leven zoals het is op publieke plaatsen. Humans in New York, Henri Cartier-Bresson, Fokko Muller en al die gepassioneerden die het straatleven vastleggen met hun fototoestel. Een fotograaf is per definitie een voyeur, een kijker. Iemand die door zijn fototoestel de wereld rond hem observeert. Het spreekt me meer aan dan portret-, landschap- of macrofotografie.
Op internet staan miljarden foto's, dankzij de digitale camera's is er nog nooit zoveel gefotografeerd. Flick-R, 500 px, facebook, Instagram en al die andere fotowebsites puilen uit van de publicaties. En toch zijn er straatfotografen die nu pas ontdekt worden zoals Vivian Maier, een onbekende Amerikaanse die indertijd honderdduizenden foto's gemaakt heeft die nu pas gepubliceerd worden, lang na haar dood. Voor al de mensen die houden van fotografie, google maar eens naar Vivian Maier, en kijk eens naar deze YT https://www.youtube.com/watch?v=zya5kG_9cFw Hopelijk komt er ooit eens een expositie van haar in ons land. Ik kijk er naar uit.
