Verkiezingen: help ik weet het niet meer!

Op 13 juni wordt van ons verwacht dat we “onze democratische plicht” vervullen, zoals dat zo mooi en utopisch genoemd wordt.

Toch overvallen mij een paar vragen:
Vooreerst: waarom nog gaan stemmen?
Drie volle jaren hebben de heren politici er omwille van een futiliteit volgens de enen, omwille van standvastigheid en Vlaams zelfbewustzijn volgens de anderen er NIETS van gebakken.
Drie jaar stilstand, immobilisme, blijven zitten omwille van de “postjes” en ondertussen het land wetens en willens, met open ogen en helder verstand naar de verdommenis, ja failliet laten gaan. Zou ik dan doen wat Stijn Meuris – een door mij tot voor enige tijd bewonderde recht-voor-de-raap-Vlaming en poëtisch Vlaams rockidool, en dus zeker geen idioot - en zijn bende voorstellen en me afkeren van mijn democratische plicht.
Zouden de heren parlementsleden in spe in zak en as zitten dat Rolle en nog vele anderen foert zouden gezegd hebben? Of zouden ze op de verkiezingsavond en de morning after alleen maar rekening houden met de cijfertjes naast hun naam en het aantal zetels dat hun partij in kamer en senaat behaald hebben (in die volgorde wel te verstaan).

Mocht ik nu toch gaan stemmen, doe ik dat dan voor een partij(programma) of voor een persoon, van wie ik vind dat die daar in Brussel degelijk werk kan verrichten?
Een andere vraag: kan een persoon, gebonden door de “partijtucht” wel degelijk werk verrichten in de cenakels van de macht? Dus nog een vraag: leven we in een particratie? En nog maar een vraag: is een particratie de afspiegeling van een democratie? En, zo nee, waarom niet ophouden met die hypocrisie en alleen nog maar de namen van de partijen met de daaraan verbonden hoofdpunten van de programma’s of de stembiljetten afdrukken. De vertegenwoordigers van het volk worden dan nadien wel door het centraal comité van de partij aangewezen.
Toch maar een “Meurisite” worden?

Nog een vraag: wie is verantwoordelijk voor drie jaren stilstand, tijdverlies? De Vlamingen? De Walen? De Brusselaars? Misschien wel die deutschsprachigen Belgier?
Iedereen wijst, zoals op de speelplaats, naar de ander.
Dus toch maar alternatief stemmen. Keuze te over! Maar, hoe is het mogelijk dat ik MR en consorten en vooral Maingain en zeker Reynders die er een potje van gemaakt heeft ( en ik druk mij hier nog zeer zacht uit) op financiën niet kan afstraffen. En zij weten dat ook wel, natuurlijk, de leperds, en ze generen er zich daarom niet voor me in het gezicht uit te lachen.)

Dan maar naar LDD.
Maar, die partij profileert zich toch telkens door één enkel persoon en dat getuigt dus van armoede zonder meer. Bovendien is het mij opgevallen dat die ene persoon zich op zijn beurt dan weer telkens profileert als “ruziemaker pur sang”. Het lijkt er daarenboven op dat hij over alles alles weet, voortdurend pretendeert te zeggen wat IK denk – wat een pretentie – en bovendien de klimaatsverandering beschouwt als een fait divers, ja zelfs als wetenschappelijk niet bewezen en dus in zijn kleine oogjes niet bestaande.
Vraag: kun je met zulke domme / populistische mensen aan politiek doen, m.a.w. kun je je lot / leven / welvaart / welzijn in hun handen geven?
Vraag: zou die kiesdrempel niet wat kunnen verhoogd worden? Of doen we dan toch maar wat Stijn Meuris ons voorhoudt?

Dan maar Vlaams Belang.
Hier kan ik kort zijn. Voor een partij stemmen die voortkomt uit het Vlaams Blok (er eigenlijk de voortzetting van is) ooit door een rechtbank veroordeeld wegens racisme, nee dan nog liever Meuris for president.
Vraag: waarom hebben de zgn. traditionele (democratische) partijen destijds, ten tijde van de veroordeling van VB, niet de moed opgebracht om het Blok financieel droog te leggen – wat dus perfect kon – en dus om zo een extreme partij te liquideren. Dan waren we nu toch van dat probleem af. En nog eens, ze konden daarvoor steunen op het vonnis van de rechtbank. Kom dus niet af met “ja maar ondemocratisch!” Dat zijn “trunten”, noch min, noch meer.
Dus hier ben ik dan geen “Meurisite” en ga ik wel mijn stem uitbrengen maar dan TEGEN het VB.
Vraag: hoe doe je dat dan? (Misschien door alleen maar te GAAN, te gaan stemmen al was het maar voor De Partij van de Dieren, maar die hebben we hier helaas niet.)

Dan maar NVA met als boegbeelden de u allen welbekende BV’s en TV-personaliteiten (de ene hoeft voor de andere heus niet onder te doen) Bart de Wever (slimste mens; waarin? In volkverlakkerij?) en Siegfried Bracke. Die laatste moet ergens tussen Gent en Mol (Damascus lijkt mij wat te veel eer) van zijn paard gebliksemd zijn. Dat hij niet ongehavend uit een dgl. ongelukje is ontwaakt, blijkt nu maar al te duidelijk.
Vraag: waarvoor staat NVA op de dag van vandaag? Voor separatisme (als trouwe bondgenoot van VB)? Of voor confederalisme? Wat is dan dat confederalisme? Een soort van separatisme maar dan met een benaming die door veel nog niet helemaal overtuigden makkelijker geslikt wordt? De zgn. lepel suiker of was het honing of is het woord glijmiddel hier beeldender?
Vraag: wat is de meerwaarde van een onafhankelijk resp. confederaal Vlaanderen?
Vraag: wat is de meerwaarde van een federaal koninkrijk België
Vraag dus: waarom zou ik de voorkeur geven / niet geven aan NVA (ev. LDD in dit geval; waarom NIET VB was al duidelijk, dacht ik.)

Dan maar Open VLD.
Volgens bepaalde bronnen is het de” schuld” of door toedoen van de Open VLD en haar nieuwe voorzitter dat we nu opnieuw naar verkiezingen moeten. Jammer genoeg heeft Open VLD er drie jaar – waarschijnlijk omwille van de postjes - over gedaan om in te zien dat de regering stilstond. En het siert, volgens mij, de nieuwe voorzitter dat hij de ernst van die duidelijke situatie inzag en er de “stekker uittrok”. Dat hier heel wat andere elementen zullen meegespeeld hebben zien zelfs wij, in onze oeverloze naïviteit toch wel in.
Vraag: als ik voor de liberalen stem, veroordeel ik dan de zwaksten in de maatschappij tot het dragen van de, relatief gezien, zwaarste lasten? Veroordeel ik dan de “hardwerkende Vlaming” (bah, wat een term!) tot een beroepsloopbaan die bijna onbeperkt in de tijd zal doorlopen, tot 67, 70 jaar. Met 70, zelfs nog later, op pensioen, dan ben je zo afgejakkerd – niet iedereen gaat dagelijks fluitend naar zijn werk, zoals de fijne heertjes zich dat voorstellen – dat je dan waarschijnlijk op je 75^ste het loodje legt. Zo kan het probleem van de vergrijzing natuurlijk ook opgelost worden. Je hebt je brood dan in het “zweet uws aanschijns verdiend” en werd bovendien als een flexibele citroen uit / doodgeknepen.

Dan maar cd&v.
Een partij die altijd al van twee, drie, vier…walletjes tegelijk probeert te eten boezemt weinig vertrouwen in.
Vraag: krijgen zij de klappen voor het immobilisme van de voorbije drie jaar? Zou dat gerechtvaardigd zijn?
Vraag: hebben zij met hun beloftes in 2007 het onheil niet over zichzelf uitgeroepen?
Ik denk hier in dit verband aan de wijze woorden (dat gebeurt ook wel een enkele keer) van Yves Desmet, woorden die “de mensen” in de mond gelegd worden: “Los het op, maar geef niet toe!”
Vraag: heeft cd&v in 2007 niet daarop ingespeeld en de “mensen” laten verstaan dat er met hen (met hem, begrijpt u wel?) aan het roer alles zou opgelost, niets echter zou toegegeven worden. Met de hete (frituur)adem van Bart de Wever in de nek moet dat waarschijnlijk vrij oncomfortabel aangevoeld hebben.
Vraag: moet de rekening dan nu betaald worden?
Er is echter wel beloofd dat ze het nu helemaal anders zullen aanpakken.
En dan die Doomst uit Gooik, die weigert illegale verkiezingen te organiseren maar zal zich doodleuk illegaal laten verkiezen. Dat is toch ook cd&v. Misschien ziet hij nog bijtijds het licht, maar nee daar is het al te laat voor, en verandert hij van partij.

Dan maar Groen!
Voor de zwakkeren, voor het milieu, voor hernieuwbare energie, voor, voor, voor. Tegen Reynders. Allemaal positief.
Vraag: zouden ze politiek volwassen geworden zijn? Zouden ze hun naïviteit verloren hebben sedert ze zo wreed ontmaagd werden door Dehaene? Na Paars-Groen lagen de ecologisten “vermoost” en verwaarloosd in de hoek. Zouden ze daaruit geleerd hebben? Gaan ze niet te veel leunen op hun Franstalige broeders en zusters van Ecolo?
En als er dan na 13 juni compromissen moeten gesloten worden, wat zal er dan allemaal opgegeven worden?
Vraag: is wat ze voorstaan betaalbaar?
Vraag: toch nog een kans geven?

En dan sp.a
Caroline Gennez roept op schouder aan schouder de situatie te keren.
Volgens mij is het zo dat we een maatschappij kunnen beoordelen aan de mate waarin de zwaksten beschermd worden. En in theorie zit je dan bij de sp.a goed.
Als boegbeeld zie je op de affiche Achille Van Acker, de architect van de zgn. “sociale zekerheid.
Vraag: is dit een teken van een zekere wanhoop, van een zekere bloedarmoede aan politiek personeel?
Achille Van Acker, prachtig, maar de partij wordt wel bevolkt, om niet te zeggen geleid door figuren als Patrick Janssens en andere jeunes premiers en prima donna’s, die volgens mij, op zijn zachtst gezegd, niet erg compatibel zijn met de voormalige eerste minister en Kamervoorzitter en laten we het niet vergeten ook dokwerker. En ik wil het hier dus niet over de uitelijke vorm hebben. Gelukkig maar heeft een personage als Stevaert ondertussen de innerlijke wijsheid gehad, misschien zal het wel geslepenheid zijn geweest, in alle stilte zijn hielen te lichten. Maar ik ben ervan overtuigd dat – mocht het ooit weer goed gaan met de sp.a, we die in al zijn “glorie” terug zullen zien. Die kat kom weer!!
En dan hebben we in het anders zo stille Limburg Ingrid Lieten. Wie wil daar als lijsttrekker verkozen worden, maar ze wil dan absoluut niet zetelen. ’t Is maar om te lachen, misschien zouden we nog kunnen toegeven, ’t is maar om te spelen, ’t is maar om te kijken of de mensen ook mij graag zien. Ze wil dus Vlaams viceminister-president blijven, maar, nog eens, wel federaal verkozen worden.
Vraag: moeten de Limburgers nu voor Lieten stemmen of onmiddellijk, zonder complimenten, voor de eerste opvolger op de lijst? Mocht ik Limburger zijn, wat ik helaas / gelukkig volgens sommigen, vooral Limburgers niet ben, ik zou die hybris, die overmoed toch afstraffen, zonder daarom een Griekse tragedie te willen ontketenen.

Conclusie

Ik ben er niet uit.
Geef mij raad.
Met Meuris en zijn kliek wil en kan ik het niet eens zijn.

Vraag: wat moet ik doen? Hoe help ik de democratie vooruit?
Vraag: wordt het dan toch pvda+?

Superconclusie
En toch is het hier in dit kleine landje aan de Noordzee goed leven!

21-05-2010, 00:00 geschreven door Rolle

Dames en heren,

Ik stel het op prijs, zoals bij de uitreiking van de Academy Awards, beter bekend als de Oscars, een heleboel mensen te bedanken. Vandaag doen we het niet na de uitreiking, maar wel ervoor. Het is niet alleen een illustratie van groeiend Vlaams zelfbewustzijn, maar het is vooral de bedoeling de goden vooraf al gunstig te stemmen.

In eerste instantie zou ik de heer Freddy Huylenbroeck willen bedanken dat hij ons hier in zijn kunstcenter IDplusArt wil ontvangen voor de voorstelling (ik zei bijna “plechtige” voorstelling) van de bloemlezing van Staf de Wilde.

Ook het DF-Hamme, als medeorganisator van deze gebeurtenis vol kunst en zijn drijvende kracht, de heer Staf de Keyser, onze hartelijke dank.

Bovendien mogen we ook de uitgeverij HBG uit Zedelgem die ervoor zorgde dat deze uitgave het licht zag niet vergeten. Evenmin als de Provincie West-Vlaanderen die met een stevige subsidie niet achterwege bleef.

Dames en heren,

Zo’n goeie twee jaar geleden werd Staf de Wilde 60. Hij moet dat zeer waarschijnlijk, zoals dat bij nogal al wat mannen van die leeftijd gebeurt, als een mijlpaal beschouwd hebben. Hij had tot dan toe 11 bundels gepubliceerd meestal in eigen beheer. Hij vond dat nu de tijd aangebroken was om een round-up te maken,of misschien kan ik hier beter de term panoramisch overzicht gebruiken. Hij vond dus dat de tijd rijp was voor een retrospectieve. Vandaar de titel van deze bloemlezing die vandaag het daglicht ziet, “EEN STUK OF WAT”, een fragmentje van de beroemde dichtregels van Stafs collega-romanticus, de dichter Jacques Bloem. Ik citeer:

Is dit genoeg: een stuk of wat gedichten,

Voor de rechtvaardiging van een bestaan,…

Het idee voor het samenstellen van een bloemlezing ging gepaard met de bekommernis wat er tot nu toe eigenlijk de moeite waard geweest was, welke gedichten een extra overlevingskans verdienden. Het resultaat is deze prachtige anthologie met zo’n 120 gedichten, dit maal niet in eigen beheer, maar uitgegeven door Het Beleefde Genot vzw uit Zedelgem. Bovendien is het geheel prachtig geïllustreerd met 13 tekeningen van Rika Van Dycke, die a.h.w. het poëtisch gehalte nog wat meer ondersteunen en door hun sfeer van verstilling uitnodigen tot nog meer introspectie. Het woord geïllustreerd is hier misschien niet zo op zijn plaats. Rika Van Dycke heeft zelfstandige tekeningen gemaakt, geïnspireerd op en door de gedichten van Staf de Wilde. U kunt die straks met ander werk van haar bewonderen in de galerij. Ook zij stelt zich dus met haar werk bloot aan het oordeel van de toeschouwer.

Elke dichter ziet zichzelf toch in de eerste plaats als communicator. Hij wil communiceren met de lezer en dat betekent in de eerste plaats dat hij gelezen wil worden. De lezer is dus onmisbaar, it takes two to tango, zoals de Britten dat zo mooi zeggen. Dat betekent ook dat de lezer een grote verantwoordelijkheid op zich neemt, want zoals gezegd en het kan niet genoeg herhaald worden, zijn taak is van primordiaal belang. Hij is het die de dichter niet alleen zijn reden van bestaan geeft want het gedicht bestaat nóg niet, of beter, het ontstaat gewoonweg niet als het niet gelezen, als het niet geïnterpreteerd (hoe diep hinein dat dan ook moge zijn), als het niet becommentarieerd, als er niet over gecommuniceerd wordt. Dat dit aanleiding kan geven tot heuse “rellen” zal u, dames en heren, waarschijnlijk niet verbazen. Dus, ik zeg het nog maar eens, zonder dichter geen gedicht, maar net zo goed zonder lezer geen gedicht.

De dichter, nu, geloof me vrij, springt een gat in de lucht – al zal men dat bij Staf de Wilde niet onmiddellijk merken – als hij gewaar wordt dat hij tot de lezer doordringt, als er communicatie met zijn publiek ontstaat, als de lezer hem in zoveel woorden laat weten dat hij die poëzie goed of toch maar kut vindt. Daarzonder zou het leven van een lyricus maar een steriele, saaie bedoening zijn. En om dat binnenvallen bij de lezer wat te vergemakkelijken, om die soms wat hoge drempel ietwat te verlagen heeft Staf de Wilde besloten in zijn bloemlezing de meest toegankelijke gedichten op te nemen.

Een anthologie, een bloemlezing, samenstellen, dames en heren, betekent dus keuzes maken. Uit tientallen goede gedichten nog eens het beste van het beste eruit ziften, en dat is, ik kan het u verzekeren, een karwei waar grote twijfels, soms zelfs pure vertwijfeling toeslaan.

Daarbij dringt zich uiteraard de cruciale vraag op: “Wanneer is een gedicht goed?” in dit concrete geval hier: “waarom is dit goede gedicht hier toch nog beter dan dat andere goede gedicht even verder in de bundel.

Zowat iedereen kan een goed van een slecht gedicht onderscheiden; hij / zij laat zich dan meestal leiden door zijn intuïtie, zijn (buik)gevoel. En in de meeste gevallen bedriegt dat niet. Toch zijn er een aantal criteria waarmee de ietwat nuchterder criticus heel bewust rekening houdt.

In eerste instantie is er de “toon” van het gedicht. Men kan dat zo min of meer vergelijken met de toonsoort van een muzikale compositie. Zo zal de componist een treurmars componeren in mineur en om uiting te geven aan zijn grootse en overweldigende gevoelens zal hij gebruik maken van de majeurtoonaard. Nu doet een goeie dichter net hetzelfde, maar dan wel met woorden en dat lijkt mij wat moeilijker.

Bovendien onderscheidt een dichter die naam waardig zich van mindere goden door dan die toon doorheen het hele gedicht vol te houden tot op het einde. We mogen die vakman-dichter echter niet helemaal beklagen, dames en heren, want vergeten wij niet dat hij beschikt over een gereedschapskist vol werktuigen en truuken allerhande, vol taalmiddelen om die toon vol te houden. Ik denk hier specifiek aan de klankkleur en de emotionele waarde van de woorden aan de beeldspraak met haar suggestieve kracht, aan ritme en metrum wat allemaal moet resulteren in welluidendheid, de zgn. eufonie en men mag daarbij zeer zeker ook de dissonantie niet vergeten, die ervoor kan zorgen dan de lezer helemaal op het einde van het gedicht op het verkeerde been gezet en de mist in gestuurd wordt. Dichters halen maar wat graag grapjes uit met hun lezers en er zijn er nogal wat die bekend staan om hun slecht karakter. Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat het feestvarken van vandaag over een dergelijk rotkarakter zou beschikken. Ik bedoel dat alles hier heel in het algemeen; ik heb het hier in dit geval over DE dichter. Bovendien is Daniëlle veel beter geplaatst om uitspraken te doen over het geval Staf de Wilde. (Ik meen in haar ogen een genadige blik te ontwaren. Doch dit alles geheel terzijde, zoals een andere beruchte Hammenaar in het programma Het Huis Van Wantrouwen ooit placht te zeggen!)

Maar even terug ernstig. Ik zou u graag als voorbeeld van al die theorie een van mijn favoriete gedichten voorlezen: De Zwarte Madonna’s van Gent. Het gedicht roept bij mij herinneringen op aan de tijd dat wij nog jong – en sommigen onder ons – ook nog mooi waren. Toen sommigen met hun opgerichte pauwenstaart vol schitterende dichterwoorden imponeerden en aan de tafel van al dat schoons konden aanschuiven en er zich te goed aan konden doen, misschien zichzelf eraan te buiten konden gaan. Men zou er zowaar lyrisch bij worden.

En nu, nu is dit een van de gedichten geworden als surrogaat voor de gebruikelijke Porsche van de midlifecrisis. U merkt het, dames en heren, een kinderhand is gauw gevuld, maar toch fonkelt de diamant…af en toe!

Hier heeft een dichter, zoals Staf de Wilde er een is, zijn kunst zo onder controle, hij beheerst zijn metier op een dusdanige manier dat te allen tijde chaos vermeden wordt of tenminste toch binnen de perken van de beheersing gedwongen wordt. Zijn kunst gaat over mensen, zijn kunst spreekt de taal van mensen, misschien zelfs wel die van de mensheid.(Met dank aan Margot Vanderstraeten voor het idee!)

U zult merken dat dit gedicht klopt als een bus. Die onheilspellende en toch verwachtingen scheppende sfeer, die archaïserende toon wordt het hele gedicht door volgehouden om dan toch te eindigen op een dissonant. U moet ook eens letten op die unieke beeldspraak, een metaforiek die door geen enkele andere kan vervangen worden. Het is telkens de nagel op de kop. En zeer zeker het ritme geeft het geheel een meerwaarde; het is een ritme waarin, niet waarop, het hele gedicht deint Hier slaagt, volgens mij, de dichter erin het bijna onzegbare te zeggen, neen, het BIJNA te zeggen. Ik wil u nu wel nederig excuus vragen omdat ik geen professioneel voorlezer ben, die komen later aan de beurt.(Zo kunt ook eens kennismaken met de West-Vlaamse receptie van althans één van de gedichten van Staf de Wilde)

Nog even vooraf dit: misschien valt u wel de actualiteitswaarde van dit gedicht op. De dichter is, ook hier, een ziener, dames en heren.

de Zwarte Madonna’s van Gent

op zaterdag wachten zij de avond af
- wanneer de ouwe Leie en de ouwe
Schelde waggelend hun nagelen verwen
met neonlicht, in fosforgeel hun
gekwelde lippen stiften –

ze dalen uit hun grot met spiegellift:
de madonna’s in zwarte kant

hun jonge priesters offeren
een scapulier van stras, oorstringen
in gummi, een getande armband
zingen ‘ave’ en ‘geloofd’, hun voorhoofd
bonkend tegen voorhoofd

de madonna’s verschijnen, laten zich
opnemen ten hemel (minder is ze
te min) – hemel dat heet: vind mij nu
vind mij mooi (bazuin in stereo, het
baldakijn décapotable)

ave, blij als een kind en verblind door
het zwart- wit van plissé en mascara, zwaaien
de priesters hun kazuifel met zeefdrukschedel
- hun vanitas – en gelijk een zuil klimt zo luid
klimt hun magnificat

magnificat

huizen kraken dagen krieken
maandag is er een toets voor
godsdienstwetenschap, een priester
zal zijn klad wel lenen en opdraaien
voor spieken

Nog iets over de thematiek van de dichter. Staf de Wilde wordt geobsedeerd door drie thema’s: allereerst de dood, soms wel eens vergezeld door de sociale bewogenheid van de dichter, zijn diep doorleefde afschuw van uitbuiting en het vertrappen van de zwakkeren

Bijvoorbeeld uit
memento Romero

lijken, heilige vader,
bedrijven geen ontucht
al liggen zij naakt
en bevlekt met de schrammen der paring
hun kinderen in de halfslaap van de honger
kiezen niet voor de zoete deskundige dood

Een tweede thema vormt de vrouw / het meisje waarvan u daarnet een voorbeeld heeft gehoord en een derde thema omvat uiteraard het geboortedorp Hamme. Telkens als ik die naam Hamme zie staan bij Staf wordt hij automatisch vergezeld door “aan de Durme”, dus die Durme speelt misschien wel een nog grotere rol dan het dorp zelf. Zij is er in ieder geval onlosmakelijk mee verbonden, zelfs misschien wel de levensader ervan.

Een voorbeeld van dit thema vormen de u allen wel bekende “billen van Marie Verdonck” uit het gedicht Spaanse Hof of nog een ander voorbeeld uit

mist

Hamme is mist tot in het bot van je schedel

een klamme nis waar geesten tot leven komen

die de Durme haar tranen tot zilver kussen,

haar sussen en laten dromen gelijk een

duimzuigende minnares.

Hebben we hier nu een lijkrede gehouden bij het werk van Staf de Wilde? Is hij te oud en seniel geworden en heeft hij zijn pen aan de wilgen gehangen. Wilde hij u, in een laatste stuiptrekking de stuipen op het lijf jagen met een laatste selectie uit vervlogen werk?

Staf de Wilde, dames en heren, is levender dan ooit. Hij beleeft een tweede, misschien wel derde of zelfs een vierde jeugd. Sommige mensen, vooral kunstenaars, leven in vijfde, ja zelfs zesde versnelling!

U mag dus binnen zeer afzienbare tijd, volgend jaar al, een roman van hem verwachten. Een roman met een zeer eigenzinnige structuur – wat had u gedacht – met als hoofdpersonage ene Mottebol en zich gedeeltelijk afspelend in Hamme……….aan de Durme. Een roman van, en ik wik mijn woorden, een aantal honderd even boeiende als melancholische bladzijden.

Daarnaast is er nog een nieuwe dichtbundel in voorbereiding – zo goed als persklaar zelfs.

Staf de Wilde dood, dames en heren? Helemaal niet, daar zit hij, levend en wel, monkelend zoals altijd.

Geeft u hem een daverend applaus.

Mag ik vragen aan Staf en aan beeldend kunstenaar Rika Van Dycke om even naar voren te komen en aan Bart Madou, de voorzitter van de uitgeverij HBG uit Zedelgem, om hen het eerste officiële exemplaar van “Een stuk of wat” plechtig te overhandigen.

Nu luisteren we nog naar een aantal gedichten uit de bundel u gebracht door Sabine Luypaert, Jan Van Hove en Eric De Corte.

Roland Ranson

Hamme, zondag 16 mei 2010

17-05-2010, 11:00 geschreven door Rolle

Maar eerst nog een recensie schrijven voor mijn goeie vriend de dichter Staf de Wilde. (Je kunt al uitkijken (?) naar de publicatie ervan op dit blog.) Zijn bloemlezing, geïllustreerd door grafisch kunstenares Rika Van Dycke, wordt zondag 16 mei voorgesteld in Hamme, Kunstcenter IDplusART, Sint-Jansstraat, 9220 Hamme. Om 16 uur. Allen daarheen dus!

09-05-2010, 14:33 geschreven door Rolle

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team

09-05-2010, 13:42 geschreven door