Het oriëntatielopen zouden we in een adem kunnen omschrijven als volgt: het opzoeken van gemerkte punten in een natuurlijk landschap, via een zelfgekozen weg, al lopend, met behulp van een kaart en een kompas, al dan niet in wedstrijdvorm.De deelnemers trachten op een onbekend terrein individueel een aantal posten te bereiken, die aangeduid zijn op de kaart. De route is niet op voorhand uitgestippeld. Deze posten zijn in het terrein herkenbaar door duidelijke, oranje rood witte bakens. Als bewijs dat je de gezochte post hebt bereikt, breng je via een elektronische chip die iedere loper mee heeft de juiste gegevens mee. Het is de bedoeling om het parkoers, bepaald door de bakens zo snel en correct mogelijk af te leggen. Een dosis sport, een dosis natuur en een dosis observatievermogen, dat is het recept voor de oriëntatieloper.Op de eerste plaats is oriëntatielopen een geschikte activiteit in de recreatieve sportbeoefening. Deze sportvorm laat zich immers gemakkelijk aanpassen aan de wensen en capaciteiten van uiteenlopende groepen, zoals families, trimgroepen, en wandelaars. Vooral in de Scandinavische landen heeft het oriëntatielopen een lange traditie als een recreatieve sport voor allen activiteit. In het sportieve openluchtleven spelen de technieken van het oriëntatielopen vaak een ondersteunende rol. Bij wandeltrektochten en bij het skilopen in onbekend gebied bijvoorbeeld kan het oriënteren een essentiële vaardigheid zijn.In het oriëntatielopen kunnen elementen uit verschillende leervakken verzameld worden. Natuurobservatie sluit aan bij biologie en ecologie. De principes van het oriënteren en kaartlezen worden geleerd in aardrijkskundeles. Fysieke eigenschappen kunnen worden geoefend tijdens de lessen lichamelijke opvoeding. Daarom is het oriëntatielopen een activiteit met een rijke pedagogische inhoud.Uiteraard is het oriëntatielopen ook een wedstrijdsport. De competitievorm bestaat uit een individuele wedstrijd tegen de tijd. De afstand schommelt tussen 3 en 12 kilometer. Het aantal posten varieert van +/- 6 tot +/- 25. Ze worden doorlopen volgens een vrij gekozen route. De laatste jaren kent het oriëntatielopen als wedstrijdsport een toenemende populariteit.Het hoeft geen betoog dat oriëntatielopen een milieuvriendelijke sport is, waarbij de deelnemer in harmonie met de natuurlijke omgeving aan sport doet.

TOP

1 ORIËNTATIELOPEN EEN TERUGBLIK

Oriënteren bestaat reeds sinds de mens zijn geografische omgeving trachtte te registreren. Eerst werden hiervoor natuurlijke hulpmiddelen gebruikt, zoals de zon, wind, sterren en landschapkarakteristieken, later werden hulpmiddelen vervaardigd om het oriënteren te preciseren en vast te leggen.
In zijn werken over lichaamsoefeningen gaf Gutsmuths in 1817 informatie over hoe terugkeren als men verdwaald was in het bos. Later in Zweden(1888), waren de militaire cadetten verplicht kaarten te lezen en afstanden te schatten. Voor het eerst werd hier het woord ' oriënteren ' gebruikt. Tot in 1897 was de oriëntatieloop enkel een militaire aangelegenheid. Daarna werden de eerste wedstrijden georganiseerd voor burgers, onder meer in Oslo (Noorwegen) in het jaar 1897.
Na de tweede wereldoorlog vond het oriëntatielopen als sport ingang in Zweden. Majoor Ernst Killander merkte in 1918 een vermindering van de interesse voor de loopproeven in de atletiek. Hij poogde door gebruik van de natuurlijke omgeving de actieve interesse voor het lopen te stimuleren. Om het lopen aantrekkelijk te maken ontwierp hij een parkoers en gebruikte kaarten en kompassen. In 1922 organiseerde Killander, de vader van het oriëntatielopen, het eerste regionale kampioenschap. Rond 1930 was de sport wijd verspreid in Zweden en werd een nationale organisatie opgericht: 'SVENSKA ORIËNTERINGSFÖRBUNDET'(soft)
In 1937 werd het eerste nationaal kampioenschap gehouden met 100 deelnemers. Nu zijn er zo'n 1000 oriënteringsclubs aangesloten bij soft, met een 200.000 leden.
In 1961 werd in kopenhagen de 'INTERNATIONALE ORIËNTERING FEDERATION' (IOF) opgericht. In 1964 waren er reeds elf landen bij de IOF aangesloten.
Het eerste Europese kampioenschap, voor mannen en vrouwen, werd gehouden in Noorwegen in 1962. Deze kampioenschapen worden sedertdien om de twee jaar georganiseerd.
De eerste Belgische oriëntatiewedstrijd werd georganiseerd in 1964. In 1966 werd de Belgische vereniging voor oriëntatielopen (BVOS) opgericht. Zij houdt zich bezig met de organisatie van nationale en regionale wedstrijden. Volgens het decreet van 1977 omtrent de landelijk georganiseerde sportfederaties splitste de nationale bond in een Franstalige en Nederlandstalige vleugel. (FRSO en VVO)

TOP
2  DE I.O.F. KAART.

De bovenkant van elke kaart komt overeen met het magnetisch noorden. (als de kaart georiënteerd is) aangeduid door verticale blauwe pijlen.

C) SCHAAL EN HOOGTELIJNEN

Op elke kaart wordt de schaal en het verschil tussen de hoogtelijnen vermeld.

Schaal is:

De verhouding tussen de afstand gemeten in werkelijkheid en de weergave ervan op de kaart. De meest gebruikelijke schalen voor de oriëntatiekaart zijn:
1/15000: 1cm op de kaart = 150 m in werkelijkheid

D)DE KLEUREN

ZWART:

Zijn voorwerpen die grotendeels gemaakt zijn door de mens, zoals paden, afsluitingen, spoorwegen, banken enz. De andere zwarte voorwerpen niet door de mens gemaakt zijn, begroeiingslijnen, rotsen, stenen, enz.

BRUIN:	TOP
Dit zijn hoofdzakelijk zaken die met hoogtes en dieptes te maken hebben, maar kunnen ook verharde wegen en parkings zijn.

GROEN, GEEL:
GROEN: Dit is altijd bos of onderbegroeiing GEEL: Dit is altijd open gebied, ook hier worden verschillende kleurcodes gebruikt. Deze kleuren worden onderverdeeld in verschillende types

BLAUW:
Dit heeft altijd met water te maken	TOP

Nut:
Kaart georiënteerd houden (d.i. kaartnoorden naar het werkelijk noorden houden
Een looprichting bepalen op de kaart
De afstand meten tussen twee punten

TOP
4  AFSTAND BEPALEN

Het is belangrijk te weten hoeveel afstand je gelopen hebt en hoeveel je nog moet afleggen. Je kan zelf de afgelegde afstand meten door je passen te tellen. Hoeveel stappen je nodig hebt op 100 m bepaal je door enkele keren een geijkte 100 m af te stappen. (b.v. verlichtingspalen op een randweg, kilometerpaaltjes langs de weg enz.)Tel iedere keer op je linkervoet, bij de meeste mensen ligt dat tussen de 52 à 56 passen op 100 meter wandelend.
Herhaal dit al lopend, het aantal passen zal nu 32 à 40 bedragen. Herhaal dit in het gras en je zult merken dat er verschil op zit, dat varieert van persoon tot persoon.
De pasfrequentie hangt af van de beloopbaarheid van de ondergrond of stijging/daling.
Opgelet in heuvelachtig terrein, wanneer je op de kaart bv 200 meet kan dit door de stijging of daling meer of minder zijn in werkelijkheid.

Kaart oriënteren

Dit doe je als het volgt : De omgeving rondom jezelf bekijken, vervolgens op de kaart de herkenningspunten zoeken die je om je heen ziet, de kaart zodanig draaien dat de punten overeenstemmen, met de ligging ervan.
Als dit gelijk is, is de kaart georiënteerd. (zie figuren)

Ga steeds langs herkenningspunten

Eerst en vooral moet je ervoor zorgen dat je kaart georiënteerd is, dan kan je verder gaan met het volgende.
Het driehoekje op de kaart is het startpunt. We zullen nu kijken op onze kaart waar het eerste controlepunt is.Welke herkenningspunten zie je op de kaart en zorg ervoor dat je die ook ziet in werkelijkheid? Wanneer dit niet het geval is, ga dan verder tot het volgende merkpunt op de kaart en tracht dit waar te nemen in werkelijkheid. Controleer of het juist is. Eerst en vooral moet je ervoor zorgen dat je kaart georiënteerd is, dan kan je verder is. (zie fig.)

Kaartcontakt

Dit is uiteraard ook van toepassing bij de vorige punten. Wanneer je aan een merkpunt komt waar je zeker van bent, plaats je duim en houdt deze daar tot het volgende merkpunt. OPGELET! Bij twijfel loop dan niet rond te dolen, maar tracht zo snel mogelijk een herkenningspunt op de kaart te zoeken om jezelf te herpakken (zie fig.)

Stoplijn

Dit is een veiligheid die je moet inlassen bij het naderen van de controlepost.
Voor je de controlepost aanvalt moet je iets waargenomen hebben op de kaart, waar je zeker niet voorbij mag lopen. B.v. een beek, weg of vegetatielijn.
(zie fig. paarse kruisjes zijn de stoplijn)
OPMERKING: overschrijdt deze lijn nooit

TOP

Ruwe oriëntatie en fijne oriëntatie

Je maakt een wegkeuze waarbij je zolang mogelijk langs grote duidelijke merkpunten loopt. Dit gaat sneller en noemt RUWE ORIENTATIE .
Hier bedoelen we dat, na het maken van uw wegkeuze je zolang mogelijk in grote lijnen de meest duidelijke punten op de kaart en de werkelijkheid moet aandoen.
B.V. langs wegen, grachten, weiden, vegetatielijnen of op hoogtelijnen blijven lopen zonder rekening te houden met het kleine detail op de kaart.
Dit doen we tot we het perceel of de omgeving waar  het punt staat, naderen.
Hier gaan we over tot FIJN ORIËNTATIE, dit wil zeggen onze passen tellen, goed de juiste richting bepalen(door de kaart georiënteerd te houden) en kijken naar het klein detail op de kaart en de werkelijkheid.( zie fig. )

1 Leeftijdscategorie heren (H) of dames (D)
2 De afstand in vogelvlucht gemeten met verschillende punten.
3 Het hoogteverschil, dat men moet overbruggen indien men de vogelvlucht route neemt. Afhankelijk van de wegkeuze kan dit verminderen of vermeerderen, dus het bepalen van de wegkeuze kan belangrijk zijn.
A) Alle controleposten op de kaart zijn voorzien van een nummer, dit is de volgorde hoe je de posten moet aandoen.
B) Iedere controlepost is voorzien van een nummer, hier controleer je of de post
die voor jou bestemd is wel degelijk de goede is.(nummer van het baken)

D)  Hoofdbeschrijving van het object waar de post aan staat

TOP

E)  Bijkomende informatie betreft de postomschrijving

TOP

F) Afmetingen van het object

TOP

H)  Bijzondere informatie

TOP

7 VERGELIJKING MET I.O.F. KAART EN MET DE SYMBOLEN VOOR DEPOSTEN BESCHRIJVING

8 TECHNIEK VAN HET ORIËNTATIELOPEN ...........TOP