De Zuidafrikaanse schrijver John Maxwell Coetzee werd geboren op 9 februari 1940 in Kaapstad. Zie ook mijn blog van 9 februari 2007 en ook mijn blog van 9 februari 2008.

Uit: Elizabeth Costello

„We skip. They have reached Williamstown and have been conveyed to their hotel, a surprisingly large building for a small city, a tall hexagon, all dark marble outside and crystal and mirrors inside. In her room a dialogue takes place.
'Will you be comfortable?' asks the son.
'I am sure I will she replies. The room is on the twelfth floor, with a prospect over a golf course and, beyond that, over wooded hills.
'Then why not have a rest? They are fetching us at six thirty I'll give you a call a few minutes beforehand.'
He is about to leave. She speaks.
'John, what exactly do they want from me?'
'Tonight? Nothing. It's just a dinner with members of the jury. We won't let it turn into a long evening. I'll remind them you are tired.'
'And tomorrow?'
'Tomorrow is a different story. You'll have to gird your loins for tomorrow, I am afraid.'
'I have forgotten why I agreed to come. It seems a great ordeal to put oneself through, for no good reason. I should have asked them to forget the ceremony and send the cheque in the mail.'
After the long flight, she is looking her age. She has never taken care of her appearance; she used to be able to get away with it; now it shows. Old and tired. 'It doesn't work that way, I am afraid, Mother. If you accept the money, you must go through with the show.'
She shakes her head. She is still wearing the old blue raincoat she wore from the airport. Her hair has a greasy, lifeless look. She has made no move to unpack. If he leaves her now, what will she do? Lie down in her raincoat and shoes?“

John Coetzee (Kaapstad, 9 februari 1940)

De Ierse dichter en schrijver Brendan Behan werd geboren op 9 februari 1923 in Dublin. Zie ook mijn blog van 9 februari 2007 en ook mijn blog van 9 februari 2008.

The Dead March Past

Behind the files of Easter Week

And rank, battalioned tread of twenty-one

Close behind the lime-stained dead of twenty-two

Sean Russell* at their head they come.

The two that swung in Birmingham, with ordered step

from off the gallows floor,

Now march beside McGrath and Harte, and the boys blown up at Castlefin,

Its fiery roar lights the wasted flesh of D'Arcy and McNeela,

Kelly, Reynolds, McCafferty made whole again to join in strict array

this dead march past on Easter Day.

Come now the lonely ones, all solitary they pass,

Maurice O'Neill, Dick Goss, George Plant, young Williams, Casey, Glynn, O'Callaghan,

On Jackey Griffith's right, comes Paddy Dermody,

So quick avenged by one as dear to us - tho' not as yet departed to the Columns of the Night.

'Rocky' Burns rises up from Chapel Lane, Charlie Kerins lives, and laughs again.

Perry and Malone from Parkhurst come to march beside McCaughey and greet the Easter dawn.

Behind the files of Easter Week,

And all the gallant dead of yesteryear they come,

Their step a hope, a dread salute

To you who march their way,

And pledge your word this Easter Day. 

Brendan Behan (9 februari 1923 – 20 maart 1964)

Standbeeld in Dublin

De Nederlandse dichter, essayist, historicus en politicus Geerten Gossaert (eig. Frederik Carel Gerretson) werd geboren in Kralingen op 9 februari 1884. Gerretson studeerde sinds september 1906 te Utrecht. Hij volgde er colleges wijsbegeerte. In Utrecht leerde hij P.H. Ritter jr. kennen, met wie hij een levenslange vriendschap zou onderhouden, en Marcellus Emants, met wie hij overwoog samen een roman te schrijven. Van december 1906 tot oktober 1907 verbleef hij in de Verenigde Staten en Mexico, waar hij rondzwierf en lessen Latijn gaf op een Public High School te El Paso (Texas). Na terugkeer naar Europa in oktober 1907 vestigde hij zich te Brussel voor de studie sociologie aan het Institut Solvay.Gerretson reisde in 1919 voor de BPM naar Nederlands-Indië, China, Korea, Japan, Venezuela, Mexico en de Nederlandse Antillen. In 1925 werd hij aan de Rijksuniversiteit Utrecht benoemd tot bijzonder hoogleraar in de geschiedenis van Nederlandsch-Indië, vergelijkende koloniale geschiedenis en volkenkunde van Nederlandsch-Indië en van 1938 tot 1954 ook als buitengewoon hoogleraar in de constitutionele geschiedenis van het Koninkrijk.Hij behoorde, samen met P.N. van Eyck en Pieter Geyl, tot de redactie van het tijdschrift Leiding (1930-1931). Daarnaast werkte hij mee aan Ons Tijdschrift (1911-1914) en Dietsche Stemmen (1915-1917). Verder was hij in de loop der tijd medewerker van De Beweging, Polemios, Roeping en De Groene Amsterdammer. Als dichter werd hij bekend onder het pseudoniem Geerten Gossaert met het gedicht "De moeder" uit de bundel Experimenten van 1911.

De Moeder

Hij sprak en zeide
In 't zaêl zich wendend:
Vaarwel, o moeder,
Nooit keer ik weer...
En door de lanen
Zag zij hem gaan en
Sprak geen vervloeking maar weende zeer.

Sprak geen vervloeking...
Doch, bijna blijde,
Beval de maagden:
Laat immermeer
De zetels staan en
De lampen aan en
De poort geopend, de slotbrug neer.

En toen, na jaren,
Melaats, een zwerver
Ter poorte klaagde:
Uw zóon keert weer...
Zag zij hem aan en
Vond gene tranen,
Voor zoveel vréugde geen tranen meer.

De bloeiende amandeltak

Ik sluimerde in den bloemenhof, in 't malsche gras gelegen;

Toen wekte mij een zwoele geur de heuchnis van weleer...

En op mijn' moeden wenkbrauwboog voelde ik, vertroostend, wegen

Een wichtelooze vrouwehand, zacht streelend, héén en wéér.

En 'k stamelde in mijn droom: Waarom? Gunt gij dan geen vergéten?

Dit weinige, o liefste mijn, is àl wat ik begeer:

Eén uur van ongestoorden slaap uw goedheid niet te wéten,

Eén stonde niet van ú te zijn, o liefde wreed en teer!

Maar als ik mijnen blik ontlook ontwaarde ik slechts een venkel

Bezwangrend met zijn zwoelen geur de broeiende atmosfeer,

En over mijne leedverwoeste trekken wiegelde enkel

Een bloeiende amandeltak zijn schaduw, héén en wéér.

Geerten Gossaert (9 februari 1884 - 27 oktober 1958)

De Duitse dichter, schrijver, vertaler en uitgever Rainer Maria Gerhardt werd geboren op 9 februari 1927 in Karlsruhe. Hij volgde een opleiding bij een verzekeringsbedrijf. Na bij een bombardement in 1942 zijn huis verloren te hebben zette hij de opleiding voort in Wenen. In 1947 bezocht hij lezingen over filosofie aan de universiteit van Freiburg en probeerde hij aansluiting te vinden bij de moderne Amerikaanse poëzie  (Ezra Pound, William Carlos Williams, Charles Olson en Robert Creeley). Samen met zijn vrouw vertaalde hij hun werk ook en publiceerde het in door hem uitgegeven tijdschrift „fragmente“ en in zijn gelijknamige uitgeverij. Hij kreeg wel waardering voor zijn werk: in Duitsland van Ernst Robert Curtius, Alfred Andersch und Hans Magnus Enzensberger, internationaal van William Carlos Williams, André Breton, Max Ernst en Jean Arp, maar niet bij een breder publiek. Dat dreef hem er toe in 1954 een einde aan zijn leven te maken. Naar aanleiding van zijn 80e geboortedag werd in 2007 zijn verzameld werk uitgegeven onder de titel »Umkreisung«.

für renate

der wind bricht auf diese nacht
quirrt weint
habe die nacht gesehen
kann nicht schlafen
der bruder ist fortgegangen
ich höre
die tür hat geknarrt
nun ist sie verschlossen
ich habe fusstapfen gesehen
in frischer erde
CATULLUS
CATULLUS
keine kraft
wenn nicht diese: eine geschichte von dir und mir
keine kraft wenn nicht diese
von dir und mir
hat kein auge sich aufgetan
hat kein vogel berichtet
hat der wind nicht geschrien
keine kraft
wenn nicht du und ich
eine passage
metaphysik oder liebe
CATULLUS
CATULLUs
pauper amavi
CATULLUs.

1. satz: ausfahrt

I

Keinem ist hauch gegeben.

Es schwingen, fallen tauben ins gebreite.

Vergilbter neben kräuselt welke weite,

Und schwarze stümpfe stossen ins gewölk.

Der wunde wald stürzt dunkel hin zum bache,

Und schreiend wälzen sich zur falben flache

Purpurne himmel über rot gebälk.

Die feste stadt streckt kalte schattenarme

zur erzesader und zum vogelschwarme.

Die Fischer aus den faulen flächen fliehn.

Und häuser neben häusern auferstehen

Und fallen nieder und die winde wehen.

Es treibt der blauen tauben flug dahin.

Rainer Maria Gerhardt (9 februari 1927 – 27 juli 1954)

De Amerikaanse dichteres Amy Lowell werd geboren op 9 februari 1874 in Brookline, Massachusetts.  Zij stamde uit een voorname familie uit Boston. Haar broer Percival Lowell werd een beroemde astronoom en een andere broer Abbott Lawrence Lowell werd president van Harvard. Zelf studeerde zij niet, maar ontikkelde zij zich door ontzettend veel te lezen. In 1910 werden haar eerste gedichten gepubliceerd in de Atlantic Monthly en in 1912 verscheen haar eerste bundel A Dome of Many-Coloured Glass die tot haar grote teleurstelling maar een bescheiden succes kende. Voor haar bundel What's O'Clock kreeg zij postuum de Pulitzer Prijs. In 1912 leerde Lowell haar levenspartner da Russell kennen, met wie zij tot aan haar dood samen bleef.

Aubade

As I would free the white almond from the green husk
So I would strip your trappings off,
Beloved.
And fingering the smooth and polished kernel
I should see that in my hands glittered a gem beyond counting.

The Matrix

Goaded and harassed in the factory

That tears our life up into bits of days

Ticked off upon a clock which never stays,

Shredding our portion of Eternity,

We break away at last, and steal the key

Which hides a world empty of hours; ways

Of space unroll, and Heaven overlays

The leafy, sun-lit earth of Fantasy.

Beyond the ilex shadow glares the sun,

Scorching against the blue flame of the sky.

Brown lily-pads lie heavy and supine

Within a granite basin, under one

The bronze-gold glimmer of a carp; and I

Reach out my hand and pluck a nectarine.

The Taxi

When I go away from you
The world beats dead
Like a slackened drum.
I call out for you against the jutted stars
And shout into the ridges of the wind.
Streets coming fast,
One after the other,
Wedge you away from me,
And the lamps of the city prick my eyes
So that I can no longer see your face.
Why should I leave you,
To wound myself upon the sharp edges of the night?

Amy Lowell (9 februari 1874 - 12 mei 1925)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e februari ook de vorige blogs van vandaag.

09-02-2009 om 20:31 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Thomas Bernhard werd geboren op 9 februari 1931 in Heerlen. Zie ook mijn blog van 9 februari 2007 en ook mijn blog van 9 februari 2008.

Uit: Meine Preise

“„Zur Verleihung des Grillparzerpreises der Akademie der Wissenschaften in Wien mußte ich mir einen Anzug kaufen, denn ich hatte plötzlich zwei Stunden vor dem Festakt eingesehen, daß ich zu dieser zweifellos außerordentlichen Zeremonie nicht in Hose und Pullover erscheinen könne und so hatte ich tatsächlich auf dem sogenannten Graben den Entschluß gefaßt, auf den Kohlmarkt zu gehen und mich entsprechend feierlich einzukleiden, zu diesem Zwecke suchte ich das mir von mehreren Sockeneinkäufen her bestens bekannte Herrengeschäft mit dem bezeichnenden Titel Sir Anthony

auf, wenn ich mich recht erinnere, war es Dreiviertelzehn, als ich den Salon des Sir Anthony betrat, die Verleihung des Grillparzerpreises sollte um elf stattfinden, ich hatte also noch eine Menge Zeit. Ich hatte die Absicht, mir, wenn schon von der Stange, so doch den besten Reinwollanzug in Anthrazit anzuschaffen, dazu die passenden Socken, eine Krawatte und einHemd von Arrow, ganz fein, graublau gestreift. Die Schwierigkeit, sich in den sogenannten feineren Geschäften gleich verständlich zu machen, ist bekannt, auch wenn der Kunde sofort und auf die präziseste Weise sagt, was er will, wird er zuerst einmal ungläubig angestarrt, bis er seinen Wunsch wiederholt hat. Aber natürlich hat der

angesprochene Verkäufer auch dann noch nicht begriffen”.

Thomas Bernhard (9  februari 1931 — 12 februari 1989)

De Amerikaanse schrijfster en feministe Alice Malsenior Walker werd geboren op 9 februari 1944 in Eatonton, Georgia. Zie ook mijn blog van 9 februari 2008.

Uit: By the Light of My Father's Smile

“I am a man you can trust, is how my customers view me. Or at least, I'm guessing it is. Why else would they hand me their house keys before they leave for vacation? Why else would they depend on me to clear their attics for them, heave their air conditioners into their windows every spring, lug their excess furniture to their basements? "Mind your step, young fellow; that's Hepplewhite," Mrs. Rodney says, and then she goes into her kitchen to brew a pot of tea. I could get up to anything in that basement. I could unlock the outside door so as to slip back in overnight and rummage through all she owns--her Hepplewhite desk and her Japanese lacquer jewelry box and the six potbellied drawers of her dining-room buffet. Not that I would. But she doesn't know that. She just assumes it. She takes it for granted that I'm a good person.
Come to think of it, I am the one who doesn't take it for granted.
On the very last day of a bad old year, I was leaning against a pillar in the Baltimore railroad station, waiting to catch the 10:10 a.m. to Philadelphia. Philadelphia's where my little girl lives. Her mother married a lawyer there after we split up.

Ordinarily I'd have driven, but my car was in the shop and so I'd had to fork over the money for a train ticket.“

Alice Walker (Eatonton, 9 februari 1944)

De Franse schrijfster Alina Reyes (pseudoniem van Aline Patricia Nardone) werd geboren op 9 februari 1956 in Bruges. Zie ook mijn blog van 9 februari 2008.

Uit: La Dameuse

„C'est le caméraman qui est venu la chercher. Il lui a dit que Gilles voulait la voir, que c'était très important, qu'il fallait venir tout de suite car ils reprenaient la route aussitôt après, qu'il n'y en avait que pour quelques minutes. Elle l'a suivi, ils ont pris la petite rue derrière l'église, ils sont descendus au bord du torrent, à l'abri des regards. Personne n'a vu l'homme qui l'attendait la prendre dans ses bras, personne n'a vu la petite Marie se dégager de son étreinte, personne ne l'a entendue crier : Qu'est-ce que c'est que cette histoire ? Personne ne l'a vue envoyer une gifle à cette vedette de télévision locale, personne n'a vu cet homme policé se saisir violemment de la jeune fille, par peur qu'elle n'attire l'attention lui bâillonner la bouche avec sa main, l'entraîner dans la neige“.

Alina Reyes (Bruges, 9 februari 1956)

De Japanse schrijver Natsume Sōseki werd geboren als Natsume Kinnosuke op 9 februari 1867 in Edo. Hij behoort tot de beroemdste schrijvers uit de Meiji-tijd. Zijn loopbaan als schrijver begon met de publicatie van een kort verhaal (Ik, de kater) in het literaire tijdschrift Hototogisu. De reacties waren zo positief dat hij kort daarna de novelle "Botchan" publiceerde. Toen hij zijn naam als schrijver daarmee gevestigd had gaf hij in 1907 zijn professorenbaan aan de universiteit van Tokyo op om zich volledig aan het schrijven te wijden.

Uit: Botchan

„A reckless streak runs in my family, and it's been dogging me since I was a kid. In elementary school I jumped out of a second-floor window and hurt myself so badly I had to stay in bed for a week. Why did I do such a stupid thing, you ask? No particular reason. I was just sticking my head out to check the view from the new second floor, and one of my classmates shouted up, "You think you're so great, but I bet you're too chicken to jump down from there! Buck b'cawk!" He was just kidding around, but I did it anyway. The janitor had to carry me home. When I got there, my father's eyes went wide. "Who the hell puts themselves in traction jumping from a second-floor window?" he asked. "I'll make sure not to get hurt next time," I told him.
Another time, one of my relatives gave me a knife from America. When I held the blade up to the sunlight to show my friends how awesome it was, one of them said, "It's shiny enough, but it doesn't look like it'd cut worth shit."
"Shut up, buttmunch. It'll cut anything you like," I said.
"OK, smart guy. Cut your finger," he ordered.
"Is that all? Watch this," I said, and cut a diagonal line into the ball of my right thumb. Luckily the knife was small and the thumb-bone was hard, so my thumb is still attached to my hand. But the scar will be there until I die.“

Natsume Sōseki (9 februari 1867 – 9 december 1916)

Op een Japans 1000 yen biljet

De Nederlandse dichter en schrijver Herman Pieter de Boer werd geboren op 9 februari 1928 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 9 februari 2007 en ook mijn blog van 9 februari 2008.

Het onvergetelijke

Ik heb nog nooit op ski's gestaan,
ik heb nog nooit tien mille bezeten,
ik heb nog nooit konijn gegeten
ik heb nog nooit mahjong gedaan.

Ik heb geen theekist-bas bespeeld,
ik heb nog nimmer Vlaams gesproken,
ik heb geen rijstwijn ooit geroken,
ik heb geen kropje sla geteeld.

Als ik die dingen zo eens tel,
heb ik meer niet gedaan dan wel,
ofschoon geboren lang geleden.

Dus wat mij des te sterker heugt,
is dit: ik heb eens in mijn jeugd
aan 't strand een ezeltje bereden.

Herman Pieter de Boer (Rotterdam, 9 februari 1928)

09-02-2009 om 20:25 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Maurits Sabbe werd op 9 februari 1873 te Brugge geboren.

Uit: Een verwaarloosd Hoekje onzer Literatuur

„Deze gewijzigde opvattingen wachten niet lang om zich te openbaren in de literatuur. Leo de Meyere in zijn Prosopopėe d'Anvers, in 1594 uitgegeven, laat reeds inzien hoe men in het Zuiden geen vereering meer koestert voor de helden der zestiendeeuwsche beroerten en hoe men Oranje voorstelt als de oorzaak van al de kwalen, die het land hadden getroffen. De staten waren in zijn handen maar een speelbal. Hij had den ondergang van Antwerpen bewerkt. L. de Meyere prijst daarentegen Philips II en de andvoogdes Margaretha van Parma, die het belang van land en godsdienst voorstonden. Zelfs Alva wordt geroemd. Zoo hij zwaard en vuur en galg gebruikte tegen de hydra van ketterij en opstand, dan was het zooals de geneesheer, die in erge gevallen ook genoodzaakt wordt de groote middelen te bezigen. Aartshertog Ernest wordt begroet als een schild en weer voor degenen, die trouw waren gebleven aan vorst en kerk.

In het Zuiden werd de hoop om de beide Nederlanden nog ooit te vereenigen al spoedig opgegeven en onder den drang der politiek-militaire gebeurtenissen werd de meerderheid onzer bevolking beslist anti-Hollandsch gezind. Holland en zijn bondgenoot Frankrijk, die in de 17^e eeuw op onzen bodem zoo herhaaldelijk oorlog voerden, waren hier, de enkele jaren van het Bestand te nauwernood uitgezonderd, de groote vijanden.“

Maurits Sabbe (9 februari 1873 – 12 februari 1938)

De Duitse schrijfster, actrice en danseres Rahel Sanzara (eig. Johanna Bleschke) werd geboren op 9 februari 1894 in Jena. In 1912 volgde zij een opleiding tot boekbinden in de Harz. In 1913 ging zij naar Berlijn waar zij de arts en schrijver Ernst Weiß leerde kennen, met wie zij 20 jaar lang samen bleef. In 1916 debuteerde zij als actrice in een film, waarna zij toneellessen ging volgen en tot 1924 als actrice bleef werken. In 1926 debuteerde zij als schrijfster met Das verlorene Kind. Vanwege het gevoelige thema van de moord op een vierjarig kind baarde het boek veel opzien. Het haalde binnen korte tijd verschillende oplages en werd in elf talen vertaald. Ze zou er de Kleist-Preis voor krijgen, maar weigerde die. Haar verdere literaire werk was minder succesvol.

Uit: Das verlorene Kind

„Und doch geschah es, daß er, als er vierzehn Jahre alt war, im Dunkeln sich fürchtete. Es war eine sonderbare Furcht, ohne greifbaren Grund. Sie überfiel ihn zum erstenmal, als er, vor Freude über die Genesung eines lange und schwer erkrankten Kameraden schlaflos, in einer Nacht am Fenster des Schlafsaales stand. Sein Herz schlug; er fühlte noch die Berührung, mit der der Wiedergenesene seine Hand ergriffen und sie zart, aber freudig gedrückt hatte. In der Erschütterung, die diese Erinnerung in ihm hervorbrachte, bereitete sich in seinem Innern die große Ahnung der Liebe vor; der Knabe ahnte, daß nicht nur die Menschen ihm zu Freunden waren, sondern daß auch er Freund den Menschen bedeuten konnte, er begriff, daß er einmal als Mann lieben würde. Obwohl ihm diese Offenbarung aus reinstem Herzensgefühl kam, rührte sie doch mit ihrem Glück bis ins Tiefste auch seinen Körper auf. Und diesem zum erstenmal gefühlten Glück drängte sich plötzlich die zum erstenmal gefühlte Furcht entgegen. Finsternis erschreckte ihn. Es war eine mondlose Nacht. Um ihn schliefen die anderen, er sah sie nicht, er hörte nur ihren Atem. Dunkelheit war auch um sie, aber eine andere, hellere Dunkelheit als die, die um ihn stand. Er fühlte sie um seinen freudig erregten Körper geschmiegt, eng wie eine zweite Haut, in der er eingefangen war mit allen Strömen seines Blutes. Er fühlte sie als eine böse, drohende, wesenlose Macht, die sein mit Freude erfülltes Herz bezwang, es mit abgrundtiefer Furcht durchschauerte, aber es ließ ihn nicht fliehen, nicht an Gott denken, den gütigen Erfüller aller seiner Gebete, regungslos mußte er stehenbleiben, mußte der Furcht gehorchen, der entsetzten Traurigkeit seines Herzens sich hingeben. Am Tage war dann alles wieder heiter, eben und schön.“

Rahel Sanzara (9 februari 1894 – 8 februari 1936)

De Britse advocaat en schrijver Sir Anthony Hope Hawkins werd geboren op 9 februari 1863 in Londen. Hij debuteerde met  A Man of Mark (1890). Vanaf 1894 richt hij zich volledig op het schrijven. The prisoner of Zenda uit dat jaar werd een klassieker onder de avonturenromans. Hope werd in 1918 geridderd

Uit: The prisoner of Zenda

„As soon as we reached the Ruritanian frontier (where the old officer who presided over the Custom House favoured me with such a stare that I felt surer than before of my Elphberg physiognomy), I bought the papers, and found in them news which affected my movements. For some reason, which was not clearly explained, and seemed to be something of a mystery, the date of the coronation had been suddenly advanced, and the ceremony was to take place on the next day but one. The whole country seemed in a stir about it, and it was evident that Strelsau was thronged. Rooms were all let and hotels overflowing; there would be very little chance of my obtaining a lodging, and I should certainly have to pay an exorbitant charge for it. I made up my mind to stop at Zenda, a small town fifty miles short of the capital, and about ten from the frontier. My train reached there in the evening; I would spend the next day, Tuesday, in a wander over the hills, which were said to be very fine, and in taking a glance at the famous Castle, and go over by train to Strelsau on the Wednesday morning, returning at night to sleep at Zenda.“

Anthony Hope  (9 februari 1863 – 8 juli 1933)

De Russische dichter en vertaler Vasily Andreyevich Zhukovsky werd geboren op 9 februari (29 januari) 1783 in Mishenskoe bij Tula. Hij introduceerde de Romantiek in Rusland, met name door zijn vertalingen van o.a. Engelse, Duitse en Franse dichters. In 1812 sloot hij zich aan bij het Russische leger in de strijd tegen Napoleon. Daarop volgend schreef hij o.a. de hymne God, behoed de tsaar! Zie ook mijn blog van 29 januari 2007.

The Boatman

Driven by misfortune's whirlwind,
Having neither oar nor rudder,
By a storm my bark was driven
Out upon the boundless sea.
"midst black clouds a small star sparkled;
"Don't conceal yourself!" I cried;
But it disappeared, unheeding;
And my anchor was lost, too.

All was clothed in gloomy darkness;
Great swells heaved all round;
In the darkness yawned the depths
I was hemmed in by cliffs.
"There's no hope for my salvation!"
I bemoaned, with heavy spirit...
Madman! Providence
Was your secret helmsman.

With a hand invisible,
'midst the roaring waves,
Through the gloomy, veiled depths
Past the terrifying cliffs,
My all-powerful savior guided me.
Then-all's quiet ! gloom has vanished;
I behold a paradisical realm...
Three celestial angels.

Providence - O, my protector!
My dejected groaning ceases;
On my knees, in exaltation,
On their image I did gaze.
Who could sing their charm?
Or their power o'er the soul?
All around them holy innocence
And an aura divine.

A delight as yet untasted -
Live and breathe for them;
Take into my soul and heart
All their words and glances sweet.
O fate! I've but one desire:
Let them sample every blessing;
Vouchsafe them delight - me suffering;
Only let me die before they do.

Vasily Zhukovsky (9 februari 1783 - 12 april 1852)

De Duitse dichteres en schrijfster Karoline Louise Brachmann werd geboren op 9 februari 1777 in Rochlitz. Onderwijs kreeg ze van haar moeder die een ontwikkelde domineesdochter was. In Weißenfels leerde Brachmann Sidonie und Friedrich von Hardenberg (Novalis) kennen. Novalis zorgde ervoor dat enkele gedichten van haar in Schillers blad Horen gepubliceerd werden en Schiller gaf ook een bundeltje van haar uit. Toen haar ouders en zus overleden probeerde zij als schrijfster haar kost te verdienen. Uitblijvend succes en een ongelukkige liefde brachten haar ertoe zichzelf in de rivier de Saale te verdrinken.

Treue Liebe
 
Laß stürmen hin, laß stürmen her,
mein Herz und zage nicht!
Sey ruhig wie der Fels im Meer,
an dem die Woge bricht.
 
Zwar trennt von ihr, für die du schlägst,
Dich grausam das Geschick,
sey dennoch ruhig, Herz! du trägst
in dir dein Leid und Glück.
 
Sie bleibt dein Theil, sie bleibt dein Gut,
wie fern du von ihr bist.
Wer raubte, was mit Felsenmuth
ein liebend Herz umschließt!
 
So wahr' es denn in tiefster Brust,
dieß Kleinod fest und rein!
Wenn alles du verlassen mußt,
bleibt treue Lieb' allein.
 
Sie ist dir Trost, sie ist dir Licht,
wenn Alles dich verläßt,
wenn Alles wankt und stürzt und bricht,
steht sie doch ewig fest

Karoline Brachmann  (9 februari 1777 – 17 september 1822)

09-02-2009 om 20:21 geschreven door Romenu