De Nederlandse dichter schrijver Remco Campert werd op 28 juli 1929 in Den Haag geboren. Dais is dus vandaag precies tachtig jaar geleden. Zie ook mijn blog van 28 juli 2006 en ook mijn blog van 28 juli 2007 en ook mijn blog van 28 juli 2008.

 

 

 

Antwerps meisje

 

Het was laat in de avond
regen in lamplicht gevangen
sloeg neer op het macadam
van de Mechelsesteenweg
je had een offwhite jurkje aan
ik schatte je op vijftien
je liep langs de straat
waar ook ik overging
auto's passeerden remden af
reden weer verder
je vroeg de weg naar de Muze
café waar Ferre optrad
Ferre Grignard de zanger van jouw lied
zijn stem die op de radio geklonken had
en waarheen je nu op weg was
'volg de tramrails maar
dan vind je hem vanzelf'
en ik onnnozelaar liet je gaan

Antwerps meisje
dat ik in mijn hart draag
wat heb ik toch gedaan
met mijn leven

 

 

 

 

Elementen voor een gedicht

 

As en ijs:
het is dinsdag en winter.
Zalen vol verkouden moeders
bespreken de voordelen van vet.
De dikke man, in tabak of textiel,
kauwt op zijn sigaar, vloekt op een fietser.
De wind, kaal als een geschoren rat,
rent langs de huizen,
knabbelt aan de kranten,
de vuilnisbakken, de rokken
van kleine meisjes.
De stad is gelukkig tezamen,
sneeuwbal in een jongenshand.
Niets hoort bij alles hoort bij niets.
Zeven kraaien vliegen
in de rijpe winterlucht.
In dunne kratten mooie ronde rode appels,
in sleetse mouwen van slag geraakte polshorloges.
As op de stoepen, ijs langs de wegen,
zeven kraaien in de lucht

 

 

 

 

 

Niet te geloven

 

Niet te geloven
dat ik knaap nog
een vers schreef over de
zilverwitheid van een berkestam

en om mij heen
grootse dronkenschap
van de bevrijding:
het water was whisky geworden.

Alles zoop en naaide,
heel Europa was een groot matras
en de hemel het plafond
van een derderangshotel.

En ik bedeesde jongeling
moest nodig
de reine berk bezingen
en zijn bescheiden bladerpracht.

 

 

 

 

 

Remco Campert (Den Haag, 28 juli 1929)

Campert in 1960

 

 

 

 

 

 

De Engelse dichter, verhalen- en romanschrijver Malcolm Lowry werd geboren 28 juli 1909 in Birkenhead Merseyside. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007 en ook mijn blog van 28 juli 2008.

 

Uit: Under the Volcano

 

“Two mountain chains traverse the republic roughly from north to south, forming between them a number of valleys and plateaus. Overlooking one of these valleys, which is dominated by two volcanoes, lies, six thousand feet above sea level, the town of Quauhnahuac. It is situated well south of the Tropic of Cancer, to be exact on the nineteenth parallel, in about the same latitude as the Revillagigedo Islands to the west in the Pacific, or very much further west, the southernmost tip of Hawaii-and as the port of Tzucox to the east on the Atlantic seaboard of Yucatan near the border of British Honduras, or very much further east, the town of Juggernaut, in India, on the Bay of Bengal.

The walls of the town, which is built on a hill, are high, the streets and lanes tortuous and broken, the roads winding. A fine American-style highway leads in from the north but is lost in its narrow streets and comes out a goat track. Quauhnahuac possesses eighteen churches and fifty-seven cantinas. It also boasts a golf course and no less than four hundred swimming pools, public and private, filled with the water that ceaselessly pours down from the mountains, and many splendid hotels.

The Hotel Casino de la Selva stands on a slightly higher hill just outside the town, near the railway station. It is built far back from the main highway and surrounded by gardens and terraces which command a spacious view in every direction. Palatial, a certain air of desolate splendour pervades it. For it is no longer a Casino. You may not even dice for drinks in the bar. The ghosts of ruined gamblers haunt it. No one ever seems to swim in the magnificent Olympic pool.The springboards stand empty and mournful. Its jai-alai courts are grass-grown and deserted. Two tennis courts only are kept up in the season.

Towards sunset on the Day of the Dead in November, 1939, two men in white flannels sat on the main terrace of the Casino drinking anis. They had been playing tennis, followed by billiards, and their racquets, rainproofed, screwed in their presses-the doctor's triangular, the other's quadrangular-lay on the parapet before them. As the processions winding from the cemetery down the hillside behind the hotel came closer the plangent sounds of their chanting were borne to the two men; they turned to watch the mourners, a little later to be visible only as the melancholy lights of their candles, circling among the distant, trussed cornstalks. Dr. Arturo Diaz Vigil pushed the bottle of Anis del Mono over to M. Jacques Laruelle, who now was leaning forward intently.”

 

 

 

 

 

Malcolm Lowry (28 juli 1909  - 26 juni 1957)

 

 

 

 

 

De Iraanse dichter, songwriter en zanger Shahyar Ghanbari werd geboren op 28 juli 1950 in Teheran. Shahyar is de zoon van de Iraanse acteur en zanger Hamid Ghanbari. Hij schrijft en zingt in het Farsi, het Engels en het Frans. Hij schrijft en componeert ook voor anderen, zoals Farhad Mehrad, Dariush Eghbali, Helen, Leila Forouhar, Googoosh, Ebi and Sattar. Hij woont tegenwoordig in Los Angeles.

 

 

 

Forbidden

 

Blue of the sea is forbidden
The desire to see, is forbidden
The love between two fish is forbidden
Alone and together is forbidden

 

To have a new love, you should not ask permission
To have a new love, you should not ask permission

 

Whispering and murmuring is forbidden
Dancing of the shadows is forbidden
Discovering the stolen kisses,
In the middle of your dream is forbidden

 

To have a new dream, you should not ask permission
To have a new dream, you should not ask permission

 

In this homely exile
Write the simplest poems
Say what you have to say
Say long live life,
Say long live life

 

To write a new poem, you should not ask permission
To write a new poem, you should not ask permission

 

To write about you, is forbidden
Even to complain is forbidden
The fragrance of a woman, is forbidden
You are forbidden, I am forbidden!

 

To start a new day, you should not ask permission
To start a new day, you should not ask permission

 

 

 

 

 

Shahyar Ghanbari (Teheran, 28 juli 1950)

 

 

 

 

 

 

 

De Argentijnse schrijfster Angélica Gorodischer werd geboren in Buenos Aires op 28 juli 1928. Zij bezocht het gymnasium en studeerde daarna aan een studie letteren die zij echter niet afmaakte. In 1988 kreeg zij een beurs waarmee zij aan de University of Iowa kon studeren. In 1998 kreeg zij de prijs van de Sociedad Argentina de Escritores (SADE) voor de beste roman door een vrouw geschreven.

 

Uit: Portrait of the Emperor (Vertaald door Ursula K. Le Guin)

 

“And the play-lover will go off happy, whistling, his hands in his pockets, his heart light, and maybe before he reaches the doors of the great throne room he’ll hear the emperor shouting after him, promising to come in person to the opening of the theater, and the lord counselor clicking his tongue in disapproval of such a transgression of protocol.Well, well, I’ve let words run away with me, something a storyteller should take care to avoid; but I’ve known fear, and sometimes I need to reassure myself that there’s nothing to fear any more, and the only way I have to do that is by the sound of my own words. Now, back to what I was getting at when I began we all now have the right to use as if it were our own house, which it is—in that palace, in the south wing, in a salon that looks out on a very pretty hexagonal garden, there’s a shapeless heap of dusty, dirty old stones. Everywhere else in the building you’ll see carpets, furniture, mirrors, paintings, musical instruments, cushions and porcelains, flowers, books, plants in vases and in pots. There, nothing of the kind. The room’s empty, bare, and the marble flags don’t even cover the whole floor, but leave an area of beaten earth in the middle, where the stones are piled up. There’s nothing secret or forbidden about it, but many of you, looking for the way out, or a quiet place to sit down and rest and eat the sandwich you brought in your backpack, will have opened the door of that room and asked yourself what on earth that heap of grey rocks was doing in such a well-kept, clean, cheerful palace. Well, well, my friends, I’m going to tell you why there are storytellers in the world: not for frivolities, though we may sometimes seem frivolous, but to answer those questions we all ask, and not as the teller, but as the hearer.”

 

 

 

 

Angélica Gorodischer (Buenos Aires, 28 juli 1928)

28-07-2009 om 21:14 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en Jezuïet Gerard Manley Hopkins werd geboren op 28 juli 1844 in Stratford, Essex. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007 en ook mijn blog van 28 juli 2008.

At the Wedding March

 GOD with honour hang your head, 

Groom, and grace you, bride, your bed 

With lissome scions, sweet scions, 

Out of hallowed bodies bred. 

Each be other’s comfort kind:         

Déep, déeper than divined, 

Divine charity, dear charity, 

Fast you ever, fast bind. 

Then let the March tread our ears: 

I to him turn with tears         

Who to wedlock, his wonder wedlock, 

Déals tríumph and immortal years

The Starlight Night

LOOK at the stars! look, look up at the skies! 

  O look at all the fire-folk sitting in the air! 

  The bright boroughs, the circle-citadels there! 

Down in dim woods the diamond delves! the elves’-eyes! 

The grey lawns cold where gold, where quickgold lies!        

  Wind-beat whitebeam! airy abeles set on a flare! 

  Flake-doves sent floating forth at a farmyard scare!— 

Ah well! it is all a purchase, all is a prize. 

Buy then! bid then!—What?—Prayer, patience, aims, vows. 

Look, look: a May-mess, like on orchard boughs!         

  Look! March-bloom, like on mealed-with-yellow sallows! 

These are indeed the barn; withindoors house 

The shocks. This piece-bright paling shuts the spouse 

  Christ home, Christ and his mother and all his hallows.

‘Thee, God, I come from, to thee go’

THEE, God, I come from, to thee go, 

All day long I like fountain flow 

From thy hand out, swayed about 

Mote-like in thy mighty glow. 

What I know of thee I bless,         

As acknowledging thy stress 

On my being and as seeing 

Something of thy holiness. 

Once I turned from thee and hid, 

Bound on what thou hadst forbid;        

Sow the wind I would; I sinned: 

I repent of what I did. 

Bad I am, but yet thy child. 

Father, be thou reconciled. 

Spare thou me, since I see        

With thy might that thou art mild. 

I have life before me still 

And thy purpose to fulfil; 

Yea a debt to pay thee yet: 

Help me, sir, and so I will.        

But thou bidst, and just thou art, 

Me shew mercy from my heart 

Towards my brother, every other 

Man my mate and counterpart.

   .   .   .   .   .   .   .   .

De Nederlandse schrijver, columnist, presentator en essayist Stephan Sanders werd geboren in Haarlem op 28 juli 1961. Zie ook mijn blog van 28 juli 2008.

Uit: Duurzame lust (column)

“Maar in alle relaties komt het voor: bij lesbo’s, homo’s en hetero’s. Er is liefde, er is verbondenheid, maar in het aardigste geval wordt de seks plichtmatig en huishoudelijk, in het slechtste een rariteit, iets dat onwezenlijk is en vreemd, juist met degene die je liefhebt.
En ondertussen lezen we in al die flutblaadjes dat het gemiddelde stel het 2,9 maal per week doet, en wordt de schaamte alleen maar groter. Houdt hij wel genoeg van mij? Geef ik wel genoeg om hem?
De rationalisten onder ons zeggen tegen zichzelf: ‘We worden tegenwoordig te oud, we zijn niet gebouwd op zeer langdurige monogamie.’ Mooie analyse, en wat dan? We zijn ook niet gebouwd op een fikse verhouding ernaast, want dan steekt toch de jaloezie de kop op.
Elkaar vrijlaten, seksueel? Homo’s doen het vaak, en helemaal niet slecht. Elkaar loslaten, helemaal? Hetero’s doen het vaak, en noemen het een echtscheiding.
En ik ken mijn eigen kwalen. Zo geconditioneerd, dat seks en lust voor mij met spanning te maken hebben, met onbekende lichamen op de meest onmogelijke plekken. Ik ben daar niet trots op, ik beschouw het als mijn luie Zelf.
Het moet toch mogelijk zijn om lust en opwinding ook langdurig te combineren met degene met wie je de afwasmachine deelt? Ik denk er wel eens over die hele afwasser het huis uit te sodemieteren, als het zou helpen, maar de vraag is natuurlijk: hoe kunnen we een seksuele intimiteit in stand houden, die niet per se acrobatisch hoeft te zijn, maar wel duurzaam?”

Stephan Sanders (Haarlem, 28 juli 1961)

De Canadese schrijver Drew Karpyshyn werd geboren op 28 juli 1971 in Edmonton. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007 en ook mijn blog van 28 juli 2008.

Uit: Star Wars: Darth Bane: Rule of Two

„Peace is a lie. There is only passion. Through passion, I gain strength. Through strength, I gain power. Through power, I gain victory. Through victory, my chains are broken. The Code of the Sith
Darth Bane, the only Sith Lord to escape the devastation of Kaan’s thought bomb, marched quickly under a pale yellow Ruusan sun, moving steadily across the bleak, war-torn landscape. He was two meters tall, and his black boots covered the ground in long, sweeping strides, propelling his large, powerfully muscled frame with a sense of urgent purpose. There was an air of menace about him, accentuated by his shaved head, his heavy brow, and the dark intensity of his eyes. This, even more than his forbidding black armor or the sinister hook-handled lightsaber dangling from his belt, marked him as a man of fearsome power: a true champion of the dark side of the Force.
His thick jaw was set in grim determination against the pain that flared up every few minutes at the back of his bare skull. He had been many kilometers away from the thought bomb when it detonated, but even at that range he had felt its power reverberating through the Force. The aftereffects lingered, sporadic bursts shooting through his brain like a million tiny knives stabbing at the dark recesses of his mind. He had expected these attacks to fade over time, but in the hours since the blast, their frequency and intensity had steadily increased.

Drew Karpyshyn (Edmonton, 28 juli 1971)

De Amerikaanse dichter en schrijver John Ashbery werd geboren op 28 juli 1927 in Rochester. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007.

Just Walking Around 

What name do I have for you?

Certainly there is not name for you

In the sense that the stars have names

That somehow fit them. Just walking around,

An object of curiosity to some,

But you are too preoccupied

By the secret smudge in the back of your soul

To say much and wander around,

Smiling to yourself and others.

It gets to be kind of lonely

But at the same time off-putting.

Counterproductive, as you realize once again

That the longest way is the most efficient way,

The one that looped among islands, and

You always seemed to be traveling in a circle.

And now that the end is near

The segments of the trip swing open like an orange.

There is light in there and mystery and food.

Come see it.

Come not for me but it.

But if I am still there, grant that we may see each other.

John Ashbery (Rochester,  28 juli 1927)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 juli 2007.

De Australische schrijver, regisseur en draaiboekauteur Colin Higgins werd geboren op 28 juli 1941 in Nouméa, Nieuw Caledonië.

De Poolse schrijver Józef Ignacy Kraszewski werd geboren op 28 juli 1812 in Warschau.

28-07-2009 om 20:05 geschreven door Romenu  

In Memoriam  Michaël Zeeman

De Nederlandse dichter, schrijver, journalist en literair criticus Michaël Zeeman is maandagavond op 50-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor. Zie ook mijn blog van 18 september 2008. Voor een uitgebreid herdenkingsartikel zie de Volkskrant.

Halverwege, de dood

Tot gisteren waren wij even oud, zij en ik.

Nu sta ik hier en ligt zij daar, koud, zij -

en ik bezweet van zomer, haast en gêne.

Zij lijkt een beetje op een zonnebloem:

gebruind gezicht, blonde haren,

nog lang niet uitgebloeid, toch geknakt.

Zij ligt voor schut; slaap noch diepe rust.

Niet stuk, niet beschadigd, niet ziek:

kan nog heel goed bloeien in een vaas.

Bij alle zinnen moet nu nagedacht, de tijd

verspringt een klinker. Ik ben al uren ouder.

Halverwege, de dood

Er verstreek geen week of wij spraken

de doodstille nacht aan, vonden blindelings

code en toon. Ik sprak over lezen en leven,

ik hoorde van het verre voortbestaan -

’t was avond, ’t was laat, een zacht zoemen

opende verten, kamers die ik kende, een stoel

waarin ik zat, een glas waaruit ik dronk,

al in geen honderd jaar is afstand een bezwaar.

Mijn lieve kalme vriend, wie heeft dat ene wel

heel onbenullige adertje in jouw nog lang niet grijze kop

kapot geprikt, die dunne wand gescheurd en al dat

doodgemoedereerde bloed door jouw hersens

heen gejaagd, je liefde en je kalmte verzopen

tot een hopeloze black pudding, die had ik niet besteld?

Een man stierf op een donderdag in mei,

rond middernacht. Zijn lijk lag onderaan

de trap en lag daar al toen ik die nacht

mijn laptop afsloot en mijn glas vol schonk.

Het duurde maanden. Omstreeks dat trouwe uur

klonk in zijn lege almaar kouder wordend huis

dat vriendelijke en uitnodigende, nieuwsgierig makende -

want geen zee en geen hemel, geen dalen nabij.

Ik wil een toestel in zijn graf, dat bel ik dan,

zodat, al kan hij niet meer spreken, hij weet

dat ik hem spreken moet. De wormen die hem slopen

een maal per dag aan het schrikken maken kan.

Michaël Zeeman (18 september 1958 – 27 juli 2009)

28-07-2009 om 10:12 geschreven door Romenu