Inez van Dullemen 85 jaar

De Nederlandse schrijfster  Inez van Dullemen viert vandaag haar 85^e verjaardag. Inez van Dullemen werd op 13 november 1925 geboren in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 13 november 2006 en ook mijn blog van 13 november 2008 en ook mijn blog van 13 november 2009.

Uit: Heldendroom

‘Maar ik wil niet in onderworpenheid leven en niet in angst. Alle regels en beperkingen gooi ik van me af, ik ga worden die ik wil worden. Ik ga schoon beginnen zonder herinneringen. Als ik ooit terugkom zal dat zijn nadat de Dag van de Overwinning is aangebroken en dan zal ik door Amsterdam lopen alsof het een vreemde stad is, en misschien vind ik jullie dan nog ergens als vergrijsde muizen weggekropen achter dichte deuren tegen de wind van de Nieuwe Tijd’.

Uit: De komst van de rustverstoorder

`Maar wat was er van het woord terechtgekomen? Met woorden kwetsen geliefden elkaar, staatslieden gebruiken versluierde woorden vol bedrog, woorden hitsen aan tot oorlog. Hij voelde zich op een zonderlinge nostalgische wijze gelukkig dat hij hier op zijn schiereiland niet zozeer met mensenwoorden leefde, als wel met de taal van zijn beesten, van de vogels, de zee.'

Uit: Maria Sibylla

‚Er hangt een geur van eeuwenlang voortwoekerend en weer wegrottend gewas, een gronderige geur, bitter met iets bedwelmends. Ze loopt voort in die groene warwinkel achter de verleidelijke vlinders aan, die in een straal zonlicht oplichten als juwelen, om het volgende ogenblik uit te doven. De jungle is een meester in het voor de gek houden. Maar tot geen prijs zal zij zich laten ontmoedigen. Zonder acht te slaan op vermoeidheid of hitte wendt zij zich naar alle kanten, zich vooruitwerpend, steevast met het vlindernet in de aanslag. Is die traag wiekende vogelvlinder die tartend voor haar uit over het pad vliegt misschien een Morpho achilles?’

Inez van Dullemen (Amsterdam, 13 november 1925)

De Duitse dichter en schrijver Peter Härtling is geboren op 13 november 1933 in Chemnitz. Zie ook mijn blog van 13 november 2006 en ook mijn blog van 13 november 2008 en ook mijn blog van 13 november 2009.

Uit: Das ausgestellte Kind   

“Wien beginnt mit W. Warten auch. In Wien lernte Wolfgang warten. Er vertrieb sich die Zeit mit Noten schreiben, Klavier üben, Geige spielen, ärgerte das Nannerl und redete gescheit daher. Er erzählte

von dem krummbeinigen Offizier, dem schwalben-schwänzigen Ungarn, den er auf dem Donauschiff

kennengelernt, den der Vater aber nie gesehen hatte, stotterte manchmal sehr kunstvoll, vor allem, wenn es zu einem Di kam, das er in zahlreiche kurze und längere Di-Laute aufteilte: Die-die-didi, oder zum schmetternden Da, Da-da-dada. Sie wohnten zuerst im »Weißen Ochsen«, dort konnte er, wenn es ihm passte, aus dem Zimmer verschwinden und sich auf dem Fleischmarkt umschauen. Als sie jedoch bei Herrn Ditscher ein Zimmer bezogen, in dem sie sich auf die Füße traten, Mutter, der Vater, das Nannerl und er, war es aus mit seiner Bewegungsfreiheit.

Fast jeden Tag bekamen sie Besuch, von Offizieren, Grafen, Gräfinnen, die immer, wie der Vater am

Schluss wütend feststellte, etwas haben und nichts dafür geben wollten. Das Geld ging ihnen aus. Die

Gräfin Sinsendorf, eine stattliche Dame, die ihnen, sobald sie ins Zimmer trat, die Luft raubte, übergab

dem Vater im Auftrag des Hofes immerhin einen Vorschuss, und sie waren, nach einem gelungenen Konzert beim Grafen Harrach, sicher, dass sie von der Kaiserin eingeladen würden, nach Schönbrunn. Während des Konzerts war es Wolfgang gelungen, die Zauberkraft von Quintus zu nützen. Der überraschte ihn, winzig und beweglich, als er die Hände auf die Tasten legte, gespreizt zu einer Quinte.  Oi! staunte Woferl. Worauf der Vater beunruhigt fragte: Passt dir etwa das Instrument nicht?

Und die Gräfin Harrach wollte wissen, ob es ihm nicht gutgehe. Darauf lachte Quintus hundsgemein.

Wolfgang auch. Womit er den Vater bewog, ihn sanft zu tadeln: Aber, aber, Woferl. Was ist mit dir? Fang schon an. Er spielte, so gut er nur konnte, einen türkischen Marsch, und Quintus hüpfte den Quinten voraus und verleitete ihn zu einem kühnen Versuch, allerdings noch nicht bei einer fremden, sondern einer ihm vertrauten Person. Er befahl dem Quintengeist, der Nannerl unters Kleid zu fahren, auf den Rücken, wo sie sich selber nicht kitzeln konnte. Dort sollte er sie jucken auf Teufel komm raus. Quintus verschwand. Wolfgang spielte.”

Peter Härtling (Chemnitz, 13 november 1933)

De Spaanse schrijver José Carlos Somoza werd geboren in Havana, Cuba op 13 november 1959. Zie ook mijn blog van 13 november 2008 en ook mijn blog van 13 november 2009.

Uit: Fluch der Angst (Vertaald door Matthias D. Borgmann)

“Es war Daniel Kean, der zweite Angestellte des vierten Abteils, der das Blut als Erster bemerkte. Kean war neunundzwanzig Jahre alt, hochgewachsen, schlank, hatte weiche Gesichtszüge,

auffallend blaue Augen und goldblonde Haare, die ihm halb den Rücken hinunterreichten. Das einzig Auffallende an ihm war eine dunkle Strähne am Scheitel. Ansonsten sah er genauso aus wie alle um diese Uhrzeit: als wäre er viel zu früh aufgestanden, nachdem er nachts zu spät ins Bett gefunden hatte. Augenringe prägten sein freundliches Gesicht, und seine Lider hingen schlaftrunken herab. Seit seinem zwanzigsten Lebensjahr hatte er pausenlos Überstunden geschoben, immer für dasselbe

Unternehmen, zuerst in Hamburg, später in Hannover, zuletzt in Dortmund. Die Besitzer des Großen Zuges hatten entschieden, ihn immer wieder an einen anderen Arbeitsplatz zu versetzen, um jemanden zu ersetzen, der genauso häufig wechseln musste. Aber Daniel war es egal, denn eine Stadt war wie die andere, in Deutschland wie im übrigen Norden.

An diesem Morgen war Daniel zwei Stunden vor seinem Dienstbeginn im Großen Zug aufgewacht und hatte sogleich bemerkt, dass Bijou sich bereits ankleidete. Sie küssten sich, und er erzählte ihr von dem Traum, aus dem er soeben erwacht war: Im Traum hatten sie sich nicht gekannt, und er war ihr ganz überraschend begegnet.

»Und was war so schön an diesem Traum?«, fragte Bijou, während sie ihre langen brünetten Haare vor dem Spiegel zurechtmachte.

»Dass du mich nicht kanntest oder dass wir uns so plötzlich begegnet sind?«

»Die Freude, dich von neuem kennenzulernen«, erwiderte er und fügte noch hinzu: »Hey, da ist mir aber ein wunderbarer Satz gelungen, findest du nicht, Bijou?«

»Ja, Daniel, das dachte ich auch gerade.«

Bijou war nur ein Jahr jünger als er, machte aber einen deutlich jüngeren Eindruck. Jedes Mal wenn er sie ansah, stellte sich Daniel das Mädchen vor, das sie einmal gewesen war, mit den großen braunen Augen, die wie zwei offene Fenster zu ihrer Seele wirkten. Und noch etwas liebte er an ihr: Obwohl sie selten lächelte, hatte sie stets gute Laune. Daniel vermutete, dass nur traurige Menschen es nötig hatten zu lachen.

»Aber unsere kleine Yun hat wunderbare Sätze viel nötiger«,

José Carlos Somoza (Havana, 13 november 1959)

De Nederlandse schrijfster, columniste en radiopresentatrice Hadjar Benmiloud werd geboren in Amsterdam op 13 november 1989. Ze heeft een Nederlandse moeder en een Frans-Algerijnse vader.

Hadjar groeide op in Parijs, Amsterdam, Hollywood en Zutphen en volgde middelbaar onderwijs in Warnsveld bij het Isendoorn College. Benmiloud werd op 15-jarige leeftijd als jongste medewerker bij e-zine Spunk binnengehaald en publiceerde haar columns in NRC Handelsblad. Deze columns zijn in 2008 gebundeld in haar debuut Überpuber. Ook schreef ze in samenwerking met regisseur Janwillem Slort het concept en script van de theaterproductie Na Mij De Zondvloed, uitgevoerd door het Poldertheater. Verder presenteerde de Amsterdamse van november 2007 tot augustus 2008 een radioshow voor de zender Lijn5 van de Nederlandse Programma Stichting (NPS). Sinds september 2008 is Hadjar Benmiloud vaste columniste van dagblad Metro.

Uit: Überpuber

Blaffen en bijten

“Nu ben ik dus geen human-interestkampioen.

Eigenlijk ben ik op sociaal gebied ongeveer even begaafd als een pandabeer met hondsdolheid. Wat wetenschappers beschouwen als ‘de superieure intelligentie van het menselijke ras’, dat noem ik overbodig gebazel. Mijn motto: ‘Niet babbelen, maar bijten.’
Noem het autisme of misantropie, ik hou gewoon niet zo van mensen.
Dat is lullig, maar ik ben gelukkig getrouwd met mezelf. Ik besteed dit korte leven liever aan het perfectioneren en verdedigen van mezelf, dan het tevredenstellen van de rest.

Sommige mensen dienen als sociaal glijmiddel en zijn daar nog trots op ook. Die verachtelijke peoplepleasers, ze dragen hun leven op aan het bijhouden van verjaardagskalenders en het strooien met gedoseerde complimentjes. Waarom zou ik? Ik heb het met mezelf al druk genoeg, moet ik ook nog de verborgen bijbedoelingen en onuitgesproken meningen van andere mensen kunnen doorgronden? Ik vind het dan ook ronduit asociaal van die mensen dat ze verwachten dat er energie in het uitpluizen van hun onbeduidende hersenpannetjes gestoken wordt. Het is toch zeker niet mijn probleem dat ze niet assertief genoeg zijn om te zeggen waar het op staat?
Mensen zijn regelmatig geschokt door mijn directe, niet altijd even subtiele opmerkingen.

Bijna wekelijks zit ik aan het bureau van mijn schoolhoofd te verklaren wat ik nu weer heb geroepen met mijn grote mond. En ik maar schuldbewust naar mijn pumps staren, acteren alsof zijn autoriteit me iets doet. Geef me een paar jaar, denk ik dan ondertussen, en ik streef jou en je zielige kantoortje voorbij. Al die etiquette, al die maniertjes. Bah.”

13-11-2010 om 19:41 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, journalist en columnist Nico Scheepmaker werd geboren in Amsterdam op 13 november 1930. Zie ook mijn blog van 13 november 2006 en ook mijn blog van 13 november 2007 en ook mijn blog van 13 november 2008 en ook mijn blog van 13 november 2009.

Je bent liever dan de nacht

Je bent liever dan de nacht,
en ook liever dan het afweergeschut
dat de nacht blij maakt en opgewonden.

Je bent liever dan het vuur van de zon
en de schaduw van 't zonlicht op straat.

Je bent liever dan 't water in de zee
en nog liever dan de opkomst der maan
en haar ondergang, moeilijk als ook
bij een paard, eb en vloed, als dat sterft.

Je bent liever dan bliksem en handkus,
veel liever en wijder verspreid
als een wijdvertakt meisje met liefde
als lichaamsgeur warm in een bloem.

Je bent liever dan menselijk is.

Vriendelijke gewoonte

De vriendelijke gewoonte van het leven
beveel ik u en ieder hartelijk aan.
Tegen de dood moet worden opgestaan,
want in de dood is alles om het even.

De vriendelijke gewoonte van het werken
is ook niet iets om uit de weg te gaan.
Het mooiste is het werken zonder baan,
om vrij te zijn binnen je eigen perken.

De vriendelijke gewoonte van de liefde
moet net zo alledaags zijn als het licht
dat nu al tien jaar lang als spoedbericht
het lieve leven aan ons overbriefde.

Nico Scheepmaker (13 november 1930 - 5 april 1990)

De Poolse dichter, vertaler en literatuurwetenschapper Stanisław Barańczak werd geboren op 13 november 1946 in Poznań. Zie ook mijn blog van 13 november 2008 en ook mijn blog van 13 november 2009.

She cried that night, but not for him to hear

            To Ania, the only one

She cried that night, but not for him to hear.
In fact her crying wasn't why he woke.
It was some other sound; that much was clear.

And this half-waking shame. No trace of tears
all day, and still at night she works to choke
the sobs; she cries, but not for him to hear.

And all those other nights: she lay so near
but he had only caught the breeze's joke,
the branch that tapped the roof. That much was clear.

The outside dark revolved in its own sphere:
no wind, no window pane, no creaking oak
had said: "She's crying, not for you to hear."

Untouchable are those tangibly dear,
so close, they're closed, too far to reach and stroke
a quaking shoulder-blade. This much is clear.

And he did not reach out--for shame, for fear
of spoiling the tears' tenderness that spoke:
"Go back to sleep. What woke you isn't here.
It was the wind outside, indifferent, clear."

Vertaald door Stanislaw Baranczak and Clare Cavanagh

Stanisław Barańczak (Poznań, 13 november 1946)

De Bengaalse schrijver Humayun Ahmed werd geboren op 13 november 1948 in Kutubpur in het toenmalige Oost-Pakistan, nu Bangladesh. Zie ook mijn blog van 13 november 2008.

Uit: Nandita Narake (In Blissful Hell, vertaald door Mohammad Nurul Huda)

„Rabeya was uttering those very words over and over again. Runu’s head bent downward and her chin nearly touched her breast. I saw her fair ears growing red. She started scripbbling in her geometry notebook. Then, all of a sudden, she stood up and said to me, “Let me have some water”. Saying so she walked out hurriedly. Runu is over twelve entering the thirteenth year. She understood Rabeya’s vulgar words quite well and blushed for shame. Perhaps she would have burst into tears, for she is inclined to weep easily.

I said to Rabeya.

“These are all dirty words, all rubbish. You’re now much grown up, you shold not say these at all.”

Rabeya is elder to me by a year. I address her ‘thou’ as a mark of frankness. Though brothers and sisters belonging to same age-group call each other with such frankness, Rabeya addresses me with a difference behaving like a true elder sister. She lent her ears to me with rapt attention. For quite some time, she had been wrapping a bed-sheet around a pillow in an attempt to make a doll. My words brought no change in her train of thought. However, she stopped making the doll and stretched herself out on the bed. With her legs swinging to and fro, she again uttered those dirty words in a raised voice. I said nothing. If opposed she would get furious, her voice would bcome louder and louder. A few inquisitive eyes, peeping through neighbouring windows, would try to discover what was going on.

Rabeya said,

”I’ll say it again.”

“Okay.Do it.”

“What if I do it?”

“That’s very shameful, Rabeya, very shameful.” I tried to convince her in a persuading voice.

“but that he said it to me.”

“who?” I do understand, Rabeya heard these words somewhere outside. But I cannot think that somebody could say such vulgar words to Rabeya, who became just twenty-two last August.

Humayun Ahmed (Kutubpur, 13 november 1948)

Hier 2^e van rechts

De Italiaanse schrijfster Dacia Maraini werd geboren op 13 november 1936 in Fiesole. Zie ook mijn blog van 13 november 2008 en ook mijn blog van 13 november 2009.

Uit: The Silent Duchess (Vertaald door Dick en Kitto Elspeth Spottiswood)

„Here they are, a father and a daughter. The father fair, handsome, smiling; the daughter awkward, freckled, fearful. He stylish and casual, his stockings ruffled, his wig askew; she imprisoned inside a crimson bodice that highlights the wax-like pallor of her complexion.

    The little girl watches her father in the mirror as he bends down to adjust his white stockings over his calves. His mouth moves but the sound of his words is lost as it reaches her ears, as if the visible distance between them were only a stumbling block: they seem to be close but they are a thousand miles apart.

    The child watches her father's lips as they move more and more rapidly. Although she cannot hear him, she knows what he is saying: that she must hasten to bid goodbye to her lady mother, that she must come down into the courtyard with him, that he is in a hurry to get into his carriage because as usual they are late.

    Meanwhile Raffaele Cuffa, who when he is in the hunting lodge walks with silent watchful footsteps like a fox, approaches Duke Signoretto and hands him a large wicker basket on which a white cross stands out prominently. The Duke opens the lid with a flick of his wrist, which his daughter recognises as one of his most habitual gestures, a peevish movement with which he casts to one side anything that bores him. His indolent, sensual hand plunges into the well-ironed cloth inside the basket, shivers at the icy touch of a silver crucifix, squeezes the small bag full of coins, and then slips quickly away. At a sign from him, Raffaele Cuffa hastens forward to close the basket. Now it is only a question of getting the horses to gallop full speed to Palermo.

    Meanwhile Marianna has rushed to her parents' bedroom, where she finds her mother the Duchess lying supine between the sheets, her dress fluffed up with lace slipping off her shoulder, the fingers of her hand closed round the enamel snuff-box. The child stops for a moment, overcome by the honey-sweet scent of the snuff mingled with all the other odours that accompany her mother's awakening: attar of roses, coagulated sweat, stale urine and lozenges flavoured with orris root.“

Dacia Maraini (Fiesole, 13 november 1936)

13-11-2010 om 19:31 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver William Gibson werd geboren op 13 november 1914 in New York.

Gibson bezocht het City College of New York. In 1948 schreef hij zijn eerste boek, Dinny and the Witches, maar pas met de in 1954 met de roman The Cobweb boekte hij succes. In 1958 werd zijn eerste toneelstuk Two for the Seesaw uitgevoerd op Broadway. Er werden 750 voorstellingen van gegeven en het werd genomineerd voor een Tony Award. Robert Wise verfilmde het in 1962 met Robert Mitchum en Shirley MacLaine. 1959 volgde The Miracle Worker, zijn meest succesvolle werk. Het stuk, gebaseerd op het verhaal van Helen Keller, won in 1960 de Tony Award en werd 1959-1961 719 opgevoerd. Arthur Penn's filmversie ervan met Anne Bancroft in de hoofdrol werd in 1962 bekroond met twee Oscars, Gibson was ook genomineerd voor zijn scenario. In 1964 werd hij nogmaals genomineerd voor een Tony voor de musical Golden Boy die hij in samenwerking met Clifford Odets had geschreven. Tot 2005 werden zes verdere stukken van Gibson uitgevoerd op Broadway, waaronder Cry of Players over het leven van de jonge William Shakespeare en Golda's Balcony over Golda Meir.

Uit: The Miracle Worker

„ACT ONE

[It is night, and we are in a child's crib, looking up: what we see are the crib railings and three faces in

lamplight, looking down. They have been through a long vigil, it shows in their tired eyes and disarranged

clothing. One is a gentlewoman in her twenties with a kindly and forbearing face, KATE KELLER; the

second is a dry elderly DOCTOR, stethoscope at neck, thermometer in fingers; the third is a dignified

gentleman in his forties with chin whiskers, CAPTAIN ARTHUR KELLER. Their dress is that of 1880, and

their voices are southern. The KELLERS' faces are drawn and worried, until the DOCTOR speaks.]

DOCTOR

She'll live.

[KATE closes her eyes.]

You're lucky,Captain Keller. Tell you now, I thought she wouldn't.

KELLER [heavily]

Doctor.Don't spare us.Will she be all right?

DOCTOR

Has the constitution of a goat.Outlive us all. Especially if I don't get some sleep.

[He removes his stethoscope, his face leaves the railing; we continue to hear him, but see

KELLER'S hand across the crib take and squeeze KATE'S.]

You run an editorial in that paper of yours,Captain Keller, wonders ofmodernmedicine,wemay not know what

we're curing but we cure it.Well, call it acute congestion of the stomach and brain.

[KELLER moves after the DOCTOR, we hear them off-camera; we see only KATE'S tearfully happy

face hovering over us, her hand adjusting the blanket]

KELLER

I'll see you to your buggy. I won't undertake to thank you,Doctor-

DOCTOR [simultaneously]

Main thing is the fever's gone. I've never seen a baby,more vitality, that's the truth. Bymorning

she'll be knocking down your fences again.

KELLER

Anything that you recommend us to do,we'll do

DOCTOR

Might put up stronger fencing. Just let her getwell, she knows howto do it better than we do. Don't poke at Providence, rule I've alwaysmade it a practice to-

[But throughout, their voices have been dying out of focus, and the image of KATE's face has begun

to swim. Music steals in; we hear the music without distortion, but light and sound otherwise are

failing. KATE's serene face smiles down with love, blurring in a halo of light, then is a spot, then is

gone. Darkness.]“

William Gibson (13 november 1914 - 25 november 2008)

De Frans-Canadese dichter en politicus Gérald Godin werd geboren op 13 november 1938 in Trois-Rivières, Quebec. Zie ook mijn blog van 13 november 2008 en ook mijn blog van 13 november 2009.

T'en souviens-tu, Godin?

T'en souviens-tu, Godin

astheure que t'es député

t'en souviens-tu

de l'homme qui frissonne

qui attend l'autobus du petit matin

après son chiffre de nuit

t'en souviens-tu des mal pris

qui sont sul'bien-être

de celui qui couche dans la neige

des trop vieux pour travailler

qui sont trop jeunes pour la pension

des mille métiers mille misères

l'amiantosé le cotonisé

le byssinosé le silicosé

celui qui tousse sa journée

celui qui crache sa vie

celui qui s'arrache les poumonsv celui qui râle dans sa cuisine

celui qui se plogue sur sa bonbonne d'oxygène

il n'attend rien d'autre

que l'bon dieu vienne le chercher

t'en souviens-tu

des pousseurs de moppes

des ramasseurs d'urine

dans les hôpitaux

ceux qui ont deux jobbes

une pour la nuitte

une pour le jour

pour arriver à se bûcher

une paie comme du monde

t'en souviens-tu, Godin

qu'il faut rêver aujourd'hui

pour savoir ce qu'on fera demain?

Gérald Godin (13 november 1938 – 12 okrober 1994)

De Duitse schrijver en kunstenaar Karl Jakob Hirsch werd op 13. November 1892 in Hannover geboren als zoon van een Joodse arts. Hij bezocht daar ook de middelbare school. Van 1909 tot 1912 studeerde hij aan de kunstacademie in München schilderkunst. Hij woonde in de kunstenaarskolonie Worpswede en in Parijs, daarna in Berlijn. Van 1916 tot 1918 nam hij deel aan de Eerste Wereldoorlog, na de Novemberrevolutie van 1918 was hij lid van de Raad van intellectuele werknemers" en daarna volgde de artistieke gemeenschap Novembergruppe, die revolutionaire en socialistische doelen nastreefde. Tot halverwege de jaren twintig maakte Hirsch naast een groot aantal grafische werken inmiddels verdwenen schilderijen die hem toonden als vertegenwoordiger van de expressionistische beweging.  In de tweede helft van de jaren twintig verwisselde Hirsch  de beeldende kunst voor de literatuur. Met zijn eerste roman, "Kaiserwetter", die briljant de sfeer van het late keizerrijk in een provinciestad portretteert, behaalde hij een groot succes, maar het reeds geschreven vervolg kon na de machtsovername van de nationaal-socialisten niet meer verschijnen. Hirsch emigreerde in december 1934. Hij ging eerst naar Denemarken en vervolgens naar Zwitserland en 1936 in de Verenigde Staten. Nadat hij een tijd voor de Amerikaanse militaire regering in München actief was geweest ging Hirsch in 1948 definitief terug naar Duitsland.

Uit: Kaiserwetter

„Joe und Bernhard hätten sich wohl niemals kennengelernt, wenn nicht eines Tages zwischen

den Schülern der Oberrealschule und den Gymnasiasten eine Balgerei entstanden wäre,

eine von den schon traditionell gewordenen Auseinandersetzungen in der Goethestraße

zwischen den Schülern jener beiden Lehranstalten, die nahe beieinander und doch durch eine abgrundtiefe Bildungskluft getrennt lagen."

(...)

„Es war ein heiterer Morgen, der aber traurig enden sollte. Als Fritz Jünger in die Georgstraße einbog, um wiegend und bedächtig in die Schule zu wandern, da fuhr aus einer kleinen Seitenstraße ein Radfahrer mit einer solchen Geschwindigkeit in die Georgstraße, dass der ahnungslose Knabenlehrer zu Boden geworfen wurde.“

Karl Jakob Hirsch (13. November 1892 - 8. Juli 1952)

De Schotse schrijver Robert Louis Stevenson werd geboren in het Schotse Edinburgh op 13 november 1850. Zie ook mijn blog van 13 november 2006 en ook mijn blog van 13 november 2008 en ook mijn blog van 13 november 2009.

Uit: Treasure Island

„He was a very silent man by custom. All day he hung round the cove, or upon the cliffs, with a brass telescope; all evening he sat in a corner of the parlour next the fire, and drank rum and water very strong. Mostly he would not speak when spoken to; only look up sudden and fierce, and blow through his nose like a fog-horn; and we and the people who came about our house soon learned to let him be. Every day, when he came back from his stroll, he would ask if any seafaring men had gone by along the road? At first we thought it was the want of company of his own kind that made him ask this question; but at last we began to see he was desirous to avoid them. When a seaman put up at the "Admiral Benbow" (as now and then some did, making by the coast road for Bristol), he would look in at him through the curtained door before he entered the parlour; and he was always sure to be as silent as a mouse when any such was present. For me, at least, there was no secret about the matter; for I was, in a way, a sharer in his alarms. He had taken me aside one day, and promised me a silver fourpenny on the first of every month if I would only keep my "weather-eye open for a seafaring man with one leg," and let him know the moment he appeared. Often enough, when the first of the month came round, and I applied to him for my wage, he would only blow through his nose at me, and stare me down; but before the week was out he was sure to think better of it, bring me my fourpenny piece, and repeat his orders to look out for "the seafaring man with one leg."
How that personage haunted my dreams, I need scarcely tell you. On stormy nights, when the wind shook the four corners of the house, and the surf roared along the cove and up the cliffs, I would see him in a thousand forms, and with a thousand diabolical expressions. Now the leg would be cut off at the knee, now at the hip; now he was a monstrous kind of a creature who had never had but the one leg, and that in the middle of his body. To see him leap and run and pursue me over hedge and ditch was the worst of nightmares. And altogether I paid pretty dear for my monthly fourpenny piece, in the shape of these abominable fancies.“

Robert Louis Stevenson (13 november 1850 – 3 december 1894)

“Robert Louis Stevenson and His Wife” (1885) door John Singer Sargent

 
De Zweedse dichter Esaias Tegnér werd geboren op 13 november 1782 in Kyrkerud. Zie ook mijn blog van 13 november 2008.

Uit: Fridthjof’s Saga

Fridthjof and Ingeborg. (Fragment)

In Hilding's garden, green and fair,

Protected by his fostering care,

Two rare and stately plants were growing,

Unequaled grace and beauty showing.

The one a sturdy oak tree grew,

With lance-like stem so straight and true,

Its crown in northern tempests shaking

Like helmet plume in battle quaking.

The other like a rose sprang forth

When tardy winter leaves the north,

And spring, which in the buds lies dreaming,

Still waits with gems to set them gleaming.

Around the earth the storm-king raves,

The wrestling oak its anger braves;

The sun dissolves frost's mantle hoary,

The buds reveal their hidden glory.

So they grew up in joy and glee,

And Fridthjof was the young oak tree;

Unfolding in the vale serenely,

The rose was Ingeborg the queenly.

Saw you those two by light of day

You seem in Freyja's house to stay,

Where bride-pairs, golden-haired, were swinging,

Their way on rosy pinions winging.

But seeing them by moonlight pale

Round dancing in the leafy vale,

You'd think: The elf-king now advances,

And leads his queen in fairy dances.

Vertaald door Thomas en Martha Holcomb

Esaias Tegnér (13 november 1782 – 2 november 1846)

Portret door Johan Gustaf Sandberg, rond 1826.

13-11-2010 om 19:27 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Timo Berger werd geboren op 13 november 1974 in Stuttgart. Timo Berger studeerde in Tübingen, Berlijn en Buenos Aires Algemene en Vergelijkende literatuurwetenschap, Duitse literatuur en Latijns-Amerikaanse Studies. Sinds 1999 woont hij in Berlijn. Hij publiceerde korte verhalen, gedichten en essays in het Duits en Spaans en werkt als journalist en vertaler uit het Spaans en Portugees. Zijn artikelen zijn verschenen in diverse tijdschriften en bloemlezingen. In 2001 richtte hij samen met Tilman Rammstedt en Nikola Richter de Lesebühne visch & ferse op. In 2008 verscheen in de Lyrikedition 2000 de bundel Ferne Quartiere.

Café Livros

Oben ist die Favela noch eine Stadt
Gottes – ich bewege mich
auf Meereshöhe, von Giselles Mutter
zu Marisí, wo der Cine Club Leblon
jeden ersten Dienstag im Monat
in den ruralen Farben eines

Bulgarischen Cineasten schwelgt
sonst nur Bistros, teure Cafés
ein dunkler, im Eichenfass gereifter
Zuckerrohrschnaps bei Livros
Ipanema. Keine Buchhandlung
ohne Ausschank, nimmermehr

Timo Berger (Stuttgart, 13 november 1974)

13-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu