Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!

Verrijzenis door Raffaelino del Garbo, 1510

Am Ostersonntage

O, jauchze, Welt, du hast ihn wieder,

Sein Himmel hielt ihn nicht zurück!

O jauchzet! jauchzet! singet Lieder!

Was dunkelst du, mein sel'ger Blick?

Es ist zu viel, man kann nur weinen,

Die Freude steht wie Kummer da;

Wer kann so großer Lust sich einen,

Der all so große Trauer sah!

Unendlich Heil hab' ich erfahren

Durch ein Geheimnis voller Schmerz,

Wie es kein Menschensinn bewahren,

Empfinden kann kein Menschenherz.

Vom Grabe ist mein Herr erstanden,

Und grüßet alle die da sein,

Und wir sind frei von Tod und Banden,

Und von der Sünde Moder rein.

Den eignen Leib hat er zerrissen,

Zu waschen uns mit seinem Blut,

Wer kann um dies Geheimnis wissen,

Und schmelzen nicht in Liebesglut!

Ich soll mich freun an diesem Tage

Mit deiner ganzen Christenheit,

Und ist mir doch, als ob ich wage,

Da Unnennbares mich erfreut.

Mit Todesqualen hat gerungen

Die Seligkeit von Ewigkeit,

Gleich Sündern hat das Graun bezwungen

Die ewige Vollkommenheit.

Mein Gott, was konnte dich bewegen

Zu dieser grenzenlosen Huld!

Ich darf nicht die Gedanken regen

Auf unsre unermessne Schuld.

Ach, sind denn aller Menschen Seelen

Wohl sonst ein überköstlich Gut,

Sind sie es wert, dass Gott sich quälen,

Ersterben muss in Angst und Glut!

Und sind nicht aller Menschen Seelen

Vor ihm nur eines Mundes Hauch?

Und ganz befleckt von Schmach und Fehlen,

Wie ein getrübter dunkler Rauch?

Mein Geist, o wolle nicht ergründen,

Was einmal unergründlich ist;

Der Stein des Falles harrt des Blinden,

Wenn er die Wege Gottes misst.

Mein Jesus hat sie wert befunden

In Liebe und Gerechtigkeit;

Was will ich ferner noch erkunden?

Sein Wille bleibt in Ewigkeit!

So darf ich glauben und vertrauen

Auf meiner Seele Herrlichkeit!

So darf ich auf zum Himmel schauen,

In meines Gottes Ähnlichkeit!

Ich soll mich freun an diesem Tage:

Ich freue mich, mein Jesu Christ,

Und wenn im Aug' ich Tränen trage,

Du weißt doch, daß es Freude ist!

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Tuinkamer in het Rüschhaus nabij Drostes geboortehuis Burg Hülshoff

Zie voor de dichters van de 31^e maart ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

31-03-2013 om 12:10 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en journaliste Marga Minco, pseudoniem van Sara Minco, werd geboren in Ginneken op 31 maart 1920. Zie ook alle tags voor Marga Minco op dit blog.

Uit: ‘Het Bittere Onkruid’

“De sterren

Van het raam van mijn kamer uit zag ik in de verte mijn vader aankomen. Sinds enige weken was ik uit het ziekenhuis. Wel moest ik nog een paar uur per dag rusten, maar ik was geheel hersteld.

Meer dan deze straat kende ik van Amersfoort nog niet. Het was een stille buitenwijk met nieuwe, twee aan twee gebouwde huizen, omringd door tuinen.

Mijn vader liep met korte, stevige passen en nam met een zwierig gebaar zijn hoed af voor een vrouw, die in haar voortuin bloemen stond te plukken. Zij scheen iets tegen hem te zeggen, want hij hield even zijn pas in. Toen hij vlak bij het huis was, zag ik dat hij een pakje in zijn hand hield. Een bruin pakje. Ik ging naar beneden, stak mijn hoofd om de huiskamerdeur en kondigde aan:

‘Daar komt vader met een pakje.’

‘Wat zit er in?’ vroeg ik bij de voordeur.

‘Waarin?’ vroeg mijn vader, die rustig jas en hoed ophing. Hij had het pakje op de kapstok gelegd.

‘Nou,’ zei ik ongeduldig, ‘in dat pakje, dat je bij je hebt.’

‘Je zult het wel zien,’ zei hij. ‘Kom maar.’

Ik volgde hem naar binnen. Daar legde hij het op tafel, terwijl iedereen er nieuwsgierig naar keek. Er zat een touwtje omheen, waarvan hij eerst geduldig de knopen lospeuterde. Daarna vouwde hij het papier open. Het waren de sterren.

‘Ik heb er voor allemaal wat meegebracht,’ zei hij, ‘dan kunnen jullie ze op al je jassen naaien.’ Mijn moeder nam er een uit het pakje en bekeek die aandachtig. ‘Ik zal eens zien of ik gele zij in huis heb,’ zei ze.

‘'t Is oranje,’ zei ik, ‘je moet er oranje garen voor gebruiken.’

‘Het lijkt mij beter,’ zei Lotte, de vrouw van mijn broer, ‘om garen in de kleur van je mantel te nemen.’

Marga Minco (Ginneken, 31 maart 1920)

Cover 

De Mexicaanse schrijver, dichter, en diplomaat Octavio Paz werd geboren op 31 maart 1914 in Mixcoac, tegenwoordig een deel van Mexico-stad. Zie ook alle tags voor Octavio Paz op dit blog.

Eén aar is al het koren

Eén aar is al het koren
Eén veer is een levende en zingende vogel
Een mens van vlees is een mens van droom
De waarheid is ondeelbaar
De donder verkondigt de daden van de bliksem
Een gedroomde vrouw wordt altijd een geliefde van vlees
De slapende boom spreekt groene orakeltaal
Het water babbelt maar en herhaalt zicht nooit
In de weegschaal van de oogleden is de droom van geen gewicht
In de weegschaal van een tong die raaskalt
Een vrouwentong die ja zegt tot het leven
Slaat de paradijsvogel zijn vleugels open

Vertaald door Stefaan van den Bremt

Hier

Mijn stappen in deze straat
Weerklinken
in een andere straat
waar
ik mijn stappen hoor
passeren in deze straat
waar
Slechts de mist werkelijk is

Vertaald door K. Michel

Twee lichamen

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms twee golven
En de nacht is de oceaan

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms twee stenen
En de nacht een woestenij

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms wortels
In de nacht vastgebonden

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms zakmessen
En de nacht een bliksemflits

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn twee hemellichamen die vallen
In een lege hemel.

Vertaald door Annet Burgers

Octavio Paz (31 maart 1914 – 19 april 1998)

Portret door Carlos Enrique Velázquez Moreyra, 1990 

De Roemeense dichter en essayist Nichita Stănescu werd geboren op 31 maart 1933 in Ploieşti. Zie ook alle tags voor Nichita Stănescu op dit blog.

On Horseback at Dawn

Silence strikes the tree trunks, upon itself retracing,
turns to distance, turns to sand.
I have turned my only face toward the sun,
my shoulders scatter leaves in this racing.
Cutting through the field - up on two shoes
my horse leaps, steaming, from the clay.
Ave, I am turning to you, I, Ave!
The sun has burst across the heavens, crying.

Stone drums are sounding, the sun grows,
the vault of heaven, alive with eagles, before him,
collapses into steps of air, and glows.
Silence turns to blue wind,
the spur of my shadow grows
in the ribs of the field.

The sun snaps the horizon in two.
The vault of heaven pulls down its dying prison cells.
Blue spears, with no returning,
I discard my visions, both of them -
they meet him, sweet and grave.
My horse rises on two shoes.
Ave, tide of light, ave!

The sun ascends from objects, crying,
shakes the borders, voiceless and grave.
My soul meets Him, Ave!
My horse rises on two shoes.
My pale mane burns on the wind.

Nichita Stănescu (31 maart 1933 – 13 december 1983)

De Spaanse schrijver Enrique Vila-Matas werd geboren in Barcelona op 31 maart 1948. Zie ook alle tags voor Enrique Vila-Matas op dit blog.

Uit: Bartleby & Co. (Vertaald door Jonathan Dunne)

“I wonder if I can do this. I am convinced that only by tracking down the labyrinth of the No can the paths still open to the writing of the future appear. I wonder if I can evoke them. I shall write footnotes commenting on a text that is invisible, which does not mean it does not exist, since this phantom text could very well end up held in suspension in the literature of the next millennium.

1) Robert Walser knew that writing that one cannot write is also writing. Among the many minor positions that he held - bookshop assistant, lawyer's clerk, bank employee, worker in a factory that made sewing machines, and finally major-domo of a castle in Silesia - Robert Walser would from time to time retire to Zurich, to the "Chamber of Writing for Unoccupied Persons" (the name could not be more Walserian, but it is genuine), and there, seated on an old stool, in the evening, in the pale light of an oil lamp, he would make use of his graceful handwriting to work as a copyist, to work as a "Bartleby".

Both his occupation as a copyist and Walser's whole existence remind us of the character in Melville's story, the scrivener who spent twenty-four hours a day in the office. Roberto Calasso, referring to Walser and Bartleby, has remarked that in such beings who have the appearance of ordinary and discreet men there is, however, to be found an alarming tendency to negate the world. All the more radical the less it is observed, the blast of destruction is frequently ignored by people who consider the Bartlebys to be grey, good-natured beings. "For many, Walser, the author of Jakob von Gunten," writes Calasso, "is still a familiar figure and it is possible to read even that his nihilism is middle class and good-natured like the Swiss. And yet he is a remote character, a parallel path of nature, an almost indiscernible knife-edge. Walser's obedience, like Bartleby's disobedience, presupposes a total break [...]. They copy, they transcribe texts that pass through them like a transparent sheet. They make no special pronouncements, no attempt to modify. 'I do not develop,' says Jakob von Gunten in Jakob von Gunten. 'I would prefer not to make any change,' says Bartleby. Their affinity reveals the similarity between silence and a certain decorative use of language."

Enrique Vila-Matas (Barcelona, 31 maart 1948)

De Duitse schrijver Hartmut Lange werd geboren op 31 maart 1937 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Hartmut Lange op dit blog.

Uit: Das Haus in der Dorotheenstraße

“Jeder kennt die Stimmung, die um einen Schlafenden entsteht. Es ist so etwas wie Fremdheit, und doch bleibt alles, wie es war: Da sind die Möbel, die, nachdem die Nachttischlampe nicht mehr brennt, ihre Schatten werfen, da ist das unverhangene Fenster, durch das genügend Licht fällt, um auch den kahlen Wänden ringsherum Konturen zu geben, und hinter dem Fenster beginnt das grenzenlose Draußen, das, da niemand es wahrnimmt, wie unerlöst, wie beziehungslos, wie eine Welt ohne Gegenüber wirkt, und selbst der Mond, der über den Dächern der Stadt aufsteigt, kann seine Schönheit nicht zur Geltung bringen. Und wenn nun der eben noch Schlafende aus irgendeinem Grund, vielleicht, weil er unbequem lag oder schlecht geträumt hatte, sich plötzlich mit einem Seufzer aufrichtet und, mit beiden Händen Halt suchend, auf der Bettkante zu sitzen kommt, dann wäre es möglich, dass sich zwei Welten, die zusammengehören, für Augenblicke nicht mehr berühren.”

Hartmut Lange (Berlijn, 31 maart 1937)

31-03-2013 om 12:04 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en feministe Marge Piercy werd geboren op 31 maart 1936 in Detroit. Zie ook alle tags voor Marge Piercy op dit blog.

Implications of One Plus One

Sometimes we collide, tectonic plates merging,
continents shoving, crumpling down into the molten
veins of fire deep in the earth and raising
tons of rock into jagged crests of Sierra.

Sometimes your hands drift on me, milkweed's
airy silk, wingtip's feathery caresses,
our lips grazing, a drift of desires gathering
like fog over warm water, thickening to rain.

Sometimes we go to it heartily, digging,
burrowing, grunting, tossing up covers
like loose earth, nosing into the other's
flesh with hot nozzles and wallowing there.

Sometimes we are kids making out, silly
in the quilt, tickling the xylophone spine,
blowing wet jokes, loud as a whole
slumber party bouncing till the bed breaks.

I go round and round you sometimes, scouting,
blundering, seeking a way in, the high boxwood
maze I penetrate running lungs bursting
toward the fountain of green fire at the heart.

Sometimes you open wide as cathedral doors
and yank me inside. Sometimes you slither
into me like a snake into its burrow.
Sometimes you march in with a brass band.

Ten years of fitting our bodies together
and still they sing wild songs in new keys.
It is more and less than love: timing,
chemistry, magic and will and luck.

One plus one equal one, unknowable except
in the moment, not convertible into words,
not explicable or philosophically interesting.
But it is. And it is. And it is. Amen.

Marge Piercy (Detroit, 31 maart 1936)

De Duitse dichteres en schrijfster Angela Kreuz werd geboren in Ingolstadt op 31 maart 1969. Zie ook alle tags voor Angela Kreuz op dit blog.

Echo

Das Rauschen der Muschel

– ein Geschenk von dir –

Ist mir im Ohr, geheimnisvoll

Ich schließe die Augen

Das kalkstarre Kleinod in der Hand

Ein Mini-Meer

Ersehne sein Tosen, sein Bild, den Geruch

Versinke im Ozean wirbelnder Fülle

Und Stille

Unterwasserwelt

Im tiefsten Abgrund

Bist du

Mit offenen Armen

Eine Träne verloren

Im Ozean

Ängste rufen mich zurück

Flieh!

Zerrissen

Gehe ich an Land

Hinter mir: Wellen, Wellen, Wellen

Angela Kreuz (Ingolstadt, 31 maart 1969)

De Vlaamse schrijver, vertaler en publicist Peter Motte werd geboren in Geraardsbergen op 31 maart 1966. Zie ook alle tags voor Peter Motte op dit blog.

Uit: Shinigami in manga

“Nadat ik mijn eerste manga had gelezen, geraakte ik zodanig verstrikt in een web van intriges, dat ik er nooit meer uitgeraakte. Die manga heette Death Note, en op dat moment kon ik nog helemaal niet vermoeden dat ik aan de volledige tweede cyclus van die cultreeks zou meewerken. Het begon nochtans onschuldig met de controle van het eerste hoofdstuk van Detective Conan - over een detectivetiener waarvan het lichaam per ongeluk wordt teruggebracht tot zijn zevenjarige proporties - een serie die om een of andere reden nooit door haar publiek werd ontdekt, en die in het Nederlands werd stopgezet. Niets lukt zomaar.

Na dat instappertje werden me Death Note en Shaman King toegeschoven. Death Note bleek een flinke breinbreker, zeker voor de corrector, maar nog meer voor de vertaler. De personages proberen elkaar de loef af te steken door ingewikkelde intriges op te zetten, maar vooral door op slinkse manieren gebruik te maken van een apart wezen waarover ze soms macht uitoefenen, en waarvan ze soms het slachtoffer zijn: shinigami.”

Peter Motte (Geraardsbergen, 31 maart 1966)

Geraardsbergen, markt en raadhuis

De Amerikaanse schrijfster Judith Rossner werd geboren als Judith Perelman op 31 maart 1935 in New York. Zie ook alle tags voor Judith Rossner op dit blog.

Uit: Perfidia

“My mother would have been twenty-seven, Wilkie about ten years older,  this huge, soft-voiced teddy bear with wavy brown hair and bushy brows,  his eyes set so deep under them that they looked trapped. He got by  because he'd had an inheritance of maybe forty thousand dollars and,  bumming around the West, he'd landed in Santa Fe several years before the  real-estate boom. His then artist-girlfriend persuaded him to buy a  crumbling adobe house on a large lot on Canyon Road. Outright. She left  before long, but there were always other artists (artist mostly in  quotes) ready to move in with him. The males and maybe some of the  females paid rent. He had good offers for the whole piece of real estate  but he turned them down. He couldn't imagine where he'd go afterward.  Wilkie was one of the few people I've ever known who didn't need to  do anything, even when he was sober. He could sit at home or in  the coffee shop for hours without even looking at the newspaper, waiting  for people to come by and talk. Or not talk. Just drink coffee at his  regular table. Sober, my mother could do that for five or ten minutes.  Even drunk, she didn't stay still for long. Anyway, I wasn't so much  aware of the difference between drunk and sober, in those days. And she  wasn't drunk so much of the time.
They struck up a conversation in the Pink Adobe, called by regulars the  Pink. His girlfriend had just left. A couple of hours later, we moved  into his room. No mystery about how my mother got pregnant; the marvel is  that it didn't happen more often. She loved babies. She loved anything  that didn't talk back.”

Judith Rossner (31 maart 1935 – 9 augustus 2005)

New York Easter Parade

De Nederlandse dichter Rob Boudestein werd geboren op 31 maart 1947 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 31 maart 2010 en ook mijn blog van 31 maart 2011.

Kaapren varen: De derde kaper

Hij heette Tjores en hij had een baard,
hij was met zwaard en enterhaak bedreven.
Wie hem ontwaarde wendde vast de steven,
vaak tevergeefs, dan werd geen man gespaard.

Maar nooit heeft hij eenzelfde roem vergaard
als Jan, Piet en Corneel, dus ongeschreven
blijft heel de rest van Tjores’ ruige leven;
wie Tjores was bleef voor ons niet bewaard.

En waar hij dan ook rust, hij rust in vree.
Ze waren ferme jongens, stoere knapen
met een alom gerespecteerd beroep.

Dankzij hun spirit telden wij nog mee.
Thans heeft al wie een baard draagt en wil kapen
terstond het halve leger op z’n stoep.

Rob Boudestein (Den Haag, 31 maart 1947)

31-03-2013 om 12:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter Andrew Marvell werd geboren in Winestead, Yorkshire op 31 maart 1621 in Londen. Zie ook alle tags voor Andrew Marvell op dit blog.

The Character Of Holland (Fragment)

Yet still his claim the Injur'd Ocean laid,
And oft at Leap-frog ore their Steeples plaid:
As if on purpose it on Land had come
To shew them what's their Mare Liberum.
A daily deluge over them does boyl;
The Earth and Water play at Level-coyl;
The Fish oft-times the Burger dispossest,
And sat not as a Meat but as a Guest;
And oft the Tritons and the Sea-Nymphs saw
Whole sholes of Dutch serv'd up for Cabillan;
Or as they over the new Level rang'd
For pickled Herring, pickled Heeren chang'd.
Nature, it seem'd, asham'd of her mistake,
Would throw their land away at Duck and Drake.
Therefore Necessity, that first made Kings,
Something like Government among them brings.
For as with Pygmees who best kills the Crane,
Among the hungry he that treasures Grain,
Among the blind the one-ey'd blinkard reigns,
So rules among the drowned he that draines.
Not who first see the rising Sun commands,
But who could first discern the rising Lands.
Who best could know to pump an Earth so leak
Him they their Lord and Country's Father speak.
To make a Bank was a great Plot of State;

Invent a Shov'l and be a Magistrate.
Hence some small Dyke-grave unperceiv'd invades
The Pow'r, and grows as 'twere a King of Spades.
But for less envy some Joynt States endures,
Who look like a Commission of the Sewers.
For these Half-anders, half wet, and half dry,
Nor bear strict service, nor pure Liberty.

Andrew Marvell (31 maart 1621 - 16 augustus 1678)

Portret, toegeschreven aan Godfrey Kneller

De Engelse schrijver en essayist John Fowles werd geboren in Leigh-on-Sea (Essex) op 31 maart 1926. Zie ook alle tags voor John Fowles op dit blog.

Uit: The Journals

“5 November 1949
Guy Fawkes night. A great crowd of people, vaguely contented at shaking off the discipline of the world as it is. The undergraduates form the largest part, for the most part just watching, with a few active spirits shouting, calling, singing, making speeches. A certain air of forcedness about all these crowds. Fireworks shooting up, and people exploding away from them when they land. The police and the proctors standing ineffectively. Buses moving slowly, cars being rocked and thumped. Many climb up the scaffolding around the Martyr's Memorial,1 then a vague move is made to the Taj Mahal restaurant where there is a man climbing up, men shouting, and a solid mass of people. Water out of the windows.
Basically one cannot help feeling contempt for all this canaille, noisily and offensively drunk yet not doing anything positive. Most of them posturing in a ridiculous manner. A good many girls, who seem the most genuinely excited.
To a certain extent there is a vast good will that can be sensed; roughly everyone is together and enjoying themselves, with the police and the proctors symbolizing all kinds of emotion and, ultimately, the determinism in life. GH and BB both enjoy themselves, and look for some means to manifest their lawlessness. I have absolutely no desire to do anything else but watch, wanting to be everywhere and see everything, observing people's faces. Roger Hendry2 is like me but not so finely 'set', for he has to pretend to a certain lawlessness which isn't innate in him at all.
Too many of the faces are vacuous and want filling.
The sight of the girl in green, about whom I wrote the Hospital story, with a thick well set-up young man, is distressing. Above all the sight of the moon, nearly full, in a clear night sky, not particularly cold, after a dull, rainy day. I wanted very much to see one of the people who climbed the Memorial fall down to his death. The indrawn breath and sudden laugh would have been most effective”.

John Fowles (31 maart 1926 - 5 november 2005)

De Engelse dichter, schrijver en vertaler Edward FitzGerald werd geboren in Woodbridge, Suffolk, op 31 maart 1809. Zie ook alle tags voor Edward FitzGerald op dit blog.

Uit: Rubaiyat of Omar Khayyam

III
And, as the Cock crew, those who stood before
The Tavern shouted--"Open then the Door!
You know how little while we have to stay,
And, once departed, may return no more."

IV
Now the New Year reviving old Desires,
The thoughtful Soul to Solitude retires,
Where the WHITE HAND OF MOSES on the Bough
Puts out, and Jesus from the Ground suspires.

VI
And David's Lips are lock't; but in divine
High piping Pehleví, with "Wine! Wine! Wine!
Red Wine!"--the Nightingale cries to the Rose
That yellow Cheek of hers to' incarnadine.

Vertaald door Edward FitzGerald

Edward FitzGerald (31 maart 1809 - 14 juni 1883)

Illustratie door Edmund Dulac uit de Rubáiyát of Omar Khayyám

De Schotse dichter, schrijver en journalist Andrew Lang werd geboren op 31 maart 1844 in Selkirk. Zie ook alle tags voor Andrew Lang op dit blog.

Spring

Now the bright crocus flames, and now
The slim narcissus takes the rain,
And, straying o'er the mountain's brow,
The daffodilies bud again.
The thousand blossoms wax and wane
On wold, and heath, and fragrant bough,
But fairer than the flowers art thou,
Than any growth of hill or plain.

Ye gardens, cast your leafy crown,
That my Love's feet may tread it down,
Like lilies on the lilies set:
My Love, whose lips are softer far
Than drowsy poppy petals are,
And sweeter than the violet!

In Ithaca

'Tis thought Odysseus when the strife was o'er
With all the waves and wars, a weary while,
Grew restless in his disenchanted isle,
And still would watch the sunset, from the shore,
Go down the ways of gold, and evermore
His sad heart followed after, mile on mile,
Back to the Goddess of the magic wile,
Calypso, and the love that was of yore.

Thou too, thy haven gained, must turn thee yet
To look across the sad and stormy space,
Years of a youth as bitter as the sea,
Ah, with a heavy heart, and eyelids wet,
Because, within a fair forsaken place
The life that might have been is lost to thee.

Andrew Lang (31 maart 1844 – 20 juli 1912)

Andrew Lang aan het werk. Ets door  J. F. Jungling, 1894

De Franse schrijver, dichter en journalist Robert Brasillach werd geboren in Perpignan op 31 maart 1909. Zie ook alle tags voor Robert Brasillach op dit blog.

PSAUME I

L’ouvrage de méchants demeure périssable,
Les idoles d'argent qu'ils se sont élevées
S'écrouleront un jour sur leur base de sable
Et la nuit tombera sur leurs formes rêvées.

O Seigneur, nous qu'ils ont enfermés sous ces portes.
Nous qu'ils ont verrouillés derrière ces verrous,
Nous pour qui les soldats de ces murailles fortes
Font dans les corridors sonner leurs pas à clous,

O Seigneur, vous savez que couchés sur la paille
Ou sur le dur ciment des prisons sans hublot,
Nous avons su garder en nous, vaille que vaille,
L'espoir sans défaillance envers des jours plus beaux.

Nous avons rassemblé les anciennes tendresses,
Nous avons dessiné sur le plâtre des murs
Les magiques portraits de nos saintes jeunesses
Et nos coeurs sans remords savent qu'ils restent purs.

La sottise au dehors dans le sang rouge baigne,
Et l'ennemi déjà s'imagine immortel,
Mais lui seul croit encore au long temps de son règne
Et nos barreaux, Seigneur, ne cachent pas le ciel.

Robert Brasillach (31 maart 1909 - 6 februari 1945)

31-03-2013 om 11:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Asis Aynan werd geboren in Haarlem op 31 maart 1980. Na de opleidingen MBO en HBO bestuurskunde ging hij als zoon van een Marokkaanse gastarbeider filosofie studeren aan de Universiteit van Amsterdam. Hij verdiepte zich ook in islamitische filosofie, nadat hij het boek “Islamitische filosofie: Een geschiedenis” van filosoof Michiel Leezenberg ontdekt had. Daarnaast is hij docent aan het middelbaar beroepsonderwijs in Haarlem. Hij is redacteur bij het opinietijdschrift Contrast en was columnist voor het weekblad Multined. Hij schrijft momenteel voor de boekenpagina van NRC Handelsblad, wekelijks een column voor Het Parool en hij was ook regelmatig te horen bij de Nederlandse Islamitische Omroep. Zijn stukken verschenen verder onder meer in het literaire tijdschrift Passionate en worden voorgelezen op Radio 5. In zijn bundel “Veldslag en andere herinneringen” (2007), schrijft Aynan over zijn jeugd, of zoals hij het zelf noemt, zijn "katholieke-islamitische-berberachtergrond", de huidige Nederlandse samenleving en de ervaringen van een Berberjongen tussen twee dominante culturen. In 2010 verscheen “Ik, Driss” samen met Hassan Bahara, onder het pseudoniem Driss Tafersiti.

Uit: Ik, Driss

“Op 29 april 1972 werd ik door mijn oudste broer, Moha, in Lille, Frankrijk, op de bus gezet naar Nederland. Ik was eenentwintig jaar. Ik had een klein reiskoffertje bij me. Daarin zaten al mijn bezittingen: twee witte overhemden, wat ondergoed en een van mijn twee pakken. Het andere had ik aan. Ik moest van Moha weg uit Frankrijk. Hij zei dat als ik langer in de mijnen zou werken mijn longen kapot zouden gaan. Net als die van hem. Moha zei dat het werk in Nederland schoner was. En hij zei ook dat Nederlanders aardiger zijn dan de Fransen. Die scholden ons vaak uit voor "vieze Arabieren". Twee jaar heb ik in Lille gewoond en niets van de stad gezien. Mijn dag zag er zo uit: huis-kolenmijn-huis. Het deed mij dan ook niets toen ik het verliet.
De bus kwam aan op het Amstelstation in Amsterdam. Toen ik uitstapte, zag ik dat Moha gelijk had; alles was schoner. Alsof er een groot tapijt over de hele stad was uitgerold. En de mensen die op het tapijt liepen, keken vriendelijk. Ik dacht: Driss kan zich hier thuis voelen.'”

 
Asis Aynan (Haarlem, 31 maart 1980)

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en muzikant MartijnTeerlinck werd geboren op 31 maart 1987 in Lendelede. Teerlinck studeerde literatuurwetenschap en Italiaans aan de Universiteit van Amsterdam. Hij won in 2008 de poëzieprijs van het Amsterdams Studenten Festival. In 2010 behaalde hij een gedeelde eerste plaats bij het kampioenschap Poetry Slam. Teerlinck was één van de oprichters van het poëziecollectief Meer Licht. Hij publiceerde onder meer in de tijdschriften ‘Awater’, 'Deus Ex Machina', 'Met Andere Zinnen', 'Digther', 'Krakatau' en 'Op Ruwe Planken'. Ook verscheen zijn werk in de bloemlezingen ‘Met dat hoofd gebeurt nog eens wat’ (2010) en 'We zochten slechts een gat om van te varen' (2010).

schreeuw

ik schreeuw gedempt in de baard van de nacht:

houw jezelf toch uit dat lichaam van beton
laat die witte schubben van je ogen vallen
word een vogel die zijn naam roept

ook jij bent al te vaak een lege grot geweest
verlies geen deuren, word niet dichtgeknipt
maar scheur toch open uit dat bovenkleed
scheur toch open uit die onderhuid

vlecht je ingegroeide botten uit
sta op en loop
onthecht jezelf toch uit de moederwond
en wees vanaf vandaag geboorte

 
Martijn Teerlinck (Lendelede, 31 maart 1987)

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Romenu