De Franse schrijver Marcel Proust werd geboren in Auteuil op 10 juli 1871. Zie ook mijn blog van 10 juli 2010 en eveneens alle tags voor Marcel Proust op dit blog.

Uit: Op zoek naar de verloren tijd, Sodom en Gomorra I (Vertaald door Marjan Hof)

“Een ras van vervloekten, die moeten leven in leugen en bedrog, omdat ze weten dat hun verlangen, datgene wat voor ieder schepsel de grootste levensvreugde is, strafbaar en beschamend, schandelijk wordt geacht; die hun God moeten verloochenen, omdat ze, wanneer ze als beklaagden voor de rechter verschijnen, hoe christelijk ze ook mogen zijn, ten overstaan van Christus en in zijn naam als vuige laster moeten ontkennen wat hun hele leven is; zonen zonder moeder, tegen wie ze zelfs nog moeten liegen op het moment dat ze haar de ogen sluiten; vrienden zonder vriendschap, ondanks alle vriendschap waar hun veelal goede hart vatbaar voor is en die ze anderen inboezemen met hun vaak erkende charme; maar kun je nog spreken van vriendschap bij het soort betrekkingen dat slechts vegeteert bij de gratie van een leugen, en waaruit ze vol afkeer zouden worden verstoten bij de eerste opwelling van vertrouwen en eerlijkheid waartoe ze zich zouden laten verleiden, tenzij ze te maken hadden met een onpartijdige of zelfs welgezinde geest, die dan echter, misleid door een stereotiepe psychologie, uit de opgebiechte ondeugd de affectie zal afleiden die er het allervreemdst aan is, precies zoals sommige rechters eerder geneigd zijn geïnverteerden van moord en joden van verraad te verdenken en vrij te pleiten, om redenen die voortvloeien uit de erfzonde en uit het noodlot van het ras? Minnaars, ten slotte – althans volgens mijn eerste, schetsmatige theorie van toen, die we later zullen zien veranderen, en waarin dit hen meer zou hebben gestoord dan al het andere, ware die tegenstrijdigheid niet aan het zicht onttrokken door dezelfde illusie die maakte dat ze konden zien en leven – die vrijwel zeker nooit de liefde zullen kennen waarop ze hopen en die hun de kracht geeft om zoveel risico’s en eenzaamheid te verdragen, omdat ze juist verliefd zijn op een man die niets van een vrouw heeft, een man die geen geïnverteerde is en bijgevolg niet van hen kan houden; zodat hun begeerte voor altijd onstilbaar zou zijn als ze met geld geen echte mannen konden krijgen, en als ze de geïnverteerden aan wie ze zich hebben vergooid uiteindelijk in hun verbeelding niet voor echte mannen zouden aanzien.”

Marcel Proust (10 juli 1871 – 18 november 1922)

Proust (zittend), Robert de Flers (links) and Prousts geliefde Lucien Daudet (rechts), ca. 1894.

De Spaanse (Catalaanse) schrijver en dichter Salvador Espriu i Castelló werd geboren op 10 juli 1913 in Santa Coloma de Farners. Zie ook alle tags voor Salvador Espriu op dit blog.

With neither name nor symbol

With neither name nor symbol,
beside the cypresses, beneath
a bit of sandy dust
hardened by the rain.
Or may the wind scatter
the ashes among boats
and stenciled furrows
and sunlight in Sinera.
Light in April, in the homeiand
that dies with me while I watch
the years go by: a voyage
through slow twilights.

My eyes can only

My eyes can only
gaze at lost suns,
lost days. How I hear
old carts rattle
down lanes in Sinera!
The smells of a sea
that bright summers watch over
come to mind. The rose
that I picked lives on
in my fingers. And on my lips,
wind, fire, words
that are ashes now.

Vertaald door James Eddy

XLVI From 'La Pell De Brau'

Sometimes it is necessary and right
for a man to die for a people.
But a whole people must never die
for a single man:
remember this, Sepharad.
Keep the bridge of dialogue secured
and try to understand and love
the different minds and tongues of all your children.
Let the rain fall drop by drop on the fields
and the air cross the ample fields
like a soft, benevolent hand.
Let Sepharad live forever
in order and in peace, in work,
and in difficult, hard_won
liberty.

Salvador Espriu (10 juli 1913 – 22 februari 1985)

De Zwitserse dichter en schrijver Hermann Burger werd op 10 juli 1942 in Burg (Kanton Aargau) geboren. Zie ook alle tags voor Hermann Burger op dit blog.

Uit: Schilten

„Die zunehmende Verschriftlichung meiner Existenz ist, so paradox dies klingen mag, durch Ihr

Inspektions-Vakuum ausgelöst worden. So kommt es, daß Armin Schildknecht, vormaleinst Ihr Schützling in der äußersten pädagogischen Provinz dieses Kantons, jenen Schulbericht, der eigentlich von Ihnen erwartet würde, selber in Angriff nehmen muß, sozusagen als Explorand der hohen Inspektorenkonferenz, und dies um so dringlicher, als ja ein seit Jahren kunstvoll in der Schwebe gehaltenes Disziplinarverfahren gegen mich hängig ist.

Es wäre mir bei der vorgeschlagenen Besichtigung nicht um eine Kritik an den Geräten gegangen, welche diese Bezeichnung freilich kaum mehr verdienen, sondern um einen Stimmungs-Augenschein, um eine kurze Stegreifbeurteilung des Geisteszustandes unserer Kleinturnhalle, die, ins Schulhaus

eingebaut, immerhin das Gesicht der Nordfassade prägt, wes- halb Sie, wenn Sie den steilen Schulstalden von Außerschilten nach Aberschilten hinauffahren, auf den ersten Blick nicht sagen können, ob Sie einen Profan- oder einen Sakralbau vor sich haben. Die fünf gleich großen, dreigeteilten Rundbogenfenster im Erdgeschoß scheinen eher zu einer Kapelle oder zu einem Missionshaus zu gehören als zu einer Lehranstalt.

Das Glockentürmchen, das von der Mitte des Dachfirstes leicht gegen den Friedhof vorgerutscht ist, verstärkt diesen Eindruck, und die dunkle Palisadenwand des Schiltwaldes, der das sichelförmige Schilttal gegen Süden abriegelt, trägt das Ihrige zur Verschleierung der Turnhallenfassade bei. Eine

Sektenkapelle mit halbamtlichem Einschlag, würde jeder Unvoreingenommene vermuten, ein Klausnerschlößchen.“

Hermann Burger (10 juli 1942 – 28 februari 1989)

Cover

De Nederlandse schrijver Gerhard L. Durlacher werd geboren in Baden-Baden op 10 juli 1928. Zie ook alle tags voor Gerhard L. Durlacher op dit blog.

Uit: Quarantaine

“'Alleen één voorval dreigt de vrede te verstoren. Een wat oudere aardrijkskundeleraar, die zijn populariteit aan het vertellen van cynische grappen dankt, geeft een les over de bevolkingsgroepen in de wereld, hun verschil in kleur, lichaamsbouw en cultuur. In zijn betoog sluipen ironische woorden over negers en Aziaten. Mijn klasgenoten uit Indië schuifelen onrustig in hun banken. Ongevoelig voor de veranderde sfeer in het lokaal gaat hij verder en braakt vooroordelen over joden uit die mij gruwelijk bekend in de oren klinken. Machteloze woede komt in mij op. Ik trek wit weg en kan mijn tranen niet bedwingen. / De donkere stem van mijn vriend dendert door de klas. Hij staat naast zijn bank en schreeuwt tegen de leraar dat hij zijn nazi-ideeën voor zich moet houden. Een heftige ruzie volgt. De leraar probeert hem autoritair het zwijgen op te leggen. Dat maakt hem nog furieuzer. Hij loopt naar voren, grijpt de man bij de arm, draait zijn arm op zijn rug en duwt hem zo de klas uit. De klas joelt en applaudisseert. Voor het eerst in mijn leven voel ik mij een beetje veilig'.

Gerhard L. Durlacher (10 juli 1928 - 2 juli 1996)

De Canadese schrijfster Alice Munro werd geboren op 10 juli 1931 in Wingham, Ontario. Zie ook alle tags voor Alice Munro op dit blog.

Uit: Dear Life

“Once Peter had brought her suitcase on board the train he seemed eager to get himself out of the way. But not to leave. He explained to her that he was just uneasy that the train should start to move. Out on the platform looking up at their window, he stood waving. Smiling, waving. The smile for Katy was wide open, sunny, without a doubt in the world, as if he believed that she would continue to be a marvel to him, and he to her, forever. The smile for his wife seemed hopeful and trusting, with some sort of determination about it. Something that could not easily be put into words and indeed might never be. If Greta had mentioned such a thing he would have said, Don't be ridiculous. And she would have agreed with him, thinking that it was unnatural for people who saw each other daily, constantly, to have to go through explanations of any kind.
When Peter was a baby, his mother had carried him across some mountains whose name Greta kept forgetting, in order to get out of Soviet Czechoslovakia into Western Europe. There were other people of course. Peter's father had intended to be with them but he had been sent to a sanatorium just before the date for the secret departure. He was to follow them when he could, but he died instead.
"I've read stories like that," Greta said, when Peter first told her about this. She explained how in the stories the baby would start to cry and invariably had to be smothered or strangled so that the noise did not endanger the whole illegal party.
Peter said he had never heard such a story and would not say what his mother would have done in such circumstances.”

Alice Munro (Wingham, 10 juli 1931)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e juli ook mijn blog van 10 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

10-07-2013 om 19:33 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Erik Jan Harmens werd op 10 juli 1970 geboren in Harderwijk en groeide op in Alphen aan den Rijn. In 1987 publiceerde hij in eigen beheer de bundel “Dood doet leven.” Harmens studeerde van 1989 tot 1994 Culturele en Maatschappelijke Vorming aan de Karthuizer Academie in Amsterdam. Hij werkte vervolgens in de hoofdstad bij Soyo Productions en was mede-oprichter van Stichting Vonk, organisatie voor literaire manistaties en tournees in onder meer De Melkweg, de Amsterdamse Stadsschouwburg en Paradiso. Vervolgens werkte hij als productieleider bij diverse culturele organisaties. In 2001 was hij de winnaar van de Poëzieslag finale in café Festina Lente te Amsterdam en in 2002 van de Poetry Slam finale in Nijmegen. In 2003 verscheen zijn debuutbundel “In menigten”, in 2005 gevolgd door “Underperformer”. Op 26 augustus 2008 verscheen Harmens' eerste roman: “Kleine doorschijnende man”. In 2009 verscheen een door Harmens samengestelde bloemlezing van dichters die debuteerden in de afgelopen tien jaar, getiteld: “Ik ben een bijl”. Met Robert Jan Stips schreef hij de liedjes voor de in 2010 verschenen documentaire-musical “De leugen” van regisseur Robert Oey. Ook schreef Harmens poëzierecensies voor Trouw, De Groene Amsterdammer en Het Parool. Hij was gast-redacteur bij het literair-satirische weekblad Propria Cures en voor het VPRO-radioprogramma De Avonden interviewde Harmens wekelijks dichters. In 2011 verschenen zowel de poëziebundel “Echte mannen scheiden niet” (samen met Rick de Leeuw) als de roman “De man die in zijn eentje de Olympische Spelen organiseerde”. Najaar 2013 verscheen zijn nieuwe poëziebundel “Open mond”. Harmens is Chief Corporate Storytelling bij Citigate First Financial en adviseur van de Nederlandse Vereniging voor Autisme.

Warmepanpsalm

o heer spuit uw oren uit en hoor mij aan
ik ga nu even van de warme pan
ik zet mijn huis te koop en lap de ramen
er komt niemand kijken maar ik blijf lappen
er zijn geen ramen maar ik blijf lappen

ik laat me een pak aanmeten en smijt het in een hoek
weeg de ene lege vuilniszak tegen de ander af
laat een mijnenveld verdorren keer de kazen laat
voel spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had

vandaag is geen geile dag om haar te bellen
maar ik heb mijn vingers al in mijn hand
hoest een nummer op en toets
dronken ridder en ik peer 'm

laffe goelagdag
ik slaap in en zie het gezicht dat ik had moeten zien toen ik wakkerlag

Melijer

Soms vermoedde ik dat er iemand in mijn huis was als ik sliep.
Hij verplaatste de meubels niet,

maar blies op mijn wang waarop ie een traan dacht te zien.
Zag al voelde ik ‘m niet.

Ik was niet hier. Ik ronkte tot ik wakker schrok en mijn hart zag bonken,
dwars door mijn borst als een op hol geslagen implantaat.

Woest werd ik. Jogde door het bos en sloeg alle melijers die ik tegenkwam.
Nog luchtte het niet op, alsof je een hele broccoli inslikt. De roosjes. En de stronk.

 
Erik Jan Harmens (Harderwijk, 10 juli 1970)

10-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu