Dit verhaal heeft zich vorig jaar rond Kerstmis afgespeeld,er was een sneeuwstorm toen .Hoe wij aan chipke geraakt zijn .Ik wilde eens even buiten aan de achterdeur gaan kijken naar de storm en wat stak zijn kopje boven een hoopje sneeuw uit ,een poes ,totaal verkleumd ,heb haar binnengehaald en droog gewreven daarna eten gegeven (was uitgehongerd) .Ik wist dat het een poeswas van een paar huizen verder want het is een Britse korthaar .Daarna ben ik met haar naar die buren gegaan en haar baasje zei gewoon ,als ge wilt dan moogt ge ze houden ,wij moeten haar niet meer ,je kan ze toch niet pakken (iets waar ik niets van ondervonden heb) .Dus terug mee naar huis ,ze hadden mij gezegd dat haar naam sheba was doch als wij haar naam noemde beefde ze en ging zich verstoppen ,toen hebben wij haar naam varanders in chipke en na een paar dagen ging het al veel beter en was ze niet meer zo bang ,ze speelde zelfs met ons moepke .nu kan ze bijna niet wachten tot ik s'avonds in de zetel ga zitten dan komt ze kopjes geven en knuffelen ,kruipt heel kort tegen mij aan .Als ze zo een tijdje gefletst heeft gaat ze in haar zetel liggen en krijgt Cleo de kans om te knuffelen en na een tijdje komt ze weer even langs .Toen ons moepke nog leefde kreeg die ook zijn knuffelbeurt .Ook heeft zij erg getreurd en gezocht toen moepke weg was .Dierenverdriet ,het bestaat daar ben ik van overtuigd en onbewust gaat ons grote verdriet na het verlies van ons moepke stilaan minder omdat de andere twee dat precies goed maken door nog meer aandacht te vragen .Nog een fototje van chipke en vele groetjes Roosje De kleinkinderen hadden met dublo een trein gemaakt en chipke ging er midden in zitten ,zo zie je dat ze helemaal niet meer bang is maar overal graag bij