(Ed. Note: Although fluffies make excellent companions, their coats do not conform to that of a working terrier and are not consistent with the Norfolk terrier standard. Thus, they should not be shown in conformation or used as breeding stock.)

A "fluffy" is a Norfolk terrier with a soft mass of cottony hair that makes it look more like a miniature sheepdog than a terrier. the condition is caused by a recessive gene that produces an extremely soft coat. When affected puppies are born, their coats appear very shiny. Coats may appear very dark, as if dipped in ink, or they may be the color of caramel. Until I had the distinct pleasure of producing my own fluffies, I had only read about them in Joan Read's book, The Norfolk Terrier. By six weeks of age, the fact that puppies are detined to be fluffy is indisputable. They just puff right out as if someone had pumped them full of air. The soft hair poses different grooming problems. No stripping on these dogs! They require a timely clipping to keep them tidy. Although they may look like teddy bears, they are all terrier underneath!

Rusty is binnenkort jarig, 21 april om precies te zijn, hij wordt dan 3 jaar. Rusty is inmiddels uitgegroeid tot een flink reu van ~ 9,5 kg. Rusty is een hond die veel aandacht vraagt, hij wil altijd haantje de voorste zijn, hij is zeer alert, vooral tijdens de wandelingen, alles is interessant, vogels, honden, mensen, een plastick zak die in de wind wappert. Kortom hij kent geen rust.

Vorig jaar oktober brachten we een bezoekje aan Sofie, ook in Lommel, zij heeft een reu Dash genoemd, een echte kampioen, teveel titels om op te noemen maar neem eens een kijkje op haar site R u kidding me http://rukiddingme.chiens-de-france.com/. Rusty brengt regelmatig tijd door bij Sofie en haar Norfolks als zijn vacht verzorgt wordt. Toevallig had Sofie 2 pups op bezoek, de vader van de pups is Dash, ze vroeg of we geen interesse hadden in een maatje voor Rusty, aanvankelijk aarzelden we nog een beetje, maar onderweg naar huis vonden we het nog zo geen slecht idee, een speelkameraad voor Rusty, onze dochter Ruth zag het helemaal zitten. We hadden geluk want in ½ uur tijd hadden zich 2 andere kopers aangeboden, maar wij waren eerst dus vanaf oktober heeft Rusty een speelmakker, zijn naam is “Raghound Hotmail”, maar zijn roepnaam is Mika.

Mika is een black & tan Norfolk reutje, en niet zomaar één, nee het is een “fluffy” wat is dat nu weer zul je zeggen, een fluffy is een Norfolk met zachte vacht in plaats van ruwe vacht, dit willen ook zeggen dat ze geknipt worden in plaats van geplukt zoals andere Norfolks. Ze ruien niet maar absorberen water als een spons, Mika’s bijnaam “Spongebob”.

21 augustus word onze Rusty 6 maanden.

Hoog tijd dus voor een drastische plukbeurt, Norfolks worden namelijk geplukt, dus nooit getrimd of iets dergelijks, daar we dit zelf niet kunnen hebben we het geprobeerd via een hondensalon, hiervan vond ik er een drietal in Lommel via de gouden gids, ik begon in het lijstje met het bovenste telefoonnummer, daar kreeg ik vlug te horen dat de zaak tijdelijk wou sluiten omwille van vakantie, maar dat er een stagiaire Sofie werkzaam was die bij toeval ook een Norfolk bezit.

Sofie heeft een Norfolk reu van 7 maanden “Dash” genaamd, Sofie had onmiddellijk tijd voor Rusty, het resultaat was subliem Rusty was nauwelijks herkenbaar maar hij ziet er nu een stuk beter uit. Norfolks worden voor de kwaliteit van de vacht best om de drie maanden geplukt, daar Sofie goed werk levert mag ze dit voor Rusty blijven doen wat ons betreft.

We hadden enkele foto’s naar Rusty’s fokker gestuurd, ook daar vonden ze het resultaat prachtig, Rusty lijkt heel veel op zijn moeder “Doortje”.

Ik heb de laatste twee maanden geen berichten meer geschreven, niet dat ik niets te melden had maar gewoonweg geen tijd. Rusty was vanaf de start al een ontsnapping kampioen, dus ben ik drukdoende geweest met het plaatsen van nieuwe schuttingen, poortjes, extra terras enz…

Alsof dat niet voldoende was ook nog een kennel in elkaar getimmerd en wat voor een, de inspiratie heb ik opgedaan in het hondenpension “Hoogmaatheide” een hondenfokker die ook opvang regelt tijdens de vakantie. http://www.hoogmaatheide.com/old/

De hondenrennen waren echt diervriendelijk ingericht en Rusty heeft er 2 weken doorgebracht tijdens onze reis naar Groot Brittannië, honden mogen het verenigd koninkrijk pas binnen als ze ingeënt zijn tegen rabiës (hondsdolheid) en na een positief bloedonderzoek minimaal  7 maanden voor vertrek, Rusty is dus nu nog te jong. Normaal was de afspraak dat Rusty op vacantie zou gaan bij de fokker, echter is Rusty tot op de dag van vandaag heel erg wagenziek en hebben we helaas van onze plannen moeten afzien. Ik weet zeker dat hij nergens beter opgevangen had kunnen worden dan bij de familie Tamboer (fokker van Rusty).

Ook hier had Sofie goede raad meegegeven, we moesten eens proberen met druppels Bachbloesems, hiervan zou de hond rustig worden tijdens de autorit, ze had Rusty enkele druppels toegediend voordat ik hem kwam ophalen, ik moet zeggen tijdens de terugreis naar huis had we geen probleem met Rusty. Een ander product D.A.P. genaamd zou de trips gemoedelijker moeten maken, het laatste moeten we nog uitproberen, ik heb alvast een staaltje meegekregen.

De resultaten zal ik zeker meedelen.

Met hemelvaart gaat Rusty voor de eerste keer mee op vakantie met de caravan.

Ditmaal trekken we naar Oost Vlaanderen naar het dorpje Zele, dit ligt kort bij Dendermonde aan de Schelde. Vanuit de camping kunnen we veel wandelen en natuurlijk ook fietsen, mijn echtgenote gaat nog voor een fietsmandje zorgen zodat Rusty ons kan vergezellen. Natuurlijk zal mijn camera ook van de partij zijn zodat ik weer enkele nieuwe foto’s kan toevoegen.

Gisteren is Rusty naar de Lommelse Sahara geweest, De Lommelse Sahara heeft haar naam te danken aan de voedselarme zandgrond waarop het ligt. Vroeger maakte dit gebied deel uit van een groot heide- en stuifzandgebied dat een groot deel van noord-Limburg bedekte. Het gebied is met name bekend om de zuiverheid van het zand, dat in grote hoeveelheden werd gebruikt in de glasindustrie. Door afgravingen ten behoeve van de glasindustrie, bebouwing, landbouw en industrie is het grote heide- en stuifzandgebied versnipperd geraakt. Wat over is gebleven is nog steeds zeer uniek.

Daarna was het tijd om Rusty te laten wennen aan de drukte van onze stad, tijdens de lentefeesten in Lommel was het natuurlijk weer gezellig druk, Rusty wist niet wat hem overkwam overal mensen en natuurlijk ook honden, in het begin was hij terughoudend en het wandeltempo daalde drastisch alhoewel dit ook van vermoeidheid kan geweest zijn, tijdens een lange wachtbeurt bij de in het centrum geplaatste trampolines viel hij pardoes in slaap. Ook werd hij door vele pasanten aangeraakt en geaaid, wel veel aandacht als je een puppy bij je hebt, allen vroegen ze welk ras het was, als ik het antwoord gaf “dat is een Norfolk Terriër” keken ze allemaal of ze het in Keulen hoorde donderde, blijkbaar heb ik net zoals bij mijn vorige honden (Bull Terriërs) weer voor een onbekend ras gekozen.  

Rusty is nu 9 weken oud en vandaag is hij naar de dierenarts geweest voor een inenting, hij reageerde niet eens op het prikje (flinke jongen), verder is het een gezonde pup, Rusty weegt inmiddels al 3,3 kg.

Over enkele weken krijg hij zijn voorlopig laatste inenting.

Rusty's balletjes zijn nog niet allebei uitgedaald, maar onze nieuwe dierenarts maakt hierover geen probleem zoals de vorige, ze zegt dat we ons daar niet echt zorgen over hoeven te maken.

Als Rusty 5 maanden is word hij ingeënt tegen rabiës (hondsdolheid) waarna er binnen de 30 dagen een bloedproef word genomen om aan te tonen dat hij voldoende antistoffen aanmaakt, dit is nodig willen we in de toekomst nog vakanties plannen naar Engeland. Daar ikzelf van Britse afkomst ben en mijn echtgenote helemaal weg is van Groot Brittannië, steken we geregeld het kanaal over met de caravan. Sedert enkele jaren is het mogelijk om honden en katten mee op vakantie te nemen naar het Verenigd Koninkrijk mits het dier alle noodzakelijke inentingen heeft gehad en jaarlijks word onderhouden. DAP M&vN - Info - Hond en kat naar UK

Rusty is me er eentje, hij is gek van andere honden en tot nu toe heeft hij nog geen negatieve ervaringen opgedaan andere honden, dit is goed voor zijn verdere sociale ontwikkeling, de poes is een nader paar mouwen, maar ook hier zie ik geen problemen voor de toekomst, ze hebben beiden een gezonde belangstelling voor elkaar. Rusty moet nog veel leren, dus vanaf zijn 4 de maand starten we met puppy training in een plaatselijke hondenschool http://blog.seniorennet.be/dewoef/.
Verder is Rusty een echte rakker hij stoeit graag en word graag geknuffeld.
Mijn dochtertje Ruth is helemaal weg van Rusty, ze spelen veel samen en ook voor Ruth is het positief om ervaring op te doen met honden, ook leert ze tevens haar verantwoordelijkheden te nemen. Rusty is ook heel kindvriendelijk, een raskenmerk van deze honden.

In 1987 kocht ik mijn eerste pup, het was een Bull Terriër reutje, zijn naam was Bullet, hij werd geboren in Bergen Op Zoom, zijn moeder heette Mack een brindle teef, Bullet was wit hij had wat brindle vlekken op zijn linker oor. Het werd mijn maatje door dik en dun, twee jaar later kocht ik opnieuw een Bull Terriër pup, ditmaal een teefje met de naam Bess, haar moeder heette Dolly, de fokkers kwamen uit Turnhout, de familie Van Waelderen Eddy en Frieda Govaerts, zoals alle terriërrassen waren ook deze Bull’s eigenzinnig, het nam niet weg dat Bullet zijn gehoorzaamheids brevet behaalde op de Kempische Kynologen Club een hondenschool uit Turnhout waarvan de Familie Van Waelderen bestuursleden waren.

Met Bess heb ik al die moeite niet meer gedaan, we vonden zo welletjes.

Negen jaar heb ik lief en leed gedeeld met Bullet, helaas was Bullet vanaf zijn puppy periode  allergisch aan koevlees, gewone hondenbrokken of groenten verteerde hij niet en kreeg veel huidproblemen, iets wat vaker voorkomt bij Bull Terriërs, in 1996 escaleerde Bullet’s huidaandoeningen dermate dat behandeling niet kon baten, in het belang van het dier heb ik destijds gekozen voor een korte lijdensweg, een verlies dat ik tot op de dag van vandaag  moeilijk kan verwerken. Bess ben ik helaas door een echtscheiding uit het oog verloren, inmiddels is ook Bess enkele jaren geleden een natuurlijke dood gestorven.

Het heeft me dan ook 10 jaar gekost om opnieuw voor een hondje te kiezen, een goede keuze vind ik zelf, de dagelijkse wandelingen en het spelen met Rusty  halen opnieuw de mooie momenten naar boven die ik samen met Bullet heb beleefd.

De geschiedenis van het ontstaan van deze kleine terriër is zeer boeiend.

Omstreeks 1870 fokte een zekere ,,Doggy” Lawrence, handelaar in honden, met een kleine lerse terrier teef. Hij verkocht de kleine rode terriërs aan studenten van de Cambridge Universiteit, bij wie een grote vraag naar deze honden was. Zij werden Cantebs genoemd.

In 1880 fokte een zekere Nichols uit Wymondham, Norfolk, graag met deze roodharige terriërs om zijn meute op de vossenjacht bij te staan.

Zij werden in tassen over de schouder meegedragen door de huntsman te paard tot men de honden nodig had voor het opjagen van de vos van onder de grond. Zo uitmuntend werkten deze terriërs, dat men ze bij vele meutes kon aantreffen.

In het begin van deze eeuw was het Jodrell Hopkins, een paardenhandelaar, die met Canteb terriërs ging fokken. Hij noemde de puppies Trum­pington terriërs naar de straat, waaraan de Collegezalen van de Cambridge University lagen. Een van de beste reuen ,,,Raggs’’’. werd aangekocht door de Master  van de Norwich Staghounds, Jack Cooke.

‘’Raggs’’ werd bekend door zijn nakomelingen, die allen staande oren hadden en een harde rode vacht. Cooke verkocht enkele van zijn terriërs aan Frank Jones, first Whip van de meute. Jones was Ier van geboorte, een onverschrokken ruiter en een knap fokker; hij kruiste zijn honden met andere rassen, o.a. niet zijn rood gestroomde Cairn achtige Trumpington terrier ,,Tinker ‘‘Jones verhuisde later naar Leicestershire en vestigde zich in Market Harborough. Hij importeerde ook twee Glen of Imaals, die hij met ,,Tinker’’ paarde. Hoe het ook zei, Jones komt de eet toe het ras sterk naar voren te hebben gebracht. Hij paarde vele van zijn teven terug op ,, Raggs’’, de reeds genoemde roodharige terriër van het Aberdeen type. Ongetwijfeld heeft deze een zeer grote invloed gehad op de tegenwoordige Norwich terriër. In die tijd verkocht hij veel van zijn honden naar Amerika, waar een grote vraag was naar deze kleine roodharige sportieve terriërs en waarvoor hoge prijzen werden betaald.

Tot ere van de fokker noemde men ze in Amerika lange tijd Jones terriërs.

Gedurende de eerste Wereldoorlog dreigde de Norwich uit te sterven. Om het ras te behouden ging men over tot kruisen met de Staffordshire Bullterriër en zelfs met de Bedlington. Nakomelingen hiervan paarde men weer met kleine geharde Ierse terriërs. Na al deze pogingen, waaraan ook Frank Jones een groot aandeel had, werd het ras weer aardig naar voren gebracht. Het duurde echter tot 1932 eer de Kennel Club het in zijn registers opnam en eer de Norwich Terrier Club werd opgericht. In 1936 werden de eerste kampioenschappen gegeven en het was de drop-ear (ofschoon met een slechte oordracht) ,,Biffin of Beaufin”, die de eerste kampioen werd.

Er heerste nog a! eens onenigheid over het feit, dat sommige fokkers wel en andere niet de black-and-tan kleur wensten te accepteren. Ook beschouwden sommigen de Norwich met staande oren en die met hangende oren als één ras en werden zij onderling gepaard, wat nog al eens een slechte oordracht gaf. Tegenwoordig zijn het twee gescheiden rassen en onderlinge paringen worden niet meer gedaan.

Na de tweede wereldoorlog zijn twee kennels sterk naar voren gekomen, die beide enorm veel voor de Norwich terriërs hebben gedaan. Het waren de Colonsay kennels van Miss Macfie, die zich specialiseerde in de zgn. ,,drop.s” (hangoren) en de Quartzhill Kennels van Mrs. Hardy met de staande oren, de zgn. ,,prickears”.

Al werd de Norwich steeds meer op de showbench gezien, verschillende kennels bezitten tentoonstellingsexemplaren, die ook een werkcertificaat bezitten, afgegeven door de Master van een meute, daar sommige fokkers er prijs op stellen de  jachtcapaciteiten te behouden.

Lange tijd is de prikoor Norwich populair geweest boven zijn hangoor rivaal, maar langzamerhand is dit verschil weggevallen; vele ,,drops” worden thans als huishond gehouden.

Miss Catherine Fisher schreef in Dog World dat de Norwich terriër waarschijnlijk reeds veel eerder dan het einde van de vorige eeuw moet hebben bestaan, daar zij verwijst naar een schilderij van Jan van Eyk, voorstellende een verliefd paar en geschilderd in 1430, waarop een kleine terriër voorkomt die sprekend lijkt op de moderne Norwich met prik­oren. Hoe komt het ras aan de naam Norwich terriër? Miss Fisher heeft dit zelf eens aan ,,Doggy Jones” gevraagd en het antwoord luidde, dat hij een keer in een dorpsherberg zat waar hem door een paar bezoekers werd gevraagd wat voor hond hij bij zich had, waar op Jones ant­woordde dat bet Norwich terriërs waren, een naam die hem te binnen schoot omdat de honden oorspronkelijk uit Norwich afkomstig waren. Sindsdien is de naam gebleven.

Zeer de moeite waard is ook de inhoud van een brief geschreven door een zekere Mrs. Monica Taylor, bekend fokster van het ras, omdat dit een goed licht werpt op de vroege geschiedenis van de Norwich, Met toestemming van de schrijfster volgen hier enkele passages.

Zij schreef o.a. hoe haar vader vertelde van zijn oom Colonel Vaugham, die omstreeks 1860 een meute Foxhounds bezat in Ballybrick, gelegen in Zuid-lerland. Hij gebruikte toentertijd Ierse terriërs, maar daar deze moeite hadden in de pijpen door te dringen, ontkwamen tot zijn ergernis vele vossen.

Hij begon de Ierse terriërs kleiner te fokken en na 13 generaties had hij een kleine rode

terriër met hangende oren, korte kromme voorbenen en een brede horst. Zij waren klein

genoeg om de vos onder de grond te achtervolgen en bovendien waren zij zeer

onverschrokken. Colonel Vaugham was trots op deze hondjes en geen teef mocht zijn

kennel verlaten.

Toen zijn vrouw tijdens een jacht verongelukte en hij zelf korte tijd daarop stierf, verhuisden zijn beide zoons en enige dochter naar Engeland, waar zij grootgebracht werden door een familielid. Het landgoed te Ballybrick werd verkocht en de terriërs raakten verspreid, Het staat wel vast, dat Lawrence, die zo bekend was bij de studenten van Cam­bridge: zijn Trumpington terriërs begon met een teef uit Ballybrick.

Zo zou het ras dus volgens deze lezing, in Ierland zijn gefokt. Het slot van de brief was wel zeer bijzonder.

Toen in de maand februari van het  jaar 1958 Mrs. Taylor een teef in het Paddington

Station uit de kist nam om haar te laten wegen alvorens deze naar de bruidegom te sturen, sprong het hondje van de kist en dode een duif die juist neerstreek op het perron. Een kruier die op korte afstand toekeek, merkte op.,, alleen dit ras kan zo iets doen’’! ,,Zij zijn zo scherp als een mes’’. Het bleek dat hij uit Wicklow kwam en dat zijn grootvader aIs jongen gewerkt had voor Colonel Vaugham. Hij kon zich herinneren, dat hij als jongen twee terriërs bij zijn grootvader gezien had, die precies op Mrs. Taylor’s teef geleken. Zijn groot­vader sprak over hen als ,,Irish Mites’’. De originele Ballybrick terriërs waren klein van formaat. Tot zover enkele passages uit de brief.

Waren de Norwich terriërs in de eerste jaren van deze eeuw nog weinig bekend,  nadat zij in de registers van de Kennel Club waren opgenomen en zij op tentoonstellingen verschenen, kwamen zij in de publieke belangstelling.

De Norwich heeft een oranje tot diep tan kleur, soms black—and—tan of grizzle. Het haar is hard en vlak liggend, behalve bij hals en schouders, waar het een soort manen kan vormen, die vooral in de winter vrij lang kunnen zijn. Puppies hebben tussen de korte beharing langere zachte haren. Hoe minder van deze lange haren voorkomen, hoe harder de vacht later wordt. De zachte haren worden weg getrimd, waarna de zeer harde vlakke beharing overblijft, behalve dan rondom hals en schouders, waar een dichte kraag kan worden gevormd. Sommige pups worden met wit aan de tenen gehoren, maar dit verdwijnt als zij ouder worden. Behalve zijn uitstekende hoedanigheden voor de jacht op vos, das en ook konijnen, is de Norwich een geboren rattenvanger. Ook als huis­bond is hij in Engeland zeer gezien door zijn vrolijke aard; het ras is trouw en aanhankelijk en niet vechtlustig, ondanks zijn weergaloze moed en vasthoudendheid op de jacht. Daarom is bet onbegrijpelijk, dat deze kleine hond op het Continent niet meer bekendheid heeft verworven, want dan zou de Norwich terriër zeker een grote plaats innemen tussen de populaire terriër rassen.