De start…

Ooit las ik een boek over Oppervolta. De titels is me vergaan maar het ging over vrouwen die het eten voor hun man moesten klaar zetten en daarna plat op de buik op de grond liggen tot de man gegeten had. Dat had me als kind zo aangegrepen dat ik dit land ooit zou bezoeken.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Jaren geleden kocht ik een ticket Ouagadougou. Midden in de nacht kwam ik er aan. Het was donker, het was er warm en vochtig. Vele mensen trokken aan mijn koffer en vroegen mij mee te gaan met de taxi. Ik werd overdonderd. Ik liet me brengen naar een klein hotel.

’s Anderendaags vertrok ik met het openbaar vervoer van Ouagadougou (hoofdstad) om het land te leren kennen. Ik sprak in mijn gebrekkig Frans met velerlei mensen.

Ik belandde in  Bobo-Dioulasso, waar ik bij een familie terecht kon. In dit geval was het en man met twee vrouwen, kinderen, neefjes, nichtjes,  broers  en zussen, wel twintig mensen in één gezin.

Vreemd voor me was dat bijna iedereen broer of zus genoemd van iedereen.

Daarna vertrok ik naar Sabou; een toeristisch dorp met de heilige krokodillen (kaaimannen). Ik dacht bij een toeristisch dorp aan veel mensen die een fenomeen kwamen bekijken maar van toerisme is niet veel sprake. Van zodra ik in Sabou kwam, werd ik omsingeld door kinderen en kippen. Het ritueel wilt dat kippen onthoofd worden en hun ingewanden geofferd worden aan de heilige kaaimannen....

De krokodillen zien er voldaan uit, met hun gapende bek, en hun volle buik.... volkomen tam-gevoederd.

Je kan een foto laten nemen; zittend op de krokodil, z'n muil opentrekkend,...

De jongeren ter plaatse hebben geen schrik meer voor deze dieren

In dit zelfde meer worden ook visnetten uitgegooid en zag ik kinderen zwemmen.... Er wordt verteld dat de krokodil soms een schaap bij de poten het water in sleurt om te verorberen.

Wanneer je in een dorp bezoekt, ga je uit beleefdheid de ‘chef de village’ begroeten. Ik vroeg om dit te mogen doen in Sabou. Ik werd door dorpsjongeren  voorbereid op de ontmoeting. Bij valavond mocht ik op bezoek. Ik moest mijn schoenen uitdoen en de jongeren die meewaren gingen op de grond liggen voor de ‘chef’. Ik mocht op een stoel zitten. Door mijn gebrekkig Frans verliep het gesprek stroef. Ik werd gevraagd mijn Frans wat bij te spijkeren en dan nog eens op bezoek te gaan. Ik heb dat ook gedaan en ben ook terug gegaan, zelfs meermalen. Zo is er een goede band ontstaan met de mensen van het dorp.

Ik sliep bij een familie in Sabou. ’s Nachts hoorde ik geluiden die ik nog nooit gehoord had: vleermuizen, lézards… !

Na een cultuurshock werd ik gefascineerd door de Afrikaanse samenleving.

Tijdens mijn verblijven probeer ik zo dicht mogelijk bij de mensen te leven. Zo werkte ik mee aan de oprichting van een vereniging voor een muziekgroepje ‘Yerelon d’Afrique’ voor straatjongeren.

Ik hield een toespraak voor een tweehonderd arbeiders over de EPA’s (Economische Partnerschapsakkoorden) in Bobo.
Ik ging mee op inleefreis met broederlijk delen naar Burkina Faso en heb ik kennis mogen maken met verschillende projecten.