(geen wilde diersoort, doch mensen die alle dagen de tram of de bus naar hun werk nemen)
Hallo forenzen, dus. Ik heb jullie altijd lief gehad. De liefde is bekoeld. Ik heb jullie niet meer zo graag. Om eerlijk te zijn zou ik 't liefst hebben dat jullie een fiets kopen of gewoon te voet naar 't werk gaan. Of zoek ander werk. Of stop gewoon met werken, zoals zo velen voor u al deden...
De reden van mijn ergernis is te zoeken in gebrek aan nachtrust, door u, forenzen, veroorzaakt. Omdat u comfortabel met de tram zou kunnen reizen, op zachte sporen, die uw poep zacht houden en niet te veel lawaai veroorzaken, opdat u uw walkman voldoende goed zou kunnen horen, heeft De Lijn (uw afgod, o forens) besloten om voor onze deur nieuwe spoortjes te leggen.
Toegegeven, vanuit de slaapkamer bekeken lijkt het wel een speelgoedspoorbaan die we herleggen. Vooral 's nachts is het mooi om de werkmensen van De Lijn te zien staan babbelen met elkaar, zo in die lichtjes van hun straffe schijnwerpers.
Maar het lawaai van de draaiende generatoren en van de draaiende vrachtwagens moet deze mensen hun gesprekken toch storen? O, forens, het is allemaal voor u dat dit gedaan wordt... Geweldig toch!
MAAR IK KAN NIET SLAPEN!
Dus forens, neem de fiets of ga te voet. Laat die verrekte oude roestsporen liggen. Ze liggen er nu al zo lang. Werknemers van De Lijn, babbel in een warm lokaal met elkaar, da's toch veel gezelliger...
ZET DIE GENERATOREN AF EN LAAT DIE KAMIONS NIET DRAAIEN ALS GE ER NIKS MEE DOET!
Als protestaktie zal ik deze nacht een slaappil nemen en op mijn rug liggen. Ik hoop dat mijn gesnurk uw werkloos kabaal overstemt, zodat u elkaar in uw nachtelijke gesprekken niet meer verstaat. Nah!
Oh, oh, oh, wat een dag! Net terug van het ziekenhuis: spoed. Puber_Annelies ligt met de vinger in het verband. Ze heeft hem gewoon versplinterd... Arm meisje. Nu moet ze constant met haar vinger omhoog zitten. Enig nadeel, ze zal in de klas dus op alle vragen antwoorden!
Stinoke heeft zich van zijnen beste kant laten zien: meneer is zijnen boekentas kwijt. Bon de omstandigheden en den ambras daar gelaten is dat een serieus probleem. Al zijn nota's zaten erin... en zeg nu zelf wie zou daar iets mee kunnen doen. Hij kan ze zelf amper lezen....
Beter nieuws - zeg maar uitstekend nieuws: De op-weg-zijnde heeft gesprongen; we hebben het zelf kunnen vaststellen! Gisteren naar de bergen geweest, daar een echo gedaan en onze kleine sprong van blijdschap een centimeter of wat in de vruchtzak. Omringd door een smurrige substantie gedraagt hij/zij zich als een vis in het water, een God in Frankrijk, een op-weg-zijnde in een vruchtzakje, dus! Zijn foto is knap. Zo te zien heeft hij veel van Madre. Het grote hoofd doet me weer denken aan onze facteur (zie lager) maar dat zal wel toeval zijn, zeker? In elk geval is alles ok! Miskramen zijn quasi niet meer mogelijk, zegt den dokter en die heeft daar naar het schijnt voor gestudeerd (volgende keer toch eens zijn diploma vragen - dat soort job wil elke man wel doen - zo'n groen frakske kunt ge in elke carrefour kopen).
Misschien moet Madre wel een vruchtwaterpunctie laten doen, kwestie van alle-valle-voor uit te sluiten.
In mijn diepste hartkamer weet ik dat alles goed is! Ik kijk erg uit naar ons babytje. Waarschijnlijk zal ik hem na een week of wat wel eens verwensen als hij/zij huilt op een moment dat het me minder uitkomt maar als ze dan groter worden heb je er zoveel plezier aan: ze verliezen boekentassen, versplinteren hun vingers, kakken op alles wat beweegt enz...
Je ziet, lieve mensen, het leven is een wonder... Zo een waar ze in Lourdes niet van terughebben...
Al klinkt dit communistisch en de titel een beetje politiek en ik in de beginselverklaring van mijn blog gezegd ende geschreven heb dat ik politiek zou mijden als de pest, moet er mij toch iets van het hart.
Ons samengesteld gezin is een perfecte weerspiegeling van het huidige politieke landschap. Al heb ik soms het gevoel burgemeester te zijn in een minderheidscoalitie met twee van de zes zetels.
1. ten eerste moet een raad samengesteld zijn uit een oneven aantal (wordt aan gewerkt, zal vanaf april ok zijn) 2. voor de nakende verkiezingen is er één zelfverklaard opvolger van de huidige burgemeester: Padre. Zijn actieprogramma voor de volgende zes jaar wordt niet meegedeeld om de oppositie niet de kans te geven nu al in het verweer te gaan. 3 Eerste en enige schepen, tevens voorzitter van het OCMW is de Madre. Zij behandelt o.m. aanvragen voor lokale subsidies. Zo werd na een keiharde onderhandelingsstrijd, met zittingen tot in de late uurtjes een toelage beslist voor kledingonkosten aan de oudste, gekend als puber_annelies. Haar beleid wordt evenmin prijsgegeven. Tenzij dan dat ze de last op haar schouders neemt om voor het zevende raadslid te zorgen. 4. Oppositielid van het eerste uur en fel gekant tegen gescheiden afvalsortering: de voormelde puber. Aangezien ze ook fel gekant is tegen opruiming en vaak uithuizig is, zal ze de functie van buitenlands waarnemer op zich nemen. Ze zal hierbij vooral de verkiezingen in Turkije volgen en misschien zelfs ter plaatse gaan kijken of ze menselijk en warm verlopen en of haar lievelingsgarçon op de lijst staat. 5. Fel oppositielid van het tweede uur: Stinooke. Hij is schaduwburgemeester en leidt de debatten bij de oppositie. Hij trekt zich graag het lot der grootste koffiekoeken aan, ook als die minder bereikbaar zijn de de kleinste. Hij houdt het koekenbestand zorgvuldig op peil (nul dus) en zorgt voor de commerciële details zoals voldoende consumptie van cola light. Hij wordt dus verantwoordelijk voor de consumptie van voedingswaren. 6. De minister van cultuur in ons minipolis is Lebbeke: zij organiseert op tijd en stond danscursussen, zoektochten, spelletjes en houdt de burgers van minipolis allert door op geregelde tijdstippen stof van het vierde leerjaar voor te leggen, zodat ze hun kennis op peil kunnen houden (of brengen). Als cultuurfunctionaris distantieert ze zich uiteraard van minderwaardige taken, zoals opruimen, schoonmaken, sorteren, was naar boven of naar beneden brengen enz. 7. De Rambo, lid van AEL, PVDA, Vlaams Belang en nog uit te vinden extreme partijen, neemt geen deel aan het beleid. Hij kakt er op! (letterlijk) Hij is autoritair, erg mededeelzaam, belet informatieverspreiding (roept en tiert als het nieuws op staat) en wordt later minister van verkeer, gelet op zijn fascinatie voor auto en bus. Hij oefent op ons intern circuit dagelijks met het rode gevaar (zijn auto).
Als burgemeester dit alles in goede banen is geen sinecure (ik voel mee met de Patrick) maar het blijft een uitdaging die de schepen en ikzelf graag ter harte nemen. Mijn wraak zal zoet zijn als de oppositie ooit verplicht wordt zelf burgemeester te worden. Ik wens ze een keiharde, meedogenloze oppositie toe. (tis eigenlijk plezant)
Mijn slogan tenslotte:
stem voor mij (ge kunt niet anders)
Het geplande concert 0110 ten huize minipolis over interne verdaagzaamheid is wegens gebrek aan belangstelling verschoven naar een latere datum.
Pijnlijk is de titel van een blog, wanneer het pijnlijk is om een blog te schrijven. Niet o.w.v. de inhoud, het gevoel of de weemoed die de donkere septembermaand met zich brengt. Ook niet omdat Ramboke er in slaagt elke nacht een vochtige bedstede achter te laten, niet omdat Madre vandaag nog exact 200 dagen moet groeien (daar is ze heel goed in...)...
Neen, pijnlijk, omdat de Hernia zich roert.
Spijts de inspuiting (lumbale epidurale) blijft mijn kwelgeest zich roeren.
Ach het zal wel overgaan met ouder worden, zeker.
Toneel
Leuk nieuws van het toneelfront. We zijn gisteren voor de tweede keer samengekomen, we groeiden aan met één meisje, zodat we nu beschikken over drie vrouwelijke en drie mannelijke acteurs in de dop (let op niet AAN de dop - want die mogen alleen bij VTM beginnen, niet bij ons...)
Weet je wat ze vinden? Dat een productie het leukste zou zijn als we een tekst zouden hebben die op het lijf dezer kornuiten geschreven is. Padre zal dat wel even regelen, zeker? Hou zeg! Ik ben geen machien van teksten, zekerst... Maar eerlijk is eerlijk, het zegt me wel wat!
Het is enorm boeiend en nog leuk ook om met die jonge teenagers aan het werk te gaan. Ze te leren (aan)voelen en dat ook nog te vertalen in beweging, fysiek en taalgebruik. Ik zoek een klein witgeweest handdoekje voor over mijn schouder te hangen, schat, begrepte wak wil zegge, schat.
Zoals dochterlief ook welgemeende excuses aan de meeste lezers van dit internetforum...
Er is heel wat gebeurd, heel wat te vertellen, ik weet gewoon niet goed waar eerst te beginnen... Ok dan, hier gaan we:
Morgen word ik behandeld in het ziekenhuis voor een fameuze hernia. Het is nog geen operatie maar zoals de neurochirurg het aankondigde lijkt me veraf van een plezieruitstap. Blij ben ik dus niet, integendeel maar het lichtpunt is dat de helse pijnen waar ik nu al enkele weken mee rondloop misschien zullen verminderen en of verdwijnen.
Een hernia is een uitstulping van de tussenwervel die drukt op de zenuwbanen die naar de benen lopen. Mijn links been (het zijn bijna verkiezingen) doet het minder goed dan mijn rechts.
Ik ben samen met madre al een kleur van een schoon kist gaan kiezen maar zij dacht dat het zo een vaart niet zou lopen. Die vrouwen zijn er altijd gerust in.... Tot ze eens moeten bevallen of zo dan schreeuwen ze moord en brand (enig sexisme moet u volledig wijten aan de pijn en de dito verdovende middelen die ik tot mij neem).
Rambo
Ik moet u nog een rits verhalen kwijt over Turkije... Ik begin met één, op speciaal verzoek van Moma en Bopa de trotse grootouders van Rambo en de op-weg-zijnde...
Op een zonnige middag (er waren geen andere) zit het samengestelde en dus zeer uitgebreide gezin, de swimmingpool van het hotel onveilig en onrustig te maken. Meerdere mensen waren al geëvacueerd naar speciaal daarvoor opgerichte UNO-vluchtelingenkampen. Het kan ook zijn dat ze gewoon op hun kamer een uiltje knapten, want uilen zijn in Turkije niet beschermd. Situatie:
Madre op de buik met een Sudoku Annelies heupwiegend en paraderend voor een Turkse ober die nu met een tongverslapping in revalidatie is (steeds met de tong ver uit de mond lopen kan ernstige gevolgen hebben) Stinoke met één oog boven water en één oog dichtgeknepen (zijn favorieten houding) in het zwembad Lebbeke kirrend van spontane vreugde over een golfje dat aanspoelt of iets in die aard Padre zijn krant van drie dagen ervoor lezend (in Turkije komt die nu eenmaal veeeeeel later) en Ramboke... met zijn nieuw verkregen zwembandjes dobberend op zijn Stille Oceaan in het midden van de blauwe pool... TOT ! Ja tot Ramboke plots langs het leerke (ladderke voor autochtonen) uit het bad kruipt, iets mompelt tegen mij van '...bosjes zien...' wat ik vanzelfsprekend aanmoedig. Enige natuurkennis is nooit te veel. Tot dus Ramboke in het midden van de ligweide, inderdaad naast een struik van wel 30 cm groot, zijn zwembroekje afsteekt en tot eenieders verbazing twee serieuze worsten draait van heb ik me daar. Trots om zijn productie (hoe kan dat uit zo'n klein gaatje komen???) roept hij als vanzelfsprekend: 'kaka gedaan, mama poep afkuisen....'
Het vervolg is een chaotische bedoening met over en weer lopende gezinsleden, enkelen verbaasd, stijgende paniek en Padre die rustig naar toilet gaat om papier te halen en alles op te ruimen. Eind goed al goed???
Ja hoor! Een uur later zaten we in de bar van het zwembad en Ramboke riep dat hij pipi moest doen. Omdat de helden moe waren en niemand dadelijk opsprong (een reactietijd beneden de 0,10" wordt afgestraft) loosde onze Rambo alles maar op de vloer, daarbij gekke bekken trekkend en fier wijzend naar zijn vochtige nalatenschap...
Beide 'ongelukken' zijn uiteraard te wijten aan het warme weer, het koude water en het dolenthousiasme van onze kleinste om in het zwembad te spartelen... en dan vergeet zo'n kind de wetten van de natuur al eens. Het weze hem vergeven!
Toneel
Nog een weetje dat ik u niet mag onthouden: we zijn tenhuize Padre gestart met een toneelgroep: 'Rambo-productions' is de werknaam. De groep bestaat uit een aantal misnoegde leerlingen van de plaatselijke academie voor woord en kunst, afdeling toneel. Reden van hun misnoegdheid: ze mogen geen stuk spelen. Zonder aan politiek te willen doen (kan dat nog in dit land?) moet mij van het hart dat onze buitenschoolse opleidingen niet veel soeps zijn. Heb je eens een bende jongeren die niet willen rondhangen, sakochen, trekken, lijm snuiven of pleesteesjonnen... Ze willen verdomme acteren! Mogen ze niet! Waarom niet? Onduidelijk en vaag antwoord.
Antwoord van Padre: 'dan doen we het toch gewoon zelf...' Mijn woorden waren nog niet koud geblazen of er zaten in onze living een gang (heb je hem?) van grieten en gasten allen +/- 16 jaar, die in meerdere of mindere mate ervaring hebben met teksten en toneel. Eén gemeenschappelijke factor werd gedeeld: goesting!
Die delen ze dan met mij.
Zoals Sinterklaas hulpsinterklazen heeft, heeft Socrates ook hulpsocratessen... ik dus aan de slag met mijn leerlingen. Ik moet zeggen, enkelen hebben me werkelijk verbaasd. Meer hierover zeker later...
Wat je hen nooit mag zeggen is dat ik hier van geniet. Mijn rug deed plots wat minder pijn, mijn concentratie is nog niet dikwijls zo groot geweest, ik zuig de jeugdige energie uit die mannen en geef ze mijn (zij het zeer beperkte) talenten terug. Dat mijne heren en dames politiekers is dé oplossing voor de toekomst van ons land! jong en oud (of minder jong) hand in hand...
Nu doet het zo'n pijn dat ik moet ophouden. Als ik morgen nog leef (ik vrees voor sommigen onder u van wel) dan blog ik weer. Ik heb nog zo veel te vertellen en te doen in mijn leven... en ik wil dit allemaal met jullie delen. (bijna alles toch)
Bericht aan Moma en Bopa: met de op-weg-zijnde is alles in orde! Hij zwemt als een ooievaar in de steppen...
We zijn eindelijk terug op post. Het heeft wel wat voeten in de aarde gehad, onze terugkeer, zodat jullie even moeten wachten op de escapades van de samenstelling in Turkije. Het was de moeite! Een prachtige reis! Maar ...
Wat een thuiskomst!
Toen we de deur opentrokken stroomde het water van de muren en de vloer was kleddernat. Onze bolier (150 L) die op de tweede verdieping in de badkamer staat is tijdens onze afwezigheid opengescheurd en blijven lopen. Kokend water heeft zijn weg gezocht doorheen muren, plafonds, deurstijlen, traplopers en nog veel meer van dat leuks. Een groot deel van de electriciteit lag uit en we moesten het water dadelijk afsluiten. Gelukkig heeft ons bedrijf een zeer goede klant, die loodgieterij en dakwerken doet en ze waren vrij snel ter plaatse. Deze mensen hebben het onmogelijke gedaan en vandaag hebben we:
een nieuwe boiler water warm water terug electriciteit
Als jullie eens een serieuze loodgieter dakwerker moeten hebben, mail dan even... Ik beveel ze van harte aan.
Bedankt Glenn, Kevin en Peter!
De andere schade zal eerst moeten uitdrogen en dan kunnen we beginnen met bestekken voor de verzekeraars en een aanvang maken van de herstelling. Madre en de kindjes (en eerlijk is eerlijk, ik ook) waren er het hart van in.
Maar dan denk ik zo vaak aan misierie die anderen overkomt (ziekte, ongeval, erger) en dan relativeer je alles vrij vlot. 't is maar dit, denk ik dan. ACH!
We werden door nog andere dingen dadelijk met onze neus op de feiten gedrukt. Holiday is definitly OVER!
Terug naar school, dus. De kids zijn dolenthousiast over hun leerkrachten, boeken en schriften en diens meer. Hopelijk blijft het zo!
Madre is intussen in week 8 aanbeland en de baby roert zich nog niet. Nog 3 dagen en we kennen de eerste echotest. We zijn razend benieuwd.
Intussen zoeken verschillende mensen razend naar geschikte, minder geschikte en onmogelijke namen. Toppers van de onmogelijke zijn Bert en Ernie voor als het een tweeling is. Padre heeft gelukkig een vetorecht!
Overigens gaat in de burcht het gerucht dat het een tweeling zal zijn. We kunnen dit bericht niet bevestigen of ontkennen...
Morgen wellicht een paar saillante details van het verlof. Zoals o.m.: - de stoot van Ramboke - de garçon van puber-Annelies - de verdwijntruc van Madre - ...
Merrabah, beste vrienden, Dat betekent goeiedag in 't Turks. Dat gaan we de volgende paar dagen hard nodig hebben.
Situatie in de burcht: Stinooke 'werkt' op zijn PC (hij chat dus) Al de rest maft. Madre en ikzelf zijn nog trouw op post, naast openliggende koffers, lijstjes van dingen die we hadden moeten doen maar niet gedaan hebben, lijstjes van dingen dien we niet mogen vergeten en dus ginder zullen kopen...
Madre heeft haar zwangerschapsbadpak al klaar gelegd. Ze heeft nog absoluut geen buikje maar dat weten die Turken toch niet...
Rambooke gaat zich morge in 't vliegtuig goed vasthouden (tis zijn eerste keer...)
Als de jongelingen terug naar school gaan is de samenstelling terug van een welverdiende vakantie.
Ik wens julllie namens ons allen (en dat wil wat zeggen) een rustige en voortvarende week toe...
News: A well-known Bognor restaurant-owner disappeared early this morning. Last seen in a mouse-brown overcoat, suitably camouflaged, they saw him catch a train.
Man-in-the-street: "Father of three its disgusting" "Such a horrible thing to do"
Harold the Barrel cut off his toes and he served them all for tea "Can't go far", "He can't go far". "Hasn't got a leg to stand on" "He can't go far".
Man-on-the-spot: I'm standing in a doorway on the main square tension is mounting There's a restless crowd of angry people
Man-on-the-council: "More than we've ever seen. - had to tighten up security"
Over to the scene at the town hall The Lord Mayor's ready to speak
Lord Mayor: "Man of suspicion, you can't last long, the British Public is on our side"
British Public: "Can't last long", "You can't last long". "Said you couldn't trust him, his brother was just the same" "You can't last long".
Harold: If I was many miles from here, I'd be sailing in an open boat on the sea Instead I'm on this window ledge, With the whole world below Up at the window Look at the window...
Mr.Plod: "We can help you"
Plod's Chorus: "We can help you"
Mr. Plod: "We're all your friends, if you come on down and talk to us son"
Harold: You must be joking Take a running jump
The crowd was getting stronger and our Harold getting weaker; Forwards, backwards, swaying side to side Fearing the very worst They called his mother to the sight Upon the ledge beside him His mother made a last request.
67-yr-old Mrs Barrel: "Come off the ledge if your father were alive he'd be very, very, very upset. "Just can't jump, you just can't jump" "Your shirt's all dirty, there's a man here from the B.B.C." "You just can't jump"
Mr. Plod: "We can help you"
Plod's Chorus: "We can help you"
Mr. Plod: "We're all your friends, if you come on down and talk to us Harry"
Harold: You must be joking. Take a running jump......
Zonder bijbedoelingen, niets achter zoeken, gewoon knap!
Het zijn spannende dagen. De politiekers scherpen hun pen en smeren hun stem want de verkiezingen komen eraan. Professionele voetballers en Belgische voetballers smeren hun kuiten in, de voetbalcompetitie is pas begonnen. Kim en Tia bereiden zich voor op een te slagen 30 ste Memorial. Fidel Castro en Joe Harris bereiden hun 48ste comeback voor en wij... Wij bereiden ons op vanalles voor: - de eerste schooldag, elk jaar weer een pakkend en ingrijpend moment. Anneliesje gaat naar een nieuwe richting, Stinooke parle le Français, Lebbeke is nog hevig op zoek naar wie meester of juf wordt en onze Rambo is momenteel in afzondering om zijn bisjaar in 1ste kleuter terug in te zetten met niet verdoken moed. - een nieuw werkjaar voor ons bedrijfke. We zijn vorig jaar gestart op 1/9, dus starten we het tweede jaar. Dit moet de grote doorbraak worden... We'll see! - een groeiend kindje, daar hebt u al veel over gelezen en er volgt nog meer - een actief blogjaar voor Padre en puber_Annelies - en ... een reisje naar de Turkse kust (volia tisseruit)
We gaan er inderdaad nog even tussenuit. Onze Kevin zal op de burcht letten. Hij is zich hier ook al op aan 't voorbereiden. Hij kiest een plaatsje aan 't venster. Vandaar kan hij zonnen en alles goed in 't oog houden.
Deze voorbereiding is in een samengesteld gezin geen sinecure. We moeten naar de gemeente om pasjes te halen voor de allerjongsten. We hebben onze ticketten nog niet (last-minute) en we hebben nog geen enkel stuk klaargelegd (de massageolie voor Madre te buiten gelaten).
Madre is in alle staten (behalve Wyoming en Alaska) want ze moet onze burchtwasserij en ons lokaal naaiatelier nog integraal runnen en tot een goed einde brengen. Ik kan u verzekeren dat zo een bende heel wat wasgoed bij elkaar verzamelt. Dan moet ik er voor de volledigheid nog bij vermelden dat enkele van onze gezinsleden braaf hun kamer opruimden, zodat een aantal kledingstukken extra verzameld werden (van onder het bed, van over de luster, van op de kast en van tussen de schoolboeken van vorig jaar)
Wedden dat we op 1/9 toch één iemand zullen hebben die roept op 8.00 uur: "Madre, waar is mijn turnbroek?"
Ach ge wordt dat gewoon zeker? We kijken er niet meer van op.
Over ons reisje bericht ik in een volgend bericht.
Nu gaat Padre nog snel één en ander afwerken of het bedrijfke haalt het einde van het eerste jaar zelfs niet...
De titel van dit berichtje lijkt gegerepen uit de persartikels betreffende een onopgeloste moordzaak uit de krant. De meute sensatiejagers zal ik moeten teleurstellen: het betrof gewoon een avondje uit van Madre en Padre. Gewoon een pintje drinken in de Keaton, een wat ongewoon cafeetje om de hoek. Brullende rockmuziek uit 'onzen' tijd, bollekes en dansende lieden, variererend in teewaterniveau van dronken tot zat. Wij niet, we zijn pas laat vertrokken, toen de allerjongsten de bedstee hadden opgezocht en de oudsten ons eindelijk buitenjoegen. We hebben rustig gebabbeld aan den toog, wat gelachen en herinneringen opgehaald aan vroeger, voor de samenstelling hadden we immers ook een leven...
Verhalen leren een mens beter kennen zegt men wel eens... Misschien is het gewoner dan we denken. We praten met mekaar, we lachen, we treuren, we genieten van elkaar.
Het was prof. em. Jaques Claes, geen grote vriend van mij, maar dat terzijde, die in zijn boek "de dubbele geboorte" herhaaldelijk aanduidt dat iets maar betekenis krijgt als je het kan delen met iemand die je lief is. Of zoals het kleine kind voortdurend zegt: "kijk eens, mama, een koe..."
Zonder de goedkeurende blik van mama is die koe geen koe. Ze krijgt pas betekenis als we ze kunnen aanwijzen, tonen...
Verhalen vertellen is net hetzelfde. Wat ben je ermee van in jezelf te denken hoe je vroeger plezier maakte door bellekentrek te doen bij een bekend voetballer waar je stiekem verliefd op was? Dat vertellen, op een geestige manier en nagenieten van je 'tour-de-force' is zalig in het bijzijn van een appreciërende metgezel.
Ik las vanmorgen in de krant dat de Leuvense stoof weer in opgang komt: zegt GVA: "het komt door de olieprijzen..." Zeg ik: "het komt omdat mensen beginnen te beseffen dat ze van mekaar vervreemden en ze willen terug dichter bij elkaar kruipen..."
Ik wilde dat ik plaats had voor zo'n stoof. Ik zou ze mijn huisgenoten ten geschenke geven. Geld is geen probleem: ik verkoop gewoon drie van onze tv's en we hebben een stoof. Eens we die hebben, hebben we geen tv meer nodig... tenzij misschien om er wekelijks het stof af te halen...
Als ik president was, zou ik 4 september uitroepen tot gewone mensen vertel eens wat dag!
Zo stilaan druppelt het door... Onze Kevin is stralend bij de gedachte. Rambooke klapt er 'ne kier' of 'gonderd' per dag hover (erg die allochtonen) Iedereen in het samengestelde rijk der zwangeren hebben het over de-op-weg-zijnde...
Maar wie er niet zo heel vaak over spreekt (denk ik toch) is ondergetekende... Misschien is het besef nog aan het groeien. En toch... ik kan er ook niet over zwijgen. Ik vertel het aan klanten; ik zie de mensen dan denken van amaai die is er rap bij om het te zeggen... Madre is verdorie al zes weken ver. Wanneer moet ik het dan wel zeggen? Als de kleine trouwt???
Ik deed vanmorgen iets geks: ik ging op de stoep staan rond 11.00 uur. Mijn burchtgenoten vroegen me naar mijn drijfveren om me deze inspanning te getroosten, ik liet hen in het ongewisse. Eindelijk, 10 minuten geleden was hij er: de postbode. Hij is gemakkelijk te herkennen aan zijn fiets. Ik herkende hem gemakkelijk en zei: "dag postman". Hij keek me erg verbaasd aan en na enige aarzeling zijnerzijds zegde hij stilletjes: "dag meneer". Sinds de post als overheidsbedrijf gerede inspanningen doet om GEO en andere routes in te leggen is de zelfzekerheid bij vele van hun personeelsleden licht aangetast. Geen erg, ik wilde hem toch niet interpelleren over de nieuwe aanpak en voor de nieuwjaarsfooi is het wat vroeg. "ik heb u een uiterst belangwekkende mededeling te doen" zei ik, nadat ik me nog wat rechter zette en mijn buik wat introk (zover als enigzins mogelijk was). Hij keek me nog verbaasder aan en stamelde: "ah ja..." Zijn intonatie verborg het vraagteken. Het deed me overkomen alsof hij al lang wist wat ik hem ging vertellen. Dit deed mij op mijn beurt erg schrikken. Ik bekeek 's mans postuur van kop tot teen en verbaasde me innerlijk over enig welbehagen dat deze mens aan mijn vrouw had kunnen toebedelen, zowat een maand en een half geleden... Ik zette deze wrange gedachte op de grond, net als de postbode trouwens, die ik spontaan enige tientallen centimeters had opgetild. "u zal binnenkort extra werklast krijgen" zegde ik, zijn kraag opnieuw fatsoenerend. Het rode biesje hing wat los. "hoe zo?" deze keer vergat hij geenzins het vraagteken, de laatste keer dat hij zulks vergeten was groeide hij een halve meter per seconde en die herinnering was hem nog steeds dichtbij. "Er komt een nieuw lid in dit gezin, mijn vrouw is namelijk drachtig..." Om zo formeel mogelijk te spreken verkoos ik iets anders te zeggen dan het platte zwanger of het volkse in verwachting. Ik besefte te laat dat deze al te formele uitdrukking niet echt flatterend was... "Zo ..." zei hij. "vraagteken" voegde hij er snel aan toe... "De kleine zal zeker veel post krijgen, u kan ze best in de daartoe voorziene brievenbus deponeren... De naam staat nog niet op de bel, dat regel ik ten spoedigste..." De postman fleurde helemaal op. "Komt voor mekaar en euh ... proficiat". Fluitend ging hij zijn 's weegs verder, allang blij dat het dat maar was. Tevreden over deze communictatie ga ik nu al op de brievenbus toevoegen: "ook voor de op-weg-zijnde".
U ziet dat een goede, efficiënte en vooral vlugge communicatie echt belangrijk is in het leven.
's morgens op vier voeten 's middags op twee 's avonds op drie
wie of wat zoeken we?
Padre
De mens !
aan jet begin van zijn leven kruipt hij rond op handen en knieën. In de loop van zijn leven op twee benen en speciaal voor Seniorennet: in de avond van zijn leven op twee benen en gesteund op een wandelstok.
Hallo lieve fans van de bond van grote en luidruchtige gezinnen,
Met nooit versagende moed draaien we weeral op volle toeren. Weet u, een Padre en een Madre die thuis werken heeft veel voordelen (voor de kinderen). Zo kan je eender wanneer binnenlopen en dringende kwesties aankaarten (ik moet pipi doen, Lebbeke heeft mijn auto afgepakt, Kevin is omgevallen en er was niemand in de buurt, weetegollesoems waardamijne cd is? de pille van mijne empeedrei zen plat, ik haan nu haan spheele). Je kan eveneens helpen met werken - wat voor elk kind een leuke bezigheid is, behalve als ze het moeten doen- je kan overal nietjes inkloppen, je kan leuke gaatjes maken, lekker kleuren op die mooie stapel documenten die binnen een half uur naar de klant moeten of in extremis is er ook die mooie machine waar je een papier kan induwen en er komt confetti uit.
Het liefst van al werken kinderen in je bureau als je er zelf niet bent, dan kunnen ze ongestoord aan de slag. Een waar feest!
Gelukkig zijn er ook oudere werknemerskinderen: Annelies die keurig boekjes maakt, Stinooke die de ganse tijd helpt nadenken en zich vervolgens opoffert om langdurig de tv-stations af te zappen om voor ons nieuwe ideeën op te doen.
Maar dan... 's avonds... is er een aangenaam moment: den aperitief!
Dan vleien Madre en Padre zich aan de tafel en overdenken in stilte den dag en den noesten arbeid. Ze keuvelen nog wat na over de gebeurtenissen en bedenken hoe ze een aantal werkjes kunnen herstellen, al dan niet volledig opnieuw doen.
En hier geschiedt een wonder: nooit wordt dan gezegd: "uw kind, zus of zo..." 't zijn die van ONS.
Dit is een geschenk van diverse goden, waarvoor we heel dankbaar zijn. De op-weg-zijnde kan gerust zijn...
Zit ik gisteren met ons uitgebreid samengesteld gezinnetje op de tram. Met name Rambooke en Lebbeke namen nogal wat plaats in op de zitbanken, ik had er geen erg in maar alle plaatsen waren inmiddels bezet. Er stapt een wat oudere man met een wandelstok op en stelt zich naast mij in het gangpad. Hij tikt herhaaldelijk met zijn stok op de tramvloer wat een vervelend tikkend geluid maakt. Ik zeg, behulpzaam als altijd: "misschien moet u er een rubbertje overschuiven dan maakt het niet zoveel lawaai" Waarop die man zegt: "had u er vroeger een rubbertje overgeschoven, had ik nu kunnen zitten"...
Ons kindje de onderweg-zijnde - heeft volgens tinternet al zowaar peddeltjes (waaruit de handjes zullen groeien). Als vader ben ik trots dat hij/zij al goed met de kano overweg zal kunnen.
Verder groeit er nu een hart (tenzij het meer weg heeft van vader dan zal het een steen zijn) en ontwikkelt de borstkas zich
Wat ben ik trots op die kleine, die al zowaar 140 slagen per minuut haalt. Met het hartje, niet met de peddeltjes
We zijn zo gelukkig (allemaal) met de komst van de spruit dat we het aan iedereen zouden uitschreeuwen.
De Madre zou volgens tinternet ook nog wat kwaaltjes krijgen Amaai dat wordt afzien voor Padre (denk ik dan stilletjes ze leest dit toch niet).
Verwarrend zeggen ze op de saait. Vooral voor vader tzalwel!!! Ze schrijven dat de moeder nu absoluut geen zin meer heeft in sex, of juist heel veel Kunt daar maar aan uit.
Dat tesamen met de wijze raad die Godfather mij in de wieg meegaf: als ze neen zegt bedoelt ze ja Wat moet ik nu als ze neen zegt? Of stel dat ze ja zegt? Arme Padre, volledig het noorden kwijt en het zuiden en de andere minder belangrijke windstreken eveneens
Verwarring alom!
Volgens Madre zal er nog veel veranderen in haar buikje, ik kijk reikhalzend uit naar elke move die ze maakt
Intussen ten huize samenstelling: Lebbeke is naar wie. Rambooke gaat samen met Madre naar de Boterhammerij, Stinooke en Puber_Annelies zijn net verrezen (zoek hier geen geloofsprobleem achter ze slapen lang) en Padre zit te werken (dit niet meegerekend).
Madre heeft me net een colaatje gebracht en als blijk van mijn diepste waardering heb ik haar een voorzichtig knuffeltje gegeven, terwijl bespeurend of er nu zeer grote of absoluut geen reactie op komt. (zie hoger) De scène kunt u zich inbeelden (slechte geesten), net op het moment dat ik er meende te zullen gaan achterkomen, stormt de heer Rambo de kamer binnen met een levensgroot probleem, zijnerzijds: ik moet kaka doen.
Mijn queeste blijft voorlopig onopgelost.
Ik kan de lezer dezes met groot hart voor realiteit geruststellen: het kaka doen is vlekkeloos verlopen. Dit in tegenstelling met eerdere prestaties onzer jongste aanwinst.
Bij dit alles dwaalt mijn samengestelde vadergeest naar de tijd dat ik op kot zat en kinderloos het leven doorging en verlangde naar een kroostrijke omgeving. Ik had toen kunnen kiezen voor een job als opvoeder of schoolmeester of badmeester of zo. Dan was ik de ganse dag met kindjes bezig en kon s nachts rustig slapen
Terug aan 't werk, na de zware inspanning van gisteren... een reeks moeders vieren zit snel in je kleren...
We hebben weer heel wat bijgeleerd: Istrië ligt gedeeltelijk in Kroatië, Slovenië en Italië (en als 't op internet staat is 't waar). Verdere discussies hierover zijn zinloos. Wat sommigen ook mogen beweren...
Ook minder prettig nieuws, de cyberoma ligt plat (haar cybergedeelte toch) want ze is tegen een bliksem gelopen. Een noodelectricien heeft gisteren al bijna 4 uur gewerkt om het euvel te verhelpen, vandaag komen er nog een pak bij... We steken Cyberoma een hart onder de riem met een éclaireke.
Onze Kevin (zie gisteren) doet het uitstekend, hij staat daar te staan met een gratie van royale betekenis. Madre is zielsgelukkig. Waarom ze voor zichzelf gisteren een klein roosje kocht is me nog niet heel duidelijk... Ze ziet toch niet graag bloemen? Of heeft Padre weer iets niet goed begrepen. Vrouwen... Ze zijn zijn niet gemaakt om te doorgronden!
Van de onderweg-zijnde geen nieuws maar dat is ook normaal, zijn/haar draadloze internetverbinding is nog niet aangesloten... Daar verwachten we pas op 4/9 iets meer van...
Onze Rambo heeft zijn taalkamp in de farwest goed doorgemaakt hij spreekt er al helemaal naar... Dit is niet tot eenieders blijdschap maar in een samengesteld gezin heb je nu eenmaal van alles en nog wat. De allochtone invloeden moeten we er bij nemen. Als we hem niet verstaan roept hij het wel eventjes. Gelukkig heeft hij nog voldoende autochtone mazelen in zijn genen. Anders was het gewoon Spaaitig...
Weet u wie er roept?
Het werk... dan houden we het hier voorlopi bij... Tot binnenkort,
Op aanraden van onze puber (Annelies voor de intimi) en om haar beter te kunnen doorgronden heb ik een lijvig boek gelezen van de voor mij totaal onbekende auteur Tom Wolfe. Ziehier mijn bevindingen:
Tom Wolfe is een iewat exentriek schrijver en publicist van Amerikaanse origine, die al een heel leven in New York City woont met zijn gezin. Zijn (voorlopig) laatste werk is "i am Charlotte Simmons", vertaald naar "ik ben Charlotte Simmons" (slecht) vertaald in het Nederlands en uitgegeven door Prometheus. Het boek verscheen voor het eerst in 2004.
Het verhaal: Boerenmeisje, slim en beste van de klas, in haar bergdorpje Sparta, lokaal superster enzoverder, verdient een beurs aan de prestigevolle universiteit 'Dupont', voortbrenger van diverse Nobelprijzen en bekend om zijn uitstekende wetenschappelijke background. Ze vertekt met angst om te slagen, ze heeft amper geld en een 'fout' jurkje is zowat haar enige bagage. Haar roommate Beverly is een verwaande snob die haar amper ziet staan...
In de lessen vergaat het haar goed, ze haalt tienen en is hongerig naar wetenschap en studeert vlijtig. Op de campus wordt ze aangezogen door het liederrijke studentenleven wat ze zo verafschuwt... Ze maakt kennis met de 'jockstraps' (slecht vertaald naar corpsballen) en alle 'geneugten' van het leven. Zal ze volhouden of zwichten?
Bespreking
Wolfe (74) is een begenadigd verhalenverteller. Zou ik een Leuvense stoof hebben hij was geïnviteerd. Intrige en psychologische ontwikkeling van zijn personnages zijn hem zeer eigen. Hij blijft echter steken in het ééndimensionale. Zo is de sociale armoede van Charlotte te verklaren door haar afkomst uit het bergdorpje en haar geldelijke vermogen. Bekrompenheid opgelegd door de lokale godsdiensten, gebrek aan kennisniveau aan de lokale scholen, eenzijdig televisieverslag, Amerikaanse oppervlakkigheid zijn zeker geen oorzaken. Zelfs The old American Dream is geen punt voor Wolfe.
Diverse werledauteurs hebben in het verleden al andere oorzaken geschetst van dergelijke naïviteit.
Recent in de krant gelezen dat madam Paris Hilton dacht dat Tony Blair een voetballer was (ze heeft nochtans wat centen en komt niet uit Sparta...
Zijn beschrijvingen komen je na een paar honderd bladzijden de strot uit. Je hebt de neiging een blad om te slaan en een pagina verder te lezen. Een foto (geschreven) meegeven is noodzakelijk, voor de 25ste keer de lambrisering van de bibliotheek uit de doeken doen, vervelend...
Afgezien van deze mankementen - elke auteur heeft wel iets - is dit boek een zeer leesbaar en aangenaam werk, een roman voor aan het strand, om in bed wat lectuur te hebben voor het slapengaan of wellicht zelfs in de trein... Het is geen literatuur, daarvoor weegt het te licht (ligt ook aan de manke vertaling), het is geen psychologisch, sociaal of maatschappelijk relevant werk, daarvoor is het te simpel en te oppervlakkig. Wie meer wil weten over wat een puber bezighoudt is er aan voor zijn moeite.
Wolfe schrijft teveel met zijn pik in plaats van met zijn pen. Hij verplaatst zich te weinig in het persoontje Simmons, hij werkt eerder zijn eigen fantasieën uit. Maar nu ben ik wel erg streng.
Wolfe die in de States bekend staat als de vader van de 'new journalism' maakt op mij enkel een vermoeide indruk. Hij bewijst elke dertig pagina's de jeugd niet te kennen. Jongeren van vandaag zijn echt in meer geïntresseerd dan zuipen en neuken. Ik ben er stellig van overtuigd dat het in de States net zo is... (getuige de verslagen van mensen die ginder een BA gingen halen enz) Wie Wolfe gelooft verliest al zijn vertouwen in de jeugd, hoeksteen van de beschaving van morgen.
De typering van de millenniummutanten, een stel 'linkse' en 'kritische' rakkers is zo oubollig en onjuist dat je betwijfelt of Wolfe ooit met zijn eigen verleden in het reine zal komen. Als hetero met een bord gaan demonstreren op een rally voor 'potten en flikkers' (sic) om op een goed blaadje te komen bij zijn vrienden is het tegenovergestelde van wat je van deze mensen mag verwachten.
Wel boeiend is de wijze waarop Charlotte's ontwikkeling (nu ja) wordt geschetst en je gaat al na een paar hoofdstukken symphatie of antipathie voelen voor een aantal rollen in Charlotte's leven aan Dupont. Je dwaalt wel eens af naar je iegen herinneringen en beseft dat een of ander persoon je wel heel dicht benaderd... Dat is het leuke aan een dergelijke roman.
Het einde en het verloop van het boek waren voor mij geen verrassing, allemaal nogal voorspelbaar... Maar dat maakt het werk niet minder prettig.
Ik heb mijn dochter niet beter leren kennen, ook het campusleven aan de universiteit van de USA niet, allemaal nogal vlak...
We hebben Madre vanmorgen met de (voorlopig) voltallige crew van kids uit de nest gezongen met het alom gekende chanson: happy mamaday toe joe, gevolgd door het luidkeels verwoorde hip, hip, hip HOERAAAAAA !!!
Een stralende Madre (alle verhoudingen in acht genomen, als ge lekker ligt te maffen en de voltallige spionkop van Manchester United staat te roepen) ontving de eerste wensen. De eropvolgende 'vleeshoop', dit is een uniforme beweging waarbij alle aanwezige lijven zich letterlijk storten bovenop een zorgvuldig geselcteerd slachtoffer, was een nooit gezien succes. Vooral omdat de driejarige Rambooke als tweede in de rij onder de wat gevuldere Padre, Annelies en ons aller gewichtig zoontje Stinooke zat. Toen hij purper werd en dus de juiste kleur van de ploeg kreeg, zijn we uiteengegaan...
Wat een fun!
Nadien kreeg Madre de enige twee eitjes, een grote plant (bijgenaamd onze Kevin), en een paar gevulde pistolets van de kenner. Was Padre dan te lui om meer eitjes te halen? Helemaal niet maar alle zelfstandigen in de omtrek van 50 Km van onze burcht waren vandaag niet zinnens uit hun bed te komen... dus de laatste twee eitjes waren voor de Madre, die ze met smaak verorberde. Het speeksel dat uit ons aller mondhoek droop heeft ze gelukkig niet opgemerkt...
Wie ik nog niet vernoemde is onze jongste dochter: Lebbeke (zo werd ze al genoemd door de onbezonnen puber vooraleer ze puber was). Dit lieve meisje, mooi, braaf en gedienstig is een droom voor alle vaders, dus ook voor mij... Soms word ik wakker en is ze net iets anders dan de liederrijke beschrijving laat vermoeden... Ach ze is pas 9... En we houden ook van haar...
De volledige cast kent u nog niet, er komen nog figuren aan te pas... U leert ze al lezend kennen. Straks brengen we een bezoek aan de oermoeders... De stamvrouwen van onze gemeenschap. In onze Kibboets werd de afgelopen maanden druk geplant, verpot en gesnoeid zodat we met een deftige struik kunnen aandraven bij de Cyberoma en de Moma (volia weer een brandnew member of the cast). Hierbij zullen ze respectievelijk worden bijgestaan door de Godfather en de Bopa (toe maar, het kan werkelijk niet op...) Eens ontdaan van onze gewassen zullen we met onze bus nog ergens heen gaan, hoewel met dit ....... weer er niet heel veel te doen valt.
Ach misschien verbeiden we de dag wel met een spelletje van niveau zoals zwarte pieten, Antoinette wie heet den bal of schipper mag ik overvaren? Toen ik vroeger jongeling was en eenmalige spruit droomde ik ervan eens op zondag naar de scouts te kunnen gaan... Nu wonen de scouts allemaal bij mij, geweeeeeldigggg zou de heer Wally uitkramen...
Onze kleinste telg, de nog-onderweg-zijnde, heeft zich nog niet geroerd. Hij/zij wacht zijn/haar moment rustig af. Zo te horen aan de jolige drukte achter mij staat hem/haar een rustige woonomgeving te wachten...
Er rest me nog een woord van dank voor de blogger van het eerste uur: puber_annelies, die op haar gevierde webstek recentelijk veel reclame maakte voor mijn debuut. De eerste gasten door haar verwezen zijn dan ook warm welkom geheten.
We gaan nu door... en zoals de Mancunians (de spionkop van Manchester United - zie hierboven - )het letterlijk verwoorden : You'll never walk alone...
Daarvoor is het nog wat vroeg, zo snel gaat een blog nu ook weer niet... Ik heb het hier over mijn eigen eerste stapjes in deze nieuwe wereld... Aanmoedigingen van alle kanten. Ons anders zo rustige huishouden staat op zijn kop!!!
PADRE BLOGT !
Wel dat doet me nu veel plezier dat den ouwe ook bij de jeugd aanslaat.
De uitdaging wordt nu: volhouden en blijven boeien...
Ik zal mijn uiterste best doen, zo tussen het werk door.
Heel knap is de lay-out aangeboden door Seniorennet, je maakt een blog op een minuutje en je krijgt een professioneel uiterlijk (op het scherm toch) zonder dat je er iets van kan.
Een klein woordeke over ons gezinnetje:
Rambooke is back and kicking!!! Welcome home kerel, we hebben je gemist.
