Zo stilaan druppelt het door... Onze Kevin is stralend bij de gedachte. Rambooke klapt er 'ne kier' of 'gonderd' per dag hover (erg die allochtonen) Iedereen in het samengestelde rijk der zwangeren hebben het over de-op-weg-zijnde...
Maar wie er niet zo heel vaak over spreekt (denk ik toch) is ondergetekende... Misschien is het besef nog aan het groeien. En toch... ik kan er ook niet over zwijgen. Ik vertel het aan klanten; ik zie de mensen dan denken van amaai die is er rap bij om het te zeggen... Madre is verdorie al zes weken ver. Wanneer moet ik het dan wel zeggen? Als de kleine trouwt???
Ik deed vanmorgen iets geks: ik ging op de stoep staan rond 11.00 uur. Mijn burchtgenoten vroegen me naar mijn drijfveren om me deze inspanning te getroosten, ik liet hen in het ongewisse. Eindelijk, 10 minuten geleden was hij er: de postbode. Hij is gemakkelijk te herkennen aan zijn fiets. Ik herkende hem gemakkelijk en zei: "dag postman". Hij keek me erg verbaasd aan en na enige aarzeling zijnerzijds zegde hij stilletjes: "dag meneer". Sinds de post als overheidsbedrijf gerede inspanningen doet om GEO en andere routes in te leggen is de zelfzekerheid bij vele van hun personeelsleden licht aangetast. Geen erg, ik wilde hem toch niet interpelleren over de nieuwe aanpak en voor de nieuwjaarsfooi is het wat vroeg. "ik heb u een uiterst belangwekkende mededeling te doen" zei ik, nadat ik me nog wat rechter zette en mijn buik wat introk (zover als enigzins mogelijk was). Hij keek me nog verbaasder aan en stamelde: "ah ja..." Zijn intonatie verborg het vraagteken. Het deed me overkomen alsof hij al lang wist wat ik hem ging vertellen. Dit deed mij op mijn beurt erg schrikken. Ik bekeek 's mans postuur van kop tot teen en verbaasde me innerlijk over enig welbehagen dat deze mens aan mijn vrouw had kunnen toebedelen, zowat een maand en een half geleden... Ik zette deze wrange gedachte op de grond, net als de postbode trouwens, die ik spontaan enige tientallen centimeters had opgetild. "u zal binnenkort extra werklast krijgen" zegde ik, zijn kraag opnieuw fatsoenerend. Het rode biesje hing wat los. "hoe zo?" deze keer vergat hij geenzins het vraagteken, de laatste keer dat hij zulks vergeten was groeide hij een halve meter per seconde en die herinnering was hem nog steeds dichtbij. "Er komt een nieuw lid in dit gezin, mijn vrouw is namelijk drachtig..." Om zo formeel mogelijk te spreken verkoos ik iets anders te zeggen dan het platte zwanger of het volkse in verwachting. Ik besefte te laat dat deze al te formele uitdrukking niet echt flatterend was... "Zo ..." zei hij. "vraagteken" voegde hij er snel aan toe... "De kleine zal zeker veel post krijgen, u kan ze best in de daartoe voorziene brievenbus deponeren... De naam staat nog niet op de bel, dat regel ik ten spoedigste..." De postman fleurde helemaal op. "Komt voor mekaar en euh ... proficiat". Fluitend ging hij zijn 's weegs verder, allang blij dat het dat maar was. Tevreden over deze communictatie ga ik nu al op de brievenbus toevoegen: "ook voor de op-weg-zijnde".
U ziet dat een goede, efficiënte en vooral vlugge communicatie echt belangrijk is in het leven.
