Oh, oh, oh, wat een dag! Net terug van het ziekenhuis: spoed. Puber_Annelies ligt met de vinger in het verband. Ze heeft hem gewoon versplinterd... Arm meisje. Nu moet ze constant met haar vinger omhoog zitten. Enig nadeel, ze zal in de klas dus op alle vragen antwoorden!
Stinoke heeft zich van zijnen beste kant laten zien: meneer is zijnen boekentas kwijt. Bon de omstandigheden en den ambras daar gelaten is dat een serieus probleem. Al zijn nota's zaten erin... en zeg nu zelf wie zou daar iets mee kunnen doen. Hij kan ze zelf amper lezen....
Beter nieuws - zeg maar uitstekend nieuws: De op-weg-zijnde heeft gesprongen; we hebben het zelf kunnen vaststellen! Gisteren naar de bergen geweest, daar een echo gedaan en onze kleine sprong van blijdschap een centimeter of wat in de vruchtzak. Omringd door een smurrige substantie gedraagt hij/zij zich als een vis in het water, een God in Frankrijk, een op-weg-zijnde in een vruchtzakje, dus! Zijn foto is knap. Zo te zien heeft hij veel van Madre. Het grote hoofd doet me weer denken aan onze facteur (zie lager) maar dat zal wel toeval zijn, zeker? In elk geval is alles ok! Miskramen zijn quasi niet meer mogelijk, zegt den dokter en die heeft daar naar het schijnt voor gestudeerd (volgende keer toch eens zijn diploma vragen - dat soort job wil elke man wel doen - zo'n groen frakske kunt ge in elke carrefour kopen).
Misschien moet Madre wel een vruchtwaterpunctie laten doen, kwestie van alle-valle-voor uit te sluiten.
In mijn diepste hartkamer weet ik dat alles goed is! Ik kijk erg uit naar ons babytje. Waarschijnlijk zal ik hem na een week of wat wel eens verwensen als hij/zij huilt op een moment dat het me minder uitkomt maar als ze dan groter worden heb je er zoveel plezier aan: ze verliezen boekentassen, versplinteren hun vingers, kakken op alles wat beweegt enz...
Je ziet, lieve mensen, het leven is een wonder... Zo een waar ze in Lourdes niet van terughebben...
