Op aanraden van onze puber (Annelies voor de intimi) en om haar beter te kunnen doorgronden heb ik een lijvig boek gelezen van de voor mij totaal onbekende auteur Tom Wolfe. Ziehier mijn bevindingen:
Tom Wolfe is een iewat exentriek schrijver en publicist van Amerikaanse origine, die al een heel leven in New York City woont met zijn gezin. Zijn (voorlopig) laatste werk is "i am Charlotte Simmons", vertaald naar "ik ben Charlotte Simmons" (slecht) vertaald in het Nederlands en uitgegeven door Prometheus. Het boek verscheen voor het eerst in 2004.
Het verhaal: Boerenmeisje, slim en beste van de klas, in haar bergdorpje Sparta, lokaal superster enzoverder, verdient een beurs aan de prestigevolle universiteit 'Dupont', voortbrenger van diverse Nobelprijzen en bekend om zijn uitstekende wetenschappelijke background. Ze vertekt met angst om te slagen, ze heeft amper geld en een 'fout' jurkje is zowat haar enige bagage. Haar roommate Beverly is een verwaande snob die haar amper ziet staan...
In de lessen vergaat het haar goed, ze haalt tienen en is hongerig naar wetenschap en studeert vlijtig. Op de campus wordt ze aangezogen door het liederrijke studentenleven wat ze zo verafschuwt... Ze maakt kennis met de 'jockstraps' (slecht vertaald naar corpsballen) en alle 'geneugten' van het leven. Zal ze volhouden of zwichten?
Bespreking
Wolfe (74) is een begenadigd verhalenverteller. Zou ik een Leuvense stoof hebben hij was geïnviteerd. Intrige en psychologische ontwikkeling van zijn personnages zijn hem zeer eigen. Hij blijft echter steken in het ééndimensionale. Zo is de sociale armoede van Charlotte te verklaren door haar afkomst uit het bergdorpje en haar geldelijke vermogen. Bekrompenheid opgelegd door de lokale godsdiensten, gebrek aan kennisniveau aan de lokale scholen, eenzijdig televisieverslag, Amerikaanse oppervlakkigheid zijn zeker geen oorzaken. Zelfs The old American Dream is geen punt voor Wolfe.
Diverse werledauteurs hebben in het verleden al andere oorzaken geschetst van dergelijke naïviteit.
Recent in de krant gelezen dat madam Paris Hilton dacht dat Tony Blair een voetballer was (ze heeft nochtans wat centen en komt niet uit Sparta...
Zijn beschrijvingen komen je na een paar honderd bladzijden de strot uit. Je hebt de neiging een blad om te slaan en een pagina verder te lezen. Een foto (geschreven) meegeven is noodzakelijk, voor de 25ste keer de lambrisering van de bibliotheek uit de doeken doen, vervelend...
Afgezien van deze mankementen - elke auteur heeft wel iets - is dit boek een zeer leesbaar en aangenaam werk, een roman voor aan het strand, om in bed wat lectuur te hebben voor het slapengaan of wellicht zelfs in de trein... Het is geen literatuur, daarvoor weegt het te licht (ligt ook aan de manke vertaling), het is geen psychologisch, sociaal of maatschappelijk relevant werk, daarvoor is het te simpel en te oppervlakkig. Wie meer wil weten over wat een puber bezighoudt is er aan voor zijn moeite.
Wolfe schrijft teveel met zijn pik in plaats van met zijn pen. Hij verplaatst zich te weinig in het persoontje Simmons, hij werkt eerder zijn eigen fantasieën uit. Maar nu ben ik wel erg streng.
Wolfe die in de States bekend staat als de vader van de 'new journalism' maakt op mij enkel een vermoeide indruk. Hij bewijst elke dertig pagina's de jeugd niet te kennen. Jongeren van vandaag zijn echt in meer geïntresseerd dan zuipen en neuken. Ik ben er stellig van overtuigd dat het in de States net zo is... (getuige de verslagen van mensen die ginder een BA gingen halen enz) Wie Wolfe gelooft verliest al zijn vertouwen in de jeugd, hoeksteen van de beschaving van morgen.
De typering van de millenniummutanten, een stel 'linkse' en 'kritische' rakkers is zo oubollig en onjuist dat je betwijfelt of Wolfe ooit met zijn eigen verleden in het reine zal komen. Als hetero met een bord gaan demonstreren op een rally voor 'potten en flikkers' (sic) om op een goed blaadje te komen bij zijn vrienden is het tegenovergestelde van wat je van deze mensen mag verwachten.
Wel boeiend is de wijze waarop Charlotte's ontwikkeling (nu ja) wordt geschetst en je gaat al na een paar hoofdstukken symphatie of antipathie voelen voor een aantal rollen in Charlotte's leven aan Dupont. Je dwaalt wel eens af naar je iegen herinneringen en beseft dat een of ander persoon je wel heel dicht benaderd... Dat is het leuke aan een dergelijke roman.
Het einde en het verloop van het boek waren voor mij geen verrassing, allemaal nogal voorspelbaar... Maar dat maakt het werk niet minder prettig.
Ik heb mijn dochter niet beter leren kennen, ook het campusleven aan de universiteit van de USA niet, allemaal nogal vlak...
