We beginnen met een beetje geschiedenis.

Waar zich nu Colombia bevindt woonden van oorsprong verscheidene precolumbiaanse volkeren. Vanaf 1500 koloniseerden Spaanse conquistadores het gebied en stichtten er het 'Nieuw koninkrijk Granada'. Colombia verkreeg zijn huidige vorm na de onafhankelijkheid in 1819 en het uiteenvallen van de jonge republiek Groot Colombia in 1831. Geweld en instabiliteit keerden daarna regelmatig terug, tijdens de 1000-daagse oorlog (1899-1902), La Violencia (1948-1958), en de Colombiaanse Burgeroorlog (1964-heden). Ondanks de successen van het Colombiaans vredesproces, in het bijzonder de totstandkoming van een vredesakkoord tussen de regering en de rebellenbeweging Farc (2016), wordt op enkele plekken nog gevochten.( Bron: Wikipedia.)

Hoe dan ook: Colombia blijft een onveilig en onstabiel land. Het Belgische ministerie van Buitenlandse zaken kent onveilige landen of landsgedeelten een kleurcode toe. Groen: geen enkel probleem. Geel: redelijk veilig. Je kan er reizen, maar voorzichtig zijn. Oranje: niet komen als je er echt niet moet zijn. Rood: absoluut wegblijven.

In Colombia komen geen groene gedeelten voor. Grosso modo is het middengedeelte geel gekleurd en aan de grenzen vind je grote oranje en rode gedeelten. Onze reis beperkt zich dus tot het 'veilige-mits-uitkijken' gele gebied.

In dat gele gebied ligt Bogotá, maar ook daar zijn plekken waar je heel voorzichtig moet zijn.

We vinden er een klein hotel in een rustige buitenwijk in het noorden van Bogotá.

Ons eerste doel hier is het bezoek aan twee parken: de Jardin Botánico en het Parque Simon Bolivar. Het eerste park is veilig: je moet er inkom betalen en heel het park is afgesloten met een stevig hek. Overal lopen bewakers rond, dus je kan er veilig en ongestoord met een (duur) fototoestel rondlopen. Dat doen we dan ook; het park is groot, prachtig, maar het vogelbestand valt wat tegen. Het tweede park is helemaal anders: veel meer volk: joggers, wandelaars … We worden ook uitvoerig gewaarschuwd door de mensen van het hotel: zo weinig mogelijk kostbare dingen meenemen, alles onder je kleren dragen (indien mogelijk), niet opvallen als vreemdeling … Ondanks de waarschuwingen wagen we het er op. Het valt erg mee. Niemand valt ons aan of doet pogingen om ons te bestelen. Toch zijn we opgelucht als we terug in ons hotel zijn.

Na een paar dagen veranderen we van hotel: van de rustige buitenwijken naar het bruisende centrum. We komen terecht in een 'Boutiquehotel'. Stel je een oud en heel groot herenhuis voor, bestaande uit heel veel kamers, binnenplaatsjes en patio's en volgestouwd met oude en antieke voorwerpen. We krijgen een kamer (met glasraam) die uitgeeft op een (overdekte) patio. Heel mooi hotel en boven verwachting ook nog heel leefbaar: onze kamer heeft een heel goed bed en een heerlijk warme regendouche en dat is nodig, want het wordt hier 's nachts heel koud. 

Vanuit dit hotel (250 meter van de Simon Bolivarplaats) verkennen we de stad.

Bogotá is een heel wonderlijke stad: oude kerken (17e eeuw) wisselen af met ultramoderne flatgebouwen. We bezoeken een aantal kerken, waarvan de meesten (in Spaanse traditie) overdadig versierd zijn met gouden ornamenten en volgestouwd met schilderwerken die Christus, heiligen en bijbelse taferelen voorstellen. Naast kerken gaan we ook op museumbezoek. We bezoeken een museum voor kerkelijke kunst, maar wat ons het meeste bijblijft is het 'Museo Botero'.

Zoals de naam doet vermoeden is het museum voornamelijk gewijd aan het werk van Fernando Botero, een Colombiaanse schilder en beeldhouwer. In het jaar 2000 schonk hij een groot deel van zijn werk en een deel van zijn verzameling werk van hedendaagse schilders aan de staat. Net zoals de meeste musea in Bogotá is de toegang gratis (wat houd je tegen, Jan Jambon?). Botero is vooral bekend om zijn schilderijen van dikke mensen. Hijzelf vindt de onderwerpen van zijn schilderijen niet dik, maar hij wil door de omvang van hun lichaamsdelen het relatieve belang ervan aanduiden. Hoe dan ook, een fascinerende verzameling die soms doet lachen, maar dikwijls ook erg aanspreekt.

In de collectie ontdekken we ook werk van eigen bodem: een heel typisch schilderij van Paul Delvaux.

Naast de kerken en musea is het meest fascinerende deel van de stad ongetwijfeld de bevolking. De grote straten zijn verkeersvrij en volgepakt met kraampjes, stalletjes …

Daar tussendoor is er een demonstratie bezig van inheemse mensen die hun rechten opeisen, fotografen die rondlopen met een lama en foto's verkopen van toeristen met (op) die lama en veel bedelaars. Dat gaat van daklozen tot inheemse vrouwen met kleine kinderen die op een hoek van de straat zitten en leven van wat voorbijgangers hun geven.

's Avonds heeft er een grote ommekeer plaats: rond vijf uur als iedereen van zijn werk komt is het heel druk: de straten krioelen van het volk. Anderhalf uur later, als het rond half zeven donker wordt, is iedereen verdwenen. Alleman haast zich naar binnen voor het helemaal donker is. Uit veiligheid?

Na een paar dagen houden we Bogotá voor bekeken. We hebben een vlucht geboekt naar Santa Marta (aan de Caraïbische kust) en gaan daar een tijdje, na ons verblijf in de stad, genieten van de natuur en van het vogelspotten.

Een verslag daarvan krijg je later.

Foto's van An: zie hieronder.

De echte vogelfoto's: https://observation.org/users/50424/photos/?advanced=on