Met spijt in het hart en een beetje tegen onze zin verlaten we de “Haciënda Venecia” en laten ons luxueus vervoeren naar Pereira. De verplaatsing van Tinamu reserve naar de Haciënda hadden we gedaan met de taxi van Anna. Ze was ons aanbevolen door twee Amerikanen die we in het Tinamu reserve hadden leren kennen en ze was (buiten een goede chauffeur (m/v) ook nog betrouwbaar en niet duur.

Ze leverde ons netjes af voor ons hotel. Eigenlijk hadden we in Pereira niets te zoeken, maar het was de meest logische plaats om tickets te kopen voor de vlucht van Cali naar Bogotá.

We komen aan op een zondag, dus alles rustig en ideaal om de stad te verkennen. Pereira is een rustige stad. Het is een knooppunt voor de koffiehandel. Hier brengen de eigenaars van de koffieplantages hun oogsten naartoe en komen de groothandelaars, koffiebranders … hun waar kopen. Buiten dat zijn er veel winkels en grootwarenhuizen waarvan de meesten open zijn. Het speciale aan deze stad is, dat het de enige plaats in Zuid-Amerika is waar men een standbeeld heeft van een naakte Simon Bolivar (hij zit wel netjes op een paard). De halve dag dat we hier moeten besteden voor we morgen onze tickets kunnen kopen is dus niet moeilijk te vullen.

Maandag: Om half negen staan we voor het bureau van Avianca, de grootste maatschappij wat betreft binnenlandse vluchten van Colombia. Pech: vandaag gesloten. We horen wat rond en vernemen dat er gisteren, 19 maart, Sint Jozef gevierd werd en het in Colombia een officiële feestdag is. Omdat de officiële feestdag op een zondag viel, is vandaag, maandag, alles gesloten. Dikke pech dus. We gaan vandaag dus winkelen en de stad bekijken om morgen als Avianca opent als eerste tickets te kopen voor we (volgens plan) verder trekken.

Het tickets kopen verloopt vlot (binnenlandse vluchten zijn hier echt niet duur) en we vertrekken naar Salento.

Ons doel in Salento is een uitstap naar de Cocora vallei, waar de beroemde 'Waxpalmen' groeien. Deze bomen worden gemiddeld 41 meter hoog, maar kunnen soms een hoogte van 60 meter bereiken. Ze worden waspalm genoemd, omdat hun bast een was-achtige stof afscheidt, die vroeger werd gebruikt om toortsen van de maken.

De tocht naar de vallei is schitterend: in een gerestaureerde 'Willy's-jeep' rijden we langs kronkelende, heel slechte wegen naar de vallei. Daar wandelen we naar een haciënda en vervolgens (bergop) naar een uitkijkpunt, een 'mirador'. Het landschap is schitterend: langs twee kanten van de vallei zie je de Andes en op de glooiende hellingen staan de majestueuze waspalmen. Veel vogels zien we niet (we kijken uit naar de condor die daar regelmatig gezien wordt), maar het landschap en de stilte zijn onze beloning voor deze tocht.

Onze volgende halte wordt Buga. We weten weinig van dit stadje, behalve dat het op de weg naar onze laatste bestemming (Cali) ligt en dat van daaruit de 'Laguna de Sonso', een rijk vogelgebied te bezoeken is. We hebben geboekt in 'Hotel San Julian' in het centrum van Buga. Groot is dan ook onze verrassing als blijkt dat Buga een groot en heel bekend bedevaartcentrum is. Overal (letterlijk) worden religieuze voorwerpen en souvenirs verkocht: in de receptie van het hotel, in restaurants, in ontelbare kleine winkeltjes, door straatventers …. Lourdes is er niets bij!

We gaan dus op zoek naar de bron van deze religieuze volkstoeloop en vinden die vlak bij ons hotel. Op een heel groot (lang) plein staat namelijk de 'Basilica del Senor de los milagros' (Heer van de wonderen). In de basiliek wordt een zwart beeld van Christus vereerd.

Het verhaal erachter is vreemd: een vrouw zocht een klein kruisbeeld om thuis te vereren en ervoor te bidden. Ze spaarde jaren om zulk een beeld te kunnen kopen, maar toen ze voldoende geld had gespaard, kwam ze in contact met een man die opgesloten was omdat hij schulden had. Ze kocht hem vrij met het geld dat ze gespaard had om het beeld te kopen. Een tijdje later ging ze kleren wassen in de rivier en ze vond een kruisbeeld in het water. Ze nam het mee naar huis en tot haar verbazing begon het te groeien. Ze ging ermee naar de kerk en gaf het aan de pastoor. Die plaatste het in de kerk en het beeld bleef groeien. Na een tijd werden de priester en een aantal gelovigen achterdochtig (hekserij?) en ze wilden het beeld verbranden. Er was echter een probleem: in plaats van te verbranden begon het beeld te zweten en werd helemaal zwart. De mensen waren nu overtuigd van de bijzondere krachten van het beeld en besloten dan ook een kleine kerk te bouwen om het beeld te vereren. Veel mensen kwamen naar het kerkje en begin 1900 werd een basiliek gebouwd. Tot nu komen pelgrims uit Colombia en uit heel Latijns Amerika om bij het beeld te bidden en om een wonder te vragen.

De basiliek is geweldig groot, helemaal uitgevoerd in roze baksteen en bekroond met zilverkleurige koepels. Een vreemde aanblik, maar het heeft iets.

Hier blijven we een paar dagen. We genieten van het stadje en van zijn vele kerken (basiliek, kathedraal en ontelbare kerken en kloosters). Van hieruit doen we ook een uitstap naar de Lagune.

We huren een taxi om ons naar het reservaat te brengen (een kwartiertje rijden), daar drie uur te wachten en ons dan terug te voeren. Prijs: minder dan 20 euro!

Wel dikke pech: heel de tijd dat we bij de lagune waren regende het, zodat we maar een twintigtal verschillende vogels zagen.

Zaterdag is onze laatste dag hier. We willen door het stadje lopen, de kathedraal gaan bezoeken en misschien wat souvenirs kopen (Christusbeelden, kleine wierookvaatjes, paternosters ….), maar nu breekt de hel hier los: met bussen worden de pelgrims aangevoerd, en wat gisteren nog een rustig provinciestadje met een grote kerk was, is nu veranderd in een echt bedevaartsoord. De meesten dragen een stuk witte kledij (een rok, een bloes, beiden …) en velen hebben een kruisbeeld bij of kopen er een om te laten zegenen. Heel de dag zijn er missen en de mensen staan in lange rijen aan te schuiven. Wij gaan de kathedraal zoeken (ze is leeg) en die valt wat tegen: klein, weinig of geen beelden of schilderijen ….

In Buga hebben we nu alles gezien en gedaan wat we wilden zien en doen, dus op naar onze laatste bestemming op deze reis: Calí.

Nu is Calí een grote (en in sommige wijken een gevaarlijke) stad. Ons laatste verblijf willen we niet in een grote stad doorbrengen, maar we willen nog een laatste keer van de natuur genieten.

Op anderhalf uur rijden (met de bus) ligt er een natuurgebied, in het 'nevelwoud'.

Een nevelwoud is een bos, gelegen op een helling, waar er heel dikwijls regen of mist is: de lucht wordt verwarmd in de vallei, de lucht (vol waterdamp) stijgt op langs de helling van de bergen en door het stijgen en afkoelen vormt zich mist en regen. Zo krijg je een bos dat altijd heel vochtig is, waar het elke dag mist en/of regen is, met een heel specifieke plantengroei en vooral met heel andere vogelsoorten dan in de vallei of in de jungle.

We vinden een onderkomen in de 'Finca de Bosque de Niebla', een guesthouse in het nevelwoud, waarvan in de commentaren gezegd wordt dat de eigenaar een goede vogelgids is. Er geraken is moeilijk: je moet met de bus in Calí naar 'Km 18'. Heel raar, maar het ticketoffice maakte geen probleem. De bus vertrok (heel goede bus) en na een uurtje zei de chauffeur: wij zijn er, dit is Km 18. En zo stonden we in een druilerige motregen met onze bagage in the middle of nowhere. We hebben wel het whatsappnummer van het guesthouse, maar geen Wifi, dus dat is waardeloos. We houden een voorbijganger aan en vragen (An dus in vlekkeloos Spaans) of hij voor ons het guesthouse wil bellen. Gelukkig zijn Colombianen heel hulpvaardige mensen en na een lang Spaans gesprek (An), stuurt de eigenaar een taxi om ons op te halen. Wat blijkt? We zijn niet aan Km 18 afgezet, maar ongeveer aan Km 25!

Enfin, eind goed, al goed. Na een rit over een verschrikkelijk slechte weg de berg op, komen we aan in ons guesthouse. Het is een woonhuis, gelegen op de berg, in een (nevel)bos, waar men een paar kamers heeft aangebouwd. Het is netjes, vrij nieuw, met eigen badkamer en schitterend gelegen. Na een vlugge maaltijd kruipen we nat en verkleumd in een heerlijk warm bed.

's Anderdaags zien we goed waar we terechtgekomen zijn. Heel het terrein is aangelegd in functie van het kijken naar en fotograferen van vogels. Overal voederplaatsen (met speciale feeders voor de kolibries), twee kijkhutten om vogels van dichtbij waar te nemen en een excellente gids waarover we de hele dag kunnen beschikken. Onze eerste dag zien we al een hele reeks nieuwe soorten, gewoon op het terrein.

Onze tweede dag gaan we op uitstap. We gaan naar een soortgelijke vogelplaats, 'Dona Dora', maar aan de andere kant van de berg en 400 meter lager. Totaal verschillende soorten! Na de middag krijgen we bezoek van een sympathieke Belgische familie, die we 's morgens hebben leren kennen bij 'Dona Dora'. Het zijn fervente vogelaars en reizigers en we spreken af contact te houden om gegevens uit te wisselen. 's Avonds nog een wandeling in de omgeving met begeleiding van de zoon van de eigenaar.

Onze derde dag plannen we een paar wandelingen in het bos in de omgeving (vertrek om 6 uur 's morgens), maar het stortregent, dus (eindelijk) uitslapen. Het regent tot een heel eind in de namiddag. Gelukkig kunnen we daarna nog wat vogels kijken op het terrein, en zien nog twee nieuwe soorten.

En dan onze laatste etappe. Naar Calí en vandaar een korte inlandse vlucht naar Bogotá waar we twee dagen later onze vlucht naar Amsterdam hebben.

De taxirit naar de luchthaven is gedenkwaardig. We geven Luis (de eigenaar van het guesthouse) een lift tot in Calí. Zo gauw hij uitgestapt is begint de chauffeur allerlei filmpjes aan te dragen die het bewijs moeten leveren dat Christus een vrouw is. De chauffeur zelf is blijkbaar een zeer overtuigd gelovige, en hij geeft ons het adres van de website waar we alle informatie kunnen vinden. Voor de geïnteresseerden : ChristisAWoman.com. Ondertussen belt hij met zijn moeder en wij mogen (moeten) ook eventjes met haar praten. Enfin, we bereiken heelhuids de luchthaven van Calí.

Het is een grote, internationale luchthaven, maar alles gebeurt er ergerlijk traag. Gelukkig zijn we er ruimschoots op tijd en halen we onze vlucht. Na een vlucht van vijfendertig minuten landen we in Bogotá. De stad is nog niet veranderd: heel druk verkeer, geweldige voetgangersbruggen om de straat over te steken en brede, bijzonder veilige fietspaden. Taxi naar ons hotel, waar we in januari al gelogeerd hebben, dus we kennen het hotel en de omgeving. We worden onmiddellijk herkend door de receptionisten. Het is een 'boutiquehotel', een heel groot oud herenhuis met heel veel kamers waarvan men er een deel heeft ingericht als gastenverblijf. Spijtig genoeg is men de hele zaak aan het verbouwen. We krijgen desondanks een mooie kamer op de eerste verdieping (vlak naast de huiskapel).Hier gaan we twee nachten slapen: de dag van aankomst, een dag om de laatste keer iets van Colombia te zien en misschien wat cadeautjes te kopen, en dan terug een taxi naar de luchthaven, de vlucht naar Amsterdam, de trein naar Antwerpen en de bus naar Wilrijk.

Als we thuis zijn krijgen jullie het laatste verslag, en dan blijven we (misschien) eventjes thuis.

Foto's van An: zie hieronder.

De laatste vogelfoto's: https://observation.org/users/50424/photos/?advanced=on