n de zomer van 1975 bracht ik samen met Claire en onze zoontjes Marcel en Roger (7 en 5 jaar), een familiebezoek in Groningen. Wij hadden elkaar enkele jaren niet gezien, dus het was even bijpraten....

• Wij waren nog niet in bezit van eigen vervoer. Een familielid bracht ons een van de volgende dagen naar een recreatiegebied. Een open meer (in aanleg) vloeide via een smalle sluis over in een reeds langer bestaande visvijver. Door begroeiing was deze vijver aan het oog onttrokken.
  
  
• Nadat ik voor de kinderen de rubberboot vol lucht had geblazen peddelden zij naar hartenlust. Terwijl Claire geamuseerd toekeek begaf ik mij te water om het afgebakende gedeelte te pijlen. Buiten het afgebakende gebied waren echter diepe plekken. Onbewust was ik verder gezwommen dan de bedoeling was. Bij de sluis ging ik weer aan land met de bedoeling om via de oever terug te lopen.
  
  
• Plotseling ontstonden onafhankelijk van elkaar situaties die voor de nodige paniek zorgden. De kinderen hadden hun peddels verloren waardoor hun bootje buiten het veilig gestelde gebied dreef. Zowel de kinderen als Claire konden (nog) niet zwemmen. De kinderen schreeuwden en Claire zwaaide naar passanten om hulp.
  
  
• Intussen speelde zich bij de visvijver een tragedie af. Een overspannen oudere visser maakte mij in woord en gebaar duidelijk dat zijn collega visser verdronken was. Zelf kon hij niet zwemmen. Bij een verder gelegen boerderij had hij reeds het alarmnummer laten bellen.
  
  
• Ik begaf mij wederom te water om het slachtoffer te bergen. Helaas mocht reanimatie niet meer baten. Politie en ambulance arriveerden gelijktijdig. Terwijl de politie mij om nadere gegevens vroeg, hoorde Claire van omstanders dat er in de visvijver een man verdronken was. Aangezien ik door het gebeuren reeds langere tijd verdwenen was, raakte zij totaal van streek. Hand in hand, de kinderen dicht tegen ons aangedrukt, hebben wij de komst van ons vervoer afgewacht...!!!