TIKT DE TIJD
Het regent . Aan de bosrand, natte bankjes waar niemand gaat zitten. Doorweekte gangpaden en zijn plassen zonder blijdschap. Twee vroege wandelaars schrijnen langzaam als grijze, stille en langzame schaduwen door de zondagochtend. Het regent op de zon van de verleden dagen. 
Ze kijkt vanuit haar slaapkamerraam naar de trieste, bijna onbeschaamde regen. Er zijn zo van die dagen dat het zwaar valt in gedachten. Het regent nu op geluk, op herinneringen. Motregen op beelden en de stilte van een regenbui. Meander, haku. Donzen deken dekt ,langzaam ontwakend landschap, zon aarzelt nog wat.
Tikt de tijd verder.
Door de gordijnen slingert de schemer van de verhulling rond. In het kleine schriftje trekt een blauwe lijn de grens tussen het vroeger van voorheen, tussen het nu en later van aanstonds.
Gonggrijp leest zijn “stille getuigen”. Parafraserend over de ruimte weer een kamer laten worden, de haperende vingers langs een kapotte snaar en vervlogen noten in een echo. Verstomde verhalen vol van de ochtend. Tegen het vergeten in, zegt Elbert klinkt een geruststellende gedachte vol ware liefde. 
Tikt de tijd verder.
Bijna 2019. Ondanks alles wat men heeft gezien, tikt de tijd verder. Ondanks alles wat men heeft gehoord, tikt de tijd verder. In kille situaties, lijkt de tijd te stoppen, ..voor een poos. 
De liefde, de haat, van gezellig samenzijn tot eenzaamheid. Toch tikt de tijd verder.Tik tak, alsof het nooit gebeurd is. Tik tak, alsof er nooit verandering in komt. Iedere situatie, lijkt in tijd te verschillen. Maar toch tikt de tijd voor iedereen even snel. Ondanks alles wat men nog moet horen en moet zien, tikt de tijd verder.
Tikt de tijd verder.
Deben ontwaakt, dicht een vers over druppels op een hete plaat. Bert, en toch...als er vele druppels dansen op een hete plaat dan wint de dans van de onverschilligheid. 
Ik zucht even, laat Deben weten dat ik niet akkoord ga. 
In dezelfde zucht blaas ik hem toe dat voor mij ware liefde inhoudelijk een bijzondere peilbare combinatie is van begrip en bekommernis in een zielengevecht. Ook ridder Klaroen is wakker. 
Zachtjes heelt hij het schreeuwen dat op de rand van haar lippen balans verliest, Vertelt over hoe vallende bladeren haar zacht zouden strelen in een geruisloos vallen en een schreeuw, weggeslopen zijn eigen weg gaat. 
Waar jij niet bent, spreekt de stilte onderhuids.
Tikt de tijd verder.
Geerts wandelt in mijn wereldstad. In de verlaten straat een olievlek in de vorm van Belgisch Congo.
Op de lantaarnpaal een kraai, die roept : “Kharma van de Sarma !” Straks de eerste tram vol Kenny’s en Benny’s, Gina’s en Marina’s en één enkele Rachid.
Straks wordt 2019 geboren. Ik geef mijzelf de beste wensen. Om mijn hoofd even vakantie te geven, kneed ik langdurig deeg, kijk ik de pretoogjes van “de rosse” af, bind ik mijn loopschoenen aan en trap in het park bevroren plassen aan scherven. Of geldt dat van die scherven enkel voor een kostbaar servies? Ten slotte pel ik een mandarijntje, hopend dat ik bij negen partjes een wens mag doen, nog altijd telt. 
Tikt de tijd verder.
Ik nip aan een vierde tas koffie. Zondagmorgen, dit is de tijd. De klok tikt, maar daden verlopen een héél lichaam langs de lege stoel zijn afwezige oprechte verhaal. 
Buiten fladderen vogels gehaast naar hun onbepaalde verte. Op de zetel ligt een handdoek. 
Ik verwonder mij, omdat ik haar niet heb uitgevonden zoals jij met mijn wereld doet, en ik mijmer over een fijnbesnaard liefdesspel in deze grijze onbestemde morgen. 
Wij, zwanen in vederdonsen ware liefde. 
Tikt de tijd verder.
Lees de krant van mijn ziel. Het dimlicht -van even, daarnet- is gedoofd, een nieuwe dag heeft zich ontworteld uit de nacht terwijl mijn innerlijk vuur brandt. Ik prevel tedere woorden in eenvoudige taal. Het voertuig van mijn geest omzwachtelt je. Het vruchtje is volmaakt als Klaroen je dit tenslotte nog vertelt. 
Nog voor...wil ik mijn liefde in en uitzingen. Het laten klinken in etherische muziek, je hart als wilde boter laten smelten op de warmte van een enkel door ons begrepen melodie. 
Ik vloei als de maan en het tij bij je binnen, beroof je van je zinnen en kijk in het diepste van je ziel. 
De golven waarop ik glijd en dans, mijn evenwicht verlies en gans ondergedompeld in je overga. Me overwinnen laat, op zachte baren. Het schip dat we samen zijn, verdrinken op het einde van het lied en...zwijgen, gewillig in elkaar.
Tikt de tijd verder, over littekens heen.