Ochtendvruchtje...

ORATORIUM TROOST EN VRAAG

Akkers en weilanden sluimeren, doods zonder bedrijvigheid. Het januari landschap lijkt een blinde muur, wekt een waas van geheimzinnigheid op terwijl een witte nevel langsheen wachtende bomen glijdt en hun wenkt uit hun stam. Ochtend, geur en kleur met allerlei gezichten ontwaakt. Dreigend donker of bevrijdend lichten? Fluisterende bladeren zijn reeds al een tijd gestorven, aan de bosrand palaveren eekhoorns over 't laatste grote dierenbosnieuws terwijl op het erf van boer Nest haan Boris zijn kippenharem luidkeels wekt. Verborgen verlangens komen boven, dierengedoe. Op het tuinhek hebben koolmeesjes verzamelen geblazen, ze lijken euforisch. Er is nieuw leven op komst.

Wolken drijven zachtjes op het ritme van de wind, onbezorgd en doelloos.

Oratorium van troost en vraag.

Tussen de plooien van de nestwarmte sluipen gekartelde herinneringen. Foto's halen het verleden naar boven, gekneed tot vandaag in belevenissen van toen. Haar ogen glijden over een mandje vol bedenkingen in zoiets als : ach weet je nog? Zachtjes laat ze haar hand glijden over een imaginaire geoglief waar haar ware liefde in gegrift staat. Aan de muur -gevangen in een kader- lijkt de zee tot leven te komen. Rigoreus zou Elbert zeggen. Het is ochtend en ze hoort een stem die vertelt dat het leven dreint. Het strand schampert, briest en stroomt met éénzijdige verlangens naar binnen. Toornig is het melkwitte bruisen, storm en stampvoetend kolken. Langsheen de muren van haar hart schrijft onzichtbare inkt hoeveel gedogen er is in het mededogen, zolang de storm nog aanlijnd is in een koele schijn van even zijn.

Oratorium van troost en vraag.

In een klein schriftje liggen gesloten ogen die je niet hoeft te drogen. Langsheen de rand ligt het verstand, mist het hart vermogen en vraagt raad om tijd. Angst is wreedheid's vangst. Cursief de dwarrelingen van wrange nasmaak die als bevroren tranen naar beneden parelen. Onderaan glijdt moed langsheen verdwenen wolken. Dwalen met gesloten ogen, lippenzoekende liefdeslust tot je de ware liefde kust. Pagina vier, Audenaerd leest. “Wij zijn, tussen twee vingertopjes, elk woord dat jij zoekt. Dat steeds begint als een voorzichtig raken en dan verblindt, daarna...”

Oratorium van troost en vraag.

Ochtend van...de ruiten blijven ongeschonden, ook al dwarrelt haar blik naar buiten. De stoelen aan de keukentafel bezet, ellebogen op het tafelblad. Een gebruikte tas blijft onberoerd, de koffie blijft in de kan. De glazen kaarsenhouder – gisteren nog vol van vet en vuur- nu onbenut,
kaarsen helemaal opgebrand. De ruimte lijkt wel leeg, het gemoed vol. Buiten slingert een trein zich door het landschap. Digitale wegen verwerken aan kruissnelheid het verkeer. In een boek ontwaakt pagina zeven. Terwijl ze bladert merkt ze hoe haar bladwijzertje verdwenen is. Tussen pagina 77 en 78 vindt ze een handgeschreven papiertje. * VENI-VIDI- AMAVI*. 
Ze moet glimlachen.
Hier en nu dacht ze hoe hij haar telkens attentvol wist te verrassen. Deze drie woorden zeiden alles. In het Engels betekenen ze : we came, we saw and we loved. Dat hadden ze gedaan, dat doen ze voor eeuwig. Voor haar lijkt hij Julius Caesar wel. Stilletjes onderdrukt ze een lachje onderdrukken, denkt hoe ware liefde schuilt in herinneringen van momentopnames, maar ook er zijn in troost.

Oratorium van troost en vraag.

In mijn wereldstad, in dagen van grijze kou lijken mensen onbereikbaar in woord. Vroege forenzen -met de nacht achter hun voetstappen- als schuifelende schaduwen wennen aan de zachte duisternis op het asfalt. De ochtend is bitter streng, wil hun verbannen maar blijft roerloos steken bij een poging. “De rosse” bekijkt het allemaal met haar gekende poezenargwaan. Terwijl ik nip aan mijn zesde tas koffie bedenk ik hoeveel openingszinnen van ochtendvruchtjes ik al geschreven heb. Géén idee. Nu ik hier zo zit -in de stilte van een nieuwe ochtend- borrelen gevoelens op. Wanneer schrijf ik een openingszin in geloof bij een oratorium voor troost? Vandaag dan maar. Ik verpak ze in een teder zacht papier, stop er een -vrij te gebruiken- korte boodschap in voor jou en laat een ruiker stilte zich neervleien aan de voeten van onze liefdes boomstam. De horizon van zachte moed daagt op, een hand vol sterkte streelt je ziel en ik schrijf straks een slotzin in een toekomst op een heldere morgen.

Poging zonder nummer. Ingo fluistert me ongemerkt iets in mijn oor. ik kan slechts stil bevestigend zwijgen, het enkel schrijvend vragen. Ik zie je dan, jij regen in je haar wimpert mij toe. Het schemert in jouw ogen en in je ene hand ligt ’t verleden, in d’ andere de toekomst. Opengeslagen op het bed
wil ik zwemmen -traag in onze hemel- waar de klok geen wijzers kent. Dijen, jouw lippen glanzend nat als ik jouw lief met heel mijn zijn en vraag of je het wil. Stil bevestigend zwijgen in één handgebaar.