ERGENS TUSSEN NIETS EN IETS

De nieuwe morgen ontwaakt. Langzaam wordt hij wakker in de verregende lucht, terwijl de wind zijn spel speelt in het langschap en aan de takken van de bomen schudt als een wildeman. In de voren tussen de weilanden, dichtgeslibd, verrichten de laatste bladeren hun trage dodendans. Aan de bosrand, langsheen drie kortgewiekte bruine maisakkers houdt familie Chew een onderonsje met professor Tawny Owl. Op een skeletvormige struik gaat het gezin Magpie wippend en bekvechtend tekeer. Neen, bessen vallen er niet meer te pikken. Het bos zwijgt zijn stilte terwijl een kille dag langzaam druipt tussen de takken. Een schichtige eekhoorn -moe en beu van het wachten op Godot- springt als een acrobaat van tak naar tak. In de stal van boer Nest liggen de koeien nog loom te herkauwen.

Ergens tussen niets en iets.

Tussen de plooien van de nestwarmte laat Lenaerts woorden glijden. Ze ontwaakt langzaam en ziet zichzelf bergen maken van hopen herinnering die ze beklimt. Soms verdwaalt ze in haar woorden op hun ruggen en vindt de rust in een bos met toekomstpoorten. Ze praat er met de dieren, oude vrienden en ziet nieuwe boodschapdragers aan de voet van de bergen. Soms overvalt haar honger en dorst maar proviand in een rugzak heeft zij altijd bij. Voor vandaag en ook voor morgen. Buiten waait de wind zacht en terwijl ze nog gevangen in dons de rug strekt, hoopt ze dat de wind haar woorden naar hem toe waait waar de tijd hun nu scheidt.

Ergens tussen niets en iets.

In de schrijfkamer heerst een soort weekendmodus. Uit de stapels ochtendvruchtjes herleeft een pagina. Het vertelt over hoe het is als de avond valt en de nestwarmte mij omarmt en schapen tel. Ik tel...tel nog meer hoeveel maal jij reeds verscheen. 
We wandelen samen door the streets of London. Monsterden vliegtuigen op London Stansted en dansten in gedachten bij een glas wijn een tango in Buenos Aires. 
In het hard geworden zand aan zee tekenden wij een hartje. De nacht als bühne en jij in de hoofdrol. Sterren fonkelen en verlichten de donkere paden. Mijn leven is een hemel, jij mijn favoriete ster. Ik koester mijn gedachte, maar nog meer mijn hoofdrolspeelster. Ik sluit mijn al half slapende ogen terwijl ik ons zie dansen in het donker.
Dit is het toneelstuk van ware liefde met constante extra verlengingen.

Ergens tussen niets en iets.

“De rosse” -al de zoveelste maal- weggezakt in een extra kattenslaapje merkt er niets van hoe ik nip aan mijn derde tas koffie en haar ondertussen bestudeer.

In de stilte van de ochtend aanhoort het aroma van een kop koffie mijn mijmeringen. Over haar met opgewaaide korrels zand vermengde glanzende haren, haar ogen vol twinkels en zoete zachte lippen. Hoe ze beiden hun hart volgden, elkaar plagen en samen lachen. Over hoe ware liefde altijd wint. 
Op mijn werktafel ligt een boek in wachtmodus. Buiten strekt de nieuwe dag zich uit. 
Ik sluit even de ogen, zie haar in gedachten en prevel bij mezelf ... ik zie je zo graag! 
Als ze straks de nestwarmte zal ruilen voor de ontbijttafel, hoop ik dat de volgende regels haar een glimlach om de lippen toveren. Want de schoonheid van ware liefde is....

Ergens tussen niets en iets lag het begin...Stilletjes te wachten op een tovervonk...
die JIJ wakker kuste...die eerste kus vol ware liefde dat is onze blijvende reden!

Ergens tussen niets en iets.

Het licht heeft gewonnen van de donkere nacht. Het is koud en kil, herfstige tijden vol wind en regen.

Het genoegen van een onzichtbare omhelzing vermengt zich met de geur van de schrijfkamer Buiten huilen de weergoden zachtjes, gevallen tranen tikken tegen het raam maar tussen onze harten schijnt een regenboog. Ware liefde is nooit verpakt in gekleurd toverpapier, maar schuilt in gevoel en bekommernis vertaald in oprechte lieflijk gedeelde woorden. En zo gaan ook vandaag mijn woorden hun eigen weg, ergens tussen niets en iets.